[Odesłanie prejudycjalne - Nieuczciwe warunki w umowach konsumenckich - Dyrektywa 93/13/EWG - Umowa o świadczenie usług prawnych zawarta pomiędzy adwokatem a konsumentem - Artykuł 4 ust. 2 - Ocena nieuczciwego charakteru warunków umownych - Wyłączenie warunków umownych dotyczących określenia głównego przedmiotu umowy - Warunek przewidujący zapłatę wynagrodzenia adwokata zgodnie z zasadą stawki godzinowej - Artykuł 6 ust. 1 - Uprawnienia sądu krajowego w przypadku warunku uznanego za "nieuczciwy"]Język postępowania: litewski
(2023/C 71/11)
(Dz.U.UE C z dnia 27 lutego 2023 r.)
Sąd odsyłający
Lietuvos Aukščiausiasis Teismas
Strony w postępowaniu głównym
Strona powodowa: D.V.
Strona pozwana: M.A.
Sentencja
1) Artykuł 4 ust. 2 dyrektywy Rady 93/13/EWG z dnia 5 kwietnia 1993 r. w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich, zmienionej dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady 2011/83/UE z dnia 25 października 2011 r.,
należy interpretować w ten sposób, że:
przepis ten obejmuje warunek umowy o świadczenie usług prawnych zawartej między adwokatem a konsumentem, który określa cenę świadczonych usług zgodnie z zasadą stawki godzinowej.
2) Artykuł 4 ust. 2 dyrektywy 93/13, zmienionej dyrektywą 2011/83,
należy interpretować w ten sposób, że:
nie spełnia wymogu wyrażenia prostym i zrozumiałym językiem w rozumieniu tego przepisu warunek umowy o świadczenie usług prawnych zawartej między adwokatem a konsumentem, który określa cenę tych usług zgodnie z zasadą stawki godzinowej, bez przekazania konsumentowi, przed zawarciem umowy, informacji, które pozwalają mu na podjęcie rozważnej i w pełni świadomej decyzji przy pełnej wiedzy odnośnie do konsekwencji ekonomicznych, jakie pociąga za sobą zawarcie tej umowy.
3) Artykuł 3 ust. 1 dyrektywy 93/13, zmienionej dyrektywą 2011/83,
należy interpretować w ten sposób, że:
warunku umowy o świadczenie usług prawnych zawartej między adwokatem a konsumentem określającego zgodnie z zasadą stawki godzinowej cenę za te usługi i w związku z tym wchodzącego w zakres głównego przedmiotu tej umowy nie można uznać za nieuczciwy z tego tylko powodu, że nie spełnia wymogu przejrzystości przewidzianego w art. 4 ust. 2 tej dyrektywy, ze zmianami, chyba że państwo członkowskie, którego prawo krajowe znajduje zastosowanie do przedmiotowej umowy, wyraźnie przewidziało, zgodnie z art. 8 tej dyrektywy, ze zmianami, że zakwalifikowanie warunku jako nieuczciwego wynika z samego tego faktu.
4) Artykuł 6 ust. 1 i art. 7 ust. 1 dyrektywy 93/13, zmienionej dyrektywą 2011/83,
należy interpretować w ten sposób, że:
w przypadku gdy umowa o świadczenie usług prawnych zawarta między adwokatem a konsumentem nie może dalej obowiązywać po wyłączeniu z niej warunku uznanego za nieuczciwy, który określa cenę usług zgodnie z zasadą stawki godzinowej, a usługi te zostały wykonane, to nie stoją one na przeszkodzie temu, by sąd krajowy przywrócił sytuację, w jakiej znajdowałby się konsument w braku tego warunku, nawet jeśli skutkuje to nieotrzymaniem żadnego wynagrodzenia przez przedsiębiorcę. W przypadku gdyby unieważnienie umowy w całości naraziło konsumenta na szczególnie niekorzystne konsekwencje, czego zbadanie należy do sądu odsyłającego, przepisy te nie stoją na przeszkodzie temu, by sąd krajowy zaradził skutkom nieważności wspomnianego warunku poprzez zastąpienie go przepisem prawa krajowego o charakterze dyspozytywnym lub mającym zastosowanie w przypadku porozumienia stron tej umowy. Przepisy te stoją natomiast na przeszkodzie temu, aby sąd krajowy zastąpił niedozwolony warunek, którego nieważność stwierdzono, sądowym oszacowaniem poziomu wynagrodzenia należnego za wspomniane usługi.
