(Sprawa C-156/23, Ararat 1 )Język postępowania: niderlandzki
(2023/C 314/02)
(Dz.U.UE C z dnia 4 września 2023 r.)
Sąd odsyłający
Rechtbank Den Haag, zittingsplaats Roermond
Strony w postępowaniu głównym
Strona skarżąca: K, L, M i N
Strona przeciwna: Staatsecretaris van Justitie en Veiligheid
Pytania prejudycjalne
1. Czy art. 47 w związku z art. 4 i art. 19 ust. 2 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej i art. 5 dyrektywy powrotowej 2 należy interpretować w ten sposób, że organ sądowy musi z urzędu dokonać kontroli ewentualnego braku poszanowania zasady non-refoulement na podstawie przedstawionych mu danych zawartych w aktach sprawy, uzupełnionych lub wyjaśnionych w toku prowadzonego przed nim postępowania kontradyktoryjnego? Czy zakres tego obowiązku zależy od tego, czy toczące się postępowanie kontradyktoryjne rozpoczęło się wnioskiem o udzielenie ochrony międzynarodowej i czy zakres tego obowiązku różni się zatem w zależności od tego, czy ryzyko związane z wydaleniem ocenia się w kontekście przyjęcia czy w kontekście powrotu cudzoziemca?
2. Czy art. 5 dyrektywy powrotowej w związku z art. 19 ust. 2 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej należy interpretować w ten sposób, że w przypadku wydania decyzji nakazującej powrót w postępowaniu, które nie rozpoczęło się wnioskiem o udzielenie ochrony międzynarodowej, ocena tego, czy na przeszkodzie powrotowi stoi zakaz wydalenia, musi mieć miejsce przed wydaniem decyzji nakazującej powrót i czy stwierdzenie ryzyka związanego z wydaleniem stoi wówczas na przeszkodzie wydaniu decyzji nakazującej powrót lub stanowi w takiej sytuacji przeszkodę w wydaleniu cudzoziemca?
3. Czy decyzja nakazująca powrót ponownie nabiera mocy prawnej, jeśli zawieszono ją w związku z nowym postępowaniem, które nie rozpoczęło się wnioskiem o udzielenie ochrony międzynarodowej, czy też art. 5 dyrektywy powrotowej w związku z art. 19 ust. 2 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej należy interpretować w ten sposób, że w przypadku gdy ryzyka związanego z wydaleniem nie zbadano w postępowaniu prowadzącym do ponownego stwierdzenia bezprawności pobytu, należy przeprowadzić aktualną analizę ryzyka związanego z wydaleniem i wydać wówczas nową decyzję nakazującą powrót? Czy odpowiedź na to pytanie brzmi inaczej, jeżeli mamy do czynienia nie z zawieszoną decyzją nakazującą powrót, lecz z decyzją nakazującą powrót, której obywatel państwa trzeciego i organy przez dłuższy czas nie wykonywały?
