Pytanie:
Firma zajmuje się produkcją elementów z tworzyw sztucznych. W trakcie procesu produkcyjnego powstają także wybrakowane wyroby z tworzyw sztucznych. Wyroby te jednak po zmieleniu (rozdrobnieniu) mogłyby być zawracane do procesu produkcyjnego jako surowiec do produkcji. Czy wskazane wyroby z tworzyw sztucznych należy zaklasyfikować jako odpad?
Czy gdyby przedmiotowe wyroby mielone były na terenie zakładu i zawracane były bezpośrednio do procesu produkcyjnego należałoby zaklasyfikować je jako odpad? Czy traktując wskazane wyroby jak odpady, zakład mieląc je powinien uzyskać zezwolenie na przetwarzanie odpadów? Jak wyglądałaby sytuacja, gdyby zakład zlecał mielenie wyrobów firmie zewnętrznej (mielenie odbywałoby się poza terenem firmy)? Czy wówczas firma zewnętrzna musiałaby uzyskać zezwolenie na przetwarzanie odpadów? Czy wybrakowane wyroby można by było uznać za produkt uboczny?
Odpowiedź:
Co do zasady wybrakowane wyroby są odpadem. Mogą być one jednak wykorzystane w procesie produkcyjnym, po zmieleniu, jednakże ich wytwórca musiałby uzyskać zezwolenie na przetwarzanie odpadów w trybie art. 42 ust. 2 i art. 43 ust. 2 ustawy z dnia 14 grudnia 2012 r. o odpadach - dalej u.o.
Wykorzystanie ponownie w procesie produkcyjnym wybrakowanych wyrobów po ich uprzednim zmieleniu nie jest zawracaniem go do procesu produkcji w ramach tego samego ciągu technologicznego (do produkcji tego samego produktu). Aby można mówić o zawracaniu materiału do produkcji w ramach tego samego procesu technologicznego, dany materiał nie może być poddawany jakiejkolwiek obróbce, w tym polegającej na kruszeniu (czy np. usuwaniu zanieczyszczeń). W takim przypadku zezwolenie na przetwarzanie odpadów nie jest konieczne.
Gdyby wyroby te miały być mielone przez inny podmiot, to ten podmiot musiałby legitymować się zezwoleniem na przetwarzanie odpadów. Przekazując wyroby do zmielenia ich wytwórca powinien wystawić KPO.
Wybrakowane wyroby powstające w wyniku procesu produkcyjnego, którego podstawowym celem nie jest ich produkcja, mogą być uznane za produkt uboczny, pod warunkiem, że zostaną łącznie spełnione wymagania określone w art. 10 u.o. Gdyby tak było w istocie i wykorzystanie tych wyrobów nie wymagałoby podejmowania żadnych czynności, np. mielenia czy kruszenia (w zakładzie lub poza nim) przy zapewnieniu, że:
- dalsze wykorzystywanie przedmiotu lub substancji jest pewne,
- przedmiot lub substancja mogą być wykorzystywane bezpośrednio bez dalszego przetwarzania, innego niż normalna praktyka przemysłowa,
- dany przedmiot lub substancja są produkowane jako integralna część procesu produkcyjnego,
- a ponadto, dana substancja lub przedmiot spełniają wszystkie istotne wymagania, w tym prawne, w zakresie produktu, ochrony środowiska oraz życia i zdrowia ludzi, dla określonego wykorzystania tych substancji lub przedmiotów i wykorzystanie takie nie doprowadzi do ogólnych negatywnych oddziaływań na środowisko, życie lub zdrowie ludzi, to wytwórca mógłby przeprowadzić procedurę z art. 11 u.o.
Uznanie przedmiotu lub substancji za produkt uboczny następuje dopiero wtedy, jeżeli marszałek województwa w terminie 3 miesięcy od dnia otrzymania zgłoszenia uznania przedmiotu lub substancji za produkt uboczny nie wyrazi sprzeciwu, w drodze decyzji.
