Język postępowania: niemiecki(2022/C 73/31)
(Dz.U.UE C z dnia 14 lutego 2022 r.)
Strony
Wnoszący odwołanie: WEPA Hygieneprodukte GmbH i WEPA Deutschland GmbH & Co. KG, ta ostatnia występująca uprzednio jako Wepa Leuna GmbH i Wepa Papierfabrik Sachsen GmbH (przedstawiciele H. Janssen, A. Vallone, Rechtsanwälte, D. Salm, Rechtsanwältin)
Pozostali uczestnicy postępowania: Komisja Europejska, Republika Federalna Niemiec
Żądania wnoszących odwołanie
1. uchylenie w całości wyroku Sądu (trzecia izba) z dnia 6 października 2021 r. w sprawie T-238/19;
2. stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z dnia 28 maja 2018 r. w sprawie pomocy państwa SA.34045 (2013/C) (ex 2012/NN) udzielonej przez Niemcy dużym odbiorcom energii elektrycznej w rozumieniu § 19 rozporządzenia StromNEV;
3. tytułem ewentualnym, odesłanie sprawy do ponownego rozpatrzenia przez Sąd;
4. obciążenie Komisji kosztami postępowania przed Sądem i Trybunałem.
Zarzuty i główne argumenty
Wnoszące odwołanie w pierwszym z zarzutów podnoszą, że Sąd dopuścił się przeinaczenia okoliczności faktycznych oraz nie uwzględnił treści i zakresu obowiązywania prawa krajowego, stwierdzając w uzasadnieniu swego rozstrzygnięcia, po pierwsze, że Bundesnetzagentur ustaliła w wiążący sposób kwotę dopłaty ustanowionej w § 19 ust. 2 Stromnetzentgeltverordnung (rozporządzenia federalnego w sprawie opłat za użytkowanie sieci, zwanego dalej "rozporządzeniem StromNEV"), po drugie, że Bundesnetzagentur ustaliła w tych ramach bardzo szczegółowe zasady i, po trzecie, że utrata przychodów operatorów sieci była w pełni rekompensowana przez wprowadzoną dopłatę. Wnoszące odwołanie podnoszą więc w tej sytuacji, że Sąd, ustalając istnienie państwowej kontroli nad funduszami pochodzącymi z tej dopłaty, nie oparł się na żadnych mających znaczenie dla sprawy okolicznościach.
W drugim zarzucie odwołania wnoszące je podnoszą, że Sąd nie wziął pod uwagę przesłanek istnienia pomocy przyznawanej przy użyciu zasobów państwowych w rozumieniu art. 107 ust. 1 TFUE. Po pierwsze, Sąd nie wziął pod uwagę okoliczności, że przewidziana w § 19 ust. 2 rozporządzenia StromNEV dopłata nie stanowi podatku, ani "obowiązkowego obciążenia", ani też "opłaty parafiskalnej" (część pierwsza zarzutu drugiego). Po drugie, Sąd nie wziął pod uwagę okoliczności, że zwolnienie przyznane dużym odbiorcom energii elektrycznej na podstawie § 19 ust. 2 rozporządzenia StromNEV i przewidziana w tym przepisie dopłata nie stanowiły pomocy przyznawanej przy użyciu zasobów państwowych (część druga zarzutu drugiego). Skoro zaś, co ma miejsce, ta dopłata nie stanowi podatku, to ustanowiona w art. 107 ust. 1 TFUE przesłanka nie jest spełniona, również w opinii Sądu. Ponadto, nawet gdyby chodziło tu o podatek, to ustanowiona w art. 107 ust. 1 TFUE przesłanka nie byłaby spełniona, ponieważ ta dopłata nie stanowi pomocy przyznanej przy użyciu zasobów państwowych.
