(2020/C 320/17)Język postępowania: angielski
(Dz.U.UE C z dnia 28 września 2020 r.)
Strony
Wnoszący odwołanie: Ernests Bernis, Olegs Fils, OF Holding SIA, Cassandra Holding Company SIA (przedstawiciel: O. H. Behrends, Rechtsanwalt)
Druga strona postępowania: Jednolita Rada ds. Restrukturyzacji i Uporządkowanej Likwidacji (SRB), Europejski Bank Centralny (EBC)
Żądania wnoszącego odwołanie
Zarzuty i główne argumenty
Na poparcie odwołania wnoszący odwołanie podnoszą następujące zarzuty.
Zarzut pierwszy dotyczy naruszenia prawa przez Sąd poprzez powołanie się na okoliczność, że rozporządzenie nr 806/2014 1 nie zawiera żadnego przepisu przewidującego likwidację instytucji kredytowej w okolicznościach takich jak w niniejszym sporze. Wnoszący odwołanie podnoszą, że aspekt ten dotyczy zgodności z prawem zaskarżonych decyzji SRB z dnia 23 lutego 2018 r., a zatem ich zasadności, podczas gdy dopuszczalność skargi zależy jedynie od sposobu, w jaki SRB rzeczywiście działała (a nie od sposobu, w jaki powinna była działać).
Zarzut drugi dotyczy naruszenia prawa przez Sąd poprzez stwierdzenie, że okoliczność, iż sąd luksemburski oddalił wniosek o rozwiązanie i likwidację ABLV Luxembourg złożony przez luksemburski krajowy organ ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji, popiera jego stwierdzenie niedopuszczalności skargi. Odrzucenie decyzji instytucji europejskiej przez sąd krajowy nie czyni tej decyzji nieistniejącą i nie eliminuje konieczności stwierdzenia jej nieważności przez sądy europejskie.
Zarzut trzeci dotyczy naruszenia prawa przez Sąd poprzez przyjęcie, że okoliczność, iż likwidacja ABLV Bank była dobrowolna w prawie łotewskim, ma znaczenie, jeżeli - jak potwierdza Sąd - likwidacja ta została zarządzona decyzjami SRB.
Zarzut czwarty dotyczy naruszenia prawa przez Sąd poprzez przyjęcie, że wykluczony jest wystarczająco bezpośredni skutek prawny na tej podstawie, że wykonanie zaskarżonych decyzji wiąże się z zastosowaniem prawa krajowego. Zastosowanie prawa krajowego w kontekście wykonania jest nieistotne, jeżeli domniemany skutek prawny aktu jest regulowany prawem Unii.
Zarzut piąty dotyczy naruszenia prawa przez Sąd poprzez stwierdzenie, że dla zastosowania art. 263 TFUE istotna jest okoliczność, iż wdrożenie aktu jest indywidualne dla danego kraju.
Zarzut szósty dotyczy naruszenia prawa przez Sąd poprzez przyjęcie, że wszelki zakres swobodnego uznania władz krajowych w ramach wdrażania wyklucza bezpośredni skutek prawny.
Zarzut siódmy dotyczy tego, że Sąd oparł się na błędnym zrozumieniu pojęcia "przepisów przejściowych", które zostało rozwinięte w orzecznictwie.
Zarzut ósmy dotyczy wyciągnięcia przez Sąd błędnych wniosków z samej formy zaskarżonych aktów.
Zarzut dziewiąty dotyczy naruszenia prawa przez Sąd poprzez niezastosowanie art. 263 TFUE w świetle szczegółowych wytycznych przewidzianych w rozporządzeniu nr 806/2014 w sprawie kontroli zgodności z prawem aktów SRB.
Zarzut dziesiąty dotyczy naruszenia prawa przez Sąd poprzez nieuwzględnienie praw wnoszących odwołanie wynikających z art. 47 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej i stworzenie luki w ochronie sądowej.
Zarzut jedenasty dotyczy, ze względów ostrożnościowych, oparcia zaskarżonego postanowienia na oczywistym wypaczeniu zaskarżonych aktów, gdyby zostało ono zinterpretowane w ten sposób, że uznano w nim, iż zaskarżone akty nie nakazują likwidacji ABLV Latvia i ABLV Luxembourg. Zarzut ten podnosi się wyłącznie ze względów ostrożnościowych. Wnoszący odwołanie nie sądzą, aby istniała jakakolwiek podstawa do takiej interpretacji zaskarżonego postanowienia.
Zarzut dwunasty dotyczy tego, że zaskarżone postanowienie opiera się na błędnej wykładni właściwego orzecznictwa, w tym wyroków z dnia 5 listopada 2019 r. w sprawie EBC i in./ Trasta Komercbanka i in. (C 663/17 P, C 665/17 P i C 669/17 P, EU:C:2019:923) oraz z dnia 13 października 2011 r., Deutsche Post i Niemcy/Komisja (C 463/10 P i C 475/10 P, EU:C:2011:656).
Zarzut trzynasty dotyczy niedostatecznego uzasadnienia zaskarżonego postanowienia.
