(Sprawa C-637/23, Boghni 1 )(C/2024/1388)
Język postępowania: francuski
(Dz.U.UE C z dnia 19 lutego 2024 r.)
Sąd odsyłający
Conseil du Contentieux des Étrangers
Strony w postępowaniu głównym
Strona skarżąca: X
Druga strona postępowania: État belge, zastępowane przez Secrétaire d'État à l'Asile et la Migration
Pytania prejudycjalne
1) Czy przepisy art. 7 ust. 4, art. 8 ust. 1 i 2 oraz art. 11 ust. 1 dyrektywy 2008/115 2 , rozpatrywane łącznie lub oddzielnie w świetle art. 13 dyrektywy 2008/115 i art. 47 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej, należy interpretować w ten sposób, że stoją one na przeszkodzie uznaniu niewyznaczenia terminu dobrowolnego wyjazdu za zwykły środek wykonawczy, który nie zmienia sytuacji prawnej danego cudzoziemca, zważywszy, że wyznaczenie lub brak wyznaczenia terminu dobrowolnego wyjazdu nie wpływa na wcześniejsze stwierdzenie nielegalnego pobytu na terytorium danego państwa?
Ponadto, czy prawo do skutecznego środka odwoławczego zagwarantowane w art. 13 dyrektywy 2008/115 i w art. 47 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej wymaga, aby w ramach środka odwoławczego od decyzji nakazującej powrót można było zakwestionować zgodność z prawem decyzji o niewyznaczaniu terminu dobrowolnego wyjazdu, jeżeli w innym razie nie można już skutecznie kwestionować zgodności z prawem podstawy prawnej zakazu wjazdu?
2) W przypadku udzielenia odpowiedzi twierdzącej na pytanie pierwsze, czy sformułowania "wyznacza się odpowiedni termin" zawarte w art. 7 ust. 1 i "oraz [...] zobowiązanie do powrotu" znajdujące się w art. 3 pkt 4 dyrektywy 2008/115 należy interpretować w ten sposób, że przepis dotyczący terminu lub w każdym razie nieprzyznanie terminu w ramach zobowiązania do wyjazdu stanowi istotny element decyzji nakazującej powrót, w związku z czym w razie stwierdzenia niezgodności z prawem w odniesieniu do tego terminu, decyzja nakazująca powrót traci moc w całości i należy wydać nową decyzję nakazującą powrót?
Na wypadek gdyby Trybunał uznał, że odmowa przyznania terminu nie stanowi istotnego elementu decyzji nakazującej powrót, oraz w sytuacji gdy dane państwo członkowskie nie skorzystało zgodnie z art. 7 ust. 1 dyrektywy 2008/115 z możliwości wyznaczania terminu wyłącznie na wniosek zainteresowanego cudzoziemca, jaki jest zakres praktyczny i wykonalność decyzji nakazującej powrót, w rozumieniu art. 3 pkt 4 dyrektywy 2008/115, pozbawionej elementu dotyczącego tego terminu?
