Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 30 maja 2018 r. w sprawie interpretacji i wdrażania porozumienia międzyinstytucjonalnego w sprawie lepszego stanowienia prawa (2016/2018(INI)).

Interpretacja i wdrażanie porozumienia międzyinstytucjonalnego w sprawie lepszego stanowieni a prawa

P8_TA(2018)0225

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 30 maja 2018 r. w sprawie interpretacji i wdrażania porozumienia międzyinstytucjonalnego w sprawie lepszego stanowienia prawa (2016/2018(INI))

(2020/C 76/09)

(Dz.U.UE C z dnia 9 marca 2020 r.)

Parlament Europejski,

– uwzględniając art. 17 ust. 1 Traktatu o Unii Europejskiej (TUE),

– uwzględniając art. 295 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE),

– uwzględniając Porozumienie międzyinstytucjonalne z dnia 13 kwietnia 2016 r. w sprawie lepszego stanowienia prawa ¹  ("nowe porozumienie międzyinstytucjonalne"),

– uwzględniając porozumienie ramowe z dnia 20 października 2010 r. w sprawie stosunków między Parlamentem Europejskim i Komisją Europejską ²  ("porozumienie ramowe z 2010 r."),

– uwzględniając Porozumienie międzyinstytucjonalne z dnia 16 grudnia 2003 r. w sprawie lepszego stanowienia prawa ³  ("porozumienie międzyinstytucjonalne z 2003 r."),

– uwzględniając Porozumienie międzyinstytucjonalne z dnia 20 grudnia 1994 r. - Szybsza metoda pracy nad urzędową kodyfikacją tekstów prawnych ⁴ ,

– uwzględniając Porozumienie międzyinstytucjonalne z dnia 22 grudnia 1998 r. w sprawie wspólnych wytycznych dotyczących jakości prawodawstwa wspólnotowego ⁵ ,

– uwzględniając Porozumienie międzyinstytucjonalne z dnia 28 listopada 2001 r. w sprawie bardziej uporządkowanego wykorzystania techniki przekształcania aktów prawnych ⁶ ,

– uwzględniając Wspólną deklarację z dnia 13 czerwca 2007 r. w sprawie praktycznych zasad dotyczących stosowania procedury współdecyzji ⁷ ,

– uwzględniając Wspólną deklarację polityczną z dnia 27 października 2011 r. Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji dotyczącą dokumentów wyjaśniających ⁸ ,

– uwzględniając Wspólne oświadczenie w sprawie priorytetów ustawodawczych Unii Europejskiej na rok 2017 ⁹ ,

– uwzględniając Wspólną deklarację w sprawie priorytetów legislacyjnych UE na lata 2018-2019 ¹⁰ ,

– uwzględniając wyroki Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 18 marca 2014 r. ("produkty biobójcze"), 16 lipca 2015 r. ("mechanizm wzajemności wizowej"), 17 marca 2016 r. ("akty delegowane w sprawie instrumentu »Łącząc Europę«"), 14 czerwca 2016 r. ("Tanzania") i 24 czerwca 2014 r. ("Mauritius") ¹¹ ,

– uwzględniając swoją decyzję z dnia 13 grudnia 2016 r. w sprawie ogólnego przeglądu Regulaminu Parlamentu ¹² ,

– uwzględniając swoją rezolucję z dnia 12 kwietnia 2016 r. w sprawie Programu sprawności i wydajności regulacyjnej (REFIT): aktualna sytuacja i perspektywa ¹³ ,

– uwzględniając swoją rezolucję z dnia 6 lipca 2016 r. w sprawie strategicznych priorytetów programu prac Komisji na 2017 r. ¹⁴ ,

– uwzględniając swoją decyzję z dnia 9 marca 2016 r. w sprawie zawarcia Porozumienia międzyinstytucjonalnego w sprawie lepszego stanowienia prawa pomiędzy Parlamentem Europejskim, Radą Unii Europejskiej i Komisją Europejską ¹⁵ ,

– uwzględniając swoją rezolucję z dnia 27 listopada 2014 r. w sprawie zmiany wytycznych Komisji dotyczących oceny skutków oraz w sprawie roli testu MŚP ¹⁶ ,

– uwzględniając swoją rezolucję z dnia 25 lutego 2014 r. w sprawie dalszych działań związanych z przekazaniem uprawnień ustawodawczych i kontrolą przez państwa członkowskie wykonywania uprawnień wykonawczych przez Komisję ¹⁷ ,

– uwzględniając swoją rezolucję z dnia 4 lutego 2014 r. w sprawie sprawności regulacyjnej UE oraz pomocniczości i proporcjonalności - 19. sprawozdanie w sprawie lepszego stanowienia prawa za 2011 r. ¹⁸ ,

– uwzględniając swoją rezolucję z dnia 13 września 2012 r. w sprawie 18. sprawozdania w sprawie lepszego stanowienia prawa - stosowanie zasad pomocniczości i proporcjonalności (2010 r.) ¹⁹ ,

– uwzględniając swoją rezolucję z dnia 14 września 2011 r. w sprawie lepszego stanowienia prawa, pomocniczości, proporcjonalności i inteligentnych regulacji ²⁰ ,

– uwzględniając swoją rezolucję z dnia 8 czerwca 2011 r. w sprawie zapewnienia niezależnych ocen skutków regulacji ²¹ ,

– uwzględniając komunikat Komisji z dnia 24 października 2017 r. pt. "Dokończenie realizacji Programu lepszego stanowienia prawa: lepsze rozwiązania na rzecz lepszych rezultatów" (COM(2017)0651),

– uwzględniając art. 294 TFUE dotyczący procedury współdecyzji,

– uwzględniając dokument roboczy służb Komisji z dnia 24 października 2017 r. pt. "Przegląd działań Unii na rzecz uproszczenia i zmniejszenia obciążeń regulacyjnych" (SWD(2017)0675),

– uwzględniając komunikat Komisji z dnia 21 grudnia 2016 r. pt. "Prawo Unii: lepsze wyniki dzięki lepszemu stosowaniu" ²² ),

– uwzględniając komunikat Komisji z dnia 14 września 2016 r. pt. "Lepsze stanowienie prawa: silniejsza Unia dzięki lepszym wynikom" (COM(2016)0615),

– uwzględniając komunikat Komisji z dnia 19 maja 2015 r. pt. "Program UE - Lepsze wyniki dzięki lepszemu stanowieniu prawa" (COM(2015)0215),

– uwzględniając dokument roboczy służb Komisji z dnia 7 lipca 2017 r. pt. "Wytyczne dotyczące lepszego stanowienia prawa" (SWD(2017)0350),

– uwzględniając art. 52 Regulaminu,

– uwzględniając wspólne obrady Komisji Prawnej i Komisji Spraw Konstytucyjnych zgodnie z art. 55 Regulaminu,

– uwzględniając sprawozdanie Komisji Prawnej i Komisji Spraw Konstytucyjnych oraz opinie Komisji Handlu Międzynarodowego, Komisji Gospodarczej i Monetarnej, Komisji Zatrudnienia i Spraw Socjalnych, Komisji Ochrony Środowiska Naturalnego, Zdrowia Publicznego i Bezpieczeństwa Żywności oraz Komisji Petycji (A8-0170/2018),

A. mając na uwadze, że nowe porozumienie międzyinstytucjonalne weszło w życie w dniu jego podpisania, tj. 13 kwietnia 2016 r.;

B. mając na uwadze, że z okazji przyjęcia nowego porozumienia międzyinstytucjonalnego Parlament i Komisja wydały oświadczenie potwierdzające, że nowe porozumienie "odzwierciedla równowagę między Parlamentem Europejskim, Radą i Komisją oraz przysługujące tym instytucjom kompetencje zgodnie z Traktatami", a także "pozostaje ono bez uszczerbku dla Porozumienia ramowego z dnia 20 października 2010 r. w sprawie stosunków między Parlamentem Europejskim i Komisją Europejską" ²³ ;

C. mając na uwadze, że aby wdrożyć przepisy nowego porozumienia międzyinstytucjonalnego dotyczące programowania międzyinstytucjonalnego, Parlament zmienił swój Regulamin między innymi w celu ustanowienia wewnętrznych procesów dotyczących negocjowania i przyjmowania wspólnych konkluzji w sprawie wieloletniego programowania oraz wspólnych deklaracji w sprawie rocznego programowania międzyinstytucjonalnego;

D. mając na uwadze, że w kontekście rocznego programowania międzyinstytucjonalnego trzy instytucje uzgodniły dwie wspólne deklaracje w sprawie priorytetów legislacyjnych UE, odpowiednio na rok 2017 i na lata 2018-2019;

E. mając na uwadze, że w przeciwieństwie do porozumienia międzyinstytucjonalnego z 2003 r. nowe porozumienie międzyinstytucjonalne nie obejmuje już ram prawnych w sprawie stosowania alternatywnych metod regulacji, takich jak współregulacja i samoregulacja, w związku z czym nie zawiera odniesień do takich metod;

F. mając na uwadze, że pkt 13 nowego porozumienia międzyinstytucjonalnego wymaga od Komisji przeprowadzania jak najszerszych konsultacji w ramach procesu dokonywania oceny skutków; mając na uwadze, że podobnie pkt 19 nowego porozumienia międzyinstytucjonalnego wymaga, by Komisja, zanim przyjmie wniosek, a nie po jego przyjęciu, przeprowadziła otwarte i przejrzyste konsultacje społeczne, zapewniając, by tryb i terminy tych konsultacji społecznych umożliwiły udział w nich jak najszerszemu gronu, nie tylko grupom interesu i ich lobbystom;

G. mając na uwadze, że w lipcu 2017 r. Komisja zmieniła swoje wytyczne dotyczące lepszego stanowienia prawa, aby lepiej wyjaśnić i wykorzystać powiązania między różnymi etapami kształtowania polityki w Komisji, zastępując wcześniejsze niezależne wytyczne, które dotyczyły osobno oceny skutków, ewaluacji i wdrażania, a także aby wprowadzić nowe wytyczne dotyczące planowania i konsultacji z zainteresowanymi stronami;

H. mając na uwadze, że zgodnie z pkt 16 nowego porozumienia międzyinstytucjonalnego Komisja może - z własnej inicjatywy lub na wniosek Parlamentu lub Rady- uzupełnić własną ocenę skutków lub podjąć inne działania analityczne, które uważa za konieczne;

I. mając na uwadze, że w nowym porozumieniu międzyinstytucjonalnym uznaje się zastąpienie wcześniejszej Rady ds. Ocen Skutków Radą ds. Kontroli Regulacyjnej działającą przy Komisji; mając na uwadze, że jej zadaniem jest m.in. przeprowadzanie obiektywnych kontroli jakości ocen skutków sporządzonych przez Komisję; mając na uwadze, że aby przedstawić Komisji do przyjęcia inicjatywę, której towarzyszy ocena skutków, wymagana jest pozytywna opinia Rady ds. Kontroli Regulacyjnej; mając na uwadze, że w przypadku negatywnej opinii należy dokonać przeglądu projektu sprawozdania i przedłożyć go ponownie Radzie ds. Kontroli Regulacyjnej, a w przypadku drugiej negatywnej opinii wymagana jest decyzja polityczna w celu dalszej realizacji inicjatywy; mając na uwadze, że opinia Rady ds. Kontroli Regulacyjnej jest podawana do wiadomośc i publicznej na stronie internetowej Komisji w tym samym czasie co sprawozdanie dotyczące danej inicjatywy, a w przypadku oceny skutków po przyjęciu przez Komisję powiązanej inicjatywy politycznej ²⁴ ;

J. mając na uwadze, że na początku 2017 r. Rada ds. Kontroli Regulacyjnej zakończyła rekrutację swoich pracowników, w tym trzech członków spoza instytucji UE; mając na uwadze, że w 2016 r. Rada ds. Kontroli Regulacyjnej dokonała przeglądu 60 odrębnych ocen skutków, z których 25 (42 %) otrzymało wstępną negatywną ocenę skutkującą zmianą i ponownym przedłożeniem Radzie ds. Kontroli Regulacyjnej; mając na uwadze, że Rada ds. Kontroli Regulacyjnej wydała następnie ogólne pozytywne oceny względem wszystkich - z wyjątkiem jednej - otrzymanych zmienionych ocen skutków; mając na uwadze, że Rada ds. Kontroli Regulacyjnej wymieniała informacje ze służbami Parlamentu na temat najlepszych praktyk i metod związanych z ocenami skutków;

K. mając na uwadze, że zgodnie z pkt 25 nowego porozumienia międzyinstytucjonalnego, jeżeli przewiduje się zmianę podstawy prawnej powodującą zastąpienie zwykłej procedury ustawodawczej specjalną procedurą ustawodawczą lub procedurą nieustawodawczą, trzy instytucje przeprowadzą wymianę poglądów na ten temat; mając na uwadze, że Parlament zmienił swój Regulamin, aby wprowadzić ten przepis w życie; mając na uwadze, że przepis ten nie musiał być do tej pory stosowany;

L. mając na uwadze, że zgodnie z pkt 27 nowego porozumienia międzyinstytucjonalnego trzy instytucje uznają potrzebę dostosowania całości obowiązującego ustawodawstwa do ram prawnych wprowadzonych Traktatem z Lizbony, a w szczególności potrzebę bezzwłocznego dostosowania wszystkich aktów podstawowych, które w dalszym ciągu odsyłają do procedury regulacyjnej połączonej z kontrolą; mając na uwadze, że Komisja zaproponowała takie dostosowanie w grudniu 2016 r. ²⁵ ; mając na uwadze, że obecnie Parlament i Rada analizują dogłębnie ten wniosek;

M. mając na uwadze, że nowa wersja Wspólnego porozumienia w sprawie aktów delegowanych oraz właściwych standardowych klauzul jest załączona do nowego porozumienia międzyinstytucjonalnego; mając na uwadze, że zgodnie z pkt 28 nowego porozumienia międzyinstytucjonalnego po wejściu w życie tego porozumienia trzy instytucje bez zbędnej zwłoki podejmą negocjacje mające na celu uzupełnienie wspólnego porozumienia o niewiążące kryteria stosowania art. 290 i 291 TFUE; mając na uwadze, że po przedłużających się pracach przygotowawczych negocjacje te ostatecznie rozpoczęły się we wrześniu 2017 r.;

N. mając na uwadze, że zgodnie z pkt 29 nowego porozumienia międzyinstytucjonalnego trzy instytucje zobowiązują się do ustanowienia, najpóźniej do końca 2017 r., wspólnego funkcjonalnego rejestru aktów delegowanych, przedstawiającego informacje w sposób uporządkowany i przyjazny użytkownikom w celu zwiększenia przejrzystości, ułatwienia planowania i umożliwienia śledzenia cyklu życia aktu delegowanego na wszystkich jego etapach; mając na uwadze, że rejestr został utworzony i zaczął funkcjonować w grudniu 2017 r.;

O. mając na uwadze, że pkt 32 porozumienia międzyinstytucjonalnego stanowi, iż "Komisja pełni rolę strony wspomagającej, traktując oba organy władzy ustawodawczej na równi, przy pełnym poszanowaniu ról przypisanych na mocy Traktatów trzem Instytucjom";

P. mając na uwadze, że zgodnie z pkt 34 nowego porozumienia międzyinstytucjonalnego Parlament i Rada, działając w charakterze współustawodawców, podkreśliły znaczenie utrzymania bliskich kontaktów jeszcze przed rozpoczęciem negocjacji międzyinstytucjonalnych, tak aby osiągnąć lepsze wzajemne zrozumienie stanowisk, oraz uzgodniły, że w tym celu będą ułatwiać wzajemną wymianę poglądów i informacji, w tym przez zapraszanie przedstawicieli innych instytucji do udziału w regularnych nieformalnych wymianach poglądów; mając na uwadze, że przepisy te jeszcze nie skutkowały żadnymi nowymi szczególnymi procedurami ani strukturami; mając na uwadze, że mimo iż kontakty między instytucjami stały się intensywniejsze w ramach wspólnej deklaracji w sprawie priorytetów legislacyjnych, doświadczenie komisji sugeruje, że nie istnieje systematyczne podejście do ułatwiania takiej wzajemnej wymiany poglądów oraz że pozyskanie informacji i opinii zwrotnych od Rady w kwestiach podniesionych przez państwa członkowskie nadal jest utrudnione; mając na uwadze, że Parlament uważa tę sytuację za wysoce niezadowalającą;

Q. mając na uwadze, że w celu wzmocnienia przejrzystości procesu legislacyjnego Parlament zmienił swój Regulamin, tak aby dostosować jego przepisy w sprawie negocjacji międzyinstytucjonalnych w ramach zwykłej procedury ustawodawczej, opierając się na przepisach wprowadzonych w 2012 r.; mając na uwadze, że mimo iż wszystkie mandaty negocjacyjne Parlamentu są publiczne, sytuacja jest odmienna w przypadku mandatów Rady; mając na uwadze, że Parlament uważa tę sytuację za wysoce niezadowalającą;

R. mając na uwadze, że zgodnie z pkt 39 nowego porozumienia międzyinstytucjonalnego, aby ułatwić śledzenie poszczególnych etapów procesu legislacyjnego, trzy instytucje zobowiązały się do określenia - do dnia 31 grudnia 2016 r. - sposobów dalszego rozwijania platform i narzędzi w tym zakresie w celu ustanowienia specjalnej wspólnej bazy danych na temat stanu prac nad dossier ustawodawczymi; mając na uwadze, że dotychczas nie utworzono takiej wspólnej bazy danych;

S. mając na uwadze, że zgodnie z pkt 40 nowego porozumienia międzyinstytucjonalnego, w odniesieniu do negocjacji i zawierania umów międzynarodowych, trzy instytucje zobowiązały się do zorganizowania spotkania w ciągu sześciu miesięcy po wejściu w życie nowego porozumienia w celu wynegocjowania ulepszonych ustaleń praktycznych dotyczących współpracy i wymiany informacji w ramach Traktatów, zgodnie z wykładnią Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej; mając na uwadze, że takie negocjacje rozpoczęły się w listopadzie 2016 r. i nadal trwają;

T. mając na uwadze, że współpraca regulacyjna to obecnie kluczowy instrument stosowany w międzynarodowych umowach handlowych z myślą o podjęciu dialogu regulacyjnego i osiągnięciu spójności między partnerami handlowymi; mając na uwadze, że Komisja ma nadal uczestniczyć w tym procesie i postępować w oparciu o zasady uczciwych i równych warunków konkurencji dla wszystkich zainteresowanych stron oraz zagwarantować najwyższy stopień przejrzystości w procesie podejmowania decyzji;

U. mając na uwadze, że zgodnie z pkt 46 nowego porozumienia międzyinstytucjonalnego trzy instytucje potwierdzają swoje zobowiązanie do częstszego korzystania z techniki legislacyjnej zwanej przekształceniem w celu modyfikacji obowiązującego ustawodawstwa, z pełnym poszanowaniem Porozumienia międzyinstytucjonalnego z dnia 28 listopada 2001 r. w sprawie bardziej uporządkowanego wykorzystania techniki przekształcania aktów prawnych;

V. mając na uwadze, że zgodnie z pkt 48 nowego porozumienia międzyinstytucjonalnego, w ramach wkładu do swojego programu sprawności i wydajności regulacyjnej (REFIT), Komisja zobowiązuje się do przedstawiania co roku podsumowania wyników działań Unii na rzecz uproszczenia ustawodawstwa oraz unikania nadmiernej regulacji i zmniejszania obciążeń administracyjnych, zawierającego również wnioski z corocznego badania obciążenia; mając na uwadze, że wyniki pierwszego corocznego badania obciążenia zostały zaprezentowane w dniu 24 października 2017 r. w ramach programu prac Komisji na 2018 r.;

W. mając na uwadze, że coroczne badanie obciążenia zapewnia wyjątkową możliwość identyfikacji i monitorowania rezultatów działań UE służących zapobieganiu nadmiernej regulacji i zmniejszeniu obciążeń administracyjnych; mając na uwadze, że badanie to stanowi doskonałą okazję do wykazania wartości dodanej przepisów UE oraz zapewnienia obywatelom przejrzystości;

X. mając na uwadze, że w nowym porozumieniu międzyinstytucjonalnym w sprawie lepszego stanowienia prawa wezwano do współpracy międzyinstytucjonalnej w celu uproszczenia istniejącego prawa unijnego oraz uniknięcia nadmiernej regulacji i obciążeń administracyjnych dla obywateli, administracji i przedsiębiorców; mając na uwadze, że Parlament podkreśla, iż w odniesieniu do międzynarodowych umów handlowych cele te nie powinny prowadzić do obniżenia standardów w zakresie ochrony środowiska, zdrowia publicznego, zdrowia pracowników, bezpieczeństwa, norm Międzynarodowej Organizacji Pracy ani praw konsumentów;

Y. mając na uwadze, że zgodnie z pkt 50 nowego porozumienia międzyinstytucjonalnego trzy instytucje będą wspólnie i regularnie monitorować wdrażanie tego porozumienia, zarówno na szczeblu politycznym poprzez coroczne dyskusje, jak i na szczeblu technicznym na forum grupy ds. koordynacji międzyinstytucjonalnej; mając na uwadze, że monitorowanie na szczeblu politycznym obejmuje regularne dyskusje na forum Konferencji Przewodniczących Komisji oraz dorocznego posiedzenia podsumowującego na wysokim szczeblu; mając na uwadze, że w kontekście wspólnych deklaracji w sprawie priorytetów legislacyjnych UE, odpowiednio na rok 2017 i na lata 2018-2019, zostały ponadto ustanowione szczególne uzgodnienia dotyczące monitorowania; mając ponadto na uwadze, że doświadczenie uzyskane dotychczas przez komisje stanowi bezcenne narzędzie służące do oceny wdrażania nowego porozumienia międzyinstytucjonalnego; mając na uwadze, że Komisja Prawna posiada szczególne kompetencje w zakresie lepszego stanowienia prawa i uproszczenia prawa Unii;

Wspólne zobowiązania i cele

1. uważa, że nowe porozumienie w sprawie lepszego stanowienia prawa to przedsięwzięcie międzyinstytucjonalne, które ma na celu poprawę jakości prawodawstwa unijnego; przypomina, że prawodawstwo UE w wielu przypadkach harmonizuje lub zastępuje różnorodne zasady obowiązujące w 28 państwach członkowskich, co zapewnia wzajemny i równy dostęp do rynków krajowych oraz niższe ogólne koszty administracyjne z myślą o ustanowieniu w pełni funkcjonalnego rynku wewnętrznego;

2. z zadowoleniem przyjmuje osiągnięte postępy i doświadczenie zdobyte w pierwszym półtorarocznym okresie stosowania nowego porozumienia międzyinstytucjonalnego, a także zachęca instytucje do podejmowania dalszych wysiłków w celu pełnego wdrożenia porozumienia, w szczególności w odniesieniu do negocjacji międzyinstytucjonalnych w sprawie niewiążących kryteriów stosowania art. 290 i 291 TFUE, dostosowania wszystkich aktów podstawowych, które w dalszym ciągu odsyłają do procedury regulacyjnej połączonej z kontrolą, negocjacji międzyinstytucjonalnych w sprawie praktycznych ustaleń dotyczących współpracy i wymiany informacji w odniesieniu do negocjacji i zawierania umów międzynarodowych, a także ustanowienia specjalnej wspólnej bazy danych na temat stanu prac nad dossier ustawodawczymi;

3. przypomina, że celem nowego porozumienia międzyinstytucjonalnego jest rozwinięcie bardziej otwartych i przejrzystych stosunków między trzema instytucjami w dążeniu do ustanawiania wysokiej jakości przepisów prawnych w interesie obywateli Unii; uważa, że chociaż zasada lojalnej współpracy między instytucjami wspomniana jest jedynie w pkt 9 i 32 w odniesieniu do szczególnych obszarów objętych nowym porozumieniem międzyinstytucjonalnym, należy stosować się do niej w całym cyklu legislacyjnym jako do jednej z zasad zapisanych w art. 13 TUE;

Programowanie

4. z zadowoleniem przyjmuje zobowiązanie trzech instytucji do wzmocnienia rocznego i wieloletniego programowania Unii zgodnie z art. 17 ust. 1 TUE z wykorzystaniem bardziej zorganizowanej procedury z dokładnym harmonogramem; z zadowoleniem zauważa, że w pierwszym rocznym programowaniu międzyinstytucjonalnym w ramach nowego porozumienia międzyinstytucjonalnego aktywnie uczestniczyły trzy instytucje, co doprowadziło do wydania wspólnego oświadczenia w sprawie priorytetów ustawodawczych Unii Europejskiej na rok 2017 obejmującego 59 kluczowych wniosków ustawodawczych określonych jako priorytetowe na 2017 r., a następnie wspólnej deklaracji w sprawie priorytetów legislacyjnych na lata 2018-2019 obejmującej 31 kluczowych wniosków ustawodawczych określonych jako priorytetowe do końca obowiązującej kadencji; w szczególności z zadowoleniem przyjmuje w tym kontekście aktywne zaangażowanie Rady oraz ufa, że będzie ono kontynuowane w przyszłości, w tym w odniesieniu do wieloletniego programowania na potrzeby nowej kadencji; uważa jednak, że priorytetowe traktowanie określonych dossier ustawodawczych uzgodnione we wspólnych deklaracjach nie powinno być wykorzystywane do wywierania nadmiernego nacisku na współustawodawców oraz że nie należy nadawać priorytetu przyspieszeniu prac kosztem jakości legislacyjnej; uznaje za istotne, by przeprowadzić ocenę sposobu stosowania obecnej praktyki i zasad dotyczących wspólnych deklaracji oraz tego, czy można wprowadzić pewne ulepszenia do Regulaminu Parlamentu w odniesieniu do negocjacji międzyinstytucjonalnych, np. w celu wzmocnienia uprawnień Przewodniczącego nadanych przez grupy polityczne;

5. uważa, że niezmiernie ważne jest pełne konsultowanie się z komisjami parlamentarnymi w całym procesie przygotowywania i wdrażania wspólnej deklaracji;

6. wskazuje, że nowe porozumienie międzyinstytucjonalne pozostaje bez uszczerbku dla wzajemnych zobowiązań uzgodnionych między Parlamentem a Komisją w porozumieniu ramowym z 2010 r.; przypomina w szczególności, że podczas wdrażania pkt 6-11 nowego porozumienia międzyinstytucjonalnego należy stosować się do ustaleń dotyczących kalendarza programu prac Komisji, ustanowionych w załączniku 4 do porozumienia ramowego z 2010 r.;

7. uważa, że podczas prezentowania programu prac Komisja powinna, oprócz elementów wyszczególnionych w pkt 8 nowego porozumienia międzyinstytucjonalnego, wskazać, w jaki sposób przewidywane ustawodawstwo jest uzasadnione w świetle zasad pomocniczości i proporcjonalności, oraz określić jego europejską wartość dodaną;

8. z zadowoleniem przyjmuje ustanowienie grupy zadaniowej Komisji ds. pomocniczości, proporcjonalności i zasady "robić mniej, ale efektywniej", która musi działać zgodnie z nowym porozumieniem międzyinstytucjonalnym w sprawie lepszego stanowienia prawa na rzecz zwiększenia zaufania obywateli uznających zasadę pomocniczości za kluczowy aspekt procesu demokratycznego;

9. wzywa Komisję do prezentowania bardziej integracyjnych, szczegółowych i wiarygodnych programów prac; wnioskuje w szczególności, by programy prac Komisji wyraźnie określały prawny charakter każdego wniosku wraz z dokładnymi i realistycznymi ramami czasowymi; wzywa Komisję do zapewnienia, by przyszłe wnioski ustawodawcze - w szczególności kluczowe pakiety legislacyjne - zostały opracowane na długo przed końcem obecnej kadencji w celu zapewnienia współustawodawcom wystarczającego czasu na pełne wykorzystanie swoich prerogatyw;

10. zachęca do opracowania skutecznego prawodawstwa ukierunkowanego na rozwijanie ochrony zatrudnienia i konkurencyjności europejskiej ze szczególnym uwzględnieniem małych i średnich przedsiębiorstw we wszystkich sektorach gospodarki;

11. z zadowoleniem przyjmuje fakt, że Komisja odpowiedziała na wystosowane przez Parlament żądanie przedłożenia wniosków dotyczących aktów Unii zgodnie z art. 225 TFUE, w większości przypadków w terminie trzech miesięcy, o którym mowa w pkt 10 nowego porozumienia międzyinstytucjonalnego; wskazuje jednak, że Komisja nie przyjęła właściwych komunikatów zgodnie z tym przepisem; wzywa Komisję do przyjęcia takich komunikatów w celu zapewnienia pełnej przejrzystości i odpowiedzi politycznej na wnioski wystosowane przez Parlament w swoich rezolucjach oraz z należytym uwzględnieniem odpowiednich analiz Parlamentu dotyczących europejskiej wartości dodanej i kosztu braku działań na poziomie europejskim;

12. podkreśla znaczenie lojalnej i przejrzystej współpracy między Parlamentem, Radą i Komisją, która w wymiarze praktycznym powinna przełożyć się na podjęcie przez Komisję zobowiązania, że będzie włączać - na równym szczeblu - Parlament i Radę we wdrażanie ustaleń programowych Komisji, a także przypomina Komisji o spoczywającym na niej obowiązku szybkiego reagowania na sprawozdania z własnej inicjatywy w kwestiach ustawodawczych i nieustawodawczych; ubolewa, że niektóre sprawozdania z własnej inicjatywy pozostały bez odpowiedzi, i wzywa Komisję do wyjaśnienia współprawodawcom w terminie trzech miesięcy przyczyn wycofania aktów, oraz do udzielenia odpowiedzi, wraz z uzasadnieniem, na postulaty przedstawienia wniosków ustawodawczych i nieustawodawczych;

13. uważa, że usunięcie wszystkich odniesień do stosowania alternatywnych metod regulacji w nowym porozumieniu międzyinstytucjonalnym pozostaje bez uszczerbku dla stanowiska Parlamentu, zgodnie z którym instrumenty tzw. miękkiego prawa powinny być stosowane jedynie z największą ostrożnością i z należytym uzasadnieniem, bez szkody dla pewności prawnej i jasności obowiązującego prawa, a także po konsultacji z Parlamentem ²⁶ ; wyraża ponadto obawę, że brak wyraźnych ograniczeń dotyczących stosowania prawa miękkiego może nawet zachęcać do odwoływania się do niego, bez gwarancji, że Parlament będzie w stanie sprawować kontrolę;

14. zachęca Radę i Komisję do wyrażenia zgody, by alternatywne metody regulacji, pod warunkiem że są bezwzględnie konieczne, były ujęte w dokumentach rocznego i wieloletniego programowania, aby umożliwić ich odpowiednią identyfikację i kontrolę ze strony ustawodawców;

Narzędzia lepszego stanowienia prawa

15. podkreśla, że oceny skutków mogą zapewniać wkład w decyzje polityczne, ale nie mogą być ich substytutem ani nie mogą powodować nieuzasadnionych opóźnień w procesie ustawodawczym; podkreśla, że w trakcie całego procesu ustawodawczego i we wszystkich ocenach wpływu proponowanych przepisów należy zwrócić szczególną uwagę na potencjalne skutki dla tych podmiotów, które mają najmniej okazji do przekazania decydentom swoich obaw, w tym MŚP, społeczeństwa obywatelskiego, związków zawodowych i innych podmiotów, które nie mogą korzystać z łatwego dostępu do instytucji; uważa, że w ocenach skutków należy w równym stopniu zwracać uwagę w szczególności na ocenę skutków społecznych, zdrowotnych i środowiskowych oraz że trzeba oceniać wpływ na prawa podstawowe obywateli oraz równouprawnienie płci;

16. przypomina, że MŚP stanowią 99 % wszystkich przedsiębiorstw w UE, generują 58 % obrotów w UE i zatrudniają dwie trzecie całkowitej liczby zatrudnionych w sektorze prywatnym; przypomina ponadto, że w programie Small Business Act Komisja zobowiązała się stosować zasadę "najpierw myśl na małą skalę" w procesie kształtowania polityki oraz że zasada ta obejmuje wykonywanie testu MŚP służącego ocenie wpływu przyszłych przepisów i inicjatyw administracyjnych na MŚP ²⁷ ; przypomina, że w swojej decyzji z dnia 9 marca 2016 r. w sprawie nowego porozumienia międzyinstytucjonalnego Parlament stwierdził, że brzmienie nowego porozumienia międzyinstytucjonalnego nie zobowiązuje wystarczająco trzech instytucji do włączenia do ich ocen skutków MŚP oraz badań konkurencyjności ²⁸ ; podkreśla znaczenie wpływu na konkurencyjność oraz innowacyjność oraz zwrócenia uwagi na potrzeby MŚP na wszystkich etapach cyklu legislacyjnego, a także uwzględniania tych elementów i wyraża zadowolenie, że wytyczne Komisji dotyczące lepszego stanowienia prawa zawierają zalecenie, by potencjalne skutki dla MŚP i konkurencyjności były w stosownych przypadkach koniecznie i systematycznie uwzględniane i zgłaszane we wszystkich ocenach skutków; zauważa, że testom MŚP często brakuje odpowiedniej jakości i spójności zastosowania; wzywa Komisję do rozważenia, w jaki sposób skutki dla MŚP mogłyby być jeszcze lepiej uwzględniane, oraz zamierza uważnie monitorować tę kwestię w nadchodzących latach;

17. apeluje do Komisji, by - w kontekście lepszego stanowienia prawa - dokładniej oceniała konsekwencje społeczne i środowiskowe prowadzonej polityki oraz wpływ na prawa podstawowe obywateli, mając jednocześnie na uwadze koszty braku prawodawstwa na szczeblu unijnym, jak również fakt, iż analizy kosztów i korzyści są tylko jednym z wielu kryteriów;

18. ponownie wzywa do obowiązkowego włączenia do wszystkich ocen skutków regulacji wyważonej analizy średnio- i długoterminowych skutków gospodarczych, społecznych, środowiskowych i zdrowotnych;

19. apeluje do Komisji, by wykorzystywała oceny skutków i oceny ex post do badania zgodności inicjatyw, wniosków lub obowiązujących aktów prawnych z celami zrównoważonego rozwoju, a także ich oddziaływania na postępy w realizowaniu i wdrażaniu tych celów;

20. przypomina, że pomysł dotyczący uzupełniającego, doraźnego niezależnego panelu technicznego zawarty we wstępnym wniosku Komisji w sprawie nowego porozumienia międzyinstytucjonalnego nie był w dalszym zakresie rozpatrywany w trakcie negocjacji; zaznacza, że celem utworzenia takiego panelu było zwiększenie niezależności, przejrzystości i obiektywności ocen skutków; przypomina, że zgodnie z pkt 15 nowego porozumienia międzyinstytucjonalnego Parlament i Rada, jeżeli uznają to za stosowne i konieczne, będą dokonywać oceny skutków w związku z proponowanymi przez siebie istotnymi zmianami wniosku Komisji, niezbędnymi do niezwłocznego podjęcia świadomej i przemyślanej decyzji; przypomina swoim komisjom o znaczeniu korzystania z tego narzędzia w razie potrzeby;

21. z zadowoleniem przyjmuje odniesienie w nowym porozumieniu międzyinstytucjonalnym do włączenia zasad pomocniczości i proporcjonalności do zakresu ocen skutków; podkreśla w tym względzie, że oceny skutków powinny zawsze obejmować dogłębną i rygorystyczną analizę zgodności wniosku z zasadami pomocniczości i proporcjonalności oraz określać europejską wartość dodaną;

22. zauważa, że wielu wnioskom Komisji nie towarzyszyły oceny skutków oraz że komisje wyraziły obawy, że jakość i poziom szczegółowości ocen skutków są różne, od kompleksowych po raczej powierzchowne; wskazuje, że na pierwszym etapie stosowania nowego porozumienia międzyinstytucjonalnego 20 z 59 wniosków Komisji ujętych we wspólnym oświadczeniu na rok 2017 nie towarzyszyły oceny skutków; przypomina w tym względzie, że mimo iż przewiduje się w każdym razie, że inicjatywom o oczekiwanych istotnych skutkach społecznych, gospodarczych i środowiskowych powinna towarzyszyć ocena skutków, w pkt 13 porozumienia międzyinstytucjonalnego stwierdzono również, że inicjatywom ujętym w programie prac Komisji lub we wspólnej deklaracji powinna co do zasady towarzyszyć ocena skutków;

23. z zadowoleniem przyjmuje fakt, że porozumienie międzyinstytucjonalne zakłada konieczność uwzględniania, przy ustanawianiu programu prac legislacyjnych, analizy potencjalnej "europejskiej wartości dodanej" wszelkich proponowanych działań Unii oraz ocenę "kosztu braku działań na poziomie europejskim" w przypadku niepodjęcia działań na poziomie Unii; podkreśla, że szacunkowy koszt braku działań na poziomie europejskim wynosi 1,75 bln EUR rocznie, czyli 12 % unijnego PKB (2016 r.); w tym kontekście docenia pracę Dyrekcji ds. Oceny Skutków Regulacji i Europejskiej Wartości Dodanej Biura Analiz Parlamentu Europejskiego (EPRS);

24. wzywa Komisję do dalszego wyjaśnienia, jak zamierza oceniać koszt braku działań na poziomie europejskim - między innymi koszt dla producentów, konsumentów, pracowników, administracji i środowiska wynikający z braku zharmonizowanego ustawodawstwa na szczeblu europejskim lub w przypadku, gdy rozbieżne przepisy krajowe powodują dodatkowe koszty i ograniczają skuteczność polityki - zgodnie w pkt 10 i 12 nowego porozumienia międzyinstytucjonalnego; wskazuje, że taka ocena powinna być przeprowadzana nie tylko w przypadku klauzul wygaśnięcia, pod koniec programu lub gdy przewidywane jest uchylenie, ale powinna być także rozważana w przypadkach, gdy działanie lub ustawodawstwo na szczeblu UE nie zostało jeszcze wdrożone lub nie jest jeszcze poddawane przeglądowi;

25. przypomina, że wcześniejsza Rada ds. Ocen Skutków została zastąpiona nową Radą ds. Kontroli Regulacyjnej, dzięki czemu zwiększona została jej niezależność; ponownie podkreśla, że należy zapewnić niezależność, przejrzystość i obiektywność Rady ds. Kontroli Regulacyjnej i jej prac, a jej członkowie nie powinni być poddawani jakiejkolwiek kontroli politycznej ²⁹ ; podkreśla, że Komisja powinna zapewnić, aby wszystkie opinie Rady ds. Kontroli Regulacyjnej, także negatywne, były podawane do wiadomości publicznej i udostępniane w momencie publikacji odnośnych ocen skutków; wzywa do dokonania oceny skuteczności Rady ds. Kontroli Regulacyjnej w pełnieniu funkcji nadzoru oraz zapewniania obiektywnego doradztwa w sprawie ocen skutków;

26. wskazuje, że Dyrekcja ds. Oceny Skutków Regulacji i Europejskiej Wartości Dodanej Parlamentu utworzona w ramach jego służb administracyjnych pomaga komisjom parlamentarnym oraz oferuje im różnorodne usługi, na które należy udostępnić wystarczające zasoby, aby zagwarantować dostępność najlepszego możliwego wsparcia dla posłów i komisji; zauważa z uznaniem, że Konferencja Przewodniczących Komisji przyjęła zaktualizowaną wersję "Podręcznika dotyczącego ocen skutków - wytyczne dla komisji" w dniu 12 września 2017 r.;

27. wzywa wszystkie komisje do przeglądu przygotowywanych przez Komisję ocen skutków oraz przeglądu prowadzonej przez Parlament analizy ex ante ocen skutków na jak najwcześniejszym etapie procesu legislacyjnego.

28. przypomina, że zgodnie z pkt 14 nowego porozumienia międzyinstytucjonalnego przy rozpatrywaniu wniosków ustawodawczych Komisji Parlament Europejski i Rada będą w pełni brać pod uwagę oceny skutków sporządzone przez Komisję; przypomina w tym kontekście, że komisje parlamentarne mogą zwracać się do Komisji o zaprezentowanie oceny skutków i wybranego rozwiązania politycznego na pełnym posiedzeniu komisji, i zachęca swoje komisje do korzystania z tej możliwości na bardziej regularnej zasadzie, jak również z możliwości zapoznania się ze wstępną oceną sporządzonej przez Komisję oceny skutków, prezentowaną przez własne służby Parlamentu; podkreśla jednak, że nie może to prowadzić do ograniczenia swobody działania współprawodawców;

29. z zadowoleniem przyjmuje możliwość uzupełniania przez Komisję własnych ocen skutków w procesie ustawodawczym; uważa, że pkt 16 nowego porozumienia międzyinstytucjonalnego powinien być interpretowany w taki sposób, że Komisja na wniosek Parlamentu lub Rady powinna z zasady niezwłocznie przekazywać takie uzupełniające oceny skutków;

30. podkreśla wagę terminowego, publicznego i przejrzystego zaangażowania zainteresowanych stron i konsultacji z nimi, przy czym należy zapewnić wystarczający czas na udzielenie konstruktywnych odpowiedzi; podkreśla znaczenie prowadzenia konsultacji publicznych przez Komisję we wszystkich językach urzędowych na etapie przygotowywania wniosku;

31. przypomina, że zgodnie z pkt 17 nowego porozumienia międzyinstytucjonalnego w sprawie lepszego stanowienia prawa "każda z trzech instytucji sama odpowiada za ustalenie, w jaki sposób zorganizować własne prace w zakresie oceny skutków, w tym wewnętrzne zasoby organizacyjne i kontrolę jakości";

32. z zadowoleniem przyjmuje fakt, że w pkt 17 nowego porozumienia międzyinstytucjonalnego trzy instytucje zobowiązały się do wymiany informacji o najlepszych praktykach i metodach dotyczących ocen skutków; jest zdania, że powinno to obejmować w miarę możliwości wymianę surowych danych leżących u podstawy oceny skutków sporządzonej przez Komisję, w szczególności w przypadku, gdy Parlament zdecyduje o uzupełnieniu oceny skutków Komisji własnymi dalszymi pracami; w tym celu zachęca służby trzech instytucji do współpracy w maksymalnym możliwym zakresie, w tym w odniesieniu do wspólnych sesji szkoleniowych dotyczących metodyki oceny skutków, w dążeniu ponadto do osiągnięcia przyszłej wspólnej metodyki międzyinstytucjonalnej;

33. zwraca uwagę, że zgodnie z pkt 18 nowego porozumienia międzyinstytucjonalnego "pierwotna ocena skutków sporządzona przez Komisję i wszelkie dodatkowe prace w zakresie oceny skutków prowadzone w ramach procesu legislacyjnego" powinny być podawane do wiadomości publicznej przed końcem procesu legislacyjnego w trosce o przejrzystość wobec obywateli i zainteresowanych stron;

34. podtrzymuje swoje stanowisko, zgodnie z którym zainteresowane strony, w tym związki zawodowe i społeczeństwo obywatelskie, powinny być w stanie zapewniać skuteczny wkład w proces oceny skutków na jak najwcześniejszym etapie konsultacji, i zachęca Komisję w tym celu do bardziej systematycznego korzystania z planów działania i wstępnych ocen skutków oraz publikowania ich w odpowiednim czasie na początku procesu oceny skutków;

35. z zadowoleniem przyjmuje zobowiązanie Komisji do przeprowadzania szerokich konsultacji przed przyjęciem wniosku oraz zachęca w szczególności MŚP, społeczeństwo obywatelskie i innych użytkowników końcowych do bezpośredniego uczestnictwa w konsultacjach; zauważa z zadowoleniem, że zmienione wytyczne Komisji dotyczące lepszego stanowienia prawa zmierzają w tym kierunku;

36. zwraca uwagę na nowe przepisy dotyczące konsultacji publicznych i konsultacji z zainteresowanymi stronami, które powinny służyć jako istotne narzędzie zarówno na etapie przygotowywania, jak i w trakcie całego procesu legislacyjnego;

37. apeluje do Komisji o przestrzeganie obowiązkowych terminów sprawozdań z wykonania oraz przeglądu dyrektyw i rozporządzeń;

38. podkreśla znaczenie ocen ex post obowiązującego ustawodawstwa, zgodnie z zasadą "najpierw oceniaj", oraz zaleca, by w miarę możliwości przybierały one formę ocen skutków ex post wykorzystujących tę samą metodykę co ocena skutków ex ante dotycząca tego samego aktu prawnego, tak aby umożliwić lepszą ewaluację skuteczności tego aktu;

39. z zadowoleniem przyjmuje pkt 22 nowego porozumienia międzyinstytucjonalnego, zgodnie z którym w celu wsparcia procesu ewaluacji obowiązującego ustawodawstwa trzy instytucje zgadzają się na ustanowienie w ustawodawstwie, w stosownych przypadkach, wymogów dotyczących sprawozdawczości, monitorowania i ewaluacji, przy czym należy unikać nadmiernej regulacji i obciążeń administracyjnych, zwłaszcza dla państw członkowskich; odnotowuje wyzwania związane z gromadzeniem danych w państwach członkowskich na temat skuteczności ustawodawstwa oraz zachęca Komisję i państwa członkowskie do zintensyfikowania wysiłków w tym obszarze;

40. z zadowoleniem przyjmuje pkt 23 nowego porozumienia międzyinstytucjonalnego, zgodnie z którym trzy instytucje zgadzają się, by systematycznie rozważać zasadność stosowania klauzul przeglądowych w ustawodawstwie; wzywa Komisję do włączania w odpowiednim przypadku klauzul przeglądowych do swoich wniosków, a w przeciwnym wypadku do określenia powodów niezastosowania się do tej ogólnej zasady;

Instrumenty prawne

41. z zadowoleniem przyjmuje zobowiązania Komisji dotyczące zakresu uzasadnienia towarzyszącego każdemu jej wnioskowi; wyraża szczególne zadowolenie z faktu, że Komisja wyjaśni także zasadność zaproponowanych środków w świetle zasad pomocniczości i proporcjonalności; podkreśla w tym względzie znaczenie wzmocnionych i kompleksowych ocen oraz uzasadnienia w odniesieniu do zgodności z tymi zasadami, a także europejskiej wartości dodanej zaproponowanych środków;

42. uważa, że konieczna jest spójność między uzasadnieniem a oceną skutków związaną z tym samym wnioskiem; zwraca się zatem do Komisji o zapewnienie takiej spójności oraz wyjaśnienie dokonanych wyborów w przypadku niezastosowania się do wniosków wynikających z oceny skutków;

43. zwraca uwagę, że w pkt 25 nowego porozumienia międzyinstytucjonalnego Komisja zobowiązała się jedynie do uwzględnienia w należyty sposób różnicy między rozporządzeniami i dyrektywami co do ich charakteru i skutków; powtarza swój wniosek, że - stosując takie samo podejście jak ujęte w sprawozdaniu Montiego - przy opracowywaniu wniosków ustawodawczych należy w większym stopniu korzystać z rozporządzeń ³⁰ , zgodnie z wymogami prawnymi ustanowionymi w Traktatach dotyczącymi ich stosowania w celu zapewnienia spójności, prostoty i pewności prawa w całej Unii;

44. z zadowoleniem przyjmuje zobowiązanie trzech instytucji do wymiany poglądów na temat zmiany podstawy prawnej, zgodnie z pkt 25 nowego porozumienia międzyinstytucjonalnego; podkreśla rolę i wiedzę fachową Komisji Prawnej w weryfikowaniu podstaw prawnych ³¹ ; przypomina stanowisko Parlamentu, zgodnie z którym będzie on sprzeciwiać się wszelkim próbom podważenia kompetencji ustawodawczych Parlamentu w drodze bezzasadnych zmian podstawy prawnej; zachęca Radę do pełnego przestrzegania swojego zobowiązania na rzecz kontynuowania dialogu z Parlamentem w przypadku braku jednomyślności co do proponowanej podstawy prawnej, zwłaszcza w odniesieniu do politycznie wrażliwych dossier;

45. podkreśla, że wybór podstawy prawnej wniosku Komisji powinien zostać dokonany na obiektywnych przesłankach podlegających kontroli sądowej; podkreśla jednak prawo Parlamentu - jako współprawodawcy - do proponowania zmian w podstawie prawnej w oparciu o wykładnię traktatów;

Akty delegowane i wykonawcze

46. podkreśla znaczenie zasady zapisanej w pkt 26 nowego porozumienia międzyinstytucjonalnego i powtarza, że to ustawodawca posiada mandat do decydowania - z zastrzeżeniem postanowień Traktatów i w świetle orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej - czy i w jakim zakresie można skorzystać z aktów delegowanych oraz czy i w jakim zakresie można skorzystać z aktów wykonawczych ³² ;

47. odnotowuje, że przekazanie uprawnień Komisji nie jest wyłącznie zagadnieniem technicznym, ale może dotyczyć delikatnych kwestii politycznych o istotnym znaczeniu dla obywateli UE, konsumentów i przedsiębiorstw;

48. z zadowoleniem przyjmuje wysiłki podejmowane przez Komisję w celu dostosowania się do ustanowionego w pkt 27 nowego porozumienia międzyinstytucjonalnego terminu dostosowania wszystkich aktów podstawowych, które w dalszym ciągu odsyłają do procedury regulacyjnej połączonej z kontrolą; uważa ponadto, że zasadniczo wszystkie sprawy, które wcześniej rozstrzygane były na podstawie procedury regulacyjnej połączonej z kontrolą, powinny obecnie zostać dostosowane do art. 290 TFUE, a zatem przekształcone w akty delegowane ³³ ;

49. ostrzega, że włączenie obowiązku systematycznego odwoływania się przez Komisję do ekspertów państw członkowskich w związku z przygotowywaniem aktów delegowanych nie powinno być równoznaczne z upodabnianiem danej procedury do procedury ustanowionej w odniesieniu do przygotowywania aktów wykonawczych, w szczególności w zakresie prerogatyw proceduralnych powierzonych tym ekspertom; uważa, że może to także zatrzeć różnice między dwoma rodzajami aktów w takim zakresie, iż mogłoby to de facto oznaczać odrodzenie się procedury komitetowej obowiązującej w okresie przed przyjęciem Traktatu z Lizbony;

50. wyraża niezadowolenie z faktu, że pomimo ustępstw ze strony Parlamentu Rada nadal bardzo niechętnie akceptuje akty delegowane w przypadku spełnienia kryteriów określonych w art. 290 TFUE; przypomina, że zgodnie z motywem 7 nowe porozumienie międzyinstytucjonalne powinno ułatwiać negocjacje w ramach zwykłej procedury ustawodawczej oraz ulepszać stosowanie art. 290 i 291 TFUE; wskazuje, że w kilku dossier ustawodawczych Rada nalegała jednak na powierzenie uprawnień wykonawczych na podstawie art. 291 TFUE lub włączenie wszystkich elementów in abstracto kwalifikujących się do przekazania uprawnień lub powierzenia uprawnień wykonawczych w samym akcie podstawowym; wyraża rozczarowanie, że w takich przypadkach Komisja nie broniła swoich pierwotnych wniosków;

51. wyraża głębokie zaniepokojenie z powodu niemal systematycznych wysiłków Rady, by zastępować akty delegowane aktami wykonawczymi; za niedopuszczalne uważa szczególnie to, że Rada usiłuje wykorzystywać dostosowania po Traktacie z Lizbony do zastępowania procedury regulacyjnej połączonej z kontrolą stosowaniem aktów wykonawczych w miejsce aktów delegowanych;

52. z zadowoleniem przyjmuje rozpoczęcie negocjacji międzyinstytucjonalnych, o których mowa w pkt 28 nowego porozumienia międzyinstytucjonalnego; potwierdza stanowisko w sprawie niewiążących kryteriów stosowania art. 290 i art. 291 TFUE ustanowione w swojej rezolucji z dnia 25 lutego 2014 r. ³⁴ ; uważa, że powinny one stanowić podstawę dla tych negocjacji;

53. przypomina, że elementy istotne politycznie, takie jak unijne wykazy lub rejestry produktów czy substancji, powinny pozostać nieodłączną częścią aktu podstawowego - w stosownych przypadkach w postaci załączników - i w związku z tym powinny być zmieniane jedynie w drodze aktów delegowanych; podkreśla, że w trosce o pewność prawa należy unikać tworzenia samodzielnych wykazów;

54. uważa, że kryteria stosowania art. 290 i 291 TFUE muszą uwzględniać orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości, takie jak wydane w sprawach dotyczących produktów biobójczych, aktów delegowanych w sprawie instrumentu "Łącząc Europę" oraz mechanizmu wzajemności wizowej ³⁵ ;

55. z zadowoleniem przyjmuje zobowiązanie Komisji do korzystania z grup ekspertów, przeprowadzania konsultacji z docelowymi zainteresowanymi stronami i konsultacji społecznych, jeśli na wczesnym etapie przygotowywania projektów aktów wykonawczych potrzebna będzie szersza wiedza specjalistyczna, w stosownych przypadkach; uważa, że w przypadku zainicjowania takiego procesu konsultacji należy należycie poinformować o tym Parlament;

56. zauważa z uznaniem, że zgodnie z pkt 28 nowego porozumienia międzyinstytucjonalnego Komisja zgodziła się na udzielanie Parlamentowi i Radzie równego dostępu do wszystkich informacji na temat aktów delegowanych i wykonawczych, w związku z czym otrzymają one wszystkie dokumenty w tym samym czasie co eksperci państw członkowskich; z zadowoleniem przyjmuje fakt, że eksperci z Parlamentu i Rady będą mieć zapewnioną możliwość systematycznego udziału w poświęconych przygotowywaniu aktów delegowanych posiedzeniach grup ekspertów z Komisji, na które zapraszani są eksperci z państw członkowskich; wzywa Komisję do wywiązywania się z tego zobowiązania w autentyczny i konsekwentny sposób; zauważa, że taki dostęp został już zwiększony;

57. podkreśla potrzebę poprawy nieformalnej współpracy w fazie przygotowawczej aktów delegowanych i aktów wykonawczych; ostrzega, aby podczas przygotowywania aktów delegowanych i aktów wykonawczych nie zapominać o tym, jaki był zamiar współustawodawców wyrażony w akcie prawodawczym i będący elementem celu tego aktu; podkreśla znaczenie rejestru aktów delegowanych, który już obowiązuje;

58. ubolewa nad faktem, że w wielu przypadkach Komisja uznaje środki 2. stopnia proponowane przez trzy organy ds. usług finansowych (ESMA, EUNB i EIOPA) za przyjęte bez zmian, co skraca dostępny Parlamentowi czas na kontrolę w wypadku wprowadzania istotnych lub licznych zmian;

59. pochwala szybkie postępy dokonane na szczeblu międzyinstytucjonalnym w zakresie ustanawiania wspólnego funkcjonalnego rejestru aktów delegowanych oraz z zadowoleniem przyjmuje jego oficjalne uruchomienie w dniu 12 grudnia 2017 r.;

60. czeka na rozpoczęcie stosowania uporządkowanego i przyjaznego użytkownikom funkcjonalnego rejestru aktów delegowanych, który został opublikowany w dniu 12 grudnia 2017 r. i powstał na wniosek Parlamentu;

61. zauważa, że udoskonalone procedury ustawodawcze na szczeblu UE, a także terminowa i pogłębiona współpraca międzyinstytucjonalna mogą prowadzić do bardziej spójnego i ujednoliconego stosowania prawa UE;

Przejrzystość i koordynacja procesu legislacyjnego

62. z zadowoleniem przyjmuje fakt, że zgodnie z pkt 32 nowego porozumienia międzyinstytucjonalnego Parlament i Rada, jako współustawodawcy, są równe w wykonywaniu swoich uprawnień, a Komisja musi pełnić rolę strony wspomagającej, traktując oba organy władzy ustawodawczej na równi; przypomina, że zasada ta jest już zapisana w Traktacie z Lizbony; domaga się w związku z tym, aby Komisja udostępniała, a w razie możliwości upubliczniała obydwu ustawodawcom w tym samym czasie wszelkie istotne dokumenty związane z wnioskami ustawodawczymi, w tym dokumenty robocze;

63. wyraża ubolewanie, że pkt 33 i 34 nowego porozumienia międzyinstytucjonalnego nie doprowadziły jeszcze do poprawy przepływu informacji z Rady, w szczególności ponieważ wydaje się, iż zasadniczo brakuje informacji na temat kwestii podnoszonych przez państwa członkowskie w Radzie i nie istnieje systematyczne podejście do ułatwiania wzajemnej wymiany poglądów i informacji; zauważa z niepokojem, że przepływ informacji zwykle bardzo różni się w przypadku poszczególnych prezydencji i jest różny w obrębie służb Sekretariatu Generalnego Rady; podkreśla asymetryczny dostęp do informacji współprawodawców, ponieważ Rada może brać udział w posiedzeniach komisji parlamentarnych, lecz przedstawiciele Parlamentu nie są zapraszani na posiedzenia grup roboczych Rady; uważa w związku z tym, że pożądane jest konsekwentnie przejrzyste podejście; sugeruje, że Rada powinna z zasady prowadzić wszystkie posiedzenia w sposób jawny, jak to robi Parlament;

64. wnioskuje o pełne wdrożenie pkt 33 i 34 nowego porozumienia międzyinstytucjonalnego; zwraca się w szczególności do Rady o przekazywanie Parlamentowi porządków obrad, dokumentów roboczych oraz wniosków prezydencji sporządzonych przez grupy robocze i Komitet Stałych Przedstawicieli Rządów Państw Członkowskich (Coreper) w sposób regularny i zorganizowany w celu zapewnienia takiego samego poziomu informacji między współustawodawcami; uważa, że pkt 33 i 34 nowego porozumienia międzyinstytucjonalnego powinny być interpretowane w taki sposób, że oprócz nieformalnej wymiany poglądów Parlament może być zapraszany do oddelegowania przedstawiciela na posiedzenia grup roboczych Rady i Coreper-u;

65. podkreśla, że zgodnie z odpowiednio pkt 35 i 36 nowego porozumienia międzyinstytucjonalnego do synchronizacji i przyspieszenia procesu legislacyjnego można dążyć jedynie przy pełnym zachowaniu prerogatyw każdej instytucji; uważa zatem, że w żadnym wypadku synchronizacja i przyspieszenie nie mogą wiązać się z narzuceniem harmonogramu Parlamentowi i innym instytucjom;

66. domaga się zintensyfikowania wysiłków w celu utworzenia specjalnej wspólnej bazy danych na temat stanu prac nad dossier ustawodawczymi, o której mowa w pkt 39 nowego porozumienia międzyinstytucjonalnego; przypomina, że ta baza danych powinna zawierać informacje na temat wszystkich etapów procedury ustawodawczej, aby ułatwić jej śledzenie; sugeruje, że powinna ona również zawierać informacje na temat procesu oceny skutków;

67. przypomina trzem instytucjom UE, że należy poczynić dalsze postępy w tworzeniu specjalnej wspólnej bazy danych dotyczących aktualnej sytuacji w zakresie wniosków legislacyjnych;

68. proponuje, aby Rada odbywała co najmniej jedno posiedzenie z Parlamentem w ramach procedury konsultacji, tak aby Parlament mógł przedstawić i uzasadnić przyjęte poprawki, a Rada mogła przedstawić swoje stanowisko w odniesieniu do każdej z nich; proponuje, aby w każdym przypadku Rada udzielała odpowiedzi na piśmie;

69. sugeruje, aby Parlament przeprowadził badanie ilościowe dotyczące stopnia skuteczności procedury konsultacji;

70. nawołuje Komisję, aby przestrzegała ram czasowych określonych w rozporządzeniu w sprawie ustanowienia Europejskiego Urzędu Nadzoru przy podejmowaniu decyzji o zatwierdzeniu, zmianie lub niezatwierdzeniu projektów standardów technicznych, a także aby - jako minimum - oficjalnie informowała współustawodawców z odpowiednim wyprzedzeniem, gdyby w drodze wyjątku nie mogła dotrzymać tych ram czasowych, a także podawała powody takiego stanu rzeczy; podkreśla fakt, że ostatnio Komisja wielokrotnie uchybiła temu obowiązkowi; przypomina Komisji, że celem procedur, w ramach których Parlament stwierdza, że nie ma zastrzeżeń co do danego aktu, nie jest rekompensowanie opóźnień występujących po stronie Komisji, a stosowanie tych procedur wywiera istotny wpływ na ilość czasu, jakim Parlament dysponuje, aby wykonywać swoje uprawnienia kontrolne;

71. z zadowoleniem przyjmuje rozpoczęcie negocjacji międzyinstytucjonalnych, o których mowa w pkt 40 nowego porozumienia międzyinstytucjonalnego, w listopadzie 2016 r.; zauważa z rozczarowaniem, że po ponad roku rozmów, trzech rundach negocjacji na szczeblu politycznym oraz szeregu posiedzeń na szczeblu technicznym nie osiągnięto jeszcze porozumienia pomimo jasnego i utrwalonego orzecznictwa; odnotowuje poczynione dotychczas postępy i usilnie nalega, aby negocjacje te zostały zakończone jeszcze w trakcie prezydencji bułgarskiej;

72. z zadowoleniem przyjmuje pisemne briefingi otrzymywane od Komisji przed konferencjami międzynarodowymi oraz codzienne briefingi ustne przekazywane w trakcie tych konferencji przez prezydencję Rady i Komisję;

73. ubolewa nad tym, że podczas konferencji międzynarodowych Parlament nie może uczestniczyć w spotkaniach koordynacyjnych UE jako obserwator;

74. przypomina Radzie i Komisji, że ustalenia praktyczne odnoszące się do umów międzynarodowych muszą być zgodne z Trak-tatami, w szczególności z art. 218 ust. 10 TFUE, oraz muszą uwzględniać orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości, takie jak wydane w sprawach dotyczących Tanzanii i Mauritiusu ³⁶ ;

75. apeluje do innych instytucji o przestrzeganie traktatów i innych uregulowań oraz o poszanowanie odpowiedniego orzecznictwa w celu zapewnienia, by Parlament:

a) był niezwłocznie, w pełni i prawidłowo informowany przez cały cykl obowiązywania umów międzynarodowych w sposób proaktywny, uporządkowany i sprawny, bez osłabiania pozycji negocjacyjnej UE, oraz miał wystarczająco dużo czasu na wyrażenie opinii na wszystkich etapach i zapewnienie, by zostały one wzięte pod uwagę w największym możliwym zakresie;

b) był prawidłowo informowany i angażowany na etapie wdrażania umów, zwłaszcza w odniesieniu do decyzji podejmowanych przez organy ustanowione na mocy umów, oraz mógł w pełni wykonywać swe prawa jako współprawodawca, jeżeli decyzje te mają wpływ na prawo UE;

c) był proaktywnie powiadamiany o stanowisku Komisji na forach międzynarodowych, takich jak WTO, UNCTAD, OECD, UNDP, FAO i Rada Praw Człowieka ONZ;

76. uważa, że niezbędne jest horyzontalne poszanowanie ugruntowanej praktyki oczekiwania na zgodę Parlamentu przed tymczasowym zastosowaniem postanowień dotyczących handlu i inwestycji, zawartych w umowach o dużym znaczeniu politycznym, do czego zobowiązała się również komisarz C. Malmström na wysłuchaniu w dniu 29 września 2014 r.; wzywa Radę, Komisję i Europejską Służbę Działań Zewnętrznych do stosowania tej praktyki nadal w przypadku wszystkich umów międzynarodowych;

77. zauważa, że Parlament jest gotów ponownie wnieść sprawę do Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, aby zagwarantować poszanowanie uprawnień Parlamentu, jeżeli w najbliższej przyszłości nie zostaną poczynione decydujące postępy w negocjacjach nad pkt 40 nowego porozumienia międzyinstytucjonalnego w sprawie lepszego stanowienia prawa;

78. zauważa, że każda z instytucji powinna zdawać sobie sprawę, iż jej odpowiedzialność jako prawodawcy nie kończy się wraz z zawarciem umów międzynarodowych; podkreśla potrzebę ścisłego monitorowania procesu wdrażania oraz konieczność nieustannego podejmowania wysiłków w trosce o to, aby cele zawarte w umowach były realizowane; apeluje do instytucji, by na etapie wdrażania i oceny umów międzynarodowych stosowały sprawdzone wzorce działania i podejście oparte na współpracy;

79. zauważa, że oceny skutków zawierające analizę sytuacji w zakresie praw człowieka mogą być ważnym narzędziem w negocjowaniu umów handlowo-inwestycyjnych, które pomoże stronom w przestrzeganiu zobowiązań w zakresie praw człowieka, oraz przypomina o wiążącym charakterze umów takich jak Międzynarodowy Pakt Praw Gospodarczych, Społecznych i Kulturalnych;

80. apeluje do Komisji i Rady, by zgodnie z treścią opinii Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej 2/15 z dnia 16 maja 2017 r. w pełni przestrzegały podziału kompetencji między UE i jej państwa członkowskie przy przyjmowaniu wytycznych negocjacyjnych i prowadzeniu negocjacji, w odniesieniu do podstawy prawnej wniosków o złożenie podpisu i zawarcie umowy, a w szczególności jeżeli chodzi o podpis w Radzie i zawieranie przez nią międzynarodowych umów handlowych;

81. wzywa przedstawicieli europejskich do zwracania szczególnej uwagi na spójność między normami/wymogami międzynarodowymi a przyjętym wiążącym prawodawstwem unijnym;

82. wzywa Komisję do ujawniania dokumentów przedstawiających jej stanowisko w organizacjach międzynarodowych, które określają normy w dziedzinach finansowych, monetarnych i regulacyjnych, w szczególności w Bazylejskim Komitecie Nadzoru Bankowego; domaga się, by Parlament był w pełni informowany na wszystkich etapach opracowywania norm międzynarodowych, które mogą mieć wpływ na prawo UE;

83. wzywa do nawiązania i sformalizowania dialogu finansowego w sprawie przyjmowania i spójności stanowisk europejskich przed przystąpieniem do istotnych negocjacji międzynarodowych, zgodnie ze swoją rezolucją z dnia 12 kwietnia 2016 r. w sprawie roli UE w ramach międzynarodowych instytucji i organów finansowych, walutowych i regulacyjnych ³⁷ ; podkreśla, że na podstawie szczegółowych wytycznych, które mogą być uzupełniane proaktywnymi rezolucjami "ukierunkowującymi", stanowiska te należy omawiać i podawać do wiadomości z wyprzedzeniem oraz zapewnić działania następcze i regularną sprawozdawczość ze strony Komisji w zakresie stosowania tych wytycznych;

84. przypomina swoje oświadczenie z dnia 15 marca 2018 r. w sprawie lokalizacji siedziby Europejskiej Agencji Leków ³⁸ , w którym Parlament wyraził ubolewanie, że nie uwzględniono należycie jego roli i praw współprawodawcy względem Rady;

85. uznaje mandat zatwierdzony przez Coreper w dniu 6 grudnia 2017 r. dotyczący stanowiska Rady w sprawie proponowanego przez Komisję obowiązkowego rejestru służącego przejrzystości; wzywa wszystkie strony do zakończenia negocjacji w duchu dobrej współpracy w celu poprawy przejrzystości procesu legislacyjnego;

86. odnotowuje wyrok De Capitani ³⁹ , który potwierdza, że zasady jawności i przejrzystości są ściśle związane z procedurami ustawodawczymi Unii oraz że nie można stwierdzić ogólnego domniemania niejawności w odniesieniu do dokumentów ustawodawczych, w tym dokumentów z rozmów trójstronnych;

Wdrożenie i stosowanie ustawodawstwa Unii

87. podkreśla znaczenie zasady ustanowionej w pkt 43 nowego porozumienia międzyinstytucjonalnego, zgodnie z którą, jeżeli w ramach transpozycji dyrektyw do prawa krajowego państwa członkowskie zdecydują się dodać elementy, które nie pozostają w żadnym związku ze wspomnianym ustawodawstwem Unii, takie dodane elementy należy wskazać wprost w akcie transponującym (lub aktach transponujących) lub też w powiązanych dokumentach; zauważa, że nadal często brakuje takich informacji; wzywa Komisję i państwa członkowskie do wspólnego i spójnego rozwiązania problemu braku przejrzystości i innych problemów związanych z nadmiernie rygorystycznym wdrażaniem ⁴⁰ ;

88. jest zdania, że przy wdrażaniu i transponowaniu aktów unijnych należy wyraźnie odróżnić przypadki nadmiernie rygorystycznego wdrażania przepisów - kiedy to państwa członkowskie wprowadzają dodatkowe wymogi administracyjne niepowiązane z prawodawstwem unijnym - i ustanawianie wyższych standardów wykraczających poza ogólnounijne minimalne standardy w zakresie ochrony środowiska i konsumentów, a także opieki zdrowotnej i bezpieczeństwa żywności;

89. uważa, że w celu ograniczenia nadmiernie rygorystycznego wdrażania i powiązanych problemów trzy instytucje powinny zobowiązać się do przyjęcia ustawodawstwa UE, które jest jasne, łatwe do transponowania i posiada konkretną europejską wartość dodaną; przypomina, że mimo iż należy unikać zbędnych obciążeń administracyjnych, nie powinno to uniemożliwiać państwom członkowskim utrzymywania lub przyjmowania bardziej ambitnych środków oraz przyjmowania wyższych norm społecznych, środowiskowych i dotyczących ochrony konsumentów w przypadkach, gdy w prawie Unii zdefiniowane są jedynie minimalne normy;

90. apeluje do państw członkowskich, aby w możliwie największym stopniu ograniczyły ustanawianie dodatkowych wymogów administracyjnych w toku transpozycji prawodawstwa unijnego i aby zgodnie z pkt 43 Porozumienia międzyinstytucjonalnego zapewniły możliwość identyfikacji takich dodatkowych wymogów w akcie transponującym lub w powiązanych dokumentach;

91. przypomina, że zgodnie z pkt 44 nowego porozumienia międzyinstytucjonalnego państwa członkowskie wzywa się, aby współpracowały z Komisją w pozyskiwaniu informacji i danych potrzebnych do monitorowania i oceny wdrażania prawa Unii; wzywa zatem państwa członkowskie do podjęcia wszystkich koniecznych środków w celu wywiązania się z zobowiązań, w tym przez przekazanie tabel korelacji zawierających jasne i precyzyjne informacje na temat krajowych środków transponujących dyrektywy do ich krajowego porządku prawnego, jak uzgodniono we wspólnej deklaracji politycznej z dnia 28 września 2011 r. państw członkowskich i Komisji dotyczącej dokumentów wyjaśniających oraz wspólnej deklaracji politycznej z dnia 27 października 2011 r. Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji dotyczącej dokumentów wyjaśniających;

92. uważa, że zobowiązanie Komisji zawarte w pkt 45 nowego porozumienia międzyinstytucjonalnego powinno być interpretowane w taki sposób, że dostęp Parlamentu do informacji dotyczących postępowań w sprawie uchybienia zobowiązaniom państwa członkowskiego oraz procedur poprzedzających te postępowania znacznie się poprawi, z należytym poszanowaniem zasad dotyczących poufności; przypomina w tym celu o powtarzanych od dawna wnioskach do Komisji o dostęp do danych, do którego Parlament jest uprawniony ⁴¹ ;

93. ponownie podkreśla swoje uznanie dla mechanizmu rozwiązywania problemów EU Pilot jako bardziej nieformalnego, lecz mimo wszystko skutecznego sposobu zapewniania zgodności z prawem Unii przez państwa członkowskie ⁴² ; wyraża dezaprobatę dla oświadczenia Komisji, zgodnie z którym będzie ona wszczynała postępowania w sprawie uchybienia zobowiązaniom państwa członkowskiego, rezygnując z korzystania z tego mechanizmu ⁴³ ;

94. przypomina, że komisarze zobowiązani są do respektowania uprawnień legislacyjnych posłów do Parlamentu Europejskiego; uważa, że komisarze mają obowiązek przekazania Parlamentowi wszystkich prowadzonych w sposób niezależny badań, na podstawie których podjęli swoje decyzje, a także upublicznienia badań, które są sprzeczne z ich wnioskami;

95. ubolewa nad faktem, że nie wszystkie tłumaczenia wniosków ustawodawczych są udostępniane w tym samym czasie, co opóźnia proces legislacyjny;

96. podkreśla, że stosowanie skutecznego prawodawstwa UE musi mieć na celu dopilnowanie, by wprowadzane nim procedury były zgodne z podstawowym celem danego instrumentu prawnego, a w szczególności z ostatecznym celem ochrony środowiska, jeżeli chodzi o zapewnienie wysokiego poziomu jego ochrony;

97. uznaje znaczenie prowadzonych w Komisji Petycji prac nad oceną jakości procesu stanowienia prawa unijnego w odniesieniu do jego faktycznego wdrażania, a także uznaje fakt, że prace te przyczyniają się do doskonalenia tekstów i procedur ustawodawczych; zwraca w związku z tym uwagę na znaczenie faktycznej współpracy międzyinstytucjonalnej z Komisją, jeżeli chodzi o zapewnianie właściwego rozpatrywania petycji;

Uproszczenie

98. z zadowoleniem przyjmuje zobowiązanie zawarte w pkt 46 nowego porozumienia międzyinstytucjonalnego do częstszego korzystania z techniki legislacyjnej zwanej przekształceniem; powtarza, że technika ta powinna stanowić zwykłą technikę legislacyjną jako bezcenne narzędzie do osiągnięcia uproszczenia ⁴⁴ ; uważa jednak, że w przypadku zupełnej reformy polityki Komisja powinna, zamiast stosowania techniki przekształcania, przedstawić wniosek dotyczący zupełnie nowego aktu prawnego uchylającego obowiązujące ustawodawstwo, tak aby współustawodawcy mogli angażować się w szeroko zakrojone i skuteczne dyskusje polityczne, z pełnym poszanowaniem ich prerogatyw zapisanych w Traktatach;

99. przypomina, że w przypadku oceny zbędnych obciążeń regulacyjnych i administracyjnych, zgodnie z porozumieniem zawartym przez trzy instytucje w pkt 47 i 48 nowego porozumienia międzyinstytucjonalnego, a także przy badaniu ewentualnych celów redukcji obciążeń służących zmniejszeniu kosztów dla administracji i przedsiębiorstw, w tym MŚP, lepsze stanowienie prawa może w stosownych przypadkach oznaczać również więcej unijnych przepisów, w tym ujednolicenie różnic w ustawodawstwie krajowym, przy uwzględnieniu korzyści wynikających ze środków ustawodawczych oraz konsekwencji niepodjęcia działań na szczeblu UE w odniesieniu do ochrony socjalnej, ochrony środowiska i konsumentów, oraz mając na uwadze, że państwa członkowskie mają swobodę stosowania wyższych standardów, jeżeli unijne przepisy określają jedynie minimalne standardy; przypomina ponadto, że horyzontalna klauzula społeczna zawarta w art. 9 TFUE wymaga od UE dogłębnego rozważenia wpływu unijnych przepisów na normy socjalne i zatrudnienie, z uwzględnieniem odpowiednich konsultacji z partnerami społecznymi, w szczególności związkami zawodowymi, konsumentami i przedstawicielami słabszych grup społecznych, z poszanowaniem autonomii partnerów społecznych i umów, które mogą zawierać zgodnie z art. 155 TFUE; podkreśla w związku z tym, że zmniejszenie obciążeń administracyjnych nie musi oznaczać deregulacji oraz że, w każdym razie, nie może stanowić zagrożenia dla praw podstawowych i środowiskowych, społecznych, pracowniczych, w zakresie bezpieczeństwa i higieny pracy, ochrony konsumentów, równości płci lub norm w zakresie dobrostanu zwierząt, w tym związanych z tym wymogów w zakresie informacji, a zatem nie może odbywać się ze szkodą dla praw pracowników - niezależnie od rozmiaru przedsiębiorstwa - ani nie może prowadzić do szerzenia się niepewnych form zatrudnienia;

100. z zadowoleniem przyjmuje pierwsze coroczne badanie obciążenia prowadzone przez Komisję w kontekście uproszczenia ustawodawstwa UE, na potrzeby którego przeprowadziła ona badanie Eurobarometr Flash dotyczące postrzegania regulacji przez przedsiębiorstwa, obejmujące wywiady z ponad 10 000 przedsiębiorstw ze wszystkich 28 państw członkowskich, będących głównie MŚP i odzwierciedlających rozmieszczenie przedsiębiorstw w UE; zwraca uwagę na wnioski z badania, które potwierdzają, że nacisk na cięcie zbędnych kosztów pozostaje odpowiedni oraz które sugerują istnienie powiązanych wzajemnie, różnorodnych czynników wpływających na postrzeganie przez przedsiębiorstwa, mogących także wynikać ze zmian w krajowych strukturach administracyjnych i prawnych dotyczących wdrażania ustawodawstwa; wskazuje, że nadmiernie rygorystyczne wdrażanie, a nawet nieprecyzyjne przekazy medialne mogą także wpływać na to postrzeganie; uważa, że mimo iż roczna analiza obciążeń jest istotnym narzędziem służącym identyfikacji problemów związanych z wdrażaniem i stosowaniem przepisów UE, nie może ona stanowić podstawy do założenia, że ze względu na swój charakter rozporządzenie powoduje nadmierne obciążenia administracyjne; zgadza się z Komisją, że jedynym sposobem pozwalającym na konkretne zidentyfikowanie przepisów, które mogą być faktycznie uproszczone, usprawnione lub usunięte, jest pozyskanie poglądów wszystkich zainteresowanych stron, w tym podmiotów, które są reprezentowane w mniejszym stopniu, na temat szczególnych aktów prawnych lub różnych aktów prawnych mających zastosowanie do danego sektora; wzywa Komisję do udoskonalenia corocznego badania obciążenia na podstawie wniosków wyciągniętych z pierwszej edycji w celu zastosowania przejrzystych i możliwych do zweryfikowania metod gromadzenia danych, zwrócenia szczególnej uwagi na potrzeby MŚP oraz objęcia zarówno faktycznych, jak i postrzeganych obciążeń;

101. odnotowuje ponadto wynik przeprowadzonej przez Komisję oceny wykonalności ustanawiania celów w zakresie ograniczania obciążeń w poszczególnych sektorach, bez uszczerbku dla celu ustawodawstwa; zachęca Komisję do ustanowienia celów dotyczących ograniczania obciążeń względem każdej inicjatywy w sposób elastyczny, ale oparty na dowodach i wiarygodny, oraz w pełnej konsultacji z zainteresowanymi stronami, tak jak ma to już miejsce w ramach REFIT;

102. podkreśla, że unijne przepisy zastępują zazwyczaj 28 norm krajowych, co umacnia rynek wewnętrzny i prowadzi do ograniczenia biurokracji;

103. podkreśla znaczenie eliminowania zbędnej biurokracji i uwzględniania powiązań między wielkością przedsiębiorstwa a zasobami koniecznymi do wykonania wymaganych zobowiązań;

Wdrażanie nowego porozumienia międzyinstytucjonalnego i monitorowanie jego stosowania

104. zauważa, że Konferencja Przewodniczących będzie otrzymywać regularne sprawozdania sporządzone przez przewodniczącego prezentujące obecny stan wdrożenia, zarówno w wymiarze wewnętrznym, jak i międzyinstytucjonalnym; uważa, że takie sprawozdanie powinno należycie uwzględniać ocenę przeprowadzoną przez Konferencję Przewodniczących Komisji na podstawie doświadczeń różnych komisji, w szczególności Komisji Prawnej jako komisji odpowiedzialnej za lepsze stanowienie prawa i uproszczenie prawa Unii ⁴⁵ ;

105. z zadowoleniem przyjmuje pierwsze doroczne międzyinstytucjonalne posiedzenie podsumowujące na wysokim szczeblu dotyczące wdrażania porozumienia międzyinstytucjonalnego, które odbyło się w dniu 12 grudnia 2017 r.; zachęca Konferencję Przewodniczących Komisji do przekazania Konferencji Przewodniczących wszelkich zaleceń, jakie uzna za stosowne, dotyczących wdrażania nowego porozumienia międzyinstytucjonalnego;

o

o o

106. zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie i Komisji.

1 Dz.U. L 123 z 12.5.2016, s. 1.

2 Dz.U. L 304 z 20.11.2010, s. 47.

3 Dz.U. C 321 z 31.12.2003, s. 1.

4 Dz.U. C 102 z 4.4.1996, s. 2.

5 Dz.U. C 73 z 17.3.1999, s. 1.

6 Dz.U. C 77 z 28.3.2002, s. 1.

7 Dz.U. C 145 z 30.6.2007, s. 5.

8 Dz.U. C 369 z 17.12.2011, s. 15.

9 Dz.U. C 484 z 24.12.2016, s. 7.

10 Dz.U. C 446 z 29.12.2017, s. 1.

11 Wyrok Trybunału (wielka izba) z dnia 18 marca 2014 r., Komisja Europejska przeciwko Parlamentowi Europejskiemu i Radzie Unii Europejskiej, sprawa C-427/12, ECLI.EU:C:2014:170; wyrok Trybunału (wielka izba) z dnia 16 lipca 2015 r., Komisja Europejska przeciwko Parlamentowi Europejskiemu i Radzie Unii Europejskiej, sprawa C-88/14, ECLI:EU:C:2015:499; wyrok Trybunału z dnia 17 marca 2016 r., Parlament Europejski przeciwko Komisji Europejskiej, sprawa C-286/14, ECLI.EU:C:2016:183; wyrok Trybunału (wielka izba) z dnia 14 czerwca 2016 r., Parlament Europejski przeciwko Radzie, sprawa C-263/14, ECLI:EU:C:2016:435; wyrok Trybunału (wielka izba) z dnia 24 czerwca 2014 r., Parlament Europejski przeciwko Radzie, sprawa C-658/11, ECLI:EU:C:2014:2025.

12 P8_TA(2016)0484.

13 Dz.U. C 58 z 15.2.2018, s. 39.

14 Dz.U. C 101 z 16.3.2018, s. 116.

15 Dz.U. C 50 z 9.2.2018, s. 91.

16 Dz.U. C 289 z 9.8.2016, s. 53.

17 Dz.U. C 285 z 29.8.2017, s. 11.

18 Dz.U. C 93 z 24.3.2017, s. 14.

19 Dz.U. C 353 E z 3.12.2013, s. 117.

20 Dz.U. C 51 E z 22.2.2013, s. 87.

21 Dz.U. C 380 E z 11.12.2012, s. 31.

22 Dz.U. C 50 z 9.2.2018, s. 91.

23 Zob. załącznik II do decyzji Parlamentu Europejskiego z dnia 9 marca 2016 r. w sprawie zawarcia Porozumienia międzyinstytucjonalnego w sprawie lepszego stanowienia prawa pomiędzy Parlamentem Europejskim, Radą Unii Europejskiej i Komisją Europejską.

24 Art. 6 ust. 2 decyzji przewodniczącego Komisji Europejskiej z dnia 19 maja 2015 r. o ustanowieniu niezależnej Rady ds. Kontroli Regulacyjnej (C(2015)3263).

25 Zob. COM(2016)0798 i COM(2016)0799.

26 Zob. ust. 47 rezolucji Parlamentu z dnia 9 września 2010 r. w sprawie lepszego stanowienia prawa - 15. sprawozdanie roczne Komisji Europejskiej zgodnie z art. 9 Protokołu w sprawie stosowania zasady pomocniczości i proporcjonalności (Dz.U. C 308 E z 20.10.2011, s. 66).

27 Zob. ust. 16 rezolucji Parlamentu z dnia 27 listopada 2014 r. w sprawie zmiany wytycznych Komisji dotyczących oceny skutków oraz w sprawie roli testu MŚP.

28 Zob. ust. 4 decyzji Parlamentu z dnia 9 marca 2016 r. w sprawie zawarcia Porozumienia międzyinstytucjonalnego w sprawie lepszego stanowienia prawa pomiędzy Parlamentem Europejskim, Radą Unii Europejskiej i Komisją Europejską.

29 Zob. ust. 12 rezolucji Parlamentu z dnia 27 listopada 2014 r., przytoczonej powyżej, oraz ust. 6 decyzji Parlamentu z dnia 9 marca 2016 r., przytoczonej powyżej.

30 Zob. ust. 5 rezolucji Parlamentu z dnia 14 września 2011 r. w sprawie lepszego stanowienia prawa, pomocniczości, proporcjonalności i inteligentnych regulacji.

31 Zob. Regulamin Parlamentu Europejskiego, załącznik V, pkt XVI.1.

32 Zob. motyw D rezolucji Parlamentu z dnia 25 lutego 2014 r. w sprawie dalszych działań związanych z przekazaniem uprawnień ustawodawczych i kontrolą przez państwa członkowskie wykonywania uprawnień wykonawczych przez Komisję, przytoczonej powyżej.

33 Zob. ust. 6 rezolucji Parlamentu z dnia 25 lutego 2014 r. w sprawie dalszych działań związanych z przekazaniem uprawnień ustawodawczych i kontrolą przez państwa członkowskie wykonywania uprawnień wykonawczych przez Komisję, przytoczonej powyżej.

34 Ibid, pkt 1.

35 Wyrok Trybunału (wielka izba) z dnia 18 marca 2014 r., Komisja Europejska przeciwko Parlamentowi Europejskiemu i Radzie Unii Europejskiej, przytoczony powyżej; wyrok Trybunału z dnia 17 marca 2016 r., Parlament Europejski przeciwko Komisji Europejskiej, przytoczony powyżej; Wyrok Trybunału (wielka izba) z dnia 14 czerwca 2016 r.Parlament przeciwko Radzie, przytoczony powyżej;

36 Wyrok Trybunału (wielka izba) z dnia 14 czerwca 2016 r.Parlament przeciwko Radzie, przytoczony powyżej; wyrok Trybunału (wielka izba) z dnia 24 czerwca 2014 r.Parlament przeciwko Radzie, przytoczony powyżej.

37 Dz.U. C 58 z 15.2.2018, s. 76.

38 Zob. Teksty przyjęte, P8_TA(2018)0086.

39 Wyrok Sądu (siódma izba w składzie powiększonym) z dnia 22 marca 2018 r., De Capitani przeciwko Parlamentowi Europejskiemu, T-540/15, ECLI:EU:T:2018:167.

40 Zob. ust. 7 rezolucji Parlamentu z dnia 21 listopada 2012 r. w sprawie 28. sprawozdania rocznego z kontroli stosowania prawa UE (2010 r.) (Dz.U. C 419 z 16.12.2015, s. 73).

41 Zob. ust. 21 i 22 rezolucji Parlamentu z dnia 4 lutego 2014 r. w sprawie 29. sprawozdania rocznego z kontroli stosowania prawa UE (za 2011 r.).

42 Zob.ust. 16 rezolucji Parlamentu z dnia 6 października 2016 r. w sprawie kontroli stosowania prawa Unii: sprawozdanie roczne za rok 2014 (teksty przyjęte, P8_TA(2016)0385).

43 Zob. pkt 2 komunikatu Komisji pt. "Prawo Unii: lepsze wyniki dzięki lepszemu stosowaniu", przytoczony powyżej (zob. s. 12 Dz.U. C 18 z 19.1.2017).

44 Zob. ust. 41 rezolucji Parlamentu z dnia 14 września 2011 r., przytoczonej powyżej.

45 Zob. Regulamin Parlamentu Europejskiego, załącznik V, pkt XVI.3.

• Identyfikator: Dz.U.UE.C.2020.76.86
• Rodzaj: Rezolucja
• Tytuł: Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 30 maja 2018 r. w sprawie interpretacji i wdrażania porozumienia międzyinstytucjonalnego w sprawie lepszego stanowienia prawa (2016/2018(INI)).
• Data aktu: 30/05/2018
• Data ogłoszenia: 09/03/2020