Język postępowania: hiszpański(2022/C 171/19)
(Dz.U.UE C z dnia 25 kwietnia 2022 r.)
Sąd odsyłający
Juzgado de Primera Instancia no 2 de Fuengirola
Strony w postępowaniu głównym
Strona powodowa: NM
Strona pozwana: Club La Costa (UK) PLC, oddział w Hiszpanii, CLC Resort Management LTD, Midmark 2 LTD, CLC Resort Development LTD y European Resorts & Hotels SL
Pytania prejudycjalne
W odniesieniu do rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1215/2012 z dnia 12 grudnia 2012 r. 1 ..:
Pytanie pierwsze. Czy w przypadku umów konsumenckich, do których stosuje się art. 18 ust. 1 rozporządzenia Bruksela I, dokonywanie wykładni użytego w tym przepisie wyrażenia "kontrahent" w ten sposób, że obejmuje ono wyłącznie osobę, która zawarła umowę, w związku z czym nie może obejmować osób fizycznych lub prawnych innych niż te, które ją faktycznie zawarły, jest zgodne ze wspomnianym rozporządzeniem?
Pytanie drugie. Jeżeli wyrażenie "kontrahent" należy interpretować w ten sposób, że obejmuje ono tylko osobę, która faktycznie zawarła umowę, w przypadkach, w których zarówno konsument, jak i "kontrahent" mają miejsce zamieszkania poza Hiszpanią, czy art. 18 ust. 1 rozporządzenia Bruksela I można interpretować w ten sposób, że jurysdykcja międzynarodowa sądów hiszpańskich nie może wynikać z okoliczności, że w skład grupy przedsiębiorstw, do której należy "kontrahent", wchodzą spółki z siedzibą w Hiszpanii, które nie uczestniczyły w zawarciu umowy lub które zawarły umowy inne niż ta, której nieważność jest przedmiotem roszczenia?
Pytanie trzecie. Jeżeli "kontrahent", o którym mowa w art. 18 ust. 1 rozporządzenia Bruksela I, wykaże, że ma określone miejsce zamieszkania w Zjednoczonym Królestwie w rozumieniu art. 63 ust. 2 tego rozporządzenia, czy można interpretować ten przepis w ten sposób, że tak określone miejsce zamieszkania ogranicza wybór, z którego można skorzystać na podstawie art. 18 ust. 1? Ponadto, czy można interpretować ten przepis w ten sposób, że nie ustanawia on jedynie "domniemania faktycznego", ani że domniemanie to zostaje obalone, jeżeli "kontrahent" prowadzi działalność poza jurysdykcją swego miejsca zamieszkania, ani też że na "kontrahencie" spoczywa ciężar udowodnienia, iż istnieje związek między jego miejscem zamieszkania ustalonym zgodnie z rzeczonym przepisem a miejscem, w którym prowadzi on działalność?
W odniesieniu do rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 593/2008 z dnia 17 czerwca 2008 r. 2 ....:
Pytanie czwarte. Czy w przypadku umów konsumenckich, do których stosuje się rozporządzenie Rzym I, można interpretować art. 3 tego rozporządzenia w ten sposób, że postanowienia dotyczące ustalenia prawa właściwego - które są włączone do "ogólnych warunków" umowy zawartej przez strony lub które są zawarte w odrębnym dokumencie, do którego umowa wyraźnie odsyła i co do którego wykazano, że został on dostarczony konsumentowi - są ważne i mają zastosowanie?
Pytanie piąte. Czy w przypadku umów konsumenckich, do których stosuje się rozporządzenie Rzym I, można interpretować art. 6 ust. 1 tego rozporządzenia w ten sposób, że na przepis ten może się powołać zarówno konsument, jak i kontrahent?
Pytanie szóste. Czy w przypadku umów konsumenckich, do których stosuje się rozporządzenie Rzym I, art. 6 ust. 1 tego rozporządzenia można interpretować w ten sposób, że jeżeli spełnione są określone w nim przesłanki, prawo wskazane w tym przepisie należy w każdym razie stosować z pierwszeństwem przed prawem wskazanym w art. 6 ust. 3, nawet jeśli to ostatnie prawo mogłoby okazać się korzystniejsze dla konsumenta w konkretnym przypadku?
