Język postępowania: angielski(2022/C 294/51)
(Dz.U.UE C z dnia 1 sierpnia 2022 r.)
Strony
Strona skarżąca: PT Indonesia Ruipu Nickel and Chrome Alloy (Dżakarta, Indonezja) (przedstawiciele: R. Antonini, E. Monard i B. Maniatis, adwokaci)
Strona pozwana: Komisja Europejska
Żądania strony skarżącej
Strona skarżąca wnosi do Sądu o:
- stwierdzenie nieważności rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2022/433 z dnia 15 marca 2022 r. nakładającego ostateczne cło wyrównawcze na przywóz płaskich wyrobów ze stali nierdzewnej walcowanych na zimno pochodzących z Indii i Indonezji i zmieniającego rozporządzenie wykonawcze (UE) 2021/2012 nakładające ostateczne cło antydumpingowe i stanowiące o ostatecznym pobraniu cła tymczasowego nałożonego na przywóz płaskich wyrobów ze stali nierdzewnej walcowanych na zimno pochodzących z Indii i Indonezji 1 ; oraz
- obciążenie Komisji kosztami postępowania.
Zarzuty i główne argumenty
Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi trzy zarzuty.
1. Zarzut pierwszy, zgodnie z którym Komisja naruszyła art. 2 lit. a) i b), art. 3 ust. 1 lit. a), art. 4 ust. 3 i 5 oraz art. 28 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/1037 z dnia 8 czerwca 2016 r. 2 (zwanego dalej "rozporządzeniem podstawowym") nakładając środki wyrównawcze w odniesieniu do programów, które w rozumieniu rozporządzenia podstawowego nie były subsydiami stanowiącymi podstawę środków wyrównawczych.
2. Zarzut drugi, zgodnie z którym Komisja wykorzystała błędne wskaźniki przy określaniu korzyści i obliczaniu kwoty subsydiów stanowiących podstawę środków wyrównawczych z naruszeniem art. 3 ust. 2, art. 6 lit. a), b) i d) oraz art. 15 ust. 1 i 2 rozporządzenia podstawowego.
3. Zarzut trzeci, zgodnie z którym Komisja nie dokonała podziału kwoty subsydium w związku z dostawą rudy niklu przy produkcji produktu objętego postepowaniem w okresie objętym dochodzeniem z naruszeniem art. 7 ust. 2 i art. 15 ust. 1 i 2 rozporządzenia podstawowego.
