P7_TC1-COD(2011)0195PARLAMENT EUROPEJSKI I RADA UNII EUROPEJSKIEJ,
uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 43 ust. 2,
uwzględniając wniosek Komisji Europejskiej,
po przekazaniu projektu aktu ustawodawczego parlamentom narodowym,
uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego 1 ,
uwzględniając opinię Komitetu Regionów 2 ,
stanowiąc zgodnie ze zwykłą procedurą ustawodawczą 3 ,
a także mając na uwadze, co następuje:
(1) W rozporządzeniu Rady (WE) nr 2371/2002 4 ustanowiono wspólnotowy system ochrony i zrównoważonej eksploatacji zasobów rybołówstwa w ramach wspólnej polityki rybołówstwa.
(2) Wspólna polityka rybołówstwa obejmuje ochronę żywych zasobów morza, oraz zarządzanie nimi oraz ich eksploatację ukierunkowanymi na nie połowami. Ponadto zakres wspólnej polityki rybołówstwa zostaje rozszerzony obejmuje on, w odniesieniu do środków rynkowych i finansowych pomagających realizować jej cele, żywych zasobów słodkowodnych i działania na rzecz akwakultury oraz przetwarzanie i wprowadzanie do obrotu produktów rybołówstwa i akwakultury, jeśli taka działalność jest prowadzona na terytorium państw członkowskich lub na wodach Unii, w tym przez statki rybackie pływające pod banderą i zarejestrowane w państwach trzecich lub unijne statki rybackie bądź przez obywateli państw członkowskich, bez uszczerbku dla głównej odpowiedzialności państwa bandery, z uwzględnieniem przepisów art. 117 Konwencji Narodów Zjednoczonych o prawie morza. [Popr. 2]
(3) Wspólna polityka rybołówstwa powinna gwarantować przyczynianie się działalności w zakresie rybołówstwa i akwakultury do długoterminowych zrównoważonych warunków środowiskowych, gospodarczych i społecznych. Powinna ponadto przyczyniać się do większej wydajności, długoterminowego zrównoważonego rozwoju środowiskowego, gospodarczego i społecznego. Polityka ta powinna obejmować zasady mające zapewnić identyfikowalność, bezpieczeństwo i jakość produktów przywożonych do Unii, odpowiedni poziom życia w sektorze gospodarki rybnej, bezpieczeństwo żywnościowe, stabilne rynki, a także dostępność zasobów oraz zaopatrywanie konsumentów w żywność po przystępnych cenach. [Popr. 3]
(4) Unia jest umawiającą się stroną Konwencji Narodów Zjednoczonych o prawie morza z dnia 10 grudnia 1982 r. (Unclos) 5 oraz podpisała Porozumienie Narodów Zjednoczonych w sprawie wykonania postanowień Konwencji Narodów Zjednoczonych o prawie morza z dnia 10 grudnia 1982 r. odnoszących się do ochrony międzystrefowych zasobów rybnych i zasobów rybnych masowo migrujących i zarządzania nimi z dnia 4 sierpnia 1995 r. (porozumienie Narodów Zjednoczonych o zasobach rybnych) 6 . Unia przyjęła również Porozumienie Organizacji Narodów Zjednoczonych ds. Wyżywienia i Rolnictwa o wspieraniu przestrzegania przez statki rybackie międzynarodowych środków ochrony i zarządzania na pełnym morzu z dnia 24 listopada 1993 r. (Porozumienie FAO) 7 . W powyższych instrumentach międzynarodowych przewiduje się głównie obowiązki w zakresie ochrony, obejmujące m.in. obowiązek podjęcia środków ochronnych i zarządzania w celu zachowania zasobów morskich na poziomach umożliwiających uzyskanie maksymalnego podtrzymywalnego połowu zarówno na obszarach morskich podlegających jurysdykcji krajowej, jak i na morzu pełnym, lub odbudowy zasobów morskich do takich poziomów oraz współpracy z innymi państwami w tym celu, obowiązek powszechnego stosowania podejścia ostrożnościowego do ochrony i eksploatacji stad oraz zarządzania nimi, obowiązek zapewnienia zgodności środków ochronnych i zarządzania w przypadku, gdy zasoby morskie występują na obszarach morskich podlegających jurysdykcji różnych państw, a także obowiązek należytego przestrzegania innych zgodnych z prawem form korzystania z mórz. Wspólna polityka rybołówstwa powinna przyczyniać się do właściwego wywiązywania się przez Unię z jej zobowiązań międzynarodowych wynikających z powyższych instrumentów międzynarodowych. Jeżeli państwa członkowskie przyjmują środki ochronne i zarządzania, do czego zostały uprawnione w ramach wspólnej polityki rybołówstwa, wówczas powinny również działać w sposób całkowicie zgodny z międzynarodowymi obowiązkami w zakresie ochrony i współpracy wynikającymi z wymienionych instrumentów międzynarodowych.
(5) Na Światowym Szczycie Zrównoważonego Rozwoju w Johannesburgu w 2002 r. Unia i jej państwa członkowskie zobowiązały się do przeciwdziałania stałemu procesowi pomniejszania się wielu stad. Unia powinna zatem udoskonalić wspólną politykę rybołówstwa, aby zagwarantować, że w ramach priorytetu poziomy eksploatacji stad żywych zasobów morza zostaną do 2015 r. odbudowane i zachowane na poziomach umożliwiających wskaźniki śmiertelności połowowej zostaną ustalone na poziomach pozwalających na odbudowę stad najpóźniej do 2020 r. powyżej poziomów umożliwiających uzyskanie maksymalnego podtrzymywalnego połowu z populacji poławianych oraz pozwalających na utrzymanie wszystkich odbudowanych stad na tych poziomach. W sytuacji, w której dostępne informacje naukowe są ograniczone, może to wymagać zastosowania zastępczych wskaźników maksymalnego podtrzymywalnego połowu. [Popr. 5]
(5) Koncepcja maksymalnego podtrzymywalnego połowu zawarta w Unclos stała się prawnie wiążącym celem zarządzania rybołówstwem w Unii od chwili jej ratyfikacji w 1998 r. [Popr. 6]
(5b) Przyjęcie wskaźnika śmiertelności połowowej poniżej poziomu niezbędnego dla utrzymania stad ryb powyżej poziomów niezbędnych do zachowania maksymalnego podtrzymywalnego połowu jest jedynym sposobem zagwarantowania, że przemysł rybny stanie się długoterminowo ekonomicznie opłacalny bez konieczności polegania na pomocy publicznej. [Popr. 232]
(5c) Plany wieloletnie powinny być głównym instrumentem zagwarantowania, by do 2015 r. wskaźniki śmiertelności połowowej zostały ustalone na poziomach pozwalających na odbudowę stad najpóźniej do 2020 r. powyżej poziomów umożliwiających uzyskanie maksymalnego podtrzymywalnego połowu oraz pozwalających na utrzymanie wszystkich odbudowanych stad na tych poziomach. Jedynie jasne i wiążące zobowiązanie do zachowania tych terminów może zagwarantować natychmiastowe podjęcie działań oraz to, że proces odbudowy nie będzie dłużej opóźniany. W przypadku stad, co do których nie przyjęto jeszcze planu wieloletniego, należy zapewnić, by ustalając uprawnienia do połowów dla tych stad, Rada w pełni przestrzegała celów wspólnej polityki rybołówstwa. [Popr. 7]
(5d) Aby stworzyć bardziej stabilne warunki dla sektora rybołówstwa plany wieloletnie mogą również zawierać postanowienia ograniczające roczne wahania całkowitego dopuszczalnego połowu odbudowanych stad. Dokładne ograniczenia tych wahań powinny zostać określone w planach wieloletnich. [Popr. 8]
(5e) Decyzje w zakresie zarządzania dotyczące maksymalnego podtrzymywanego połowu w rybołówstwie wielogatunkowym powinny uwzględniać trudności w połowach wszystkich stad w rybołówstwie wielogatunkowym przy maksymalnym podtrzymywanym połowie w tym samym czasie, w przypadku gdy dowody naukowe wskazują, że bardzo trudno jest uniknąć koncentracji na jednym gatunku, zwiększając selektywność stosowanych narzędzi połowowych. W takiej sytuacji należy się zwrócić do ICES i Komitetu Naukowo-Technicznego i Ekonomicznego ds. Rybołówstwa (STECF) o poradę na temat odpowiednich poziomów śmiertelności połowowej. [Popr. 9]
(5f) W przypadku, gdy w okresie przejściowym uprawnienia do połowów muszą zostać znacząco zmniejszone w celu osiągnięcia maksymalnego podtrzymywalnego połowu, Unia i jej państwa członkowskie powinny zapewnić wprowadzenie odpowiednich środków społecznych i finansowych mających na celu podtrzymanie wystarczającej liczby przedsiębiorstw w ramach całego łańcucha produkcji, aby po osiągnięciu maksymalnego podtrzymywalnego połowu zapewnić równowagę między zdolnością połowową a dostępnymi zasobami. [Popr. 10]
(6) Cele dla rybołówstwa zostały określone w decyzji Konferencji Stron Konwencji o różnorodności biologicznej w sprawie strategicznego planu na lata 2011-2020 dotyczącego różnorodności biologicznej 8 . Wspólna polityka rybołówstwa powinna zapewnić spójność z celami bioróżnorodności przyjętymi przez Radę Europejską 9 oraz celami komunikatu Komisji "Nasze ubezpieczenie na życie i nasz kapitał naturalny - unijna strategia ochrony różnorodności biologicznej na okres do 2020 r." 10 , w szczególności w celu osiągnięcia maksymalnego podtrzymywalnego połowu do 2015 r.
(7) Zrównoważona eksploatacja żywych zasobów powinna zawsze być oparta na podejściu ostrożnościowym, które wynika z zasady ostrożności, o której mowa w pierwszym akapicie art. 191 ust. 2 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE), przy uwzględnieniu dostępnych danych naukowych. [Popr. 12]
(8) Wspólna polityka rybołówstwa powinna przyczyniać się do ochrony środowiska morskiego, do zrównoważonego zarządzania wszystkimi gatunkami eksploatowanymi w celach handlowych oraz w szczególności do osiągnięcia dobrego stanu środowiska najpóźniej do 2020 r., jak określono w art. 1 ust. 1 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/56/WE z dnia 17 czerwca 2008 r. ustanawiającej ramy działań Wspólnoty w dziedzinie polityki środowiska morskiego (dyrektywa ramowa w sprawie strategii morskiej) 11 . [Popr. 13]
(8a) Wspólna polityka rybołówstwa powinna również przyczyniać się do zaopatrywania rynku unijnego w żywność o zwiększonych wartościach odżywczych, zmniejszając poziom uzależnienia żywnościowego od rynku wewnętrznego, a także do bezpośredniego i pośredniego tworzenia miejsc pracy oraz rozwoju gospodarczego obszarów przybrzeżnych. [Popr. 14]
(9) Należy wdrożyć podejście ekosystemowe do zarządzania rybołówstwem, ograniczyć wpływ tak aby przyczynić się do ograniczenia wpływu działalności połowowej na środowisko człowieka na ekosystem morski do minimum oraz zminimalizowa do zapobiegania, utrzymywania na jak najmniższym poziomie i w miarę możliwości eliminowania niechcianych połowów, a także by stopniowo wyeliminować niechciane połowy doprowadzić do sytuacji, w której następuje wyładunek wszystkich połowów. [Popr. 15]
(10) Ważne jest, aby zarządzanie wspólną polityką rybołówstwa było oparte na zasadach dobrych rządów. Zasady te obejmują proces decyzyjny oparty na najlepszym dostępnym doradztwie naukowym, duże zaangażowanie zainteresowanych stron i perspektywę długoterminową. Skuteczne zarządzanie wspólną polityką rybołówstwa zależy również od jasnego zdefiniowania zakresu obowiązków na poziomie unijnym, krajowym, regionalnym i lokalnym oraz od wzajemnej zgodności i spójności środków podejmowanych w ramach innych rodzajów polityki Unii.
(11) Wspólna polityka rybołówstwa powinna w pełni brać pod uwagę, tam gdzie to konieczne, zdrowie zwierząt, dobrostan zwierząt oraz bezpieczeństwo żywności dla ludzi i pasz dla zwierząt.
(12) Wspólna polityka rybołówstwa powinna być wdrażana z zachowaniem ogólnej spójności z innymi politykami Unii oraz, w szczególności, powinna uwzględniać interakcje z innymi aspektami gospodarki morskiej, jak określono w zintegrowanej polityce morskiej 12 -, uznając, że wszystkie zagadnienia związane z oceanami i morzami Europy są wzajemne powiązane, w tym również morskie planowanie przestrzenne. Należy zapewnić spójność i integrację w zarządzaniu poszczególnymi rodzajami polityki sektorowej w obrębie basenów Morza Bałtyckiego, Morza Północnego, Morza Celtyckiego, Zatoki Biskajskiej i wybrzeża Półwyspu Iberyjskiego, Morza Śródziemnego i Morza Czarnego. [Popr. 17]
(13) Unijne statki rybackie powinny mieć równy dostęp do wód i zasobów Unii z zastrzeżeniem przepisów WPRyb.
(14) Istniejące przepisy ograniczające dostęp do zasobów w obrębie stref 12 mil morskich państw członkowskich funkcjonowały w sposób zadowalający, przyczyniając się do zachowania zasobów poprzez ograniczenie nakładu połowowego w najbardziej wrażliwych strefach wód Unii. Przepisy te chroniły również tradycyjną działalność połowową, od której w znacznej mierze zależy społeczny i gospodarczy rozwój niektórych społeczności stref przybrzeżnych. Przedmiotowe przepisy powinny więc nadal mieć zastosowanie i powinny być w miarę możliwości wzmocnione w celu zapewnienia preferencyjnego dostępu dla łodziowego rybołówstwa tradycyjnego lub przybrzeżnego. [Popr. 18]
(14a) Definicja łodziowego rybołówstwa przybrzeżnego powinna zostać rozszerzona, z uwzględnieniem kryteriów poza ścisłym kryterium rozmiarów jednostek pływających, w tym między innymi przeważających warunków pogodowych, wpływu technik połowowych na ekosystem morski, czasu przebywania na morzu oraz właściwości podmiotu gospodarczego eksploatującego zasoby. Małe wyspy przybrzeżne uzależnione od rybołówstwa powinny być szczególnie traktowane oraz wspierane zarówno finansowo, jak i dzięki przydziałowi dodatkowych zasobów, tak aby umożliwić im przetrwanie i przyszły rozwój. [Popr. 19]
(15) Żywe zasoby morza wokół Azorów, Madery i Wysp Kanaryjskich nadal powinny być szczególnie chronione, ponieważ przyczyniają się do zachowania lokalnej gospodarki tych wysp, biorąc pod uwagę ich sytuację strukturalną, społeczną i gospodarczą. Należy zatem utrzymać ograniczenie określonych rodzajów działalności połowowej w tych wodach do statków rybackich zarejestrowanych w portach Azorów, Madery i Wysp Kanaryjskich.
(16) Cel zrównoważonej eksploatacji żywych zasobów morza osiągnie się skuteczniej przy wieloletnim podejściu do zarządzania rybołówstwem, ustanawiającym. W tym celu państwa członkowskie powinny w ścisłej współpracy z organami publicznymi i Komitetami Doradczymi stworzyć warunki dla zrównoważonego rozwoju, w tym na szczeblu lokalnym, ustanawiając jako priorytet plany wieloletnie odzwierciedlające specyfikę poszczególnych łowisk. Można to osiągnąć dzięki wspólnym działaniom na szczeblu regionalnym oraz w bardziej wiążący sposób, poprzez procedury decyzyjne mające na celu opracowanie planów wieloletnich. [Popr. 20]
(17) Plany wieloletnie powinny w miarę możliwości obejmować większą ilość stad, jeżeli takie stada są eksploatowane wspólnie. W planach wieloletnich należy ustanowić podstawę do wyznaczania uprawnień do połowów i wymiernych celów dla zrównoważonej eksploatacji właściwych stad i ekosystemów morskich, określając wyraźne ramy czasowe i mechanizmy zabezpieczające na wypadek nieprzewidzianych wydarzeń. Ponadto plany wieloletnie powinny być podporządkowane ściśle określonym celom w zakresie zarządzania, aby przyczyniały się do zrównoważonej eksploatacji odpowiednich stad i ekosystemów morskich. Jeżeli scenariusze dotyczące zarządzania mogą mieć konsekwencje społeczno-gospodarcze dla danych obszarów, plany te powinny być przyjmowane w porozumieniu z podmiotami sektora rybołówstwa, naukowcami i partnerami instytucjonalnymi. [Popr. 21]
(18) Konieczne są środki służące obniżeniu i wyeliminowaniu obecnych wysokich poziomów niechcianych połowów i stopniowemu wyeliminowaniu odrzutów. Niechciane połowy i odrzuty Niestety wcześniejsze prawodawstwo często nakładało na rybaków obowiązek odrzucania cennych zasobów. Odrzuty stanowią w istocie znaczne marnowanie zasobów i negatywnie wpływają na zrównoważoną eksploatację żywych zasobów morza i ekosystemów morskich oraz rentowność rybołówstwa. Należy ustanowić i stopniowo wdrożyć obowiązek wyładunku wszystkich połowów stad będących przedmiotem zarządzania, połowionych w trakcie działalności połowowej na wodach Unii lub przez unijne statki rybackie. Opracowanie, promowanie oraz wprowadzenie środków i zachęt mających na celu przede wszystkim unikanie niechcianych połowów powinno mieć charakter priorytetowy. [Popr. 22]
(18a) Obowiązek wyładunku wszystkich połowów należy wprowadzić w odniesieniu do poszczególnych rodzajów rybołówstwa. Rybacy powinni mieć nadal możliwość odrzucania tych gatunków, które według najlepszych dostępnych opinii naukowych wykazują wysoki wskaźnik przeżywalności po uwolnieniu do morza w warunkach określonych dla danego łowiska. [Popr. 23]
(18b) Aby umożliwić wywiązanie się z obowiązku wyładunku wszystkich połowów, a także by złagodzić wpływ zróżnicowania rocznego składu połowów, państwom członkowskim zezwala się na przenoszenie kwot między latami do pewnej wartości procentowej. [Popr. 24]
(19) Wyładunki niechcianych połowów nie powinny przynosić pełnych korzyści gospodarczych podmiotowi gospodarczemu. W przypadku wyładunków połowów ryb poniżej minimalnego rozmiaru odniesienia do celów ochrony przeznaczenie takich połowów powinno być ograniczone i powinno wykluczać sprzedaż do spożycia przez ludzi. Każde państwo członkowskie powinno mieć możliwość podjęcia decyzji o zezwoleniu na darmową dystrybucję wyładowywanych ryb na cele dobroczynne lub charytatywne. [Popr. 25]
(20) Z myślą o ochronie zasobów oraz dostosowaniu flot i łowisk należy wprowadzić jasne cele w stosunku do niektórych środków technicznych, a także dostosować poziomy sprawowania rządów do wymogów zarządzania. [Popr. 26]
(21) W odniesieniu do stad, wobec których nie ustanowiono jakiegokolwiek planu wieloletniego, należy zapewnić wskaźniki eksploatacji prezentujące maksymalny podtrzymywalny połów poprzez wyznaczenie limitów połowowych lub nakładów połowowych. Jeśli dostępne dane są niewystarczające, łowiskami należy zarządzać przy użyciu norm zastępczych. [Popr. 27]
(21a) Unia powinna zwiększyć swoje starania na rzecz ustanowienia skutecznej współpracy międzynarodowej oraz gospodarowania zasobami w morzach, które graniczą zarówno z państwami członkowskimi Unii, jak i państwami trzecimi, zapewniając utworzenie, tam gdzie jest to możliwe, regionalnych organizacji ds. rybołówstwa na takich obszarach. UE powinna w szczególności promować utworzenie regionalnej organizacji ds. rybołówstwa w regionie Morza Czarnego. [Popr. 28]
(22) W świetle niejasnego stanu gospodarczego uprawnień do połowów niepewnej sytuacji gospodarczej części sektora rybołówstwa oraz faktu, że niektóre społeczności stref przybrzeżnych zależą od działalności połowowej, konieczne jest zapewnienie względnej stabilności tej działalności poprzez przydzielanie państwom członkowskim uprawnień do połowów w oparciu o przewidywalny udział każdego państwa członkowskiego w stadach. [Popr. 29]
(23) Taka względna stabilność działalności połowowej, biorąc pod uwagę tymczasową sytuację biologiczną stada, powinna zabezpieczać szczególne potrzeby regionów, w których społeczności lokalne są szczególnie zależne od rybołówstwa i związanej z nim działalności, jak zdecydowała Rada w rezolucji z dnia 3 listopada 1976 r. w sprawie niektórych aspektów zewnętrznych utworzenia dwustumilowej strefy połowów we Wspólnocie 13 z mocą od dnia 1 stycznia 1977 r., w szczególności w załączniku VII do niej. W tym sensie należy zatem rozumieć pojęcie względnej stabilności, do której należy dążyć.
(24) Państwa członkowskie powinny mieć możliwość przedstawienia Komisji uzasadnionych wniosków w celu opracowania, w ramach wspólnej polityki rybołówstwa, środków uznanych przez państwa członkowskie za niezbędne do wywiązania się z obowiązków w zakresie obszarów specjalnej ochrony na mocy art. 4 dyrektywy Rady 2009/147/WE z dnia 30 listopada 2009 r. w sprawie ochrony dzikiego ptactwa 14 oraz specjalnych obszarów ochrony na mocy art. 6 dyrektywy Rady 92/43/EWG z dnia 21 maja 1992 r. w sprawie ochrony siedlisk przyrodniczych oraz dzikiej fauny i flory 15 , a także chronionych obszarów morskich na mocy art. 13 ust. 4 dyrektywy 2008/56/WE.
(25) Po zasięgnięciu opinii komitetów doradczych i zainteresowanych państw członkowskich Komisja powinna mieć możliwość przyjęcia środków tymczasowych w razie poważnego zagrożenia dla ochrony żywych zasobów morza lub dla ekosystemu morskiego, które wymaga niezwłocznego działania i wynika z działalności połowowej. Środki te należy wprowadzić w określonym terminie oraz stosować przez określony czas. [Popr. 30]
(26) Państwa członkowskie, kierując się opinią właściwych komitetów doradczych oraz zainteresowanych stron, powinny również mieć możliwość przyjęcia środków ochronnych i technicznych służących wdrożeniu wspólnej polityki rybołówstwa, aby umożliwić lepsze ukierunkowanie polityki na realia i specyfikę poszczególnych basenów morskich i łowisk oraz zapewnić lepsze stosowanie się do polityki. [Popr. 31]
(26a) Należy zachęcać państwa członkowskie do współpracy na szczeblu regionalnym. [Popr. 32]
(27) W ramach swojej strefy 12 mil morskich państwa członkowskie powinny mieć możliwość przyjęcia środków ochronnych i zarządzania mających zastosowanie do wszystkich unijnych statków rybackich, pod warunkiem że jeśli środki te mają zastosowanie do unijnych statków rybackich z innych państw członkowskich, przyjęte środki są niedyskryminujące, były wcześniej przedmiotem konsultacji z innymi zainteresowanymi państwami członkowskim, oraz że Unia nie przyjęła środków ukierunkowanych w szczególności na ochronę i zarządzanie w obrębie przedmiotowej strefy 12 mil morskich.
(28) Państwa członkowskie powinny mieć możliwość przyjęcia środków ochronnych i zarządzania w odniesieniu do stad w wodach Unii, mających zastosowanie wyłącznie do unijnych statków rybackich pływających pod ich banderą.
(28a) Dostęp do rybołówstwa powinien opierać się na przejrzystych i obiektywnych kryteriach środowiskowych oraz społecznych rozumianych jako środki mające na celu promowanie odpowiedzialnego rybołówstwa, co pozwoli zagwarantować, że wspierane będą podmioty prowadzące połów w sposób najmniej zagrażający środowisku oraz zapewniający społeczeństwu największe zyski. [Popr. 234]
(29) System przekazywalnych koncesji połowowych dla większości stad będących przedmiotem zarządzania w ramach wspólnej polityki rolnej należy wdrożyć nie później niż w dniu 31 grudnia 2013 r. dla wszystkich statków o długości co najmniej 12 metrów i wszystkich pozostałych statków rybackich stosujących do połowów narzędzia ciągnione. Państwa członkowskie mogą wyłączyć z systemu przekazywalnych koncesji połowowych statki o całkowitej długości co najmniej 12 metrów inne niż statki używające narzędzi ciągnionych. Taki system powinien przyczyniać się do zmniejszenia, z inicjatywy sektora, rozmiarów flot oraz lepszych wyników ekonomicznych przy jednoczesnym tworzeniu pewnych prawnie i wyłącznych przekazywalnych koncesji połowowych w ramach rocznych uprawnień do połowów danego państwa członkowskiego. Ponieważ żywe zasoby morza stanowią dobro wspólne, przekazywalne koncesje połowowe powinny ustanawiać wyłącznie uprawnienia użytkownika do tej części rocznych uprawnień do połowów danego państwa członkowskiego, które mogą zostać wycofane zgodnie z ustanowionymi przepisami. [Popr. 33]
(29a) Zgodnie z zasadą pomocniczości należy pozostawić poszczególnym państwom członkowskim wybór metody przyznawania przydzielonych im uprawnień do połowów, nie narzucając systemu podziału na szczeblu unijnym. W ten sposób państwa członkowskie zachowają swobodę w zakresie wprowadzenia przekazywalnych koncesji połowowych. [Popr. 37]
(30) Koncesje połowowe powinny być przekazywalne i możliwe do oddania w dzierżawę w celu zdecentralizowania zarządzania uprawnieniami do połowów w kierunku sektora rybołówstwa i dopilnowania, by rybacy opuszczający sektor nie potrzebowali publicznej pomocy finansowej z tytułu wspólnej polityki rybołówstwa. [Popr. 35]
(31) Specyficzne cechy charakterystyczne i trudna sytuacja społeczno-gospodarcza flot łodziowego rybołówstwa przybrzeżnego uzasadniają ograniczenie obowiązkowego systemu przekazywalnych koncesji połowowych do dużych statków. System przekazywalnych koncesji połowowych powinien mieć zastosowanie do stad, dla których przydzielone zostały uprawnienia do połowów. [Popr. 36]
(31a) Komisja powinna przeprowadzić ocenę floty w celu uzyskania wiarygodnych danych dotyczących dokładnego stopnia nadmiernej zdolności połowowej w Unii, co umożliwi jej zaproponowanie właściwych i odpowiednio ukierunkowanych instrumentów w celu jej obniżenia. [Popr. 34]
(31b) Należy wprowadzić wiążący system oceny rejestrów floty i kontroli pułapów zdolności połowowej z myślą o tym, aby poszczególne państwa członkowskie przestrzegały pułapów przyznanej im zdolności połowowej, oraz w celu wzmocnienia systemu kontroli połowów, tak aby dostosować zdolność połowową do dostępnych zasobów. [Popr. 38]
(32) W przypadku unijnych statków rybackich, które nie funkcjonują w ramach systemu przekazywalnych koncesji połowowych, można niektórych przypadkach państwa członkowskie nadal muszą podejmować szczególne środki, aby dostosować liczbę unijnych statków rybackich swoją zdolność połowową do dostępnych zasobów. Takie środki Dlatego też zdolność połowową powinno się mierzyć dla każdego stada i basenu morza w Unii. Podstawą takiego pomiaru powinny wprowadzać obowiązkowe pułapy maksymalnej być wspólne wytyczne. Każde państwo członkowskie powinno mieć możliwość wyboru środków i instrumentów, jakie zamierzają wprowadzić w celu ograniczenia nadmiernej zdolności połowowej i ustanawiać krajowe systemy wprowadzania/wycofywania w odniesieniu do środków na wycofanie z eksploatacji przyznanych w ramach Europejskiego Funduszu Rybackiego.[Popr. 39]
(33) Państwa członkowskie powinny prowadzić rejestr minimalnych informacji na temat cech charakterystycznych i działalności unijnych statków rybackich pływających pod ich banderą. Rejestry te powinny być udostępniane Komisji do celów monitorowania wielkości flot państw członkowskich.
(34) Zarządzanie rybołówstwem w oparciu o najlepsze dostępne wyczerpujące i precyzyjne doradztwo naukowe wymaga zharmonizowanych, wiarygodnych i dokładnych zestawów danych. Dlatego też państwa członkowskie powinny gromadzić dane na temat flot i ich działalności połowowej, w szczególności dane biologiczne na temat połowów, w tym odrzutów, pochodzące z ankiet informacje o stadach oraz potencjalnym wpływie działalności połowowej na środowisko ekosystemu morskiego. Komisja powinna stworzyć niezbędne warunki umożliwiające harmonizację danych w celu promowania interpretacji ekosystemowej zasobów. [Popr. 40]
(35) Gromadzenie danych powinno obejmować dane, które ułatwiają ekonomiczną ocenę wszystkich przedsiębiorstw działających w sektorze rybołówstwa, akwakultury i przetwarzania produktów rybołówstwa i akwakultury, niezależnie od ich wielkości, oraz tendencji w zatrudnieniu w tych sektorach, a także dane dotyczące wpływu takich wydarzeń na społeczności rybackie. [Popr. 41]
(36) Państwa członkowskie powinny zarządzać zgromadzonymi danymi oraz udostępniać je użytkownikom końcowym danych naukowych w oparciu o wieloletni program Unii, przedstawiając odpowiednie wyniki zainteresowanym stronom. Należy zwiększyć zaangażowanie władz regionalnych w działania związane z gromadzeniem danych. Państwa członkowskie powinny także współpracować ze sobą w celu koordynacji działalności w zakresie gromadzenia danych. W stosownych przypadkach państwa członkowskie powinny również współpracować w zakresie gromadzenia danych z państwami trzecimi, w obrębie tego samego basenu miarę możliwości poprzez powołany w tym celu organ regionalny, z uwzględnieniem konieczności przestrzegania prawa międzynarodowego, w szczególności Unclos. [Popr. 42]
(37) Wiedza naukowa na temat rybołówstwa ukierunkowana na politykę powinna zostać wzmocniona poprzez przyjmowane na poziomie krajowym programy gromadzenia danych naukowych na temat rybołówstwa i niezależne programy badań i innowacji w zakresie rybołówstwa w koordynacji z innymi państwami członkowskimi oraz za pomocą unijnych narzędzi badań i innowacji, jak również poprzez niezbędną harmonizację i usystematyzowanie danych, które Komisja ma przeprowadzić. [Popr. 43]
(38) Unia powinna promować cele wspólnej polityki rybołówstwa na poziomie międzynarodowym. W tym celu Unia powinna dążyć do poprawy wyników organizacji regionalnych i międzynarodowych w zakresie ochrony międzynarodowych stad i zrównoważonego zarządzania nimi poprzez promowanie procesu decyzyjnego opartego na wiedzy oraz lepsze przestrzeganie przepisów, większą przejrzystość i udział zapewnienie efektywnego udziału zainteresowanych stron, a także poprzez zwalczanie nielegalnej, nieraportowanej i nieuregulowanej (NNN) działalności połowowej. [Popr. 44]
(39) Porozumienia w sprawie zrównoważonego zarządzania rybołówstwem zawarte z państwami trzecimi powinny gwarantować, że działalność połowowa Unii na wodach państwa trzeciego opiera się na najlepszym dostępnym doradztwie, zapewniając zrównoważoną eksploatację i ochronę żywych zasobów morza z poszanowaniem zasady nadwyżki zawartej w Unclos. Porozumienia te, zapewniając prawa dostępu w zamian za finansowy wkład Unii, powinny przyczyniać się do ustanowienia wysokiej jakości systemu gromadzenia danych naukowych oraz ram wysokiej jakości administracji w celu zapewnienia w szczególności skutecznych środków monitorowania, kontroli i nadzoru. [Popr. 45]
(40) Wprowadzenie klauzuli dotyczącej praw człowieka do porozumień w sprawie zrównoważonego zarządzania rybołówstwem również powinno być w pełni zgodne z ogólnymi celami Unii w zakresie polityki rozwoju.
(41) Poszanowanie zasad demokratycznych i praw człowieka, określonych w Powszechnej deklaracji praw człowieka i innych właściwych międzynarodowych instrumentach w dziedzinie praw człowieka, oraz rządy prawa powinny stanowić istotny element porozumień w sprawie zrównoważonego zarządzania rybołówstwem i podlegać szczególnej klauzuli dotyczącej praw człowieka.
(41a) Z uwagi na poważny problem piractwa dotyczący unijnych statków, które dokonują połowów w krajach trzecich na podstawie dwustronnych lub wielostronnych porozumień, a także ze względu na szczególne narażenie takich statków na piractwo należy wzmocnić środki i działania w celu ich ochrony. [Popr. 46]
(42) Akwakultura powinna przyczyniać się do utrzymania potencjału produkcji żywności na zrównoważonym poziomie w całej Unii, aby zagwarantować długoterminowe bezpieczeństwo żywnościowe, w tym dostawy żywności, a także wzrost i zatrudnienie dla obywateli europejskich oraz przyczynić się do zaspokojenia rosnącego światowego zapotrzebowania na żywność pochodzenia wodnego. [Popr. 47]
(43) W strategii zrównoważonego rozwoju europejskiej akwakultury Komisji 16 , przyjętej w 2009 r., którą z zadowoleniem odebrała i zatwierdziła Rada oraz z zadowoleniem przyjął Parlament Europejski, zauważono potrzebę utworzenia i promowania równych warunków działania dla akwakultury jako podstawę jej zrównoważonego rozwoju.
(44) Wspólna polityka rybołówstwa powinna przyczyniać się do Strategii Europa 2020 na rzecz inteligentnego i zrównoważonego rozwoju sprzyjającego włączeniu społecznemu 17 oraz uczestniczyć w realizacji celów ustanowionych w tej strategii.
(45) Działalność w zakresie akwakultury w Unii jest uwarunkowana różnymi czynnikami w poszczególnych państwach, dotyczącymi m.in. zezwoleń dla podmiotów gospodarczych. Należy opracować strategiczne wytyczne unijne dla krajowych planów strategicznych w celu poprawy konkurencyjności sektora akwakultury, wsparcia jego rozwoju i innowacyjności oraz promowania działalności gospodarczej, dywersyfikacji i poprawy jakości życia na obszarach przybrzeżnych i wiejskich, jak również mechanizmy wymiany informacji i najlepszych praktyk między państwami członkowskimi poprzez otwartą metodę koordynacji krajowych środków dotyczących bezpieczeństwa działalności gospodarczej, dostępu do wód i przestrzeni Unii oraz administracyjnego uproszenia procesu wydawania licencji.
(46) Szczególny charakter akwakultury wymaga Komitetu Doradczego ds. Konsultacji z Zainteresowanymi Stronami w zakresie elementów unijnej polityki, które mogłyby wpływać na akwakulturę.
(46a) Ze względu na specyfikę regionów najbardziej oddalonych, zwłaszcza na ich oddalenie geograficzne i znaczenie rybołówstwa dla ich gospodarki, należy utworzyć komitet doradczy ds. regionów najbardziej oddalonych, dzielący się na trzy sekcje dla: wód południowozachodnich, wód południowozachodniej części Oceanu Indyjskiego i wód basenu Antyli-Gujany. Jednym z celów tego komitetu doradczego powinno być przyczynianie się do zwalczania nielegalnych, nieraportowanych i nieuregulowanych połowów w skali światowej. [Popr. 48]
(47) Konieczne jest zwiększenie konkurencyjności unijnego sektora rybołówstwa i akwakultury oraz wezwanie do uproszczenia w celu lepszego zarządzania działalnością sektora w zakresie produkcji i wprowadzania do obrotu. Należy przy tym zapewnić wzajemność w handlu z państwami trzecimi, tak aby stworzyć równe szanse na rynku Unii, nie tylko pod względem zrównoważonego rozwoju rybołówstwa, lecz także ocen funkcjonowania; wspólna organizacja rynków dla produktów rybołówstwa i akwakultury powinna zapewniać równe szanse dla wszystkich produktów rybołówstwa i akwakultury wprowadzanych do obrotu w Unii, bez względu na to, czy pochodzą one z Unii czy z państw trzecich, umożliwiać konsumentom dokonywanie bardziej świadomych wyborów w oparciu o identyfikowalność, oraz wspierać odpowiedzialną konsumpcję, a także zwiększać wiedzę ekonomiczną i zrozumienie unijnych rynków w całym łańcuchu dostaw. Część niniejszego rozporządzenia poświęcona wspólnej organizacji rynków w niniejszym rozporządzeniu powinna zawierać przepisy mające na celu uzależnienie przywozu produktów rybołówstwa i akwakultury od przestrzegania norm społecznych i środowiskowych uznanych w skali międzynarodowej. [Popr. 49]
(48) Przy wdrażaniu wspólnej organizacji rynków należy zachować zgodność z międzynarodowymi zobowiązaniami Unii, w szczególności w odniesieniu do przepisów Światowej Organizacji Handlu. Sukces wspólnej polityki rybołówstwa wymaga efektywnego systemu kontroli, inspekcji i egzekwowania prawa, w tym zwalczania działalności połowowej NNN. Dlatego też, należy skutecznie wdrożyć obowiązujące w tym zakresie przepisy oraz ustanowić unijny system kontroli, inspekcji i egzekwowania prawa, aby zapewnić przestrzeganie przepisów wspólnej polityki rybołówstwa. [Popr. 50]
(49) W ramach unijnego systemu kontroli, inspekcji i egzekwowania prawa należy promować wykorzystanie nowoczesnych i skutecznych technologii. Państwa członkowskie lub Komisja powinny mieć możliwość przeprowadzenia projektów pilotażowych w zakresie nowych technologii kontroli i systemów zarządzania danymi. [Popr. 51]
(50) Aby zapewnić zaangażowanie właściwych podmiotów gospodarczych w unijny system kontroli, inspekcji i egzekwowania prawa, państwa członkowskie powinny mieć możliwość wymagania od posiadaczy licencji połowowej unijnych statków połowowych o długości całkowitej co najmniej 12 metrów, pływających pod ich banderą, swych podmiotów gospodarczych proporcjonalnego udziału w kosztach operacyjnych takiego systemu. [Popr. 196]
(51) Cele wspólnej polityki rybołówstwa nie mogą zostać odpowiednio zrealizowane przez państwa członkowskie, biorąc pod uwagę trudności napotykane w rozwoju przemysłu rybnego i zarządzaniu nim oraz ograniczone zasoby finansowe państw członkowskich. Stąd też, w celu przyczynienia się do realizacji tych celów, powinna zostać przyznana wieloletnia pomoc finansowa Unii ukierunkowana na priorytety wspólnej polityki rybołówstwa i dostosowana do specyfiki przemysłu rybnego w poszczególnych państwach członkowskich. [Popr. 52]
(51a) Wsparcie finansowe z Unii powinno umożliwiać rozwijanie dóbr i usług publicznych w sektorze rybołówstwa, a w szczególności wspierać środki kontroli i monitorowania, gromadzenie danych oraz badania i rozwijanie działań mających na celu utrzymanie ekosystemu morskiego w dobrym stanie. [Popr. 245]
(52) Unijna pomoc finansowa powinna być uzależniona od przestrzegania przepisów wspólnej polityki rybołówstwa przez państwa członkowskie i podmioty gospodarcze, w tym właścicieli statków. Tym samym taka pomoc finansowa powinna zostać przerwana, zawieszona lub skorygowana w przypadku nieprzestrzegania przepisów wspólnej polityki rybołówstwa przez państwa członkowskie oraz poważnych naruszeń tych przepisów przez podmioty gospodarcze. [Popr. 53]
(53) Dialog z zainteresowanymi stronami okazał się kluczowy dla osiągnięcia celów wspólnej polityki rybołówstwa. Biorąc pod uwagę zróżnicowane warunki na wodach Unii i większą regionalizację wspólnej polityki rybołówstwa, komitety doradcze powinny być w stanie umożliwić wykorzystanie we wspólnej polityce rybołówstwa wiedzy i doświadczenia wszystkich zainteresowanych stron, zwłaszcza podczas sporządzania planów wieloletnich. [Popr. 54]
(54) Komisję powinna być uprawniona do przyjmowania aktów delegowanych w odniesieniu do tworzenia nowych komitetów doradczych i zmiany obszarów kompetencji istniejących komitetów doradczych, w szczególności uwzględniając specyfikę Mając na uwadze specyfikę regionów najbardziej oddalonych, akwakultury, rybołówstwa śródlądowego, rynków, a także Morza Czarnego, właściwe jest stworzenie nowego komitetu doradczego dla każdego z tych obszarów. [Popr. 55]
(55) Aby osiągnąć cele wspólnej polityki rybołówstwa, Komisji należy przekazać uprawnienie do przyjmowania aktów zgodnie z art. 290 TFUE w zakresie określenia środków dotyczących połowów mających na celu zmniejszenie wpływu działalności połowowej w specjalnych obszarach zmniejszania poważnego zagrożenia dla ochrony żywych zasobów morza lub dla ekosystemu morskiego - jeżeli wymaga tego pilna potrzeba, dostosowania obowiązku wyładunku wszystkich połowów w celu wywiązania się z międzynarodowych zobowiązań Unii, domyślnych środków ochronnych w ramach planów wieloletnich lub środków technicznych, ponownego przeliczania pułapów zdolności połowowej, określenia informacji na temat cech charakterystycznych i działalności unijnych statków rybackich, zasad przeprowadzania projektów pilotażowych dotyczących nowych technologii kontroli i systemów zarządzania danymi, zmian do załącznika III w zakresie obszarów kompetencji komitetów doradczych oraz składu i funkcjonowania komitetów doradczych. [Popr. 56]
(56) Szczególnie istotne jest, aby Komisja przeprowadzała odpowiednie konsultacje w trakcie prac przygotowawczych do przyjęcia aktów delegowanych, w tym na poziomie ekspertów.
(57) W trakcie przygotowania i opracowania aktów delegowanych Komisja powinna zapewnić jednoczesne i odpowiednie przekazanie na czas właściwych dokumentów Parlamentowi Europejskiemu i Radzie.
(58) Aby zapewnić jednolite warunki wdrażania technicznych wymogów operacyjnych w zakresie warunków przekazywania informacji dotyczących rejestrów flot rybackich i dotyczących wymogów w zakresie danych odnośnie do zarządzania rybołówstwem, Komisji należy przyznać uprawnienia wykonawcze. Uprawnienia te powinny być wykonywane zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 182/2011 z dnia 16 lutego 2011 r. ustanawiającym przepisy i zasady ogólne dotyczące trybu kontroli przez państwa członkowskie wykonywania uprawnień wykonawczych przez Komisję 18 .
(59) Dla osiągnięcia podstawowego celu wspólnej polityki rybołówstwa, jakim jest zapewnienie długoterminowych zrównoważonych warunków środowiskowych, gospodarczych i społecznych dla sektorów rybołówstwa i akwakultury oraz przyczynianie się do bezpieczeństwa dostaw żywności, konieczne i właściwe jest ustanowienie zasad w zakresie zachowania i eksploatacji żywych zasobów morza, a także przepisów, które zapewnią zrównoważony rozwój gospodarczy i społeczny sektora rybołówstwa i połowu skorupiaków w Unii, przy jednoczesnym zadbaniu o dostateczne finansowanie w stosownych przypadkach. [Popr. 57]
(60) Zgodnie z zasadą proporcjonalności, określoną w art. 5 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, niniejsze rozporządzenie nie wychodzi poza to, co konieczne dla osiągnięcia tego celu.
(61) Decyzja Rady 2004/585/WE z dnia 19 lipca 2004 r. ustanawiająca Regionalne Komitety Doradcze w ramach Wspólnej Polityki Rybołówstwa 19 powinna zostać uchylona po wejściu w życie odpowiadających jej przepisów na mocy niniejszego rozporządzenia.
(62) Należy uchylić rozporządzenie Rady (WE) nr 199/2008 z dnia 25 lutego 2008 r. w sprawie ustanowienia wspólnotowych ram gromadzenia danych, zarządzania nimi i ich wykorzystywania w sektorze rybołówstwa oraz w sprawie wspierania doradztwa naukowego w zakresie wspólnej polityki rybołówstwa 20 , ale nadal powinno mieć ono zastosowanie do programów krajowych przyjętych w odniesieniu do gromadzenia danych i zarządzania nimi na lata 2011-2013. [Popr. 58]
(63) Ze względu na liczbę i wagę zmian, które mają zostać wprowadzone, należy uchylić rozporządzenie Rady (WE) nr 2371/2002,
PRZYJMUJĄ NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:
