(C/2024/6660)Język postępowania: angielski
(Dz.U.UE C z dnia 11 listopada 2024 r.)
Strony
Strona skarżąca: NKL Associates s.r.o. (Praga, Republika Czeska) (przedstawiciele: M. Pinto de Lemos Fermiano Rato oraz A. Kontosakou, lawyers)
Strona pozwana: Komisja Europejska
Żądania
Strona skarżąca wnosi do Sądu o:
- stwierdzenie częściowej nieważności zaskarżonej decyzji 1 w zakresie, w jakim nakłada ona na nią przewidziany w art. 39 ust. 1 aktu o usługach cyfrowych 2 obowiązek, zgodnie z którym dostawcy bardzo dużych platform internetowych, którzy prezentują reklamy na swoich interfejsach internetowych, zbierają i podają do wiadomości publicznej w określonej sekcji swojego interfejsu internetowego, za pomocą umożliwiającego wyszukiwanie na podstawie wielu kryteriów i niezawodnego narzędzia oraz za pośrednictwem interfejsów programowania aplikacyjnego, repozytorium zawierające informacje, o których mowa w art. 39 ust. 2, przez cały okres prezentowania reklamy aż do upływu jednego roku po ostatnim zaprezentowaniu reklamy na swoich interfejsach internetowych; oraz
- stwierdzenie częściowej niemożności stosowania art. 39 aktu o usługach cyfrowych w zakresie, w jakim nakłada on na skarżącą przewidziany w art. 39 ust. 1 tego aktu obowiązek, zgodnie z którym dostawcy bardzo dużych platform internetowych, którzy prezentują reklamy na swoich interfejsach internetowych, zbierają i podają do wiadomości publicznej w określonej sekcji swojego interfejsu internetowego, za pomocą umożliwiającego wyszukiwanie na podstawie wielu kryteriów i niezawodnego narzędzia oraz za pośrednictwem interfejsów programowania aplikacyjnego, repozytorium zawierające informacje, o których mowa w art. 39 ust. 2, przez cały okres prezentowania reklamy aż do upływu jednego roku po ostatnim zaprezentowaniu reklamy na swoich interfejsach internetowych; oraz
- obciążenie Komisji kosztami postępowania.
Zarzuty i główne argumenty
Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi jeden zarzut.
Zgodnie z tym zarzutem nałożony na stronę skarżącą w art. 39 ust. 1 aktu o usługach cyfrowych obowiązek podania do wiadomości publicznej repozytorium zawierającego co najmniej informacje wymienione w art. 39 ust. 2 tego aktu jest niezgodny z prawem w zakresie, w jakim narusza przysługujące skarżącej i jej reklamodawcom prawo do poufności, prawo do życia rodzinnego i prywatnego reklamodawców oraz ich prawo do ochrony ich danych osobowych, gdy są oni osobami fizycznymi (art. 7 i 8 Karty), a także przysługujące stronie skarżącej prawo podstawowe do prowadzenia działalności gospodarczej (art. 16 Karty) i prawo podstawowe własności (art. 17 Karty).
