Język postępowania: hiszpański(2016/C 191/09)
(Dz.U.UE C z dnia 30 maja 2016 r.)
Strony
Wnoszący odwołanie: Comercializadora Eloro, SA (przedstawiciel: adwokat J.L. de Castro Hermida)
Druga strona postępowania: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) i Zumex Group, S.A.
Żądania wnoszącego odwołanie
Zarzuty i główne argumenty
Zarzut pierwszy: naruszenie art. 42 ust. 2 rozporządzenia nr 207/2009 1 oraz zasady 22 ust. 2 i 3 rozporządzenia wykonawczego 2
Wydział Sprzeciwów EUIPO uznał, że dowód używania przedstawiony przez wnoszącą sprzeciw (skarżącą) osiągnął wystarczające minimum, aby można było stwierdzić, że znak towarowy był faktycznie używany w rozpatrywanym okresie na danym terytorium
Wyrażone w zaskarżonym wyroku wątpliwości dotyczące kwestii rzeczywistego znalezienia się towarów sprzedawanych przez holenderską spółkę "Nidera General Merchandise, BV" na terytorium Unii Europejskiej są oparte wyłącznie na poszlace, a mianowicie na stronie internetowej tej spółki, dostępnej pod adresem www.ngm-int.com, na której spółka ta wskazuje, że jej działania handlowe są nakierowane na kraje Afryki Zachodniej.
Należy odmówić mocy dowodowej wyciągom pochodzącym z tej strony, ponieważ zostały one pobrane w momencie, w którym przedstawienie tego dowodu zostało poddane kontroli, czyli w dacie bliskiej dniu 5 sierpnia 2011 r., a zatem osiem lat po rozpoczęciu okresu relewantnego z punktu widzenia dowodu używania i trzy lata po zakończeniu tego okresu. Tymczasem działalność handlowa omawianej spółki i geograficzny zakres jej działań mógł się znacznie zmienić. Logika prawna narzuca, by dowód, który jest przedstawiany celem obalenia twierdzenia o używaniu znaku towarowego dotyczył także rozpatrywanego okresu, a nie odnosił się wyłącznie do lat późniejszych.
Przedstawione jako dowód faktury wskazują, że holenderska spółka "Nidera General Merchandise, BV" z siedzibą w Rotterdamie jest nie tylko nabywcą towarów, ale również spółką, która składuje sprzedany towar, co sugeruje, że towar ten został wwieziony na terytorium Unii Europejskiej.
Wnosząca sprzeciw (skarżąca) przedstawiła dowody świadczące o jej przynależności do grupy przedsiębiorstw "Nidera", posiadającej oddziały w kilku państwach europejskich, w tym w Hiszpanii oddział "Nidera Agro Comercial, S.A.", co stanowi istotną przesłankę, by uznać, że towar nabyty przez tę spółkę był przeznaczony na rynek europejski.
Ponieważ wnosząca sprzeciw (skarżąca) wywiązała się ze spoczywającego na niej ciężaru dowodu w zakresie używania jej znaku towarowego, a używanie to zostało wykazane za pomocą faktur, które poświadczają sprzedaż towarów wyróżniających się dzięki znakowi towarowemu, należałoby odwrócić ciężar dowodu dla twierdzenia dotyczącego wirtualnego charakteru tego dowodu, ponieważ to na spółce zgłaszającej znak towarowy do rejestracji powinien spoczywać ciężar dowodu - wykraczający poza zwykłe domysły i spekulacje - na okoliczność niewystarczającego charakteru przedstawionego dowodu.
Zarzut drugi: naruszenie art. 15 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009
Okoliczność, że holenderska spółka "Nidera Agro Comercial, BV" pojawia się na fakturach jako podmiot składujący towar, wyklucza, że towary zostały objęte przez organy celne Unii Europejskiej systemem zewnętrznego tranzytu celnego, i skłania do uznania, że faktycznie doszło do wprowadzenia towaru na rozpatrywane terytorium, nawet jeżeli następnie towary te zostały eksportowane do Afryki.
W zaskarżonym wyroku nie uwzględniono argumentu, zgodnie z którym import w wyłącznym celu dalszego eksportu stanowi rzeczywiste używanie znaku towarowego, uzasadniając to tym, że taka działalność nie pozwala na wykreowanie lub utrzymanie udziałów w rynku. Niemniej zachodzi tu identyczność z hipotezą przewidzianą przez art. 15 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009, a mianowicie umieszczanie znaku towarowego wyłącznie w celu wywozu - działalność, która także pozwala na wykreowanie lub utrzymanie udziałów w rynku na terytorium Unii.
Zarzut trzecie: naruszenie art. 76 ust. 2 rozporządzenia nr 207/2009
Z przywołanego artykułu oraz z orzecznictwa wynika, że ogólną zasadą jest dopuszczanie argumentów i dowodów, nawet jeżeli zostaną przedstawione po terminie, wobec czego przyznane EUIPO uprawnienia dyskrecjonalne należy interpretować w sposób zawężający i wymagać od niego uzasadnienia wyjaśniającego odmowę takich argumentów i dowodów. Uprawnienia dyskrecjonalne nie oznaczają arbitralności i subiektywizmu.
Nowe faktury i etykiety na opakowania przedstawione na zakończenie postępowania odwoławczego w dokumentach 1-7 mają fundamentalne znaczenie, ponieważ - jako że zostały wystawione przez inne spółki europejskie - pozwalają na rozwianie wątpliwości dotyczących faktur wystawianych przez holenderską spółkę "Nidera General Merchandise, BV".
Przy przedstawianiu dowodu używania swojego znaku towarowego wnosząca sprzeciw (skarżąca) napotkała trudności chronologiczne - dowody były gromadzone trzy lata po tym używaniu - i geograficzne - wnosząca sprzeciw (skarżąca) jest spółką meksykańską, której działalność koncentruje się w głównej mierze na kontynencie amerykańskim.
Analiza zaistniałych okoliczności chronologicznych i geograficznych oraz fundamentalne znaczenie przedstawionych z opóźnieniem dokumentów dla rozstrzygnięcia sporu powinny były skłonić EUIPO do dopuszczenia tych dokumentów i do uznania za wykazane faktycznego i rzeczywistego używania znaku cieszącego się pierwszeństwem, na który powołano się w sprzeciwie. EUIPO powinien był przeprowadzić niezbędne porównanie między spornymi znakami towarowymi, aby ustalić istnienie prawdopodobieństwa wprowadzenia konsumentów w błąd.
