(C/2024/1088)Język postępowania: polski
(Dz.U.UE C z dnia 5 lutego 2024 r.)
Strony
Strona skarżąca: Rzeczpospolita Polska (Przedstawiciel: B. Majczyna, pełnomocnik)
Strony pozwane: Parlament Europejski, Rada Unii Europejskiej
Żądania strony skarżącej
- stwierdzenie nieważności dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2023/1791 z dnia 13 września 2023 r. w sprawie efektywności energetycznej oraz zmieniającej rozporządzenie (UE) 2023/955 (wersja przekształcona) 1 ;
- obciążenie Parlamentu Europejskiego i Rady Unii Europejskiej kosztami postępowania.
Zarzuty i główne argumenty
1) Zarzut naruszenia art. 192 ust. 2 akapit pierwszy lit. c) TFUE przez zastosowanie do przyjęcia dyrektywy 2023/1791 błędnej podstawy prawnej (art. 194 ust. 2 TFUE), mimo że przewidziane przez tę dyrektywę środki wpływają znacząco na wybór Polski między różnymi źródłami energii i ogólną strukturę jej zaopatrzenia w energię.
W ocenie Polski pozwane instytucje naruszyły art. 192 ust. 2 akapit pierwszy lit. c) TFUE przez nieprzyjęcie zaskarżonej dyrektywy na podstawie powyższego przepisu traktatu, wymagającego jednomyślności w Radzie, mimo że zaskarżona dyrektywa wpływa znacząco na wybór państwa członkowskiego między różnymi źródłami energii i ogólną strukturę jego zaopatrzenia w energię.
2) Zarzut naruszenia zasady proporcjonalności wskazanej w art. 5 ust. 4 TUE, w związku z art. 296 i art. 191 ust. 3 TFUE, przez ustanowienie środków, które powodują koszty niewspółmierne do osiągnięcia zamierzonych celów.
W ocenie Polski pozwane instytucje naruszyły zasadę proporcjonalności, bowiem zaskarżona dyrektywa została przyjęta bez uwzględnienia uwarunkowań istniejących w poszczególnych państwach członkowskich, a środki w niej przewidziane w celu zmniejszenia zależności Unii od paliw kopalnych są niewykonalne, lub związane z kosztami nieproporcjonalnymi do oczekiwanych rezultatów.
