a także mając na uwadze, co następuje:(1) Europa musi wykorzystać wszystkie źródła wzrostu, aby wyjść z kryzysu, tworzyć miejsca pracy i odzyskać swoją konkurencyjność. Przywrócenie wzrostu gospodarczego i tworzenie miejsc pracy w Unii jest celem strategii "Europa 2020". Ponadto otoczenie cyfrowe stało się częścią przestrzeni publicznej, w której ustanowiono nowe formy handlu transgranicznego, a nowe możliwości biznesowe dla europejskich przedsiębiorstw w ramach światowej gospodarki cyfrowej są tworzone wraz z rozwojem innowacyjnego rynku oraz interakcjami społecznymi i kulturowymi. Wiosną 2013 r. Rada Europejska podkreśliła znaczenie jednolitego rynku cyfrowego dla wzrostu gospodarczego oraz zaapelowała o podjęcie konkretnych środków mających na celu jak najszybsze ustanowienie jednolitego rynku w zakresie technologii informacyjnych i komunikacyjnych (ICT). Zgodnie z celami strategii "Europa 2020" oraz w odpowiedzi na to wezwanie niniejsze rozporządzenie ma na celu ustanowienie przyczynianie się do ustanowienia jednolitego rynku łączności elektronicznej poprzez uzupełnienie i dostosowanie obowiązujących unijnych ram regulacyjnych w zakresie łączności elektronicznej (Dyrektywy 2002/19/WE 4 , 2002/20/WE 5 , 2002/21/WE 6 , 2002/22/WE 7 , 2002/58/WE 8 Parlamentu Europejskiego i Rady, Dyrektywa Komisji 2002/77/WE 9 , a także rozporządzenia (WE) nr 1211/2009 10 , (UE) nr 531/2012 11 Parlamentu Europejskiego i Rady oraz decyzja nr 243/2012/UE Parlamentu Europejskiego i Rady 12 ) w niektórych aspektach, a także poprzez określanie treści, celu i terminów następnego przeglądu ram. [Popr. 2]
(2) Już w Europejskiej agendzie cyfrowej, będącej jedną z inicjatyw przewodnich strategii "Europa 2020", technologie informacyjno-komunikacyjne oraz połączalność sieci uznano za niezbędną podstawę rozwoju naszej gospodarki i naszego społeczeństwa. Aby Europa mogła czerpać korzyści z transformacji cyfrowej, Unia potrzebuje dynamicznego jednolitego rynku łączności elektronicznej dla wszystkich sektorów i w całej Europie. Taki prawdziwie jednolity rynek łączności będzie stanowić trzon innowacyjnej i inteligentnej gospodarki cyfrowej i podstawę jednolitego rynku cyfrowego, na którym usługi internetowe będą mogły być swobodnie świadczone ponad granicami w jednolitych warunkach otwartości, standaryzacji i interoperacyjności. [Popr. 3]
(3) W ramach sprawnie funkcjonującego jednolitego rynku łączności elektronicznejNależy zapewnić swobodę świadczenia usług łączności elektronicznej i zapewniania sieci łączności elektronicznej każdemu klientowi w Unii oraz należy zapewnić każdemu użytkownikowi końcowemu prawo każdego użytkownika do wyboru najlepszej oferty dostępnej na rynku; swobody te nie powinny co nie powinno być ograniczane poprzez rozdrobnienie rynku biegnące wzdłuż granic krajowych. Obowiązujące ramy regulacyjne w zakresie łączności elektronicznej co prawda uwzględniają obiektywnie różniące się warunków w państwach członkowskich i zezwalają na nie, ale nie rozwiązują w pełni kwestii tego rozdrobnienia, ponieważ nadal stosuje się nie ogólnounijne, lecz krajowe systemy powstałego z innych przyczyn, gdyż występują rozbieżności we wdrażaniu systemu udzielania ogólnych zezwoleń, widmo przydziela się w poszczególnych krajach, przydzielaniu widma na podstawie systemów krajowych, istnieją różnice między produktami dostępu dostępnymi dla dostawców łączności elektronicznej z oraz zastosowaniu różnych państw członkowskich oraz zastosowanie mają różne zestawy zestawów przepisów sektorowych dotyczących praw konsumentów. Przepisy unijne w wielu przypadkach określają jedynie podstawowe elementy i są często wdrażane przez państwa członkowskie w odmienny sposóbNa przykład, o ile dyrektywa 2002/20/WE (dyrektywa o zezwoleniach) ogranicza rodzaj informacji, które mogą być wymagane, to 12 państw członkowskich wymaga dodatkowych szczegółów, takich jak kategorie planowanych rodzajów działalności, zasięg geograficzny działalności, docelowy rynek, struktura firmy wraz z nazwiskami akcjonariuszy i akcjonariuszy akcjonariuszy, certyfikat izby handlowej oraz wyciąg z rejestru karnego dotyczący przedstawicieli przedsiębiorstwa. Takie dodatkowe wymogi podkreślają znaczenie zdecydowanej polityki Komisji w odniesieniu do postępowania w sprawie naruszenia. [Popr. 4]
(4) Prawdziwie jednolity rynek łączności elektronicznej powinien sprzyjać konkurencji, koordynacji, inwestycjom, innowacjom i innowacjom zwiększeniu zdolności w zakresie nowych i zmodernizowanych sieci i usług poprzez wspieranie integracji rynku i ofert obejmujących usługi transgraniczne i powinien zmniejszać do minimum niepotrzebne obciążenia regulacyjne dla przedsiębiorstw. Tym samym powinien się on zatem przyczynić się do osiągnięcia, a nawet do przekroczenia, określonych w Europejskiej agendzie cyfrowej ambitnych ccelów w zakresie dostępu do szybkich łączy szerokopasmowych oraz powinien sprzyjać tworzeniu usług i aplikacji dostępnych na tych samych poziomach funkcjonalnych i pozafunkcjonalnych w całej Unii, będących w stanie wykorzystywać otwarte dane i formaty w interoperacyjny, standardowy i bezpieczny sposób. Wzrastająca dostępność infrastruktury cyfrowej i usług cyfrowych powinna z kolei zwiększyć możliwości wyboru dla konsumentów, umożliwić podniesienie jakości usług i zwiększyć różnorodność oferowanych treści, a także przyczynić się do zwiększenia spójności terytorialnej i społecznej oraz ułatwienia mobilności w całej Unii. [Popr. 5]
(4a) Korzystne warunki w zakresie przyjmowania i odbierania technologii informacyjno-komunikacyjnych w regionach stanowią istotny, a nawet decydujący czynnik, ponieważ poziom regionalny jest poziomem uprzywilejowanym dla rozwoju zapotrzebowania na technologie informacyjno-komunikacyjne, jak to podkreślono w studium sporządzonym przez Dyrekcję Generalną ds. Polityki Wewnętrznej Unii Europejskiej Parlamentu Europejskiego, Departament B - Dyrekcję ds. Polityki Strukturalnej i Polityki Spójności pt. "Internet, agenda cyfrowa i rozwój gospodarczy regionów europejskich" (studium), opublikowanym w 2013 r. [Popr. 6]
(4b) Poziom regionalny jest właściwy do wskazania możliwości oferowanych przez społeczeństwo informacyjne i prowadzenia programów pobudzających jego rozwój, jak zostało to opisane we wspomnianym studium. To studium pokazuje również, że interakcja pomiędzy różnymi poziomami zarządzania ma ogromny potencjał dotyczący wzrostu gospodarczego. Podejścia odgórne i oddolne powinny być łącznie albo przynajmniej równolegle rozwijane, aby osiągnąć cel utworzenia jednolitego rynku cyfrowego. [Popr. 7]
(4c) W celu urzeczywistnienia jednolitego europejskiego rynku łączności elektronicznej oraz wzmocnienia spójności terytorialnej i społecznej konieczne jest zatem, aby priorytet inwestycyjny 2a wymieniony w art. 5 rozporządzenia (UE) nr 1301/2013 Parlamentu Europejskiego i Rady 13 został zrealizowany zarówno w celu poprawy dostępu szerokopasmowego i rozbudowy ultraszybkich sieci, jak i wspierania wdrażania nowych technologii i sieci w gospodarce cyfrowej, oraz aby umożliwić wszystkim europejskim regionom inwestycje w te dziedziny, co reguluje również art. 4 tego samego rozporządzenia. [Popr. 8]
(4d) Inwestycje w infrastrukturę nowej generacji niezbędne do tego, by obywatele Unii mogli korzystać z nowych nowatorskich usług, nie powinny ograniczać się do obszarów położonych centralnie lub obszarów o dużej gęstości zaludnienia, gdzie przyniosą zyski w krótkim czasie. Muszą one także obejmować jednocześnie regiony peryferyjne i najbardziej oddalone, mniej zaludnione i mniej rozwinięte, aby nie pogłębiać dodatkowo ich zapóźnienia w rozwoju. [Popr. 9]
(5) Korzyści wynikające z jednolitego rynku łączności elektronicznej powinny objąć szerszy ekosystem cyfrowy, w tym unijnych producentów sprzętu, dostawców treści, aplikacji i aplikacji oprogramowania oraz inne sektory gospodarki, takie jak np. szkolnictwo, bankowość, przemysł motoryzacyjny, logistykę, handel detaliczny, energię, medycynę, mobilność i transport oraz inteligentne zarządzanie sytuacjami kryzysowymi i klęskami żywiołowymi, w których wykorzystuje się usługi łączności i szerokie pasmo w celu zwiększenia wydajności, jakości i oferty dla użytkownika końcowego, na przykład poprzez powszechne wykorzystywanie aplikacji działających w oparciu o chmury obliczeniowe, zaawansowaną analizę dużych zbiorów danych pochodzących z sieci łączności, korzystanie z usług M2M i z rozwiązań interoperacyjnych, a także poprzez zintegrowane świadczenie usług dla różnych części przedsiębiorstwa. transgranicznych, w dążeniu do otwartej i standardowej interoperacyjności systemów, w warunkach otwartości danych (open data). Obywatele, organy administracji publicznej i sektor opieki zdrowotnej powinny również skorzystać z szerszej dostępności usług administracji elektronicznej i e-zdrowia. W ramach jednolitego rynku usług łączności elektronicznej wzbogacona może zostać również oferta treści i usług kulturalnych i edukacyjnych oraz różnorodność kulturowa ogółem. Zapewnienie łączności za pomocą sieci łączności elektronicznej jest tak istotne dla całej gospodarki, dla społeczeństwa i dla inteligentnych miast przyszłości, społeczeństwa, że należy zapobiegać powstawaniu nieuzasadnionych obciążeń sektorowych, zarówno mających charakter regulacyjny, jak i obciążeń o innym charakterze. [Popr. 10]
(6) Niniejsze rozporządzenie ma na celu zakończenie szybsze dążenie do zakończenia procesu tworzenia jednolitego rynku łączności elektronicznej za pomocą działań koncentrujących się wokół trzech ogólnych, powiązanych ze sobą osi. Po pierwsze, należy zapewnić potwierdzić swobodę świadczenia usług łączności elektronicznej i dostarczania sieci łączności elektronicznej ponad granicami w różnych państwach członkowskich, opierając się na koncepcji jednolitego zezwolenia unijnego, zgodnie z którą ustanowione zostają warunki zapewniające większą spójność i przewidywalność treści i metod wdrażania uregulowań sektorowych w całej Unii.harmonizując i uproszczając stosowanie systemu udzielania ogólnych zezwoleń Po drugie, konieczne jest zapewnienie dostępu, na dużo bardziej jednolitych warunkach, do podstawowych produktów służących do transgranicznego dostarczania sieci łączności elektronicznej i świadczenia usług łączności elektronicznej, nie tylko na potrzeby zajęcie się warunkami i procedurami udzielania zezwoleń na korzystanie z widma w bezprzewodowej łączności szerokopasmowej, w przypadku której kluczowe są zarówno zakresy częstotliwości objęte a także korzystaniem z zakresów nieobjętych obowiązkiem uzyskania zezwolenia, jak i zakresy nieobjęte takim obowiązkiem, lecz również na potrzeby łączności stacjonarnej.
Po trzecie, aby ujednolicić warunki prowadzenia działalności gospodarczej i pozyskać zaufanie obywateli do środowiska cyfrowego, niniejsze rozporządzenie powinno zharmonizować obejmować przepisy dotyczące ochrony użytkowników końcowych, zwłaszcza konsumentów. Obejmuje to przepisy dotyczące niedyskryminacji, informacji podawanych w umowie, wypowiadania umów i zmiany dostawcy, a także przepisy dotyczące dostępu do treści, aplikacji i usług internetowych oraz przepisy dotyczące zarządzania ruchem, współdzielonych i wspólnych standardów w zakresie prywatności, ochrony i bezpieczeństwa danych użytkowników, które nie tylko chronią użytkowników końcowych, ale równocześnie gwarantują nieprzerwane funkcjonowanie ekosystemu internetowego stanowiącego siłę napędową dla innowacji. Ponadto dalsze reformy w dziedzinie roamingu powinny zachęcić użytkowników końcowych do swobodnego korzystania z usług łączności elektronicznej podczas podróży w Unii i powinny z czasem stać się czynnikiem zapewniającym ujednolicenie cen i innych warunków w Uniibez konieczności uiszczania dodatkowych opłat wykraczających poza taryfy, jakie płacą w państwach członkowskich, w których została zawarta umowa, oraz przewyższających takie taryfy. [Popr. 11]
(7) Niniejsze rozporządzenie powinno zatem stanowić uzupełnienie obowiązujących unijnych ram regulacyjnych oraz obowiązujących przepisów krajowych przyjętych zgodnie z prawem Unii, poprzez ustanowienie szczególnych praw i obowiązków wprowadzenie pewnych środków ukierunkowanych ustanawiających szczególne prawa i obowiązki zarówno dla dostawców łączności elektronicznej, jak i dla użytkowników końcowych, oraz poprzez wprowadzenie wynikających z nich zmian w obowiązujących dyrektywach i w rozporządzeniu (UE) nr 531/2012 w celu zapewnienia większej spójności, jak również poprzez wprowadzenie szeregu zmian merytorycznych w celu zapewnienia bardziej konkurencyjnego jednolitego rynku. [Popr. 12]
(8) Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z zasadą neutralności technologicznej, tzn. nie narzucają ani nie faworyzują wykorzystywania określonego rodzaju technologii.
(9) Świadczenie transgranicznych usług łączności elektronicznej w dalszym ciągu związane jest z większymi obciążeniami niż w przypadku usług świadczonych w obrębie poszczególnych państw. W szczególności usługodawcy transgraniczni wciąż muszą zgłaszać działalność i uiszczać opłaty w poszczególnych przyjmujących państwach członkowskich. Posiadacze jednolitego zezwolenia unijnego powinni podlegać systemowi jednego zgłoszenia w państwie członkowskim, w którym posiadają główną siedzibę (w państwie członkowskim siedziby dostawcy), co przyczyni się do zmniejszenia obciążeń administracyjnych dla operatorów transgranicznych. Jednolite zezwolenie unijne powinno mieć zastosowanie w odniesieniu do każdego przedsiębiorstwa, które dostarcza lub zamierza dostarczać sieci łączności elektronicznej oraz świadczy lub zamierza świadczyć usługi łączności elektronicznej w więcej niż jednym państwie członkowskim, i tym samym powinno umożliwić mu korzystanie z praw, które zgodnie z niniejszym rozporządzeniem wynikają ze Pewien stopień harmonizacji zezwoleń ogólnych, przy czym Organ Europejskich Regulatorów Łączności Elektronicznej (BEREC) ma być odbiorcą zgłoszeń, powinien w większym stopniu zapewniać praktyczne znaczenie swobody dostarczania sieci i świadczenia usług łączności elektronicznej w dowolnym państwie członkowskim.
Jednolite zezwolenie unijne określające ramy prawne mające zastosowanie do operatorów zapewniających usługi łączności elektronicznej w różnych państwach członkowskich na podstawie ogólnego zezwolenia wydanego przez państwo członkowskie siedziby dostawcy powinno zapewniać praktyczną swobodę dostarczania sieci i świadczenia usług łączności elektronicznej w całej Unii. Ponadto zgłoszenie nie jest obowiązkowe w celu korzystania z systemu zezwoleń ogólnych i nie wszystkie państwa członkowskie go wymagają. Ponieważ zgłoszenie stanowi obciążenie administracyjne dla operatora, państwa członkowskie wymagające zgłoszenia powinny wykazać, że jest to uzasadnione, zgodne z polityką Unii o znoszeniu niepotrzebnych obciążeń administracyjnych. Od Komisji powinno się zatem wymagać oceny takich wymogów i w stosownych przypadkach powinna ona być upoważniona do żądania ich zniesienia. [Popr. 13]
(10) Dostarczanie sieci i świadczenie usług łączności elektronicznej ponad granicami może przybierać różne formy, w zależności od szeregu czynników, takich jak rodzaj sieci lub rodzaj świadczonych usług, niezbędny zakres infrastruktury fizycznej lub liczba abonentów w poszczególnych państwach członkowskich. Dowodem na zamiar transgranicznego świadczenia usług łączności elektronicznej lub dostarczania sieci łączności elektronicznej w więcej niż jednym państwie członkowskim mogą być takie działania jak prowadzenie negocjacji w sprawie umów dotyczących dostępu do sieci w danym państwie członkowskim lub prowadzenie działań marketingowych za pośrednictwem strony internetowej dostępnej w języku państwa członkowskiego, w którym ma być prowadzona działalność. [Popr. 14]
(11) Niezależnie od tego, w jaki sposób dostawca postanawia dostarczać sieci łączności elektronicznej lub świadczyć usługi łączności elektronicznej ponad granicami, system regulacyjny mający zastosowanie do europejskiego dostawcy łączności elektronicznej powinien być neutralny w stosunku do decyzji handlowych, które leżą u podstaw organizacji funkcji i działań w poszczególnych państwach członkowskich. W związku z tym, bez względu na korporacyjną strukturę przedsiębiorstwa, jako państwo członkowskie siedziby europejskiego dostawcy łączności elektronicznej należy uznać państwo członkowskie, w którym podejmowane są strategiczne decyzje dotyczące dostarczania sieci i świadczenia usług łączności elektronicznej. [Popr. 15]
(12) Jednolite zezwolenie unijne powinno być oparte na ogólnym zezwoleniu wydanym przez państwo członkowskie siedziby dostawcy. Nie powinno ono podlegać wymogom, które mają już zastosowanie na mocy innych obowiązujących przepisów prawa krajowego, które nie są właściwe dla sektora łączności elektronicznej. Ponadto przepisy niniejszego rozporządzenia i rozporządzenia (UE) nr 531/2012 powinny mieć również zastosowanie do europejskich dostawców łączności elektronicznej. [Popr. 16]
(13) Większość warunków sektorowych, na przykład dotyczących dostępu do sieci, bezpieczeństwa i integralności sieci lub dostępu do służb ratunkowych, jest silnie powiązana z miejscem, w którym taka sieć jest umiejscowiona lub w którym świadczona jest usługa. W związku z tym europejski dostawca łączności elektronicznej może być zobowiązany do spełnienia warunków mających zastosowanie w państwach członkowskich, w których prowadzi on działalność, w zakresie, w jakim niniejsze rozporządzenie nie stanowi inaczej. [Popr. 17]
(14) W przypadku gdy państwa członkowskie wymagają od sektora wkładu finansowego w celu finansowania obowiązków świadczenia usługi powszechnej oraz w celu pokrycia kosztów administracyjnych krajowych organów regulacyjnych, kryteria i procedury dotyczące ustalenia wysokości wkładu powinny być proporcjonalne i niedyskryminacyjne w stosunku do europejskich dostawców łączności elektronicznej, tak aby nie utrudniać wchodzenia na rynek transgraniczny, w szczególności nowym i mniejszym operatorom; wkłady poszczególnych przedsiębiorstw powinny zatem uwzględniać ich udział w rynku pod względem obrotu uzyskanego w danym państwie członkowskim i należy stosować wobec nich próg de minimis.
(15) Zasada równego traktowania jest główną zasadą prawa unijnego, utrwaloną w art. 20 i 21 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej. Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem zasada ta wymaga, by porównywalne sytuacje nie były traktowane w różny sposób i by różne sytuacje nie były traktowane w identyczny sposób, chyba że takie traktowanie jest obiektywnie uzasadnione. Należy zapewnić, aby w podobnych okolicznościach nie występowała dyskryminacja w traktowaniu europejskich dostawców łączności elektronicznej przez poszczególne państwa członkowskie oraz aby w obrębie jednolitego rynku stosowano spójne praktyki regulacyjne, zwłaszcza w odniesieniu do środków objętych zakresem art. 15 lub 16 dyrektywy 2002/21/WE, bądź też art. 5 lub 8 dyrektywy 2002/19/WE. Europejskim dostawcom łączności elektronicznej należy zatem zapewnić prawo do równego traktowania przez poszczególne państwa członkowskie w obiektywnie równoważnych sytuacjach, aby umożliwić im prowadzenie bardziej zintegrowanych działań na wielu terytoriach. Ponadto na poziomie unijnym należy ustanowić szczegółowe procedury dokonywania przeglądu projektów decyzji dotyczących środków naprawczych w rozumieniu art. 7a dyrektywy 2002/21/WE w takich przypadkach, aby uniknąć nieuzasadnionych rozbieżności w obowiązkach mających zastosowanie do europejskich dostawców łączności elektronicznej w poszczególnych państwach członkowskich. [Popr. 18]
(16) Państwo członkowskie siedziby dostawcy i dowolne państwo członkowskie przyjmujące europejskich dostawców łączności elektronicznej powinny ustalić między sobą podział kompetencji regulacyjnych i nadzorczych, tak aby zmniejszyć bariery wejścia na rynek i jednocześnie zapewnić należyte spełnienie mających zastosowanie warunków świadczenia usług i dostarczania sieci łączności elektronicznej przez tych dostawców. Z tego względu, mimo iż każdy krajowy organ regulacyjny powinien nadzorować spełnianie warunków mających zastosowanie na jego terytorium zgodnie z prawodawstwem Unii, w tym poprzez stosowanie kar i środków tymczasowych, tylko krajowy organ regulacyjny w państwie członkowskim siedziby dostawcy powinien być uprawniony do zawieszenia lub cofnięcia praw dostawcy łączności elektronicznej do dostarczania sieci i świadczenia usług łączności elektronicznej w całej Unii lub na części jej terytorium. [Popr. 19]
(17) Widmo radiowe jest dobrem publicznym i zasobem ograniczonym, kluczowym zasobem dla osiągnięcia szerokiej gamy wartości społecznych, kulturowych i gospodarczych dla rynku wewnętrznego w zakresie łączności ruchomej, bezprzewodowej łączności szerokopasmowej, nadawania sygnału telewizyjnego i łączności satelitarnej w Unii. Polityka widma radiowego w Unii powinna przyczyniać się do wolności wypowiedzi, w tym wolności opinii i wolności otrzymywania i upowszechniania informacji i poglądów niezależnie od granic, a także wolności i pluralizmu mediów. Rozwój bezprzewodowej łączności szerokopasmowej przyczynia się do realizacji Europejskiej agendy cyfrowej, a w szczególności do realizacji celu polegającego na zapewnieniu wszystkim obywatelom Unii dostępu do łączy szerokopasmowych o przepustowości wynoszącej co najmniej 30 Mb/s do 2020 r. oraz na zapewnieniu w Unii łączy szerokopasmowych o jak najwyższej szybkości i przepustowości. Niemniej jednak, jeśli chodzi o wprowadzanie i wykorzystanie bezprzewodowych technologii szerokopasmowych najnowszej generacji niezbędnych do osiągnięcia o ile pewne regiony Unii są dalece zaawansowane, ogólnie i pod względem osiągania celów politycznych Europejskiej Agendy Cyfrowej, to inne regiony pozostają w tyle. W szczególności wynika to z fragmentacji unijnego procesu udostępniania widma szczególnie odpowiedniego do szerokopasmowego bezprzewodowego szybkiego dostępu, co utrudnia osiąganie tych celów politycznych, Unia pozostaje w tyle za innymi dużymi regionami świata - Ameryką Północną, Afryką i niektórymi częściami Azji.w Unii jako całości.
Fragmentaryczna procedura udzielania zezwoleń i udostępniania pasma 800 MHz na potrzeby bezprzewodowej łączności szerokopasmowej, w ramach której ponad połowa państw członkowskich wystąpiła o otrzymała od Komisji odstępstwo lub w inny sposób nie wypełniła tego zobowiązania w terminie określonym w decyzji nr 243/ 2012/UE, potwierdza pilną potrzebę działania jeszcze w trakcie obowiązywania aktualnego programu dotyczącego polityki w zakresie widma radiowego (RSPP). Obejmuje to także potrzebę usprawnienia wykonywania przez Komisję jej uprawnień o wyjątkowym znaczeniu dla lojalnego wdrażania środków unijnych i uczciwej współpracy między państwami członkowskimi. Zdecydowane wysiłki podejmowane przez Komisję w celu wdrożenia już podjętych środków. Działania Unii mające mających na celu harmonizację warunków dostępności widma radiowego oraz umożliwienie jego skutecznego wykorzystania do celów bezprzewodowej łączności szerokopasmowej zgodnie z decyzją 676/2002/WE Parlamentu Europejskiego i Rady 14 okazały się niewystarczające do rozwiązaniapowinny w znacznym stopniu przyczynić się do rozwiązywania tego problemu. [Popr. 20]
(17a) Handel widmem radiowym zharmonizowanym na potrzeby bezprzewodowej łączności szerokopasmowej i dzierżawa tego widma zwiększa elastyczność i prowadzi do skuteczniejszej alokacji zasobów widma. Należy więc dalej ułatwiać i stymulować taką działalność, także poprzez zapewnianie odpowiednio długiego okresu obowiązywania wszelkich praw użytkowania, wraz z już przyznanymi prawami. [Popr. 21]
(18) (18) Stosowanie różnych polityk krajowych prowadzi do niespójności i do fragmentacji rynku wewnętrznego, co z kolei utrudnia wprowadzenie ogólnounijnych usług i zakończenie procesu tworzenia rynku wewnętrznego usług bezprzewodowej łączności szerokopasmowej. W szczególności może to doprowadzić do powstania nierównych warunków dostępu do tych usług, zakłócić konkurencję między przedsiębiorstwami mającymi siedziby w różnych państwach członkowskich, a także ograniczyć inwestycje w bardziej zaawansowane sieci i technologie oraz zahamować tworzenie innowacyjnych usług, pozbawiając tym samym obywateli i przedsiębiorstwa powszechnych zintegrowanych usług wysokiej jakości i uniemożliwiając operatorom bezprzewodowych sieci szerokopasmowych zwiększenie wydajności poprzez prowadzenie bardziej zintegrowanej działalności na dużą skalę. Z tego względu działaniom odnoszącym się do niektórych aspektów przydziału widma radiowego podejmowanym na poziomie unijnym powinien towarzyszyć rozwój zaawansowanych usług w zintegrowanych sieciach bezprzewodowej łączności szerokopasmowej obejmujących swoim zasięgiem obszar całej Unii. Równocześnie niezbędna jest wystarczająca elastyczność, aby spełnić szczególne wymogi poszczególnych krajów, a państwa członkowskie powinny zachować prawo do przyjmowania środków mających na celu organizację ich widma radiowego na cele porządku publicznego, bezpieczeństwa publicznego oraz obronności, a także ochrony i wspierania celów służących interesowi ogólnemu, np. wspierania różnorodności kulturowej i językowej oraz pluralizmu mediów. [Popr. 22]
(19) Dostawcy usług łączności eletronicznej, w tym operatorzy sieci ruchomych lub grupy takich operatorów, powinni mieć możliwość, aby w sposób efektywny, nowoczesny pod względem technologii, zaawansowany i dostępny kosztowo wspólnie zapewnić pokrycie zasięgiem sieci znacznej części terytorium Unii dla dobra użytkowników końcowych i dlatego powinni mieć możliwość wykorzystania widma radiowego w kilku państwach członkowskich na zbliżonych warunkach, z wykorzystaniem podobnych procedur, kosztów, terminów, okresów obowiązywania praw do użytkowania zharmonizowanych pasm częstotliowści oraz pakietów komplementarnych pasm częstotliwości, takich jak np. pasma obejmujące niższe i wyższe częstotliwości, umożliwiajace pokrycie zasięgiem sieci zarówno obszary wysoko, jak i słabo zaludnione. Inicjatywy na rzecz większej koordynacji i spójności zwiększą również przewidywalność środowiska inwestycyjnego związanego z inwestycjami w sieci. Takiej przewidywalności wyraźnie sprzyjałaby również jasna polityka na rzecz długich okresów obowiązywania praw do użytkowania częstotliwości, bez uszczerbku dla nieograniczonego okresu obowiązywania takich praw w niektórych państwach członkowskich, w połączeniu z jasnymi lepszymi warunkami przekazywania, dzierżawy lub współdzielenia części lub całości widma radiowego objętego takim indywidualnym prawem do użytkowania. [Popr. 23]
(20) Należy poprawić koordynację i spójność praw do korzystania z widma radiowego, przynajmniej w odniesieniu do tych zakresów częstotliwości, które zostały zharmonizowane na potrzeby bezprzewodowego dostępu w stałej lokalizacji oraz usług nomadycznej i ruchomej łączności szerokopasmowej. Obejmuje to pasma określone na szczeblu ITU dla zaawansowanych systemów IMT (International Mobile Telecommunications), jak również pasma wykorzystywane przez lokalne sieci radiowe (RLAN), takie jak 2,4 GHz i 5 GHz. Działaniami tymi należy również objąć pasma, które mogą być zharmonizowane w przyszłości na potrzeby bezprzewodowej łączności szerokopasmowej, jak przewidziano w art. 3 lit. b) programu dotyczącego polityki w zakresie widma radiowego oraz w opinii Zespołu ds. Polityki Spektrum Radiowego pt. "Strategiczne wyzwania dla Europy dotyczące rosnącego zapotrzebowania na widmo radiowe do celów bezprzewodowej łączności szerokopasmowej", przyjętej w dniu 13 czerwca 2013 r.; w najbliższej przyszłości mogą to być takie pasma jak np. 700 MHz, 1,5 GHz oraz zakres 3,8-4,2 GHzZe względu na znaczący pod względem społecznym, kulturowym, socjalnym oraz gospodarczym wpływ decyzji dotyczących widma takie decyzje powinny należycie uwzględniać uwagi, o których mowa w art. 8a dyrektywy 2002/21/WE, oraz, w uzasadnionych przypadkach, cele służące interesowi ogólnemu, o których mowa w art. 9 ust. 4 tej dyrektywy. [Popr. 24]
(21) Spójność między różnymi krajowymi procedurami przydzielania widma radiowego można by osiągnąć przez wprowadzenie precyzyjniejszych przepisów dotyczących kryteriów, które mają zastosowanie w przypadku terminów obowiązujących w procedurach udzielania zezwoleń, okresów obowiązywania praw do użytkowania częstotliwości, opłat i sposobów ich uiszczania, obowiązków w zakresie pojemności i zasięgu sieci, określania zakresu widma radiowego i bloków widma będących przedmiotem procedury przydzielania częstotliwości, obiektywnych wymogów progowych służących do promowania skutecznej konkurencji oraz możliwości odsprzedaży praw do użytkowania, w tym warunków współdzielenia częstotliwości.
(22) Ograniczenie obciążeń związanych z opłatami do tego, co jest wymagane do celów optymalnego zarządzania widmem radiowym, z zachowaniem równowagi pomiędzy opłatami wymagalnymi natychmiast a opłatami okresowymi, stanowiłoby zachętę do inwestowania w infrastrukturę i wdrażania technologii, a także do przekazania uzyskanych korzyści pod względem kosztów na rzecz użytkowników końcowych.
(23) Bardziej zsynchronizowane przydzielanie widma radiowego i powiązane z nim wprowadzenie bezprzewodowej łączności szerokopasmowej w całej Unii powinno ułatwić osiągnięcie efektu skali w powiązanych sektorach przemysłu, takich jak sektor sprzętu sieciowego i urządzeń końcowych. Sektory te mogłyby z kolei uwzględnić inicjatywy i strategie unijne dotyczące wykorzystania widma radiowego w większym stopniu niż dotychczas. W przypadku takich pasm należy zatem ustanowić procedurę harmonizacji harmonogramów przydzielania widma oraz minimalny lub wspólny okres obowiązywania praw do użytkowania częstotliwości.
(24) Jeśli chodzi o inne istotne warunki, które mogą być związane z prawami do użytkowania widma radiowego na potrzeby bezprzewodowej łączności szerokopasmowej, spójne stosowanie przez poszczególne państwa członkowskie zasad regulacyjnych i kryteriów określonych w niniejszym rozporządzeniu ramach regulacyjnych Unii można zapewnić stosując mechanizm koordynacji, w ramach którego Komisja i właściwe organy pozostałych państw członkowskich mają możliwość przedstawienia uwag przed przyznaniem przez dane państwo członkowskie praw do użytkowania widma, oraz w ramach którego Komisja, uwzględniając opinie państw członkowskich, ma możliwość zapobieżenia wdrożeniu wszelkich projektowanych środków, które wydają się niezgodne z prawem unijnym. [Popr. 25]
(25) Uwzględniając ogromny wzrost zapotrzebowania na widmo radiowe na potrzeby bezprzewodowej łączności szerokopasmowej, należy wspierać alternatywne rozwiązania ie utrudniać alternatywnych rozwiązań w zakresie dostępu do łączy szerokopasmowych, które są efektywne pod względem wykorzystania widma, a wspierać je. Obecnie obejmują one między innymi wykorzystanie systemów dostępu bezprzewodowego o niskiej mocy i bliskim zasięgu, takich jak np. tzw. hotspoty lokalnych sieci radiowych (RLAN, znane również pod nazwą "Wi-Fi"), jak również sieci komórkowych punktów dostępowych bliskiego zasięgu o niskiej mocy (tzw. femto-, piko- lub metrokomórki). Należy wspierać i umożliwiać dynamiczny dostęp do widma, w tym również na podstawie zwolnienia od obowiązku uzyskania zezwolenia, oraz inne innowacyjne technologie i sposoby wykorzystania widma. [Popr. 26]
(26) Uzupełniające bezprzewodowe systemy dostępu, takie jak RLAN, a zwłaszcza ogólnodostępne punkty dostępu RLAN, w coraz większym stopniu umożliwiają użytkownikom końcowym dostęp do internetu oraz umożliwiają operatorom sieci ruchomych odciążanie sieci poprzez wykorzystanie zharmonizowanych zasobów widma radiowego, bez konieczności posiadania indywidualnych zezwoleń lub praw do użytkowania widma radiowego.
(27) Większość punktów dostępu RLAN jest jak do tej pory wykorzystywana przez użytkowników prywatnych do celu lokalnego bezprzewodowego przedłużenia ich stacjonarnych łączy szerokopasmowych. Jeżeli użytkownicy końcowi, w ramach swojego abonamentu na internet, zdecydują się współdzielenie dostępu do ich punktu RLAN z innymi użytkownikami, dostępność dużej liczby takich punktów dostępowych, zwłaszcza na gęsto zaludnionych obszarach, powinna zapewnić maksymalizację zdolności do bezprzewodowego przesyłania danych poprzez ponowne wykorzystanie widma i powinna zapewnić efektywną kosztowo uzupełniającą infrastrukturę bezprzewodowej łączności szerokopasmowej dostępną dla innych użytkowników końcowych. Dlatego też należy wyeliminować niepotrzebne ograniczenia dla użytkowników końcowych dotyczące dzielenia się z innymi użytkownikami końcowymi dostępem do ich własnych punktów dostępu RLAN lub dotyczące przyłączania się do takich punktów dostępu, lub należy zapobiegać takim ograniczeniom.
(28) Ponadto należy znieść niepotrzebne ograniczenia dotyczące rozmieszczania oraz wzajemnego powiązywania punktów dostępu RLAN. Organy publiczne lub dostawcy usług publicznych w coraz większym stopniu wykorzystują punkty dostępu RLAN w swoich obiektach do własnych celów, np. do użytku pracowników, w celu ułatwiania obywatelom efektywnego pod względem kosztów dostępu na miejscu do usług administracji publicznej, lub do celów świadczenia inteligentnych usług publicznych obejmujących dostarczanie informacji w czasie rzeczywistym, dotyczących np. transportu publicznego lub zarządzania ruchem. Organy te mogłyby również zapewniać wszystkim obywatelom dostęp do takich punktów dostępu jako usługę pomocniczą stanowiącą dodatek do usług oferowanych w takich obiektach i powinny mieć możliwość udostępnienia takiej usługi zgodnie z regułami konkurencji i zasadami udzielania zamówień publicznych. Nie należy uznawać za dostawcę łączności elektronicznej podmiotu zapewniającego lokalny dostęp do sieci łączności elektronicznej w obrębie lub wokół własności prywatnej lub ograniczonej przestrzeni publicznej jako usługę pomocniczą stanowiącą dodatek do innego rodzaju działalności, który nie jest uzależniony od takiego dostępu, np. w postaci hotspotów RLAN udostępnianych klientom korzystającym z innych usług komercyjnych lub wszystkim obywatelom na danym obszarze.
(29) Punkty dostępu bezprzewodowego o niskiej mocy i bliskim zasięgu to bardzo małe i prawie niepowodujące zakłóceń urządzenia podobne do domowych routerów Wi-Fi, których parametry techniczne należy określić na szczeblu unijnym w celu wprowadzania ich do użytku i korzystania z nich w różnych kontekstach lokalnych, z zastrzeżeniem uzyskania ogólnego zezwolenia, bez nieuzasadnionych ograniczeń wynikających z indywidualnych planów lub innych pozwoleń. Proporcjonalność środków określających parametry techniczne takich zastosowań, które mają być objęte ogólnym zezwoleniem, należy zapewnić poprzez określenie parametrów, które są znacznie bardziej restrykcyjne niż mające zastosowanie maksymalne progi określone w ramach środków unijnych w odniesieniu do takich parametrów jak np. moc wyjściowa.
(30) Państwa członkowskie powinny zapewnić, aby zarządzanie widmem radiowym na poziomie krajowym nie uniemożliwiało innym państwom członkowskim korzystania z widma radiowego, z którego mają one prawo korzystać, ani wypełniania ich zobowiązań w odniesieniu do pasm, których użytkowanie jest zharmonizowane na poziomie unijnym. Opierając się na dotychczasowych działaniach Zespołu ds. Polityki Spektrum Radiowego, należy wprowadzić mechanizm koordynacji w celu zapewnienia każdemu państwu członkowskiemu równego dostępu do widma radiowego oraz w celu zapewnienia spójnych i egzekwowalnych wyników koordynacji. [Popr. 27]
(31) Doświadczenia we wprowadzaniu w życie unijnych ram regulacyjnych wskazują, że istniejące przepisy, które wymagają spójnego stosowania środków regulacyjnych w celu przyczynienia do rozwoju rynku wewnętrznego, nie zapewniły stworzenia wystarczających zachęt do projektowania produktów dostępu opartych na zharmonizowanych normach i procedurach, zwłaszcza w odniesieniu do sieci stacjonarnych. Prowadząc działalność w różnych państwach członkowskich, operatorzy mają trudności ze znalezieniem produktów dostępu charakteryzujących się odpowiednią jakością i odpowiednim poziomem interoperacyjności pod względem sieci i usług, a jeżeli produkty takie są dostępne, mają one różne parametry techniczne. Sytuacja ta powoduje wyższe koszty i stanowi przeszkodę w świadczeniu usług transgranicznych. [Popr. 28]
(32) Integrację jednolitego rynku łączności elektronicznej można przyspieszyć poprzez ustanowienie ram mających na celu określenie niektórych kluczowych europejskich produktów wirtualnych, które są szczególnie ważne dla dostawców usług łączności elektronicznej w celu świadczenia usług transgranicznych oraz w celu przyjęcia ogólnounijnej strategii w środowisku, które w coraz większym stopniu jest oparte na protokole IP, w oparciu o kluczowe parametry i minimalne właściwości. [Popr. 29]
(33) Należy uwzględnić potrzeby operacyjne, które są zaspokajane przez różne produkty wirtualne. Europejskie produkty wirtualnego dostępu szerokopasmowego powinny być dostępne w przypadkach, w których operator o znaczącej pozycji rynkowej został zobowiązany na mocy dyrektywy ramowej oraz dyrektywy o dostępie do zapewnienia dostępu, na uregulowanych warunkach, w konkretnym punkcie dostępu w jego sieci. Po pierwsze, należy ułatwić efektywne wchodzenie na rynek transgraniczny za pomocą zharmonizowanych produktów, które umożliwiają dostawcom usług transgranicznych początkowe świadczenie usług swoim klientom końcowym, bez opóźnień i z zapewnieniem przewidywalnej i wystarczającej jakości, w tym usług skierowanych do klientów instytucjonalnych posiadających szereg obiektów w różnych państwach członkowskich, w przypadku gdy zgodnie z analizą rynku jest to konieczne i proporcjonalne. Te zharmonizowane produkty powinny być dostępne przez dostateczny okres czasu, aby umożliwić podmiotom ubiegającym się o dostęp oraz dostawcom usług planowanie średnio- i długoterminowych inwestycji. [Popr. 30]
(34) Po drugie, zaawansowane produkty dostępu wirtualnego, które wymagają większych inwestycji ze strony podmiotów ubiegających się o dostęp i zapewniają im wyższy poziom kontroli i zróżnicowania, zwłaszcza poprzez zapewnienie dostępu na bardziej lokalnym poziomie, mają kluczowe znaczenie dla stworzenia warunków zapewniających trwałą konkurencję na całym rynku wewnętrznym. W związku z tym te kluczowe produkty hurtowego dostępu do sieci dostępu nowej generacji (NGA) również należy zharmonizować w celu ułatwienia inwestycji transgranicznych. Takie produkty wirtualnego dostępu szerokopasmowego należy projektować w taki sposób, aby miały funkcje równoważne z fizycznym uwolnieniem pętli, w celu poszerzenia zakresu potencjalnych środków naprawczych stosowanych na poziomie hurtowym, jakimi dysponują krajowe organy regulacyjne zgodnie z oceną proporcjonalności na podstawie dyrektywy 2002/19/WE. [Popr. 31]
(35) Po trzecie, należy również zharmonizować produkty hurtowego dostępu do hurtowej dzierżawy odcinków zakończeń łączy z rozbudowanymi interfejsami w celu umożliwienia transgranicznego świadczenia usług łączności o krytycznym znaczeniu przeznaczonych dla najbardziej wymagających użytkowników instytucjonalnych. [Popr. 32]
(35a) Zachodzi konieczność zharmonizowania warunków dotyczących wysokiej jakości produktów dostępu hurtowego wykorzystywanych do świadczenia usług biznesowych, tak aby móc nieprzerwanie dostarczać usługi transgranicznym i wielonarodowym przedsiębiorstwom w Unii Europejskiej. Taka harmonizacja mogłaby odegrać znaczącą rolę pod względem konkurencyjności przedsiębiorstw UE z uwagi na wpływ na koszty łączności. [Popr. 33]
(36) W kontekście stopniowego przechodzenia do sieci typu "all IP" brak produktów łączności bazujących na protokole IP dla różnych klas jakości usług, które umożliwiają korzystanie ze ścieżek łączności między różnymi domenami sieci i ponad granicami sieci, zarówno wewnątrz państw członkowskich jak i między nimi, utrudnia rozwój zastosowań opartych na dostępie do innych sieci, ograniczając w ten sposób innowacje technologiczne. Ponadto sytuacja ta nie pozwala na skorzystanie na szerszą skalę z możliwości wzrostu efektywności, które są związane z zarządzaniem sieciami IP i zapewnianiem produktów łączności o zapewnionej jakości usługi, obejmujących w szczególności zwiększenie bezpieczeństwa, niezawodność i elastyczność, efektywność pod względem kosztów i szybsze świadczenie usług. Taki wzrost efektywności jest korzystny dla operatorów sieci, dostawców usług i użytkowników końcowych. Konieczne jest zatem zapewnienie zharmonizowanego podejścia w zakresie opracowywania i udostępniania takich produktów, na rozsądnych warunkach, w tym także, w razie potrzeby, zapewnienie przedsiębiorstwom prowadzącym działalność w dziedzinie łączności elektronicznej możliwości realizowania dostaw wzajemnych. [Popr. 34]
(37) Ustanowienie europejskich produktów wirtualnego dostępu szerokopasmowego na podstawie niniejszego rozporządzenia powinno być odzwierciedlone w dokonywanej przez krajowe organy regulacyjne ocenie najbardziej odpowiednich środków naprawczych w zakresie dostępu do sieci operatorów uznanych za mających znaczącą pozycję rynkową, przy jednoczesnym unikaniu nadmiernej regulacji poprzez niepotrzebne mnożenie produktów hurtowego dostępu, niezależnie od tego, czy są wprowadzane na podstawie analizy rynkowej czy też dostarczane na innych warunkach. W szczególności wprowadzenie europejskich produktów dostępu wirtualnego nie powinno samo w sobie ani samo z siebie prowadzić do wzrostu liczby regulowanych produktów dostępu, do których stosowania zobowiązuje się danego operatora. Ponadto zobowiązanie krajowych organów regulacyjnych, po wejściu w życie niniejszego rozporządzenia, do oceny tego, czy zamiast istniejących środków naprawczych w zakresie dostępu hurtowego należy wprowadzić europejski produkt wirtualnego dostępu szerokopasmowego, oraz do oceny stosowności wprowadzania europejskiego produktu wirtualnego dostępu szerokopasmowego w kontekście przyszłych przeglądów rynku, w ramach których stwierdzą one występowanie znaczącej pozycji rynkowej, nie powinno mieć wpływu na spoczywający na nich obowiązek określenia najbardziej odpowiedniego i najbardziej proporcjonalnego środka naprawczego w celu rozwiązania stwierdzonego problemu w zakresie konkurencji zgodnie z art. 16 dyrektywy 2002/21/WE. [Popr. 35]
(38) Aby zapewnić przewidywalność regulacyjną, w przepisach należy również odzwierciedlić kluczowe elementy ewoluującej praktyki decyzyjnej opartej na obowiązujących ramach prawnych, mające wpływ na warunki, na podstawie których produkty hurtowego dostępu, w tym europejskie produkty wirtualnego dostępu szerokopasmowego, są udostępniane na potrzeby sieci NGA. Powinny one obejmować przepisy odzwierciedlające znaczenie, jakie dla analizy rynków hurtowego dostępu, a zwłaszcza tego, czy istnieje potrzeba kontroli cen takiego dostępu do sieci NGA, ma związek między presją konkurencyjną ze strony alternatywnej infrastruktury stacjonarnej i bezprzewodowej, skutecznymi gwarancjami zapewnienia dostępu na niedyskryminacyjnych warunkach oraz aktualnym poziomem konkurencji na poziomie detalicznym pod względem cen, wyboru i jakości. Ostatni z powyższych elementów ostatecznie determinuje korzyści dla użytkowników końcowych. Przykładowo, przeprowadzając ocenę poszczególnych przypadków zgodnie z art. 16 dyrektywy 2002/21/WE i bez uszczerbku dla oceny znaczącej pozycji rynkowej i dla stosowania unijnych reguł konkurencji, krajowe organy regulacyjne mogą uznać, że w przypadku obecności dwóch stacjonarnych sieci NGA warunki na rynku są wystarczająco konkurencyjne, aby stymulować modernizację sieci i przechodzenie w kierunku świadczenia bardzo szybkich usług, co stanowi ważny parametr konkurencji na poziomie detalicznym. [Popr. 36]
(39) Należy oczekiwać, że zwiększona konkurencja na jednolitym rynku doprowadzi z upływem czasu do zmniejszenia ilości regulacji sektorowych opartych na analizie rynkowej. W rzeczywistości jednym ze skutków zakończenia procesu tworzenia jednolitego rynku powinno być pojawienie się silniejszej tendencji do zapewnienia skutecznej konkurencji na właściwych rynkach, co sprawi, że stosowanie prawa konkurencji ex post będzie coraz częściej postrzegane jako wystarczające do zapewnienia funkcjonowania rynku. W celu zapewnienia jasności prawa i przewidywalności podejść regulacyjnych w skali transgranicznej należy zapewnić jasne i wiążące kryteria dotyczące oceny tego, czy na danym rynku wciąż uzasadnione jest nałożenie obowiązków regulacyjnych ex ante, uwzględniając przy tym trwałość wąskich gardeł i perspektywy dla konkurencji, w szczególności konkurencji infrastrukturalnej, a także warunki konkurencji na poziomie detalicznym dotyczące takich parametrów jak ceny, wybór i jakość, które stanowią elementy mające największe znaczenie dla użytkowników końcowych i globalnej konkurencyjności gospodarki UE. Kryteria te powinny stanowić podstawę kolejnych przeglądów wykazu rynków podlegających regulacji ex ante oraz powinny pomóc krajowym organom regulacyjnym w skoncentrowaniu działań tam, gdzie konkurencja wciąż nie jest skuteczna, oraz w prowadzeniu tych działań w spójny sposób. Ustanowienie rzeczywiście jednolitego rynku łączności elektronicznej może ponadto mieć wpływ na zakres geograficzny rynków, określany zarówno do celu regulacji sektorowych opartych na regułach konkurencji, jak i do celu stosowania samego prawa konkurencji.
(40) Zróżnicowane wdrażanie sektorowych przepisów dotyczących ochrony użytkowników końcowych w poszczególnych państwach może doprowadzić do powstania znacznych barier na jednolitym rynku cyfrowym, w szczególności w postaci zwiększonych kosztów przestrzegania przepisów, jakie ponosić muszą dostawcy łączności elektronicznej dla ludności pragnący oferować usługi w różnych państwach członkowskich. Ponadto rozdrobnienie i niepewność co do poziomu ochrony w poszczególnych państwach członkowskich podważa zaufanie użytkowników końcowych i zniechęca ich do nabywania usług łączności elektronicznej za granicą. Aby osiągnąć unijny cel polegający na usunięciu barier na rynku wewnętrznym, należy zastąpić istniejące, rozbieżne krajowe środki prawne pojedynczym i w pełni zharmonizowanym zestawem przepisów sektorowych, które zapewnią wysoki poziom ochrony użytkowników końcowych. Taka pełna harmonizacja przepisów prawnych nie powinna stanowić przeszkody dla dostawców łączności elektronicznej dla ludności w oferowaniu użytkownikom końcowym warunków umownych, które oferują wyższy poziom ochrony. [Popr. 37]
(41) Ze względu na fakt, iż niniejsze rozporządzenie harmonizuje tylko niektóre przepisy sektorowe, powinno ono pozostawać bez uszczerbku dla ogólnych przepisów w dziedzinie ochrony konsumentów, ustanowionych na mocy aktów prawa Unii i wdrażających je przepisów krajowych. [Popr. 38]
(42) W przypadku gdy przepisy rozdziałów 4 i 5 niniejszego rozporządzenia odnoszą się do użytkowników końcowych, przepisy te powinny mieć zastosowanie nie tylko do konsumentów, lecz także do innych kategorii użytkowników końcowych, głównie do mikroprzedsiębiorstw. Na swoje własne życzenie użytkownicy końcowi inni niż konsumenci powinni mieć możliwość wyrażenia zgody na odstąpienie od niektórych przepisów poprzez podpisanie indywidualnej umowy. [Popr. 39]
(43) Zakończenie procesu tworzenia jednolitego rynku łączności elektronicznej wymaga również usunięcia barier w dostępie użytkowników końcowych do usług łączności elektronicznej w całej Unii. Władze publiczne nie powinny zatem zwiększać ani utrzymywać barier dla transgranicznej sprzedaży takich usług. Dostawcy łączności elektronicznej dla ludności nie powinni odmawiać ani ograniczać użytkownikom końcowym dostępu, a także nie powinni dyskryminować odbiorców końcowych ze względu na ich obywatelstwo lub państwo członkowskie zamieszkania. Zróżnicowanie powinno być jednak możliwe na podstawie obiektywnie uzasadnionych różnic w kosztach, stopniu ryzyka i warunkach rynkowych, takich jak np. zmiany popytu i polityka cenowa konkurentów.
(44) W dalszym ciągu utrzymują się znaczne różnice między cenami krajowych połączeń głosowych i wiadomości SMS a cenami tych usług zakańczanych w innym państwie członkowskim, zarówno w sieciach stacjonarnych jak i ruchomych. Mimo iż istnieją znaczne różnice między poszczególnymi krajami, operatorami i pakietami taryfowymi, oraz między usługami w sieciach łączności ruchomej i stacjonarnej, taki stan rzeczy w dalszym ciągu ma negatywny wpływ na grupy klientów bardziej wrażliwych oraz stwarza bariery dla płynnego świadczenia usług łączności w obrębie Unii. Dzieje się tak pomimo bardzo znacznego obniżenia i ujednolicenia- w wartościach bezwzględnych - stawek za zakańczanie połączeń w poszczególnych państwach członkowskich, oraz pomimo niskiego poziomu cen na rynkach usług tranzytu. Ponadto przejście do środowiska łączności elektronicznej opartego na protokole IP powinno w odpowiednim czasie umożliwić dodatkowe oszczędności kosztów. Wszelkie znaczące różnice w taryfach detalicznych między krajowymi połączeniami międzystrefowymi w sieciach stacjonarnych, które są połączeniami innymi niż połączenia realizowane w obrębie jednego obszaru lokalnego określonego wskaźnikiem obszaru geograficznego w planie numeracji krajowej, a połączeniami stacjonarnymi zakańczanymi w innym państwie członkowskim, powinny być uzasadnione przez odniesienie do obiektywnych kryteriów.
Taryfy detaliczne za międzynarodowe połączenia w sieciach łączności ruchomej nie powinny przekraczać wysokości eurotaryfy usług głosowych i eurotaryfy SMS, w odniesieniu do, odpowiednio, połączeń realizowanych w roamingu regulowanym oraz wiadomości SMS w roamingu regulowanym, określonych w rozporządzeniu (UE) nr 531/2012, chyba że uzasadniają to obiektywne kryteria. Kryteriami takimi mogą być dodatkowe koszty oraz rozsądna powiązana marża. Innymi obiektywnymi czynnikami mogą być różnice w powiązanej elastyczności cenowej i łatwy dostęp wszystkich użytkowników końcowych do alternatywnych taryf oferowanych przez dostawców łączności elektronicznej dla ludności i umożliwiających łączność transgraniczną w obrębie Unii za niewielką opłatą lub bez dodatkowej opłaty, lub łatwy dostęp do usług społeczeństwa informacyjnego mających porównywalne funkcje, pod warunkiem że użytkownicy końcowi są na bieżąco informowani przez swoich dostawców o dostępności takich alternatywnych możliwości. [Popr. 40]
(45) Na przestrzeni ostatnich dziesięcioleci internet stał się otwartą platformą innowacji o niskich barierach dostępu dla użytkowników końcowych, dostawców treści i aplikacji oraz dostawców usług internetowych. Zasada "neutralności sieci" w otwartym internecie oznacza, że cały ruch w internecie powinien być traktowany równorzędnie, bez dyskryminacji, ograniczeń czy zakłóceń, niezależnie od nadawcy, odbiorcy, rodzaju, treści, urządzenia, usługi czy aplikacji. Jak zauważono w rezolucji Parlamentu Europejskiego z dnia 17 listopada 2011 r. w sprawie otwartego internetu i neutralności sieci w Europie 15 , otwarty charakter internetu stał się główną siłą napędową konkurencyjności, wzrostu gospodarczego, rozwoju społecznego i innowacji, co doprowadziło do spektakularnego rozwoju oprogramowania, treści i usług online, a co za tym idzie do poszerzenia oferty treści i usług i zwiększenia popytu na nie, i sprawiło, że internet w szczególnie istotny sposób przyczynia się do przyspieszenia swobodnej wymiany wiedzy, pomysłów i informacji, w tym w krajach o ograniczonym dostępie do niezależnych mediów. Obowiązujące ramy regulacyjne mają na celu ułatwienie użytkownikom końcowym dostępu do informacji oraz ich rozpowszechniania, a także korzystania z dowolnych aplikacji i usług. Niemniej jednak sprawozdanie BEREC na temat praktyk zarządzania ruchem, opublikowane w maju 2012 r., oraz zlecone przez Agencję Wykonawczą ds. Zdrowia i Konsumentów badanie dotyczące funkcjonowania rynku dostępu do internetu i usług internetowych w Unii Europejskiej z perspektywy konsumenta, opublikowane w grudniu 2012 r., wykazały ostatnio, że znacząca liczba użytkowników końcowych spotyka się z praktykami zarządzania ruchem, które blokują lub spowalniają niektóre aplikacje. Tendencje te potwierdzają potrzebę ustanowienia jasnych przepisów na poziomie Unii w celu utrzymania otwartego internetu i zapobieżenia rozdrobnieniu jednolitego rynku będącemu wynikiem środków przyjmowanych przez poszczególne państwa członkowskie. [Popr. 41]
(46) Swoboda użytkowników końcowych w zakresie dostępu do informacji i treści zgodnych z prawem oraz w zakresie ich rozpowszechniania, a także swoboda korzystania z dowolnych aplikacji i usług, podlega przepisom unijnym i zgodnym z nimi przepisom krajowym. Niniejsze rozporządzenie określa limity dla wszelkich ograniczeń tej swobody, jakie dostawcy łączności elektronicznej mogą wprowadzać dla obywateli, lecz pozostaje bez uszczerbku dla innych przepisów unijnych, w tym dla przepisów dotyczących praw autorskich oraz dyrektywy 2000/31/WE. [Popr. 42]
(47) W otwartym internecie dostawcy łączności elektronicznej dla ludnościusług dostępu do internetu, działając w ramach uzgodnionych w umowie ograniczeń transmisji danych i prędkości usług dostępu do internetu, nie powinni blokować, spowalniać, ograniczać jakości ani dyskryminować konkretnych treści, aplikacji lub usług, ani ich poszczególnych klas, z wyjątkiem ograniczonej liczby rozsądnych środków zarządzania ruchem. Środki te powinny być technicznie niezbędne, przejrzyste, proporcjonalne i niedyskryminacyjne. Rozsądne zarządzanie ruchem obejmuje zapobieganie poważnym przestępstwom oraz utrudnianie ich popełniania, w tym dobrowolne Działania dostawców usług mające na celu zablokowanie dostępu do pornografii dziecięcej i uniemożliwienie jej rozpowszechniania. Zmniejszanie skutków rozwiązanie przeciążenia sieci należy uznać za rozsądny środekpowinny być dozwolone, pod warunkiem że przeciążenie sieci występuje jedynie przejściowo lub w wyjątkowych okolicznościach. Krajowe organy regulacyjne powinny mieć możliwość zażądania, aby dostawca usług wykazał, że równe traktowanie ruchu byłoby zasadniczo mniej efektywne. [Popr. 43]
(47a) Niniejsze rozporządzenie nie narusza przepisów dyrektywy 2002/58/WE. [Popr. 44]
(48) Taryfy uzależnione od ilości pobieranych danych należy uznać za zgodne z zasadą otwartego internetu, o ile umożliwiają one użytkownikom końcowym wybór taryfy odpowiadającej ich normalnemu zużyciu danych, w oparciu o jasne, przejrzyste i wyraźne informacje na temat warunków i skutków informacje na temat warunków i skutków takiego wyboru. Jednocześnie takie taryfy powinny umożliwić dostawcom łączności elektronicznej dla ludności usług dostępu do internetu lepsze dostosowanie przepustowości sieci do oczekiwanych ilości pobieranych danych. Istotne jest, aby użytkownicy końcowi byli dokładnie poinformowani przed wyrażeniem zgody na jakiekolwiek ograniczenia ilości danych lub prędkości oraz na stosowne taryfy, oraz aby mogli stale monitorować swoje zużycie przepływu danych, a w razie potrzeby z łatwością zwiększać limit przepływu danych. [Popr. 45]
(49) Istnieje również zapotrzebowanie Zaspokojenie popytu wśród użytkowników końcowych na usługi i aplikacje wymagające podwyższonej zapewnionej jakości usług, oferowane przez dostawców łączności elektronicznej dla ludności lub dostawców usług, aplikacji lub treści. powinno być możliwe. Usługi takie mogą obejmować m.in. nadawanie sygnału telewizyjnego za pośrednictwem protokołu internetowego (IP-TV), wideokonferencje i niektóre zastosowania w dziedzinie opieki zdrowotnej. Użytkownicy końcowi powinni zatem mieć swobodę zawierania umów o świadczenie specjalistycznych usług o podwyższonym poziomie jakości z dostawcami usług dostępu do internetu, dostawcami łączności elektronicznej dla ludności lub dostawcami treści, aplikacji lub usług. Jeśli takie umowy są zawierane z dostawcą usług dostępu do internetu, dostawca ten powinien zapewnić, że usługa o podwyższonej jakości nie szkodzi w istotny sposób ogólnej jakości dostępu do internetu. Ponadto środki zarządzania ruchem nie powinny być stosowane tak, aby dyskryminować konkurujące usługi. [Popr. 46]
(50) Ponadto istnieje zapotrzebowanie ze strony dostawców treści, aplikacji i usług na świadczenie usług przesyłowych opartych na elastycznych parametrach jakości, obejmujących np. niższy priorytet dla ruchu, który nie jest wrażliwy na opóźnienia czasowe. Zapewnienie dostawcom treści, aplikacji i usług możliwości negocjowania takich elastycznych poziomów jakości usług z dostawcami łączności elektronicznej dla ludności jest może być również niezbędne do świadczenia specjalistycznychpewnych usług i oczekuje się, że będzie odgrywać ważną rolę w rozwoju nowych usług, takich jak łączność maszyna-maszyna (M2M). Równocześnie takie ustalenia powinny umożliwić dostawcom łączności elektronicznej dla ludności bardziej zrównoważone zarządzenie ruchem i zapobieganie przeciążeniu sieci. Dostawcy treści, aplikacji i usług oraz dostawcy łączności elektronicznej dla ludności powinni zatem nadal mieć swobodę zawierania umów o świadczenie specjalistycznych usług o określonych poziomach jakości usług, o ile takie umowy nie wpływają negatywnie w znaczący sposób na ogólną jakość usług usługi dostępu do internetu. [Popr. 239]
(51) Krajowe organy regulacyjne odgrywają istotną rolę w zapewnieniu użytkownikom końcowym rzeczywistej możliwości korzystania z tej swobody korzystania z otwartego dostępu do internetu. W tym celu krajowe organy regulacyjne powinny mieć obowiązki w zakresie monitorowania i sprawozdawczości, a także powinny zapewniać przestrzeganie przepisów przez dostawców usług dostępu do internetu, innych dostawców łączności elektronicznej dla ludności innych dostawców usług oraz oraz dostępność wysokiej jakości usług niedyskryminacyjnego dostępu do internetu, których poziomu nie obniżają usługi specjalistyczne. Przeprowadzając ocenę ewentualnych ogólnych zakłóceń usług dostępu do internetu, krajowe organy regulacyjne powinny uwzględnić parametry w zakresie jakości, takie jak parametry dotyczące czasu i niezawodności (opóźnienie, odchylenie sygnału, utrata pakietów), poziomy i skutki przeciążenia sieci, rzeczywista i deklarowana prędkość, jakość usługi dostępu do internetu w porównaniu z usługami specjalistycznymi oraz jakość postrzegana przez użytkowników końcowych. Krajowe organy regulacyjne powinny ustanowić procedury składania skarg zakładające efektywne, proste i łatwo dostępne mechanizmy dochodzenia roszczeń dla użytkowników końcowych oraz powinny być uprawnione do wprowadzania minimalnych wymogów w zakresie jakości usług w odniesieniu do wszystkich lub poszczególnych dostawców usług dostępu do internetu, innych dostawców łączności elektronicznej dla ludnościoraz innych dostawców usług, jeżeli jest to konieczne, aby zapobiec ogólnemu zakłóceniu/pogorszeniu jakości usług dostępu do internetu. [Popr. 240]
(52) Środki mające na celu zapewnienie większej przejrzystości i porównywalności cen, taryf i warunków oraz parametrów jakości usług, w tym parametrów dotyczących świadczenia usług dostępu do internetu, powinny zwiększyć zdolność użytkowników do optymalnego wyboru dostawców, a tym samym umożliwić im czerpanie pełnych korzyści z konkurencji. Każdy dobrowolny system certyfikacji interaktywnych porównywarek, przewodników lub podobnych narzędzi powinien być niezależny od jakiegokolwiek dostawcy łączności elektronicznej, posługiwać się prostym i jasnym językiem, wykorzystywać kompletne i aktualne informacje, dysponować przejrzystą metodologią, być rzetelny i dostępny zgodnie z "Wytycznymi dotyczącymi dostępności treści internetowych 2.0", a także powinien posiadać skuteczną procedurę rozpatrywania skarg. [Popr. 49]
(53) Przed zakupem usługi użytkownicy końcowi powinni być odpowiednio poinformowani o cenie oraz rodzaju oferowanej usługi. Informacje te powinny być również udostępniane bezpośrednio przed wykonaniem połączenia, jeżeli połączenie z danym numerem lub z daną usługą podlega szczególnym warunkom cenowym, tak jak w przypadku połączeń z usługami o podwyższonej opłacie, które często podlegają specjalnej opłacie. W przypadku gdy obowiązek ten jest nieproporcjonalny, uwzględniając czas trwania i koszt informacji taryfowej dla dostawcy usług w porównaniu ze średnim czasem trwania połączenia i ryzykiem kosztowym, na które narażony jest użytkownik końcowy, krajowe organy regulacyjne mogą przyznać odstępstwo. Użytkownicy końcowi powinni być również informowani, jeżeli połączenie z bezpłatnym numerem podlega dodatkowym opłatom. [Popr. 50]
(54) Dostawcy łączności elektronicznej dla ludności powinni zapewniać użytkownikom końcowym wystarczające informacje dotyczące m. in. ich usług i taryf, parametrów jakości ich usług, dostępu do służb ratunkowych oraz wszelkich ograniczeń, a także na temat usług i produktów przeznaczonych dla konsumentów niepełnosprawnych. W przypadku planów taryfowych z ustalonym z góry limitem przesyłu danych dostawcy łączności elektronicznej dla ludności powinni również poinformować o możliwości przesunięcia przez konsumentów i innych użytkowników końcowych, którzy sobie tego życzą, wszelkiej niewykorzystanej ilości danych z poprzedniego okresu naliczania opłat do kolejnego okresu naliczania opłat. Informacje te powinny być podawane w sposób jasny i przejrzysty i powinny odnosić się do konkretnych państw członkowskich, w których świadczone są usługi, a w przypadku jakichkolwiek zmian, powinny być uaktualniane. Dostawcy powinni być zwolnieni z tych wymogów w zakresie podawania informacji w odniesieniu do ofert, które są negocjowane indywidualnie. [Popr. 51]
(55) Dostępność porównywalnych informacji na temat produktów i usług jest niezbędna, aby umożliwić użytkownikom niezależną ocenę ofert. Doświadczenie pokazuje, że dostępność wiarygodnych i porównywalnych informacji zwiększa zaufanie użytkowników końcowych do korzystania z usług oraz ich gotowość do korzystania ze swobody wyboru.
(56) Umowy stanowią ważny środek zapewniający użytkownikom końcowym wysoki poziom przejrzystości informacji oraz pewności prawa. Dostawcy łączności elektronicznej dla ludności powinni dostarczać użytkownikom końcowym jasnych i wyczerpujących informacji dotyczących wszystkich istotnych elementów umowy, zanim stanie się ona wiążąca dla użytkownika końcowego. Informacje te powinny być obowiązkowe i mogą być zmieniane wyłącznie w drodze późniejszego porozumienia między użytkownikiem końcowym a dostawcą usług. Komisja oraz kilka krajowych organów regulacyjnych stwierdziła niedawno przypadki znacznych rozbieżności między deklarowaną prędkością usług dostępu do internetu a prędkością faktycznie dostępną dla użytkowników końcowych. Dostawcy łączności elektronicznej dla ludności powinni poinformować użytkowników końcowych przed zawarciem umowy o prędkości i innych parametrach jakości usług, jakie są oni w stanie faktycznie zapewnić w głównej lokalizacji użytkownika.
W przypadku łączy stacjonarnych i ruchomych zwykle dostępna prędkość to prędkość usługi łączności, której konsument mógłby oczekiwać w większości przypadków w chwili uzyskiwania dostępu do usługi niezależnie od pory dnia. Zwykle dostępna prędkość powinna wynikać z szacowanego zakresu prędkości, średnich prędkości, prędkości przy największym natężeniu ruchu oraz minimalnej prędkości. Metodologię należy określić w wytycznych BEREC, należy dokonywać jej regularnego przeglądu oraz aktualizacji, tak aby odzwierciedlała zmiany technologiczne oraz zmiany dotyczące infrastruktury. Państwa członkowskie powinny dopilnować, aby dostawcy umożliwili użytkownikom końcowym dostęp do porównywalnych informacji na temat zasięgu sieci ruchomych, z uwzględnieniem różnych technologii stosowanych w ich państwie członkowskim, przed zawarciem umowy, tak aby umożliwić tym użytkownikom końcowym podejmowanie świadomych decyzji o zakupie. [Popr. 52]
(57) W odniesieniu do urządzeń końcowych umowy powinny określać wszelkie ograniczenia, jakie dostawca nakłada w zakresie korzystania z urządzeń, na przykład poprzez blokowanie kart SIM w urządzeniach przenośnych, a także wszelkie opłaty należne w momencie rozwiązania umowy przed uzgodnionym terminem jej wygaśnięcia. Po upływie uzgodnionego okresu obowiązywania umowy nie powinny być należne żadne opłaty. W umowach należy również wyszczególnić rodzaje zapewnianych usług posprzedażowych, usług utrzymywania i obsługi klienta. W miarę możliwości informacje te powinny również obejmować informacje techniczne przekazywane na żądanie, dotyczące prawidłowego funkcjonowania wybranego przez użytkownika urządzenia końcowego. O ile nie stwierdzono niezgodności technicznej, informacja ta powinna być przekazywana nieodpłatnie. [Popr. 53]
(58) W celu uniknięcia szokująco wysokich rachunków użytkownicy końcowi powinni mieć możliwość określenia maksymalnych pułapów finansowych ustalenia - w przypadku wszystkich usług abonamentowych - określonego z góry maksymalnego pułapu finansowego w odniesieniu do opłat, które są im naliczane za połączenia i usługi dostępu do internetu. Ta dodatkowa usługa powinna być dostępna bezpłatnie i powinna obejmować odpowiednie powiadomienie, które można ponownie odczytywać w późniejszym terminie, w sytuacji gdy wysokość opłat zbliża się do ustalonego pułapu. Po osiągnięciu maksymalnego pułapu użytkownicy końcowi nie powinni dłużej otrzymywać tych usług i ponosić opłat z ich tytułu, chyba że w drodze porozumienia z dostawcą usług zażądali oni ich dalszego świadczenia. [Popr. 54]
(58a) Przetwarzanie danych osobowych, o którym mowa w rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego i Rady ustanawiającym środki dotyczące europejskiego jednolitego rynku łączności elektronicznej, i mającym na celu zapewnienie łączności na całym kontynencie powinno być zgodne z dyrektywą 95/46/WE Parlamentu Europejskiego i Rady 16 , która reguluje przetwarzanie danych osobowych w państwach członkowskich odbywające się w oparciu o to rozporządzenie i pod nadzorem właściwych organów państw członkowskich, w szczególności niezależnych organów publicznych wyznaczonych przez państwa członkowskie, a także z dyrektywą 2002/58/WE [Popr. 55].
(58b) Przetwarzanie danych osobowych, o którym mowa w rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego i Rady ustanawiającym środki dotyczące europejskiego jednolitego rynku łączności elektronicznej i mającym na celu zapewnienie łączności na całym kontynencie powinno odbywać się zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 45/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady 17 .
(59) Doświadczenia państw członkowskich oraz wyniki badania zleconego niedawno przez Agencję Wykonawczą ds. Zdrowia i Konsumentów wskazują, że długie okresy umowne i automatyczne przedłużanie umów bądź przedłużanie umów z zastosowaniem milczącej zgody stanowią poważne przeszkody w zmianie dostawcy. Jest zatem pożądane, aby użytkownicy końcowi mieli możliwość wypowiedzenia umowy w ciągu sześciu miesięcy od jej zawarcia bez ponoszenia jakichkolwiek kosztów. W takim przypadku użytkownicy końcowi mogą być poproszeni o zrekompensowanie dostawcom wartości rezydualnej subsydiowanych urządzeń końcowych lub wartości innych promocji obliczonej zgodnie z zasadą pro rata temporis. Umowy, które zostały przedłużone z zastosowaniem milczącej zgody, powinny podlegać rozwiązaniu z miesięcznym okresem wypowiedzenia. [Popr. 57]
(60) Wszelkie istotne zmiany w warunkach umownych wprowadzane przez dostawców łączności elektronicznej dla ludności na niekorzyść użytkowników końcowych, dotyczące na przykład opłat, taryf, ograniczeń w zakresie transmisji danych, ograniczeń szybkości, zasięgu lub przetwarzania danych osobowych, należy uznać za zmiany dające użytkownikowi końcowemu prawo do rozwiązania umowy bez ponoszenia jakichkolwiek kosztów.
(61) Pakiety obejmujące łączność elektroniczną i inne usługi, takie jak linearne usługi medialne, stają się coraz popularniejsze i są ważnym elementem konkurencji. W sytuacji gdy w odniesieniu do różnych usług wchodzących w skład takich pakietów zastosowanie mają różne przepisy umowne, użytkownicy końcowi nie mają faktycznej możliwości przejścia na konkurencyjne oferty obejmujące cały pakiet lub jego części. Przepisy niniejszego rozporządzenia dotyczące rozwiązywania umów i zmiany dostawcy powinny zatem mieć zastosowanie do wszystkich elementów takiego pakietu.
(62) Aby odnieść pełną korzyść z konkurencji na rynku, użytkownicy końcowi powinni mieć możliwość dokonywania świadomych wyborów i - gdy leży to w ich interesie - zmiany dostawcy. Użytkownicy końcowi powinni zatem mieć możliwość zmiany dostawcy bez ograniczeń o charakterze prawnym, technicznym lub proceduralnym, w tym bez ograniczeń wynikających z warunków umownych i bez opłat. Możliwość przeniesienia numeru jest podstawowym elementem ułatwiającym klientom dokonanie wyboru i sprzyjającym skutecznej konkurencji. Powinno ono być realizowane z minimalnym opóźnieniem, tak aby numer był faktycznie aktywowany w ciągu jednego dnia roboczego od zawarcia porozumienia w sprawie przeniesienia numeru. Realizacja wniosku o przeniesienie numeru nie powinna być uzależniona od zapłaty zaległych rachunków.
(63) Aby wspierać zapewnianie ułatwiać użytkownikom końcowym kompleksowej obsługi oraz ułatwiać płynną zmianę dostawcy, proces BEREC powinien być uprawniony do ustanawiania wytycznych określających odnośne obowiązki dostawcy przyjmującego i dotychczasowego w procesie zmiany dostawcy powinien być prowadzony przez przejmującego dostawcę łączności elektronicznej dla ludności. i przeniesienia numeru, dopilnowując między innymi, aby dotychczasowy dostawca łączności elektronicznej dla ludności nie powinien opóźniać ani utrudniać opóźniał ani nie utrudniał procesu zmiany dostawcy. Należy, aby proces był w jak największym stopniu wykorzystywać zautomatyzowane procedury zautomatyzowany oraz zapewnić aby zapewniony był wysoki poziom ochrony danych osobowych. Wytyczne te powinny także dotyczyć kwestii, w jaki sposób zapewnić ciągłość korzystania z usług przez użytkowników końcowych, w tym poprzez dane identyfikacyjne, takie jak adresy e-mail, czy poprzez na przykład możliwość wyboru funkcji przekazywania wiadomości e-mail. Dostępność przejrzystych, dokładnych i aktualnych informacji na temat zmiany dostawcy powinna zwiększyć zaufanie użytkowników końcowych do procedury zmiany dostawcy oraz zachęcić ich do bardziej aktywnego udziału w procesie konkurencji. [Popr. 58]
(64) Umowy z dotychczasowymi dostawcami łączności elektronicznej dla ludności powinny być rozwiązywane automatycznie po zmianie dostawcy bez konieczności podejmowania dodatkowych działań przez użytkowników końcowych. W przypadku usług przedpłaconych należy zwrócić klientowi zmieniającemu dostawcę wszystkie niewykorzystane środki. [Popr. 59]
(65) Użytkownicy końcowi muszą mieć zapewnioną ciągłość przy zmianie danych identyfikacyjnych, takich jak adresy email. W tym celu oraz w celu zagwarantowania, że wiadomości e-mail nie zostaną utracone, użytkownicy końcowi powinni mieć możliwość bezpłatnego korzystania z funkcji przekazywania wiadomości e-mail udostępnianej przez dotychczasowego dostawcę usług dostępu do internetu w przypadkach, gdy użytkownik końcowy korzysta z adresu e-mail zapewnianego przez dotychczasowego dostawcę. [Popr. 60]
(66) Właściwe organy krajowe mogą uregulować ogólne procedury przenoszenia numerów i zmiany dostawcy, uwzględniając przy tym rozwój technologii oraz potrzebę zapewnienia szybkiej, efektywnej i przyjaznej dla konsumentów procedury zmiany dostawcy. Właściwe organy krajowe powinny mieć możliwość wprowadzania proporcjonalnych środków w celu zapewnienia użytkownikom końcowym odpowiedniej ochrony w trakcie procedury zmiany dostawcy, w tym możliwość nakładania odpowiednich kar, które są niezbędne w celu zminimalizowania ryzyka nadużyć lub opóźnień, a także ryzyka przenoszenia użytkowników końcowych do innego dostawcy bez zgody z ich strony. Powinny one mieć również możliwość wprowadzania mechanizmu automatycznej kompensacji dla użytkowników końcowych w takich przypadkach.
(67) Krajowe organy regulacyjne powinny mieć możliwość podejmowania skutecznych działań w zakresie monitorowania przepisów niniejszego rozporządzenia oraz zapewniania ich przestrzegania, w tym również uprawnienia do nakładania skutecznych kar finansowych lub administracyjnych w przypadku naruszenia tych przepisów.
(68) W celu uwzględnienia rozwoju rynku i postępu technicznego należy przekazać Komisji uprawnienia do przyjęcia aktów zgodnie z art. 290 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej w odniesieniu do dostosowania załączników. Szczególnie ważne jest, aby w czasie prac przygotowawczych Komisja prowadziła stosowne konsultacje, w tym na poziomie ekspertów. Przygotowując i opracowując akty delegowane, Komisja powinna zapewnić jednoczesne, terminowe i odpowiednie przekazywanie stosownych dokumentów Parlamentowi Europejskiemu i Radzie. [Popr. 61]
(69) W celu zapewnienia jednolitych warunków wykonywania niniejszego rozporządzenia należy powierzyć Komisji uprawnienia wykonawcze w odniesieniu do decyzji zobowiązującej państwa członkowskie do dostosowania planów dotyczących zapewnienia zgodności ze wspólnym harmonogramem przyznawania praw i zezwalania na rzeczywiste korzystanie z nich.
(70) Uprawnienia wykonawcze odnoszące się do harmonizacji i koordynacji zezwoleń na korzystanie z widma radiowego, parametrów bezprzewodowych punktów dostępowych o bliskim zasięgu, koordynacji między państwami członkowskimi w zakresie przydzielania widma radiowego, bardziej szczegółowych przepisów technicznych i zasad metodologicznych dotyczących europejskich produktów dostępu wirtualnego, a także odnoszące się do ochrony dostępu do internetu oraz rozsądnego zarządzania ruchem i jakości usług, i kryteriów rozsądnego używania powinny być wykonywane zgodnie z rozporządzeniem (UE) nr 182/2011 Parlamentu Europejskiego i Rady 18 . [Popr. 62]
(71) W celu zapewnienia spójności między celem, jakim jest zakończenie procesu tworzenia jednolitego rynku łączności elektronicznej, oraz określonymi w niniejszym rozporządzeniu środkami niezbędnymi do osiągnięcia tego celu, a niektórymi obowiązującymi przepisami prawnymi, a także w celu uwzględnienia kluczowych elementów ewoluującej praktyki decyzyjnej, celów określonych w niniejszym rozporządzeniu i w niektórych obowiązujących przepisach prawnych, należy zmienić dyrektywy 2002/21/WE, 2002/20/WE i 2002/22/WE, rozporządzenia (UE) nr 531/2012 i (WE) nr 1211/2009 oraz decyzję nr 243/2012/UE. Obejmuje to ustanowienie przepisu, zgodnie z którym dyrektywę 2002/21/WE oraz powiązane z nią dyrektywy należy interpretować w związku z niniejszym rozporządzeniem, zwiększenie uprawnień Komisji w celu zapewnienia spójności środków naprawczych nakładanych na dostawców łączności elektronicznej posiadających znaczącą pozycję rynkową w kontekście europejskiego mechanizmu konsultacji, harmonizację kryteriów przyjętych w celu oceny procedury określania rynków właściwych i oceny ich konkurencyjności, dostosowanie systemu notyfikacji przewidzianego w dyrektywie 2002/20/WE w kontekście jednolitego zezwolenia unijnego, a także uchylenie przepisów dotyczących minimalnej harmonizacji praw użytkowników końcowych określonych w dyrektywie 2002/22/WE, które są zbędne w związku z pełną harmonizacją przewidzianą w niniejszym rozporządzeniu. [Popr. 63]
(72) Rynek łączności ruchomej w Unii pozostaje rozdrobniony, przy czym żadna z sieci łączności ruchomej nie obejmuje zasięgiem wszystkich państw członkowskich. W związku z tym, w celu zapewnienia usług łączności ruchomej swoim klientom krajowym podróżującym po terytorium Unii dostawcy usług roamingu są zmuszeni do zakupu hurtowych usług roamingu od operatorów w odwiedzanym państwie członkowskim. Te opłaty hurtowe stanowią poważną przeszkodę w świadczeniu usług roamingu po cenach odpowiadających cenom krajowych usług łączności ruchomej. Dlatego też należy przyjąć dodatkowe środki ułatwiające obniżenie tych opłat. Umowy handlowe lub techniczne między dostawcami usług roamingu, które umożliwiają im wirtualne rozszerzenie zasięgu ich sieci na całe terytorium Unii, stanowią jeden ze środków umożliwiających internalizację kosztów hurtowych. Aby zapewnić odpowiednie zachęty, należy dostosować niektóre obowiązki regulacyjne określone w rozporządzeniu (UE) nr 531/ 2012 Parlamentu Europejskiego i Rady 19 . W szczególności w przypadkach gdy dostawcy usług roamingu, za pomocą swoich sieci lub w ramach dwustronnych lub wielostronnych umów roamingowych, domyślnie zapewniają wszystkim klientom w Unii taryfy roamingowe na poziomie taryf krajowych, spoczywający na dostawcach krajowych obowiązek umożliwienia swoim klientom dostępu do usług łączności głosowej, usług SMS oraz usług transmisji danych świadczonych w roamingu przez jakiegokolwiek alternatywnego dostawcę usług roamingu nie powinien mieć zastosowania do takich dostawców, z zastrzeżeniem okresu przejściowego, w przypadkach gdy taki dostęp został już przyznany. [Popr. 64]
(73) Dwustronne lub wielostronne umowy roamingowe mogą umożliwić operatorowi sieci ruchomej uznanie usług roamingu, z których korzystają jego klienci krajowi w sieciach partnerów, za usługi w znacznym stopniu równoważne z usługami świadczonymi takim klientom w jego własnych sieciach, co może mieć znaczny wpływ na stosowane przez niego ceny detaliczne zapewnienia takiego wirtualnego zasięgu wewnątrz sieci operatorów w całej Unii. Takie rozwiązanie na poziomie hurtowym może umożliwić opracowanie nowych produktów roamingowych, a tym samym zwiększyć wybór i konkurencję na poziomie detalicznym. [Popr. 65]
(74) W Europejskiej agendzie cyfrowej i w rozporządzeniu (UE) nr 531/2012 ustanowiono cel polityczny, zgodnie z którym różnica między cenami usług w roamingu a taryfami krajowymi powinna być bliska zeru. W praktyce oznacza to, że konsumenci należący do jednej z ogólnych odnotowanych kategorii konsumpcji krajowej, określonych poprzez odniesienie do oferowanych przez daną stronę różnych pakietów detalicznych, powinni mieć możliwość odtworzenia typowego krajowego schematu konsumpcji związanego z ich odpowiednim pakietem detalicznym podczas okresowych podróży po terytorium Unii, bez ponoszenia dodatkowych kosztów oprócz kosztów ponoszonych w kontekście krajowym. Takie szerokie kategorie można zidentyfikować w ramach bieżącej praktyki handlowej np. poprzez odniesienie do rozróżnienia pod względem pakietów detalicznych między klientami korzystającymi z usług przedpłaconych i klientami korzystającymi z usług abonamentowych; pakietami obejmującymi tylko usługi GSM (tj. połączenia głosowe, wiadomości SMS); pakietami dostosowanymi do różnych rozmiarów zużycia; pakietami dla, odpowiednio, przedsiębiorstw i konsumentów; pakietami detalicznymi przewidującymi opłaty tylko za wykorzystane jednostki i pakietami, które obejmują określoną ilość jednostek (np. minut połączeń głosowych, megabajtów danych) za standardową opłatę, niezależnie od rzeczywistego zużycia. Różnorodność taryf i pakietów detalicznych dostępnych dla klientów na krajowych rynkach łączności ruchomej w całej Unii odpowiada różnym potrzebom użytkowników związanym z konkurencyjnym rynkiem. Ta elastyczność na rynkach krajowych powinna być również odzwierciedlona w środowisku roamingowym wewnątrz Unii, przy czym należy pamiętać, że konieczność korzystania przez dostawców usług roamingu z hurtowych produktów dostarczanych przez niezależnych operatorów sieci w różnych państwach członkowskich może uzasadnić nałożenie ograniczeń w postaci odniesienia do rozsądnego zużycia, jeżeli do takiego korzystania z roamingu stosowane są taryfy krajowe. [Popr. 66]
(75) Mimo iż przede wszystkim to dostawcy usług roamingu powinni sami ocenić, jaka jest rozsądna ilość połączeń głosowych, wiadomości SMS oraz usług transmisji danych w roamingu, która powinna zostać objęta stawkami krajowymi w ramach oferowanych przez nich różnych pakietów detalicznych, bez uszczerbku dla zniesienia opłat za roaming detaliczny do dnia 15 grudnia 2015 r. mogą oni stosować zapis o rozsądnym używaniu do korzystania z detalicznych usług roamingu regulowanego świadczonych po mających zastosowanie stawkach krajowych, w oparciu o odniesienie do kryteriów rozsądnego używania. Kryteria te powinny być stosowane w taki sposób, by podczas okresowych podróży po terytorium Unii konsumenci mogli bez obaw powielać typowe krajowe schematy korzystania związane z odpowiednimi krajowymi pakietami usług detalicznych. Krajowe organy regulacyjne powinny nadzorować stosowanie przez dostawców usług roamingu takich rozsądnych uczciwych limitów wykorzystania oraz powinny zapewnić ich wyraźne określenie w umowach poprzez odniesienie do szczegółowych danych ilościowych w sposób, który jest dla klientów jasny i przejrzysty. Prowadząc te działania, krajowe organy regulacyjne powinny w jak najwyższym stopniu uwzględniać stosowne wytyczne opracowane przez BEREC w oparciu o wyniki konsultacji społecznych, jeśli chodzi o stosowanie kryteriów rozsądnego używania w umowach dotyczących usług detalicznych świadczonych przez dostawców usług roamingu. W swoich wytycznych BEREC powinien określić różne schematy korzystania, uwzględniając w tym celu zidentyfikowane tendencje dotyczące korzystania z połączeń głosowych, transmisji danych i wiadomości SMS na poziomie Unii oraz ewoluujące oczekiwania dotyczące w szczególności korzystania z bezprzewodowej transmisji danych. Maksymalne progi cenowe na podstawie eurotaryfy powinny nadal służyć jako limit ochronny mający zastosowanie do opłat za korzystanie przekraczające limity rozsądnego używania do momentu wygaśnięcia rozporządzenia (UE) nr 531/ 2012. [Popr. 67]
(76) W celu zapewnienia jasności i pewności prawa należy ustalić datę 15 grudnia 2015 r. jako termin ostatecznego wycofania dodatkowych opłat detalicznych z tytułu roamingu, co rozpoczęto rozporządzeniem (WE) nr 717/2007 Parlamentu Europejskiego i Rady 20 . Ponadto znaczne ograniczenie do dnia 30 czerwca 2015 r., czyli przed ostatecznym zniesieniem dodatkowych opłat detalicznych, Komisja powinna przygotować sprawozdanie dotyczące wszelkich zmian, jakie są niezbędne w odniesieniu do stawek za zakańczanie połączeń hurtowych oraz mechanizmów rynku hurtowego, z uwzględnieniem stawek za zakończenie połączenia w sieciach ruchomych komórkowych, mających zastosowanie do roamingu w całej Unii w ostatnich latach powinno teraz umożliwić wyeliminowanie dodatkowych opłat roamingowych za połączenia przychodzące. [Popr. 68]
(77) W celu zapewnienia stabilności i przywództwa strategicznego w odniesieniu do działalności BEREC, Rada Organów Regulacyjnych BEREC powinna być reprezentowana przez zatrudnionego w pełnym wymiarze czasu pracy przewodniczącego, mianowanego przez Radę Organów Regulacyjnych na podstawie osiągnięć, umiejętności, wiedzy na temat uczestników rynku łączności elektronicznej i rynków łączności elektronicznej ogółem oraz doświadczenia w zakresie nadzoru i regulacji, w drodze otwartej procedury kwalifikacyjnej przeprowadzanej przez Radę Organów Regulacyjnych przy wsparciu Komisji. W celu wyznaczenia pierwszego przewodniczącego Rady Organów Regulacyjnych Komisja powinna sporządzić m.in. listę kandydatów na podstawie ich osiągnięć, umiejętności, wiedzy na temat uczestników rynku łączności elektronicznej i rynków łączności elektronicznej ogółem oraz doświadczenia w zakresie nadzoru i regulacji. W odniesieniu do wyznaczania kolejnych przewodniczących możliwość sporządzenia listy kandydatów przez Komisję powinna zostać poddana przeglądowi w sprawozdaniu, które ma zostać sporządzone na mocy niniejszego rozporządzenia. Urząd BEREC powinien zatem obejmować przewodniczącego Rady Organów Regulacyjnych, komitet zarządzający oraz dyrektora zarządzającego. [Popr. 69]
(78) Należy zatem odpowiednio zmienić dyrektywy 2002/20/WE, 2002/21/WE i 2002/22/WE oraz rozporządzenia (WE) nr 1211/2009 i (UE) nr 531/2012, a także decyzję nr 243/2012/UE. [Popr. 70]
(79) Komisja może w każdej chwili zwrócić się o opinię BEREC zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 1211/2009, w sytuacji gdy uzna to za niezbędne do wdrożenia przepisów niniejszego rozporządzenia. [Popr. 71]
(79a) Należy dokonać przeglądu ram regulacyjnych dla łączności elektronicznej, do czego wezwał Parlament Europejski w rezolucji w sprawie sprawozdania z wdrażania ram regulacyjnych dotyczących łączności elektronicznej 21 . Przegląd ten powinien być oparty na ocenie ex-post wpływu tych ram począwszy od roku 2009, pełnej konsultacji i dogłębnej ocenie ex-ante oczekiwanego wpływu wniosków wynikających z tego przeglądu. Wnioski powinny zostać przedstawione w czasie umożliwiającym prawodawcy odpowiednie ich przeanalizowanie i przedyskutowanie. [Popr. 72]
(80) Niniejsze rozporządzenie nie narusza praw podstawowych i jest zgodne z prawami i zasadami zapisanymi w Karcie praw podstawowych Unii Europejskiej, w szczególności w art. 8 (Ochrona danych osobowych), art. 11 (Wolność wypowiedzi i informacji), art. 16 (Wolność prowadzenia działalności gospodarczej), art. 21 (Niedyskryminacja) i art. 38 (Ochrona konsumentów).
(81) Ponieważ cel niniejszego rozporządzenia, a mianowicie ustanowienie zasad regulacyjnych i szczegółowych przepisów niezbędnych do zakończenia procesu tworzenia europejskiego jednolitego rynku łączności elektronicznej, nie może być w wystarczającym stopniu osiągnięty przez państwa członkowskie, natomiast z uwagi na jego skalę i skutki możliwe jest lepsze jego osiągnięcie na poziomie Unii, Unia może przyjąć środki zgodnie z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 Traktatu o Unii Europejskiej. Zgodnie z zasadą proporcjonalności, określoną w tym samym artykule, niniejsze rozporządzenie nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tego celu,
PRZYJMUJĄ NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:
