[Odesłanie prejudycjalne - Przetwarzanie danych osobowych w sektorze łączności elektronicznej - Poufność komunikacji - Dostawcy usług łączności elektronicznej - Uogólnione i niezróżnicowane zatrzymywanie danych o ruchu i danych o lokalizacji przez okres sześciu miesięcy - Walka z poważną przestępczością - Dostęp do przechowywanych danych - Informowanie osób, których dane dotyczą - Prawo do wniesienia skargi - Dyrektywa 2002/58/WE - Artykuł 15 ust. 1 i 2 - Dyrektywa (UE) 2016/680 - Artykuły 13 i 54 - Karta praw podstawowych Unii Europejskiej - Artykuły 7, 8, 11, 47 i art. 52 ust. 1]Język postępowania: bułgarski
(2023/C 15/16)
(Dz.U.UE C z dnia 16 stycznia 2023 r.)
Sąd odsyłający
Sofiyski gradski sad
Strona w postępowaniu głównym w sprawie karnej
Spetsializirana prokuratura
Sentencja
1) Artykuł 15 ust. 1 dyrektywy 2002/58/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 12 lipca 2002 r. dotyczącej przetwarzania danych osobowych i ochrony prywatności w sektorze łączności elektronicznej (dyrektywy o prywatności i łączności elektronicznej), zmienionej dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/136/WE z dnia 25 listopada 2009 r., rozpatrywany w świetle art. 7, 8, 11 i art. 52 ust. 1 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej,
należy interpretować w ten sposób, że stoi on na przeszkodzie:
- ustawodawstwu krajowemu przewidującemu, tytułem ochrony prewencyjnej, dla celów walki z poważną przestępczością i zapobiegania poważnym zagrożeniom dla bezpieczeństwa publicznego, uogólnione i niezróżni- cowane zatrzymywanie danych o ruchu i danych o lokalizacji, nawet jeśli we wspomnianym ustawodawstwie ograniczono to uogólnione i niezróżnicowane zatrzymywanie do okresu sześciu miesięcy i przewidziano określoną liczbę gwarancji w dziedzinie zatrzymywania i dostępu do takich danych;
- ustawodawstwu krajowemu nie przewidującemu, w sposób jasny i precyzyjny, że dostęp do przechowywanych danych jest ograniczony do tego, co jest ściśle niezbędne dla osiągnięcia celu zamierzonego w ramach tego zatrzymywania.
2) Artykuł 15 ust. 1 dyrektywy 2002/58, zmienionej dyrektywą 2009/136, rozpatrywany w świetle art. 7, 8, 11 i art. 52 ust. 1 karty praw podstawowych oraz art. 13 i 54 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/680 z dnia 27 kwietnia 2016 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych przez właściwe organy do celów zapobiegania przestępczości, prowadzenia postępowań przygotowawczych, wykrywania i ścigania czynów zabronionych i wykonywania kar, w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylającej decyzję ramową Rady 2008/977/WSiSW,
należy interpretować w ten sposób, że:
stoją one na przeszkodzie ustawodawstwu krajowemu przewidującemu dostęp, przez organy krajowe właściwe w dziedzinie dochodzenia lub śledztwa karnego, do danych o ruchu i danych o lokalizacji zatrzymywanych w sposób zgodny z prawem, bez zagwarantowania, że osoby, do których danych uzyskały dostęp te organy krajowe, zostały o tym powiadomione w zakresie przewidzianym w prawie Unii, i bez przyznania tym osobom środka prawnego dotyczącego niezgodnego z prawem dostępu do tych danych.
