(Sprawa C-388/24, Oguta 1 )(C/2024/5213)
Język postępowania: włoski
(Dz.U.UE C z dnia 2 września 2024 r.)
Sąd odsyłający
Tribunale ordinario di Firenze
Strony w postępowaniu głównym
Strona inicjująca postępowanie przed sądem odsyłającym: GK
Druga strona postępowania: Ministero dell'Interno, Commissione Territoriale per la Protezione Internazionale - Sezione di Perugia
Pytania prejudycjalne
1) Przede wszystkim, czy prawo Unii, a w szczególności art. 36, 37 i 46 dyrektywy 2013/32/UE 2 należy interpretować w ten sposób, że stoją one na przeszkodzie temu, aby państwo członkowskie wskazało dane państwo jako bezpieczny kraj pochodzenia z wyłączeniem kategorii osób zagrożonych, wobec których nie ma zastosowanie domniemanie bezpieczeństwa, i czy, w związku z tym, w takim przypadku, państwa tego, jako całości, nie można uznać za bezpieczny kraj pochodzenia dla celów rzeczonej dyrektywy?
2) Ewentualnie, w przypadku gdyby ten sposób wskazywania [danego państwa jako bezpiecznego kraju pochodzenia] nie miałby zostać uznany w sposób bezwzględny za zakazany przez prawo Unii, czy owe prawo stoi na przeszkodzie przepisowi prawa krajowego, który zezwala na wskazywanie danego państwa jako bezpiecznego kraju pochodzenia z wyłączeniami w odniesieniu do określonych osób, które z uwagi na ich liczbę i rodzaj są trudne do ustalenia, mając na względzie ograniczone ramy czasowe procedury przyspieszonej (w szczególności "Więźniowie; Osoby niepełnosprawne fizycznie lub umysłowo; Albinosi; Nosiciele wirusa HIV; Społeczność LGBT; Ofiary dyskryminacji ze względu na płeć, w tym ofiary i potencjalne ofiary okaleczania żeńskich narządów płciowych; Ofiary handlu ludźmi; IDP [Osoby wewnętrznie przesiedlone]; Dziennikarze; Członkowie IMN [Islamic Movement in Nigeria, islamskiego ruchu w Nigerii]; Przedstawiciele IPOB [The Indigenous People of Biafra, rdzennych mieszkańców Biafry]"), a zatem, czy w tym przypadku, kraj jako całość nie może zostać uznany za bezpieczny kraj pochodzenia do celów rzeczonej dyrektywy?
