Język postępowania: hiszpański(C/2024/4556)
(Dz.U.UE C z dnia 29 lipca 2024 r.)
Sąd odsyłający
Juzgado Contencioso-Administrativo no 17 de Barcelona
Strony w postępowaniu głównym
Strony powodowe: KT (C-331/22), HM, VD (C-332/22)
Strony pozwane: Dirección General de la Función Pública, adscrita al Departamento de la Presidencia de la Generalitat de Catalunya (C-331/22), Departamento de Justicia de la Generalitat de Catalunya (C-332/22)
Sentencja
1) Klauzulę 5 Porozumienia ramowego w sprawie pracy na czas określony, zawartego w dniu 18 marca 1999 r., stanowiącego załącznik do dyrektywy Rady 1999/70/WE z dnia 28 czerwca 1999 r. dotyczącej Porozumienia ramowego w sprawie pracy na czas określony, zawartego przez Europejską Unię Konfederacji Przemysłowych i Pracodawców (UNICE), Europejskie Centrum Przedsiębiorstw Publicznych (CEEP) oraz Europejską Konfederację Związków Zawodowych (ETUC),
należy interpretować w ten sposób, że:
nie stoi ona na przeszkodzie ustawodawstwu krajowemu, zgodnie z którym wykorzystywanie kolejnych umów o pracę lub stosunków pracy na czas określony w sektorze publicznym przyjmuje charakter nadużycia, jeżeli wykorzystujący je organ administracji publicznej nie przestrzega terminów przewidzianych w prawie krajowym w celu obsadzenia stanowiska zajmowanego przez członka personelu tymczasowego, zatrudnionego na podstawie takiej umowy lub takiego stosunku pracy, ponieważ w takiej sytuacji owe kolejne umowy o pracę lub stosunki pracy na czas określony zaspokajają nie tymczasowe, lecz stałe i długookresowe potrzeby tego organu.
2) Klauzulę 5 porozumienia ramowego w sprawie pracy na czas określony, zawartego w dniu 18 marca 1999 r., stanowiącego załącznik do dyrektywy 1999/70, w świetle zasad proporcjonalności i całkowitego naprawienia poniesionej szkody,
należy interpretować w ten sposób, że:
stoi ona na przeszkodzie orzecznictwu krajowemu i uregulowaniu krajowemu, które przewidują w charakterze środków mających stanowić sankcję za nadużycia wynikające z wykorzystywania kolejnych umów o pracę lub stosunków pracy na czas określony - odpowiednio - utrzymywanie pracownika zatrudnionego na podstawie takiej umowy lub takiego stosunku pracy na stanowisku aż do momentu przeprowadzenia i zakończenia postępowania w sprawie naboru przez organ będący pracodawcą, a także przeprowadzanie takich postępowań i wypłatę odprawy objętej podwójną górną granicą wyłącznie na rzecz tego pracownika, dla którego postępowanie to zakończy się niepowodzeniem, ponieważ środki te nie stanowią ani środków proporcjonalnych, ani środków wystarczająco skutecznych i odstraszających, aby zagwarantować pełną skuteczność przepisów przyjętych na podstawie wspomnianej klauzuli 5.
3) Klauzulę 5 porozumienia ramowego w sprawie pracy na czas określony, zawartego w dniu 18 marca 1999 r., stanowiącego załącznik do dyrektywy 1999/70, w świetle art. 47 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej,
należy interpretować w ten sposób, że:
w braku w prawie krajowym odpowiednich środków zapobiegających nadużyciom wynikającym z wykorzystywania kolejnych umów o pracę i stosunków pracy na czas określony oraz - w stosownym wypadku - stanowiących sankcję za takie nadużycia zgodnie z klauzulą 5 przekształcenie owych kolejnych umów lub stosunków pracy na czas określony w umowę o pracę lub w stosunek pracy na czas nieokreślony może stanowić taki środek o tyle, o ile takie przekształcenie nie oznacza wykładni prawa krajowego contra legem.
