(C/2024/930)Język postępowania: angielski
(Dz.U.UE C z dnia 29 stycznia 2024 r.)
Strony
Wnosząca odwołanie: Meta Platforms Ireland Ltd, dawniej Facebook Ireland Ltd (przedstawiciele: D. Jowell KC, D. Bailey, Barrister-at-Law, J. Aitken, D. Das, S. Malhi i R. Haria, Solicitors, T. Oeyen, avocat)
Druga strona postępowania: Komisja Europejska, Republika Federalna Niemiec
Żądania wnoszącej odwołanie
Wnosząca odwołanie wnosi do Trybunału o:
- uchylenie zaskarżonego wyroku,
- stwierdzenie nieważności decyzji Komisji C(2020) 3013 final z dnia 4 maja 2020 r. dotyczącej postępowania na podstawie art. 18 ust. 3 i art. 24 ust. 1 lit. d) rozporządzenia Rady (WE) nr 1/2003 [sprawa AT.40684 - Facebook Marketplace), zmienionej decyzją Komisji C(2020) 9229 final z dnia 11 grudnia 2020 r. (zwanej dalej "sporną decyzją"),
lub, tytułem żądania ewentualnego:
- przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd w odniesieniu do pierwszego i drugiego zarzutu skargi o stwierdzenie nieważności, i
- obciążenie Komisji całością kosztów niniejszego postępowania i dostosowanie rozstrzygnięcia w przedmiocie kosztów zawartego w zaskarżonym wyroku w celu odzwierciedlenia wyniku odwołania.
Zarzuty i główne argumenty
Na poparcie odwołania wnosząca je podnosi następujące zarzuty.
W zarzucie pierwszym twierdzi ona, że Sąd błędnie oddalił zarzut pierwszy i naruszył prawo, gdy w pkt 87-102 stwierdził, że hasła wyszukiwania wymienione w pkt 87 i 102 zaskarżonego wyroku były zgodne z zasadą koniecznością wyrażoną w art. 18 ust. 1 i 3 rozporządzenia nr 1/2003 1 . W szczególności:
- Sąd naruszył prawo w pkt 92, 93-95, 99 i 103 zaskarżonego wyroku, uznając zasadniczo, że zasada konieczności została dochowana wyłącznie z tego względu, że Komisja - całkowicie abstrakcyjnie - mogła racjonalnie zakładać, że hasła wyszukiwania mogły jej pomóc ustalić, czy zachowanie, o którym mowa w motywie 1 spornej decyzji, miało miejsce. Sąd nie przypisał żadnego (bądź ewentualnie wystarczającego) znaczenia okoliczności, że nieodpowiednio ogólne hasła wyszukiwania wybrane przez Komisję w przypadku ich zastosowania do wszystkich dokumentów przechowawców (custodians) w całym okresie doprowadzą nieuchronnie do ustalenia znacznej liczby dokumentów pozbawionych jakiegokolwiek znaczenia dla dochodzenia Komisji (z których wiele będzie zawierać wrażliwe informacje osobowe lub poufne informacje handlowe), i to w okolicznościach, w których Komisja z góry wiedziała, że taka sytuacja będzie miała miejsce.
- Sąd naruszył prawo w pkt 99 zaskarżonego wyroku, stwierdzając, że dokumenty można uznać za nieistotne dla dochodzenia "dopiero po zastosowaniu haseł wyszukiwania w bazach danych skarżącej". W praktyce takie podejście wiąże się z rzeczywistym ryzykiem wyłączenia zasady konieczności spod wszelkiej kontroli sądowej. Przyznaje ono bowiem Komisji nieograniczone uznanie i czyni zasadę konieczności zbędną. Prawny wymóg konieczności (i proporcjonalności) nie byłby prawidłowo interpretowany, gdyby zezwolić organowi na zastosowanie ewidentnie zbyt szeroko ujętych haseł wyszukiwania do dużej liczby dokumentów, co wygenerowałoby w odpowiedzi ogromną ilość nieistotnych i poufnych dokumentów. W pkt 99 zaskarżonego wyroku Sąd także zignorował i przeinaczył prawdziwe znaczenie dowodów wnoszącej odwołanie, z których wynikało, że Komisja z góry wiedziała, iż mechaniczne zastosowanie szeroko ujętych haseł wyszukiwania doprowadzi do zidentyfikowania miażdżącej ilości nieistotnych dokumentów (jak faktycznie miało to miejsce).
- Sąd naruszył również prawo w pkt 105 i 106 zaskarżonego wyroku, odmawiając uznania, że ramy prawne mające zastosowanie do decyzji w sprawie kontroli znajdują zastosowanie do żądań informacji, oraz pozwalając Komisji na żądanie dokumentów bez gwarancji lub filtrów równoważnych z tymi, które są zapewniane podczas kontroli przeprowadzanych na podstawie art. 20 rozporządzenia nr 1/2003.
W drugim zarzucie wnosząca odwołanie twierdzi, że Sąd naruszył prawo i nie uzasadnił wystarczająco w pkt 75 zaskarżonego wyroku swojego wniosku, zgodnie z którym "całościowa ocena poszanowania zasady konieczności przez Komisję nie jest odpowiednia".
W zarzucie trzecim wnosząca odwołanie utrzymuje, że Sąd błędnie oddalił zarzut drugi i naruszył prawo w pkt 179-185 zaskarżonego wyroku, stwierdzając, że Komisja mogła zażądać przedstawienia dokumentów, które zawierały osobiste informacje i były również powiązane z działalnością handlową wnoszącej odwołanie, nie przewidując przy tym żadnych gwarancji lub filtrów w odniesieniu do osobistych informacji.
