Sprawa C-352/18: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Juzgado de Primera Instancia de Reus, (Hiszpania) w dniu 30 maja 2018 r. - Jaime Cardus Suárez / Catalunya Caixa S.A.

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Juzgado de Primera Instancia de Reus, (Hiszpania) w dniu 30 maja 2018 r. - Jaime Cardus Suárez / Catalunya Caixa S.A.

(Sprawa C-352/18)

Język postępowania: hiszpański

(2018/C 285/43)

(Dz.U.UE C z dnia 13 sierpnia 2018 r.)

Sąd odsyłający

Juzgado de Primera Instancia de Reus

Strony w postępowaniu głównym

Strona powodowa: Jaime Cardus Suárez. Strona pozwana: Catalunya Caixa S.A.

Pytania prejudycjalne

1.1. Czy art. 1 ust. 2 dyrektywy 93/13 ¹  należy interpretować w ten sposób, że warunek umowny zawierający oficjalny wskaźnik, IRPH, uregulowany w przepisie prawa, nie podlega przepisom dyrektywy, nawet jeżeli wskaźnik ten nie jest bezwzględnie obowiązujący, niezależnie od jego wyboru, ani nie ma subsydiarnego charakteru w braku porozumienia między stronami?

1.2. Czy art. 1 ust. 2 dyrektywy 93/13 należy interpretować w ten sposób, że warunek umowny zawierający oficjalny wskaźnik, IRPH, uregulowany w przepisie prawa, podlega przepisom dyrektywy, nawet jeżeli wspomniany warunek umowny zmienia postanowienie zawarte w przepisie administracyjnym, które definiuje wskaźnik IRPH, o ujemnym spreadzie, którego zastosowanie byłoby konieczne w przypadku, gdy wspomniany wskaźnik zostałby zastosowany jako stopa umowna w celu wyrównania RRSO transakcji kredytu hipotecznego z RRSO rynkową, w związku z czym można przyjąć, że została zmieniona równowaga umowna określona przez ustawodawcę krajowego?

2.1. Czy okoliczność, że wskaźnik referencyjny, IRPH, zawarty przez sprzedawcę lub dostawcę w warunku umowy kredytu jest regulowany przepisami ustawowymi lub wykonawczymi, wyklucza obowiązek sprawdzenia przez sąd, czy konsument został poinformowany o wszystkich elementach, które w odniesieniu do wspomnianego wskaźnika mogą mieć wpływ na zakres zobowiązań konsumenta, w celu uznania, że warunek został wyrażony prostym i zrozumiałym językiem w rozumieniu art. 4 ust. 2 dyrektywy 93/13?

2.2. Czy dyrektywa 93/13 sprzeciwia się orzecznictwu sądowemu, zgodnie z którym obowiązek przejrzystości jest spełniony przez samo odniesienie do oficjalnego wskaźnika w uprzednio ustalonym warunku, przy czym nie jest wymagana żadna inna informacja w tym względzie od sprzedawcy lub dostawcy, który ustalił ten warunek, czy też, wręcz przeciwnie, dla spełnienia obowiązku przejrzystości konieczne jest przekazanie przez sprzedawcę lub dostawcę informacji na temat konfiguracji, zakresu i rzeczywistego funkcjonowania mechanizmu danego wskaźnika referencyjnego?

2.3. Czy art. 4 ust. 2 dyrektywy 93/13 należy interpretować w ten sposób, że pominięcie informacji dotyczących konfiguracji, funkcjonowania i dotychczasowej ewolucji IRPH oraz jego przewidywanej przyszłej ewolucji, co najmniej w perspektywie krótko- lub średnioterminowej, biorąc pod uwagę wiedzę sprzedawcy lub dostawcy na temat tych elementów w chwili zawarcia umowy, pozwala uznać, że warunek zawierający takie pominięcie nie został wyrażony prostym i zrozumiałym językiem w rozumieniu art. 4 ust. 2 dyrektywy 93/13?

2.4. Czy wymóg dotyczący przejrzystości warunku zawarty w art. 4 ust. 2 dyrektywy należy interpretować w ten sposób, że wymaga on, aby konsument został poinformowany o przepisach wykonawczych, które regulowały wskaźnik referencyjny i jego treść, jako o istotnej informacji dla tego, aby konsument mógł zrozumieć gospodarcze i prawne znaczenie warunku zawierającego taki wskaźnik?

2.5. Czy reklama i informacje dostarczone przez sprzedawcę lub dostawcę, który ustalił dany warunek umowy, mogące wprowadzić w błąd konsumenta przy zawieraniu przezeń umowy kredytu stosującego wskaźnik IRPH, mogą stanowić czynnik, na którym sąd może oprzeć ocenę nieuczciwego charakteru warunku umowy zgodnie z art. 4 ust. 2 dyrektywy 93/13?

3.1. Czy w przypadku uznania nieuczciwego charakteru warunku - w związku z czym kredyt musiałby zostać spłacony bez odsetek, a tym samym poprzez stwierdzenie nieważności i usunięcie warunku o zmiennym oprocentowaniu zniknęłaby podstawa do zawarcia umowy wyłącznie z punktu widzenia instytucji bankowej, należałoby dopuścić możliwość uzupełnienia wspomnianej umowy poprzez zmianę treści nieuczciwego warunku przy zastosowaniu jakiegokolwiek innego wskaźnika referencyjnego zamiast wskaźnika uznanego za nieważny? Czy w takim przypadku powyższa interpretacja i uzupełnienie umowy byłyby sprzeczne z art. 6 dyrektywy 93/13?

1 Dyrektywa Rady 93/13/EWG z dnia 5 kwietnia 1993 r. w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich (Dz. U. 1993, L 95, s. 29).

• Identyfikator: Dz.U.UE.C.2018.285.26/2
• Rodzaj: Ogłoszenie
• Tytuł: Sprawa C-352/18: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Juzgado de Primera Instancia de Reus, (Hiszpania) w dniu 30 maja 2018 r. - Jaime Cardus Suárez / Catalunya Caixa S.A.
• Data aktu: 13/08/2018
• Data ogłoszenia: 13/08/2018