Język postępowania: francuski(Dz.U.UE C z dnia 27 listopada 2023 r.)
Sąd odsyłający
Cour d'appel de Liège
Strony w postępowaniu głównym
Strona skarżąca: Ministère public, Office National de Sécurité Sociale (ONSS)
Strona przeciwna: EX
Pytania prejudycjalne
1. Czy rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 883/2004 z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego 1 należy interpretować w ten sposób, że ma ono zastosowanie w przypadku, gdy bez sprzeciwu stron orzeczono, po pierwsze, iż według ustaleń organów wymiaru sprawiedliwości państwa przyjmującego przedstawione zaświadczenia A1 są fałszywe, a po drugie, że czynności dochodzeniowe przeprowadzone przez organy wymiaru sprawiedliwości tego samego państwa przyjmującego zdają się wykazywać, iż spornych zaświadczeń nie wydały właściwe organy państwa wydającego, mimo że to właśnie te organy pobrały składki na ubezpieczenie społeczne?
2. W przypadku odpowiedzi twierdzącej, czy procedura dialogu i koncyliacji ustanowiona w art. 76 ust. 6 rozporządzenia nr 883/2004 (która zastępuje procedurę przewidzianą w art. 84a ust. 3 rozporządzenia nr 1408/71 2 ) jest obowiązkowym warunkiem wstępnym dla ustalenia, czy zostały spełnione przesłanki zaistnienia oszustwa?
3. W przypadku udzielenia odpowiedzi twierdzącej na oba pytania, czy zgodnie z zasadą zakazu oszustw i nadużyć prawa - która stanowi ogólną zasadę prawa Unii, a podmioty prawa są zobowiązane do jej przestrzegania - organy państwa, w którym pracownicy świadczyli pracę, mogą nie uwzględniać zaświadczeń A1 również bez przeprowadzenia procedury dialogu koncyliacyjnego w razie podejrzenia oszustwa, jeśli okoliczności faktyczne poddane ich ocenie pozwalają stwierdzić, że zaświadczenia te zostały przedstawione w wyniku działania uznanego przez organ wymiaru sprawiedliwości państwa przyjmującego za oszustwo ze strony pracodawcy?
1 Dz.U. 2004, L 166, s. 1.
2 Rozporządzenie Rady (EWG) nr 1408/71 z dnia 14 czerwca 1971 r. w sprawie stosowania systemów zabezpieczenia społecznego do pracowników najemnych, osób prowadzących działalność na własny rachunek i do członków ich rodzin przemieszczających się we Wspólnocie (Dz.U. 1971, L 149, s. 2).
