Język postępowania: angielski(2022/C 51/19)
(Dz.U.UE C z dnia 31 stycznia 2022 r.)
Strony
Wnosząca odwołanie: Rada Unii Europejskiej (przedstawiciele: A. de Gregorio Merino, E. Dumitriu-Segnana, K. Pavlaki, E. Rebasti, pełnomocnicy)
Druga strona postępowania: Laurent Pech, Królestwo Szwecji
Żądania wnoszącej odwołanie
Wnosząca odwołanie wnosi do Trybunału o:
- uchylenie wyroku Sądu;
- wydanie ostatecznego rozstrzygnięcia w odniesieniu do kwestii stanowiących przedmiot niniejszego odwołania; oraz
- obciążenie skarżącego w sprawie T-252/19 kosztami poniesionymi przez Radę w pierwszej instancji oraz w ramach niniejszego odwołania.
Zarzuty i główne argumenty
Na poparcie odwołania Rada podnosi trzy zarzuty:
Zarzut pierwszy: błędna wykładnia i niewłaściwe zastosowanie art. 4 ust. 2 tiret drugie rozporządzenia nr 1049/2001 1
Część pierwsza zarzutu: Sąd błędnie ocenił kwestię, czy objęta wnioskiem opinia ma szczególnie szeroki zakres, i zinterpretował to określone przez orzecznictwo kryterium w sposób, który czyni je bezskutecznym. Nie ustosunkowując się do argumentów przedstawionych w tym względzie przez Radę, Sąd uchybił również obowiązkowi uzasadnienia.
Część druga zarzutu: Sąd naruszył prawo, gdyż nie wziął pod uwagę wrażliwego charakteru opinii prawnej w świetle szczególnych okoliczności kontekstu, w którym ją wydano, a zwłaszcza jej kluczowego znaczenia dla procesu podejmowania decyzji. Zasugerowana przez Sąd wykładnia wrażliwego charakteru opinii prawnej, która oddziela treść opinii prawnej od towarzyszących jej okoliczności, jest wadliwa pod względem prawnym i pozbawia w znacznym stopniu istoty ochronę przyznaną na podstawie art. 4 ust. 2 tiret drugie rozporządzenia.
Część trzecia zarzutu: Sąd błędnie ocenił kwestię, czy ujawnienie opinii prawnej wpłynęłoby negatywnie na przyszłe postępowanie sądowe, naruszając równość stron w postępowaniu przed sądem i prawo Rady do obrony.
Zarzut drugi: błędna wykładnia i niewłaściwe zastosowanie art. 4 ust. 3 akapit pierwszy rozporządzenia nr 10492001
Część pierwsza zarzutu drugiego: rozstrzygając o możliwości zastosowania wyjątku przewidzianego w art. 4 ust. 3 akapit pierwszy rozporządzenia (WE) nr 1049/2001, Sąd naruszył prawo, gdy uznał, że w decyzji potwierdzającej należało przedstawić konkretne dowody, lecz nie uczyniono tego. Ponadto Sąd ograniczył swoje rozumowanie do ogólnych stwierdzeń, w których w generalny sposób odmawia ochrony, zamiast odnieść się konkretnie do przedstawionego przez Radę uzasadnienia dotyczącego ryzyka dla jej procesu decyzyjnego.
Część druga zarzutu drugiego: Sąd naruszył również prawo, uznając, że zasada odpowiedzialności demokratycznej, która leży u podstaw zwiększonej przejrzystości dokumentów legislacyjnych, stosuje się w ten sam sposób do wszystkich dokumentów dotyczących procedur ustawodawczych, niezależnie od tego, czy zawierają one stanowiska decydentów politycznych, czy też zostały sporządzone przez służby wewnętrzne, w tym Służbę Prawną.
Zarzut trzeci: naruszenie art. 113 regulaminu postępowania przed Sądem i przeinaczenie okoliczności faktycznych
Wreszcie Sąd odmówił otwarcia ustnego etapu postępowania na nowo i uwzględnienia faktu, że w sprawie rozporządzenia 2020/2092 2 wszczęto postępowanie sądowe w odniesieniu do tych samych kwestii prawnych, które omówiono w opinii. Stanowi to uchybienie proceduralne, wskutek którego Rada nie mogła zostać wysłuchana w przedmiocie elementu mającego zasadnicze znaczenie w sprawie przed Sądem.
