Skarga wniesiona w dniu 7 stycznia 2011 r. - Export Development Bank of Iran przeciwko Radzie(Sprawa T-4/11)
(2011/C 72/38)
Język postępowania: francuski
(Dz.U.UE C z dnia 5 marca 2011 r.)
Strony
Strona skarżąca: Export Development Bank of Iran (przedstawiciel: adwokat J.-M. Thouvenin)
Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej
Żądania strony skarżącej
– stwierdzenie nieważności rozporządzenia Rady (UE) 961/2010 w części dotyczącej strony skarżącej;
– orzeczenie, że decyzja 2010/413/WPZiB nie ma zastosowania do strony skarżącej;
– stwierdzenie nieważności art. 16 ust. 2 lit. a) i b) rozporządzenia Rady (UE) 961/2010 w części dotyczącej strony skarżącej;
– stwierdzenie nieważności decyzji Rady o umieszczeniu nazwy strony skarżącej w wykazie znajdującym się w załączniku VII do I rozporządzenia Rady (UE) 961/2010
– obciążenie Rady kosztami postępowania.
Zarzuty i główne argumenty
Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi siedem zarzutów.
1) Zarzut pierwszy, dotyczący braku podstawy prawnej rozporządzenia Rady (UE) nr 961/2010 z dnia 25 października 2010 r. w sprawie środków ograniczających wobec Iranu i uchylającego rozporządzenie (WE) nr 423/2007(1) lub jego art. 16 ust. 2 lit. a) i b)
– W pierwszej części tego zarzutu strona skarżąca twierdzi, że art. 215 TFUE nie może służyć jako podstawa prawna rozporządzenia nr 961/2010, ponieważ nie przewiduje tego decyzja 2010/413 WPZiB;
– W drugiej części tego zarzutu strona skarżąca podnosi, że art. 215 TFUE nie może służyć jako podstawa prawna rozporządzenia nr 961/2010, ponieważ decyzja 2010/413 WPZiB nie została przyjęta zgodnie z rozdziałem 2 tytułu V TUE. Decyzję tę należy więc uznać za niemającą zastosowania w sprawie.
2) Zarzut drugi, dotyczący naruszenia w art. 16 ust. 2 lit. a) i b) rozporządzenia nr 961/2010 prawa międzynarodowego w ten sposób, że przepisy te nie wykonują decyzji Rady Bezpieczeństwa i naruszają zasadę nieingerencji ustanowioną w prawie międzynarodowym.
3) Zarzut trzeci, dotyczący naruszenia art. 215 TFUE, w zakresie w jakim procedura umieszczania w wykazie z załącznika VIII stoi w sprzeczności z procedurą opisaną w art. 215 TFUE.
4) Zarzut czwarty, dotyczący naruszenia prawa do obrony, prawa do dobrej administracji oraz prawa do skutecznej ochrony sądowej, ponieważ Rada nie przestrzegała prawa strony skarżącej do bycia wysłuchaną, nie uzasadniła wystarczająco swoich decyzji oraz nie udostępniła jej akt sprawy.
5) Zarzut piąty, dotyczący naruszenia zasady proporcjonalności
– W pierwszej kolejności strona skarżąca twierdzi, że zaskarżone decyzje są niewłaściwe, ponieważ zamrożenie funduszy i innych zasobów, którymi zarządza skarżąca, sprowadza się do zamrożenia funduszy i innych środków, którymi nie może ona swobodnie dysponować i należą do jej klientów.
– Następnie strona skarżąca wskazuje, że nałożona na nią sankcja jest nieproporcjonalna do zarzucanych jej czynów oraz że została zastosowana w oparciu o dawne i niepotwierdzone fakty.
6) Zarzut szósty, dotyczący naruszenia prawa do poszanowania własności, ponieważ ograniczenie jej prawa własności jest nieproporcjonalne w zakresie w jakim jej prawo do obrony nie było w trakcie postępowania przestrzegane.
7) Zarzut siódmy, dotyczący naruszenia zasady niedyskryminacji, polegającego na ukaraniu strony skarżącej bez udowodnienia, że świadomie i umyślnie uczestniczyła w działaniach, których celem lub skutkiem było obejście środków ograniczających.
______
(1) Dz.U. L 281, s. 1
