Język postępowania: angielski(2023/C 235/82)
(Dz.U.UE C z dnia 3 lipca 2023 r.)
Strony
Strona skarżąca: Symrise AG (Holzminden, Niemcy) (przedstawiciele: adwokaci T. Kuhn, M. Rust, T.-M. Wienke, L. Bär i J. Jourdan)
Strona pozwana: Komisja Europejska
Żądania
Strona skarżąca wnosi do Sądu o:
- stwierdzenie nieważności decyzji Komisji C(2023) 1103 final z dnia 10 lutego 2023 r. nakazującej na podstawie art. 20 ust. 4 rozporządzenia Rady (WE) nr 1/2003 1 przeprowadzenie kontroli w pomieszczeniach spółki Symrise AG i we wszystkich spółkach bezpośrednio lub pośrednio zależnych tej spółki (AT.40826 - Rose);
- obciążenie Komisji kosztami postępowania.
Zarzuty i główne argumenty
Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi dwa zarzuty.
1. Zarzut pierwszy dotyczący naruszenia przysługujących stronie skarżącej praw podstawowych do nienaruszalności miru domowego i do poszanowania prywatności zagwarantowanych w art. 7 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej. Spółka Symrise AG podnosi, że decyzja nakazująca przeprowadzenie kontroli w jej pomieszczeniach ma (i) arbitralny charakter, ponieważ Komisja nie posiadała wystarczających, poważnych wskazówek pozwalających jej podejrzewać, iż strona skarżąca uczestniczyła w jakimkolwiek naruszeniu prawa konkurencji oraz (ii) stanowi nieproporcjonalne naruszenia praw podstawowych do nienaruszalności miru domowego i do poszanowania prywatności, gdyż nie zawiera żadnego ograniczenia w czasie.
2. Zarzut drugi dotyczący naruszenia art. 20 ust. 4 rozporządzenia Rady (WE) nr 1/2003 i uchybienia ciążącemu na Komisji obowiązkowi uzasadnienia, o którym mowa w art. 296 akapit drugi TFUE. Strona skarżąca podnosi, że w zaskarżonej decyzji naruszono ciążący na Komisji obowiązek wyraźnego i szczegółowego określenia przedmiotu kontroli, co stanowi naruszenie art. 20 ust. 4 rozporządzenia (WE) nr 1/2003, oraz uchybiono ciążącemu na Komisji obowiązkowi uzasadnienia jej decyzji. W szczególności zaskarżona decyzja została sformułowana w taki sposób, że nie umożliwiono w niej stronie skarżącej zrozumienia zakresu kontroli, a zatem skorzystania przez nią z prawa do obrony.
