Język postępowania: niemiecki(2017/C 151/21)
(Dz.U.UE C z dnia 15 maja 2017 r.)
Strony
Wnoszący odwołanie: Apcoa Parking Holdings GmbH (przedstawiciel: Dr. A. Lohmann, Rechtsanwalt)
Druga strona postępowania: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)
Żądania wnoszącego odwołanie
Zarzuty i główne argumenty
Zdaniem wnoszącej odwołanie postanowienie wynika z uchybienia proceduralnego (pierwszy zarzut odwołania). Dodatkowo narusza prawo Unii. Sąd nie uwzględnił podstawowych okoliczności (drugi zarzut odwołania). Sąd dopuścił się przeinaczenia okoliczności faktycznych (trzeci zarzut odwołania). Postanowienie narusza zasadę jednolitego charakteru unijnego znaku towarowego (czwarty zarzut odwołania).
Pierwszy zarzut odwołania: Sąd orzekł w przedmiocie skarg bez przeprowadzenia ustnego etapu postępowania. Wnosząca odwołanie wyraźnie wniosła jednak o przeprowadzenie rozprawy.
Przeprowadzenie rozprawy nie było zbyteczne, ponieważ skarga nie była ani oczywiście niedopuszczalna, ani oczywiście pozbawiona podstawy prawnej. Postanowienie wynika zatem z uchybienia proceduralnego.
Drugi zarzut odwołania: Wydając postanowienie, Sąd naruszył prawo Unii. Wbrew rozstrzygnięciu Sądu na przeszkodzie rejestracji przedmiotowych znaków towarowych nie stoi bezwzględna podstawa odmowy rejestracji w rozumieniu art. 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia nr 207/2009 1 . Rozpatrywane znaki nie są oznaczeniami opisowymi.
Sąd nie uwzględnił podstawowych okoliczności. Przyjął on, że dla kręgu odbiorców w Zjednoczonym Królestwie z anglojęzycznego określenia "Parkway" wynika, że mowa jest o parkingu na stacji kolejowej. Sąd pominął przy tym, że urząd ds. znaków towarowych w Wielkiej Brytanii wyraźnie ustosunkował się do tej kwestii, i to podczas rozprawy, a po przeprowadzeniu szczegółowej analizy wykluczył, że chodzi tu o oznaczenie opisowe. Gdy określenie to używane jest samodzielnie, tak jak w rozpatrywanym znaku towarowym, nie ma ono znaczenia, które przypisał mu Sąd. Identyczne znaki towarowe "Parkway" zostały uznane za zdolne do objęcia ich ochroną i zarejestrowane w drodze rozszerzenia ochrony międzynarodowej w kilku państwach członkowskich (m.in. w Irlandii) i w postaci krajowego zgłoszenia w Zjednoczonym Królestwie.
Powyższe okoliczności zostały pominięte przez Sąd, który wskazał jedynie na to, że ogólnie nie jest związany orzeczeniami krajowymi. Przeoczył on przy tym fakt, że okoliczność, iż nie jest on związany tymi orzeczeniami, nie zwalnia go z obowiązku przynajmniej wzięcia pod uwagę i dokonania oceny wszystkich istotnych okoliczności. Krajowe rejestracje identycznych znaków towarowych w państwach członkowskich, z których obszarów językowych dane określenie pochodzi, stanowi mimo wszystko istotną okoliczność. Całkowite jej pominięcie stanowi naruszenie prawa.
Trzeci zarzut odwołania: Sąd wywiódł przyjęte przez siebie znaczenie określenia "Parkway" z dwóch źródeł słownikowych. Przywołał jednak te źródła w sposób niepełny i przeinaczony. Sąd przemilczał, że ze źródeł tych nie można wywieść ogólnego znaczenia samodzielnie występującego określenia "Parkway" w sposób, w jaki Sąd przywołał je w uzasadnieniu swojego rozstrzygnięcia. Również to szczegółowo wynikało z części decyzji urzędu ds. znaków towarowych Zjednoczonego Królestwa dotyczącej zdolności tego znaku do objęcia go ochroną na tym terytorium. Również tam zostały omówione te same źródła słownikowe. Tamtejszy urząd ds. znaków towarowych doszedł do wniosku, że słownikowe znaczenie tego określenia nie stoi na przeszkodzie objęciu go ochroną jako znaku towarowego. Gdyby Sąd ocenił te źródła bez przeinaczania, sam musiałby dojść do podobnego wniosku. Przeinaczenie okoliczności faktycznych również stanowi naruszenie prawa.
Czwarty zarzut odwołania: W postanowieniu naruszono zasadę jednolitego charakteru unijnego znaku towarowego. Sąd nie zgodził się bowiem na przyznanie wnoszącej odwołanie jednolitej ochrony jej znaków w Unii Europejskiej, mimo że w odniesieniu do żadnego państwa członkowskiego nie występuje bezwzględna podstawa odmowy rejestracji.
