(C/2024/5411)Język postępowania: niemiecki
(Dz.U.UE C z dnia 16 września 2024 r.)
Strony
Wnosząca odwołanie: Jednolita Rada ds. Restrukturyzacji i Uporządkowanej Likwidacji (przedstawiciele: D. Ceran, C. De Falco, H. Ehlers i K.-Ph. Wojcik, pełnomocnicy, których wspierali H.-G. Kamann i P. Gey, adwokaci)
Pozostali uczestnicy postępowania: Hypo Vorarlberg Bank AG, Rada Unii Europejskiej, Parlament Europejski
Żądania wnoszącej odwołanie
Jednolita Rada ds. Restrukturyzacji i Uporządkowanej Likwidacji wnosi do Trybunału o:
- uchylenie wyroku Sądu z dnia 29 maja 2024 r. w sprawie T-395/22, Hypo VorarlbergBank AG/Jednolita Rada ds. Restrukturyzacji i Uporządkowanej Likwidacji 1 ;
- oddalenie skargi lub, tytułem żądania ewentualnego, przekazanie skargi Sądowi do ponownego rozpoznania;
- posiłkowo, utrzymanie w mocy skutków spornej decyzji przez okres 30 miesięcy od dnia ogłoszenia wyroku w niniejszym postępowaniu odwoławczym;
oraz
- obciążenie Hypo Vorarlberg Bank AG kosztami postępowania zarówno w pierwszej instancji, jak i w drugiej instancji.
Zarzuty i główne argumenty
Jednolita Rada ds. Restrukturyzacji i Uporządkowanej Likwidacji (SRB) uważa, że należy uchylić zaskarżony wyrok, w którym Sąd stwierdził nieważność decyzji SRB z dnia 11 kwietnia 2022 r. 2 . w sprawie obliczania składek ex ante na rzecz jednolitego funduszu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji,w zakresie, w jakim dotyczy ona Hypo Vorarlberg Bank. W tym względzie SRB opiera się łącznie na pięciu zarzutach.
Po pierwsze, SRB podnosi, że stwierdzenia przedstawione przez Sąd w pkt 23-43, a w szczególności w pkt 32-41 zaskarżonego wyroku, zgodnie z którymi powierzenie Radzie uprawnień wykonawczych na podstawie art. 70 ust. 7 rozporządzenia (UE) nr 806/2014 3 nie zostało wystarczająco uzasadnione jako "należycie uzasadniony przypadek" w rozumieniu art. 291 ust. 2 TFUE, są błędne pod względem prawnym. Sąd wykroczył poza kryterium uzasadnienia wymagane przez orzecznictwo i nie uwzględnił uzasadnienia zawartego w motywie 114 rozporządzenia nr 806/2014, które należy oceniać w jego właściwym kontekście.
Po drugie, SRB utrzymuje, że w ramach stwierdzeń zawartych w pkt 45-87 zaskarżonego wyroku Sąd dokonał błędnej wykładni art. 70 ust. 7 rozporządzenia nr 806/2014 i błędnie zrozumiał art. 8 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego (UE) 2015/81 4 . W szczególności Sąd naruszył prawo, kwalifikując art. 8 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego 2015/81 - bez uwzględnienia przejściowego charakteru tego przepisu - jako zmianę metody obliczania przewidzianej w art. 70 ust. 1 i art. 70 ust. 2 akapit drugi rozporządzenia nr 806/2014.
Po trzecie, SRB zarzuca Sądowi, że dokonał błędnej wykładni art. 69 ust. 1 rozporządzenia nr 806/2014. Sąd stwierdził, że SRB powinna była ocenić szacunkowy poziom docelowy "z wystarczającą ostrożnością" i w sposób "ostrożny" (pkt 125-126 zaskarżonego wyroku). Zdaniem SRB oznacza to w istocie, że powinna ona była w sposób zamierzony i znaczący przeszacować poziom docelowy, aby zapewnić łączne przestrzeganie pułapu 12,5 % i zasady, zgodnie z którą poziom docelowy powinien osiągnąć 1 % depozytów gwarantowanych w unii bankowej na koniec okresu początkowego (zasada 1 %). Takie podejście narusza zasady pewności prawa, dobrej administracji i proporcjonalności, jest sprzeczne z doktryną Meroni oraz wewnętrznie sprzeczne.
Po czwarte, SRB twierdzi, że w pkt 114-127 zaskarżonego wyroku, powołując się na rzekomo jasne i jednoznaczne brzmienie art. 70 ust. 2 akapity pierwszy i czwarty rozporządzenia nr 806/2014, Sąd błędnie zinterpretował ten przepis, uznając, że że w okresie początkowym pułap 12,5 % należy stosować w sposób ścisły we wszystkich okolicznościach. Nie dość, że uzasadnienie w tym względzie jest wewnętrznie sprzeczne i ogólnikowe, to jeszcze wykładnia Sądu nie uwzględnia kontekstu i celu wskazanego przepisu.
Wreszcie po piąte SRB podnosi, że Sąd naruszył prawo i nie ocenił tak jak powinien okoliczności faktycznych i prawnych istniejących w chwili wydania zaskarżonej decyzji. Przeciwnie, kwestię, czy SRB mogła przestrzegać zarówno pułapu 12,5 %, jak i zasady 1 %, Sąd ocenił na podstawie opcji, która istniała dopiero w 2016 r., a mianowicie przeszacowania przewidywanego poziomu docelowego od początku okresu początkowego, i przyjął w ten sposób błędną podstawę analizy.
