[Odesłanie prejudycjalne - Konkurencja - Naprawienie szkody spowodowanej przez praktykę zakazaną w art. 101 ust. 1 TFUE - Decyzja Komisji stwierdzająca istnienie dokonywanych w zmowie uzgodnień dotyczących ustalania cen i podwyższania cen brutto samochodów ciężarowych na terytorium Europejskiego Obszaru Gospodarczego (EOG) - Przepis krajowego postępowania cywilnego przewidujący, że w przypadku częściowego uwzględnienia roszczenia koszty postępowania obciążają każdą stronę, z wyjątkiem przypadku zachowania stanowiącego nadużycie - Autonomia proceduralna państw członkowskich - Zasady skuteczności i równoważności - Dyrektywa 2014/104/UE - Nadrzędne cele i równowaga - Artykuł 3 - Prawo do całkowitego naprawienia poniesionej szkody - Artykuł 11 ust. 1 - Odpowiedzialność solidarna sprawców naruszenia prawa konkurencji - Artykuł 17 ust. 1 - Możliwość oszacowania szkody przez sąd krajowy - Przesłanki - Niemożność ustalenia wysokości szkody lub nadmierne trudności w jej ustaleniu - Artykuł 22 - Zastosowanie czasowe]Język postępowania: hiszpański
(2023/C 127/05)
(Dz.U.UE C z dnia 11 kwietnia 2023 r.)
Sąd odsyłający
Juzgado de lo Mercantil no3 de Valencia
Strony w postępowaniu głównym
Strona powodowa: Tráficos Manuel Ferrer S.L., Ignacio
Strona pozwana: Daimler AG
Sentencja
1) Artykuł 101 TFUE oraz art. 3 ust. 1 i 2 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/104/UE z dnia 26 listopada 2014 r. w sprawie niektórych przepisów regulujących dochodzenie roszczeń odszkodowawczych z tytułu naruszenia prawa konkurencji państw członkowskich i Unii Europejskiej objęte przepisami prawa krajowego
należy interpretować w ten sposób, że:
nie stoją one na przeszkodzie przepisowi krajowego postępowania cywilnego, na podstawie którego w przypadku częściowego uwzględnienia roszczenia koszty postępowania obciążają każdą stronę i każda ze stron ponosi połowę kosztów wspólnych, z wyjątkiem zachowania stanowiącego nadużycie.
2) Artykuł 17 ust. 1 dyrektywy 2014/104
należy interpretować w ten sposób, że:
ani okoliczność, iż strona pozwana w postępowaniu wchodzącym w zakres stosowania tej dyrektywy udostępniła stronie powodowej dane, na których oparła się, aby zakwestionować ekspertyzę tej ostatniej, ani fakt, że strona powodowa skierowała swe roszczenie tylko do jednego ze sprawców wspomnianego zachowania, nie są same w sobie istotne dla oceny, czy sąd krajowy może dokonać oszacowania szkody, gdyż szacowanie to opiera się na założeniu, że z jednej strony istnienie tej szkody zostało stwierdzone, a z drugiej strony dokładne ustalenie wysokości tej szkody jest praktycznie niemożliwe lub nadmiernie trudne, co oznacza uwzględnienie zbioru parametrów prowadzących do tego stwierdzenia i w szczególności bezskuteczności takich działań jak wniosek o ujawnienie dowodów, o którym mowa w art. 5 wspomnianej dyrektywy.
