Uprawnienia Europejskiego Organu Nadzoru Bankowego, Europejskiego Organu Nadzoru Ubezpieczeń i Pracowniczych Programów Emerytalnych oraz Europejskiego Organu Nadzoru Giełd i Papierów Wartościowych ***IP7_TA(2010)0269
Wniosek dotyczący dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady zmieniającej dyrektywy 98/26/WE, 2002/87/WE, 2003/6/WE, 2003/41/WE, 2003/71/WE, 2004/39/WE, 2004/109/WE, 2005/60/WE, 2006/48/WE, 2006/49/WE i 2009/65/WE w odniesieniu do uprawnień Europejskiego Organu Nadzoru Bankowego, Europejskiego Organu Nadzoru Ubezpieczeń i Pracowniczych Programów Emerytalnych oraz Europejskiego Organu Nadzoru Giełd i Papierów Wartościowych (COM(2009)0576 - C7-0251/2009 - 2009/0161(COD))
(2011/C 351 E/35)
(Dz.U.UE C z dnia 2 grudnia 2011 r.)
(Zwykła procedura ustawodawcza: pierwsze czytanie)
Wniosek został zmieniony w dniu 7 lipca 2010 r. w następujący sposób(1):
POPRAWKI PARLAMENTU(*)
do wniosku Komisji
DYREKTYWA PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO I RADY
zmieniająca dyrektywy 1998/26/WE, 2002/87/WE, 2003/6/WE, 2003/41/WE, 2003/71/WE, 2004/39/WE, 2004/109/WE, 2005/60/WE, 2006/48/WE, 2006/49/WE i 2009/65/WE w odniesieniu do uprawnień Europejskiego Organu Nadzoru Bankowego, Europejskiego Organu Nadzoru Ubezpieczeń i Pracowniczych Programów Emerytalnych oraz Europejskiego Organu Nadzoru Giełd i Papierów Wartościowych
(Tekst mający znaczenie dla EOG)
PARLAMENT EUROPEJSKI I RADA UNII EUROPEJSKIEJ,
uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 50, 53 ust. 1, art. 62 i 114,
uwzględniając wniosek Komisji Europejskiej,
uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego(2),
uwzględniając opinię Europejskiego Banku Centralnego(2),
stanowiąc zgodnie ze zwykłą procedurą ustawodawczą(3),
a także mając na uwadze, co następuje:
(1) Kryzys finansowy, który wystąpił na przełomie 2007 i 2008 r., ujawnił istotne braki w nadzorze finansowym, zarówno w poszczególnych przypadkach, jak i w całym systemie finansowym. Nadzór oparty na modelach krajowych nie nadąża za rzeczywistością, w której europejskie rynki finansowe są zintegrowane i połączone, a liczne przedsiębiorstwa finansowe działają na szczeblu transgranicznym ▐ . Kryzys ujawnił niedociągnięcia w zakresie współpracy, koordynacji, spójnego stosowania przepisów Unii i zaufania pomiędzy krajowymi organami nadzoru.
(1a) Parlament Europejski regularnie wzywał do wzmocnienia bardziej wyrównanych warunków konkurencji dla wszystkich podmiotów działających na szczeblu Unii, a jednocześnie wskazywał uchybienia w zakresie unijnego nadzoru nad coraz bardziej zintegrowanymi rynkami finansowymi.
(2) W opublikowanym dnia 25 lutego 2009 r. raporcie utworzonej na wniosek Komisji grupy wysokiego szczebla pod przewodnictwem Jacques'a de Larosière'a (sprawozdanie de Larosière'a) stwierdzono, że należy wzmocnić ramy nadzorcze, aby zmniejszyć groźbę wystąpienia w przyszłości kryzysów finansowych i ograniczyć ich skutki. Dlatego też zalecono daleko idące reformy struktury nadzoru sektora finansowego w Unii Europejskiej. W sprawozdaniu de Larosière'a wyrażono również opinię, że należy stworzyć Europejski System Organów Nadzoru Finansowego (ESFS) złożony z trzech europejskich organów nadzoru (ESA) - każdy z nich odpowiedzialny odpowiednio za jeden sektor: bankowości, ▐ papierów wartościowych oraz ▐ ubezpieczeń i pracowniczych programów emerytalnych, a także że należy powołać Europejską Radę ds. Ryzyka Systemowego
(3) W swoim komunikacie z dnia 4 marca 2009 r. zatytułowanym "Realizacja europejskiego planu naprawy"(4) Komisja zaproponowała przedstawienie projektu legislacyjnego w sprawie utworzenia ESFS, natomiast w komunikacie z dnia 27 maja 2009 r. zatytułowanym "Europejski nadzór finansowy"(5) przedstawiła więcej szczegółów dotyczących możliwej struktury tych nowych ram nadzorczych.
(4) W konkluzjach z dnia 19 czerwca 2009 r. Rada Europejska zaleciła utworzenie Europejskiego Systemu Organów Nadzoru Finansowego złożonego z trzech nowych ESA. System ten powinien mieć na celu podniesienie jakości i spójności nadzoru krajowego, wzmocnienie nadzoru nad grupami transgranicznymi, opracowanie jednolitego zbioru przepisów UE obowiązującego wszystkie instytucje finansowe na rynku wewnętrznym oraz zapewnienie odpowiedniej harmonizacji kryteriów i metodologii, które będą stosowane przez właściwe organy do oceny ryzyka instytucji kredytowych. Rada Europejska zaznaczyła, że ESA powinny również mieć uprawnienia nadzorcze w stosunku do agencji ratingowych oraz zwróciła się do Komisji o przygotowanie konkretnych wniosków dotyczących możliwości odgrywania przez ESFS istotnej roli w sytuacjach kryzysowych.
(5) W dniu 23 września 2009 r. Komisja przyjęła wnioski w sprawie trzech rozporządzeń ustanawiających ESFS, w tym powołanie trzech ESA.
(6) Aby ESFS mógł działać efektywnie, konieczne są zmiany w prawodawstwie Unii w obszarach objętych zakresem działania trzech ESA. Zmiany te dotyczą określenia zakresu niektórych uprawnień ESA, włączenia niektórych ich uprawnień ▐ ustanowionych w prawodawstwie Unii oraz zmian mających na celu zapewnienie ich sprawnego i skutecznego funkcjonowania w ramach ESFS.
(7) Powołaniu trzech ▐ ESA towarzyszyć powinno opracowanie jednolitego zbioru ▐ przepisów, który zapewni spójną harmonizację i jednakowe stosowanie prawodawstwa, a tym samym przyczyni się do bardziej efektywnego działania rynku wewnętrznego. ▐
(7a) Rozporządzenia ustanawiające ESFS przewidują możliwość opracowywania przez ESA projektów norm technicznych w obszarach szczegółowo określonych w odpowiednim prawodawstwie, przedstawianych Komisji do przyjęcia zgodnie z art. 290 i 291 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE) w drodze aktów delegowanych lub wykonawczych. Niniejsza dyrektywa określa pierwszy zbiór takich obszarów; propozycja ta nie narusza możliwości włączania w przyszłości innych obszarów.
(7b) Odpowiednie prawodawstwo powinno określać obszary, w których ESA są uprawnione do opracowywania projektów norm technicznych, jak również sposób przyjmowania tych projektów. W przypadku aktów delegowanych odpowiednie prawodawstwo powinno określać elementy, warunki i wymogi wyszczególnione w art. 290 TFUE, natomiast przepisy i ogólne zasady dotyczące trybu kontroli aktów wykonawczych powinny opierać się na decyzji 1999/468/WE do momentu przyjęcia rozporządzenia, o którym mowa w art. 291 TFUE.
(8) Wyznaczając obszary, odnośnie do których opracowywane będą normy techniczne, należy zachować odpowiednią równowagę między potrzebą opracowania jednolitego zbioru zharmonizowanych przepisów a dążeniem do uniknięcia nadmiernie skomplikowanych uregulowań i ich zbyt skomplikowanego egzekwowania. Należy wybrać tylko te obszary, w przypadku których spójne przepisy techniczne przyczynią się istotnie i skutecznie do osiągnięcia celów odnośnego prawodawstwa przy jednoczesnym zagwarantowaniu, że decyzje polityczne będą podejmowane przez Parlament Europejski, Radę i Komisję przy zachowaniu zwyczajowych procedur.
(9) Kwestie, których dotyczą normy techniczne, powinny być rzeczywiście kwestiami technicznymi, wymagającymi do ich opracowania wiedzy specjalistycznej ekspertów w dziedzinie nadzoru. Normy techniczne przyjęte jako akty delegowane powinny dalej rozwijać, definiować i określać warunki spójnej harmonizacji przepisów zawartych w instrumentach podstawowych przyjętych przez Parlament Europejski i Radę, uzupełniających lub zmieniających niektóre niezasadnicze elementy aktu ustawodawczego. Z drugiej strony normy techniczne przyjęte jako akty wykonawcze powinny ustalać warunki jednolitego stosowania prawnie wiążących aktów UE. Opracowywanie norm technicznych nie powinno zatem prowadzić do dokonywania wyborów politycznych. ▐
(9a) W przypadku aktów delegowanych właściwe jest wprowadzenie procedury przyjmowania norm technicznych przewidzianej w art. 7-7d rozporządzenia (UE) nr .../2010 [EBA], rozporządzenia (UE) nr .../2010 [ESMA] i rozporządzenia (UE) nr .../2010 [EIOPA]. Normy wykonawcze powinny zostać przyjęte zgodnie z procedurą przewidzianą w art. 7e rozporządzenia (UE) nr ... /2010 [EBA], rozporządzenia (UE) nr .../2010 [ESMA] i rozporządzenia (UE) nr .../2010 [EIOPA]. Rada Europejska zatwierdziła tak zwane czteropoziomowe podejście Lamfalussy'ego, aby proces regulacyjny w zakresie prawodawstwa UE w dziedzinie finansowej uczynić efektywniejszym i bardziej przejrzystym. Komisja jest uprawniona do przyjmowania aktów wykonawczych w wielu obszarach; obowiązują liczne rozporządzenia i dyrektywy poziomu drugiego opracowane przez Komisję. W przypadkach gdy normy techniczne są sporządzane w celu dalszego opracowywania, doprecyzowywania lub określania warunków stosowania takich środków poziomu drugiego, powinny być one przyjmowane dopiero po przyjęciu tych środków poziomu drugiego i powinny być zgodne z treścią środka poziomu drugiego.
(9b) Wiążące normy techniczne przyczyniają się do opracowania jednolitego zbioru przepisów dotyczących prawodawstwa w dziedzinie usług finansowych zatwierdzonego przez Radę Europejską w konkluzjach z czerwca 2009 roku. Jako że pewne wymogi zawarte w aktach ustawodawczych UE nie są w pełni zharmonizowane, oraz zgodnie z zasadą nadzoru ostrożnościowego, wiążące normy techniczne w zakresie opracowywania, doprecyzowywania lub określania warunków stosowania tych wymogów nie powinny uniemożliwiać państwom członkowskim wnoszenia o dodatkowe informacje ani nakładania ostrzejszych wymogów. Normy techniczne powinny zatem umożliwiać państwom członkowskim takie działanie w konkretnych obszarach, jeżeli taka ostrożnościowa uznaniowość jest przewidziana w tych aktach ustawodawczych.
(10) Zgodnie z rozporządzeniami ustanawiającymi ESFS, przed przedstawieniem norm technicznych Komisji europejskie organy nadzoru powinny przeprowadzić, w stosownych przypadkach, otwarte konsultacje społeczne na temat tych standardów oraz dokonać analizy ewentualnych kosztów i korzyści z nimi związanych.
(11) Rozporządzenia ustanawiające ESFS przewidują mechanizm rozstrzygania sporów między właściwymi organami krajowymi. W przypadku gdy właściwy organ nie wyraża zgody na stosowanie procedury, na podjęte działanie lub jego niepodjęcie przez inny właściwy organ w dziedzinach określonych w prawodawstwie Unii zgodnie z rozporządzeniem (UE) nr .../2010 [EBA], rozporządzeniem (UE) nr .../2010 [ESMA] i rozporządzeniem (UE) nr .../2010 [EIOPA], w których zgodnie z odpowiednim prawodawstwem wymagana jest współpraca, koordynacja lub wspólny proces decyzyjny ze strony właściwych organów krajowych więcej niż jednego państwa członkowskiego, na wniosek jednego z właściwych organów, których to dotyczy, ESA powinny mieć możliwość pomocy krajowym organom w wypracowaniu porozumienia w terminie określonym przez ESA, który uwzględnia odpowiednie terminy określone w prawodawstwie, jak również pilność i złożoność sporu. Jeśli spór będzie trwał nadal, ESA powinny mieć możliwość rozstrzygnięcia sprawy.
(12) Art. 11 ust. 1 rozporządzenia (UE) nr .../2010 [EBA], rozporządzenia (UE) nr .../2010 [ESMA] i rozporządzenia (UE) nr .../2010 [EIOPA] przewidujący możliwość rozstrzygania sporów w rozporządzeniach ustanawiających ESFS nie wymaga, co do zasady, dokonania zmian następczych w odpowiednim prawodawstwie. Jednakże w obszarach, w których odpowiednie prawodawstwo przewiduje już pewną formę niewiążącej mediacji lub w których istnieją terminy na podejmowanie wspólnych decyzji przez jeden lub więcej właściwych organów krajowych, zmiany są konieczne dla zapewnienia jasności i zminimalizowania zakłóceń w procesie podejmowania wspólnych decyzji, lecz również po to, by w razie konieczności spór mogły rozstrzygnąć ESA. Wiążąca procedura rozstrzygania sporów została opracowana w celu rozwiązywania sytuacji, w których właściwe organy nadzoru nie są w stanie porozumieć się między sobą w kwestiach proceduralnych lub zasadniczych dotyczących zgodności z prawem Unii.
(12a) W związku z tym niniejsza dyrektywa powinna określać sytuacje, w których może zaistnieć potrzeba rozstrzygnięcia kwestii proceduralnych lub zasadniczych w kontekście zgodności z prawem Unii oraz w których organy nadzoru mogą nie być w stanie rozstrzygnąć danej kwestii we własnym zakresie. W takiej sytuacji jeden z zaangażowanych organów nadzoru powinien móc zgłosić daną kwestię właściwemu europejskiemu organowi nadzoru. Europejski organ nadzoru powinien działać zgodnie z procedurą określoną w rozporządzeniu ustanawiającym ten organ oraz w niniejszej dyrektywie. Europejski organ nadzoru powinien móc wymagać od właściwych organów podjęcia konkretnych działań lub zrezygnowania z nich w celu rozstrzygnięcia danej sprawy oraz zapewnienia zgodności z prawem Unii, uwzględniając wiążące skutki dla odnośnych właściwych organów. W przypadkach gdy odnośne prawodawstwo Unii przyznaje prawo decydowania państwom członkowskim, decyzje podjęte przez europejski organ nadzoru nie powinny zastępować wykonywania tego prawa przez właściwe organy zgodnie z prawem Unii.
(13) Dyrektywa 2006/48/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 14 czerwca 2006 r. w sprawie podejmowania i prowadzenia działalności przez instytucje kredytowe(6) przewiduje mechanizmy mediacji lub wspólnego podejmowania decyzji w zakresie określania oddziałów istotnych do celów członkostwa w kolegiach organów nadzoru, zatwierdzania modeli i oceny ryzyka grupy. We wszystkich tych obszarach zmiana powinna jasno określać, że w razie sporu trwającego w określonym przedziale czasowym Europejski Organ Nadzoru Bankowego może rozstrzygać spór, wykorzystując procedurę opisaną w rozporządzeniu (UE) nr .../2010 [EBA]. Podejście to wyjaśnia, że o ile Europejski Organ Nadzoru Bankowego nie powinien zastępować wykonywania uprawnień decyzyjnych przez właściwe organy zgodnie z prawem Unii, spory mogą zostać rozstrzygnięte, a współpraca wzmocniona przed podjęciem ostatecznej decyzji lub wydaniem jej instytucji.
(14) Celem dopilnowania ▐ płynnego przekazania nowym ESA obecnych zadań Komitetu Europejskich Organów Nadzoru Bankowego (CEBS), Komitetu Europejskich Organów Nadzoru ds. Ubezpieczeń i Pracowniczych Programów Emerytalnych (CEIOPS) i Komitetu Europejskich Organów Nadzoru nad Rynkiem Papierów Wartościowych (CESR), odniesienia do tych komitetów powinny zostać zastąpione w stosownym prawodawstwie odniesieniami odpowiednio do: Europejskiego Organu Nadzoru Bankowego (EBA), Europejskiego Organu Nadzoru Ubezpieczeń i Pracowniczych Programów Emerytalnych (EIOPA) oraz Europejskiego Organu Nadzoru Giełd i Papierów Wartościowych (ESMA).
(14a) Dostosowanie procedur komitetowych do TFUE, a zwłaszcza do jego art. 290 i 291, powinno przebiegać stopniowo i zostać w pełni zakończone w ciągu trzech lat. W celu uwzględnienia technicznego rozwoju rynków finansowych oraz określenia wymogów ustanowionych w zmienionych dyrektywach Komisja powinna być uprawniona do przyjmowania aktów delegowanych zgodnie z art. 290 TFUE.
(14b) Parlament Europejski lub Rada powinny dysponować trzymiesięcznym okresem od daty powiadomienia na zgłoszenie zastrzeżeń do aktu delegowanego. Z inicjatywy Parlamentu Europejskiego lub Rady okres ten może być przedłużony o trzy miesiące, gdy chodzi o obszary budzące istotne zaniepokojenie. Parlament Europejski i Rada mogą poinformować pozostałe instytucje, że nie zamierzają zgłaszać sprzeciwu. To wczesne zatwierdzanie aktów delegowanych jest szczególnie wskazane w razie konieczności przestrzegania terminów, np. w celu zastosowania się do określonych w akcie podstawowym harmonogramów dotyczących przyjmowania przez Komisję aktów delegowanych.
(14) W deklaracji nr 39 dotyczącej art. 290 TFUE, dołączonej do aktu końcowego konferencji międzyrządowej, która przyjęła Traktat z Lizbony podpisany w dniu 13 grudnia 2007 r., uczestnicy konferencji odnotowali wyrażony przez Komisję zamiar dalszego konsultowania się z ekspertami powołanymi przez państwa członkowskie podczas przygotowywania projektów aktów delegowanych w dziedzinie usług finansowych zgodnie z ustaloną praktyką.
(15) Nowa struktura nadzoru ustanowiona w ramach ESFS będzie wymagać ścisłej współpracy pomiędzy krajowymi organami nadzoru a ESA. Zmiany w odpowiednim prawodawstwie powinny zapewnić wyeliminowanie przeszkód prawnych utrudniających wykonywanie obowiązków w zakresie wymiany informacji przewidzianych w ▐ rozporządzeniach ustanawiających ESA.
(15a) Informacje poufne, przekazywane lub wymieniane pomiędzy właściwymi organami a Europejskim Organem Nadzoru Giełd i Papierów Wartościowych lub Europejską Radą ds. Ryzyka Systemowego, powinny podlegać obowiązkowi zachowania tajemnicy służbowej, jakiemu podlegają osoby obecnie lub w przeszłości zatrudnione przez właściwe organy otrzymujące informacje.
(16) ▐ Rozporządzenia ustanawiające ESFS przewidują, że ESA mogą nawiązywać kontakty z organami nadzoru z państw trzecich i zapewniać pomoc w przygotowywaniu decyzji w sprawie równoważności systemów nadzoru w państwach trzecich. Należy zatem zmienić dyrektywę 2004/39/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 21 kwietnia 2004 r. w sprawie rynków instrumentów finansowych(7) oraz dyrektywę 2006/48/WE, aby umożliwić ESA zawieranie umów o współpracy z państwami trzecimi oraz wymianę informacji w sytuacjach, gdy wspomniane państwa trzecie mogą dostarczyć gwarancji tajemnicy zawodowej.
(17) Stworzenie jednolitego skonsolidowanego wykazu lub rejestru dla każdej kategorii przedsiębiorstw finansowych w Unii Europejskiej, będące obecnie obowiązkiem każdego właściwego organu krajowego, przyczyni się do poprawy przejrzystości i lepszego odzwierciedlenia sytuacji na jednolitym rynku finansowym. ESA należy powierzyć obowiązek sporządzania, publikacji i regularnej aktualizacji rejestrów i wykazów podmiotów finansowych w Unii Europejskiej. Dotyczy to wykazów zezwoleń na wykonywanie działalności wydawanych instytucjom kredytowym przez krajowe organy nadzoru. Dotyczy także rejestrów wszystkich przedsiębiorstw inwestycyjnych i wykazów rynków regulowanych na mocy dyrektywy 2004/39/WE. Podobnie ESMA należy powierzyć obowiązek sporządzania, publikacji i regularnej aktualizacji wykazu zatwierdzonych prospektów emisyjnych i świadectw zatwierdzenia na mocy dyrektywy 2003/71/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 4 listopada 2003 r. w sprawie prospektu emisyjnego publikowanego w związku z publiczną ofertą lub dopuszczeniem do obrotu papierów wartościowych ▐ (8).
(18) W obszarach, w których ESA są zobligowane do opracowywania projektów norm technicznych, normy te powinny zostać przedstawione Komisji w terminie trzech lat od powołania ESA z zastrzeżeniem innego terminu określonego odnośną regulacją.
(18a) Zadania ESMA w odniesieniu do dyrektywy 98/26/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 19 maja 1998 r. w sprawie zamknięcia rozliczeń w systemach płatności i rozrachunku papierów wartościowych(9) powinny pozostawać bez uszczerbku dla kompetencji Europejskiego Systemu Banków Centralnych w zakresie popierania należytego funkcjonowania systemów płatniczych zgodnie z art. 127 ust. 2 tiret czwarte TFUE.
(18b) Normy techniczne, które ma opracować EIOPA zgodnie z niniejszą dyrektywą i w odniesieniu do dyrektywy 2003/41/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 3 czerwca 2003 r. w sprawie działalności instytucji pracowniczych programów emerytalnych oraz nadzoru nad takimi instytucjami(10) powinna pozostawać bez uszczerbku dla kompetencji państw członkowskich w zakresie wymogów ostrożnościowych dotyczących takich instytucji, zgodnie z dyrektywą 2003/41/WE.
(18c) Zgodnie z art. 13 ust. 5 dyrektywy 2003/71/WE w sprawie prospektu emisyjnego publikowanego w związku z publiczną ofertą lub dopuszczeniem do obrotu papierów wartościowych właściwy organ macierzystego państwa członkowskiego może delegować zatwierdzenie prospektu emisyjnego właściwemu organowi innego państwa członkowskiego, z zastrzeżeniem zgody tego organu. Zgodnie z art. 13 ust. 3 rozporządzenia (UE) nr .../2010 [ESMA] należy ogólnie powiadamiać organ o takich zgodach na delegowanie co najmniej jeden miesiąc zanim staną się one skuteczne. Zważywszy jednak na doświadczenie związane z delegowaniem zatwierdzenia na mocy dyrektywy 2003/71/WE, w którym określone są krótsze terminy, właściwe jest niestosowanie do tej sytuacji art. 13 ust. 3 rozporządzenia (UE) nr .../2010 [ESMA].
(18d) ESA nie powinny na tym etapie opracowywać projektu norm technicznych dotyczących obowiązujących wymogów, zgodnie z którymi osoby które faktycznie kierują działalnością przedsiębiorstw inwestycyjnych, instytucji kredytowych, UCITS i ich spółek zarządzających cieszą się wystarczająco nieposzlakowaną opinią i mają wystarczające doświadczenie do zapewnienia należytego i ostrożnego zarządzania tymi podmiotami. Z uwagi na znaczenie tych wymogów ESA powinny jednak traktować priorytetowo określanie w wytycznych najlepszych praktyk oraz zapewnianie dostosowania praktyk nadzorczych i ostrożnościowych do tych najlepszych praktyk. ESA powinny postępować analogicznie w przypadku wymogów ostrożnościowych dotyczących siedzib zarządu tych instytucji.
(18e) Celem opracowania projektu norm technicznych w odniesieniu do metody ratingów wewnętrznych, zaawansowanej metody pomiaru oraz wewnętrznych metod dotyczących ryzyka rynkowego, zgodnie z niniejszą dyrektywą, powinno być zapewnienie jakości i pewności takich metod, a także spójności ich przeglądów dokonywanych przez właściwe organy. Dzięki tym normom właściwe organy powinny umożliwiać instytucjom opracowywanie różnych podejść na podstawie ich doświadczeń i specyficznych potrzeb w ramach wymogów określonych w dyrektywach 2006/48/WE i 2006/49/WE oraz z zastrzeżeniem spełnienia wymogów wynikających z norm technicznych.
(19) Z uwagi na fakt, iż cele niniejszej dyrektywy, to znaczy poprawa funkcjonowania rynku wewnętrznego poprzez zagwarantowanie wysokiego poziomu, skuteczności i spójności regulacji ostrożnościowej i nadzoru ostrożnościowego; ochrona deponentów, inwestorów i beneficjentów, a tym samym przedsiębiorstw i konsumentów; ochrona integralności, efektywności i prawidłowego funkcjonowania rynków finansowych; utrzymanie stabilności i trwałości systemu finansowego, zachowanie realnej gospodarki, ochrona finansów publicznych i wzmocnienie międzynarodowej koordynacji nadzoru finansowego, nie mogą być osiągnięte w sposób wystarczający przez państwa członkowskie, natomiast z uwagi na zakres działania możliwe jest lepsze ich osiągnięcie na poziomie Unii, Unia może przyjąć środki zgodnie z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 Traktatu. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w tym artykule niniejsza dyrektywa nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia wyżej opisanych celów.
(19a) Do dnia 1 stycznia 2014 r. Komisja powinna zdać Parlamentowi Europejskiemu i Radzie sprawozdanie z przedłożonego przez ESA projektu norm technicznych przewidziane w niniejszej dyrektywie oraz przedstawić wszelkie stosowne wnioski.
(20) Należy zatem odpowiednio zmienić dyrektywę 98/26/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 19 maja 1998 r. w sprawie zamknięcia rozliczeń w systemach płatności i rozrachunku papierów wartościowych(11), dyrektywę 2002/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 16 grudnia 2002 r. w sprawie dodatkowego nadzoru nad instytucjami kredytowymi, zakładami ubezpieczeń oraz przedsiębiorstwami inwestycyjnymi konglomeratu finansowego ▐ (12), dyrektywę 2003/6/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 28 stycznia 2003 r. w sprawie wykorzystywania poufnych informacji i manipulacji na rynku (nadużyć na rynku)(13), dyrektywę 2003/41/WE ▐ (14), dyrektywę 2003/71/WE, dyrektywę 2004/39/WE, dyrektywę 2004/109/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 15 grudnia 2004 r. w sprawie harmonizacji wymogów dotyczących przejrzystości informacji o emitentach, których papiery wartościowe dopuszczane są do obrotu na rynku regulowanym ▐ (15), dyrektywę 2005/60/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 26 października 2005 r. w sprawie przeciwdziałania korzystaniu z systemu finansowego w celu prania pieniędzy oraz finansowania terroryzmu(16), dyrektywę 2006/48/WE ▐ (17), dyrektywę 2006/49/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 14 czerwca 2006 r. w sprawie adekwatności kapitałowej firm inwestycyjnych i instytucji kredytowych(18) oraz dyrektywę 2009/65/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 13 lipca 2009 r. w sprawie koordynacji przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych odnoszących się do przedsiębiorstw zbiorowego inwestowania w zbywalne papiery wartościowe (UCITS)(19),
PRZYJMUJĄ NINIEJSZĄ DYREKTYWĘ:
______(1) Sprawa została następnie odesłana do komisji parlamentarnej zgodnie z art. 57 ust. 2 akapit drugi Regulaminu (A7-0163/2010).
(2) Opinia z dnia 18 marca 2010 r. (dotychczas nieopublikowana w Dzienniku Urzędowym).
(3) Stanowisko Parlamentu Europejskiego z dnia ...
(4) COM(2009)0114.
(5) COM(2009)0252.
(6) Dz.U. L 177 z 30.6.2006, s. 1.
(7) Dz.U. L 145 z 30.4.2004, s. 1.
(8) Dz.U. L 345 z 31.12.2003, s. 64.
(9)Dz.U. L 166 z 11.6.1998, s. 45.
(10)Dz.U. L 235 z 23.9.2003, s. 10.
(11) Dz.U. L 166 z 11.6.1998, s. 45.
(22) Dz.U. L 35 z 11.2.2003, s. 1.
(13) Dz.U. L 96 z 12.4.2003, s. 16.
(14) Dz.U. L 235 z 23.9.2003, s. 10.
(15) Dz.U. L 390 z 31.12.2004, s. 38.
(16) Dz.U. L 309 z 25.11.2005, s. 15.
(17) Dz.U. L 177 z 30.6.2006, s. 1.
(18) Dz.U. L 177 z 30.6.2006, s. 201.
(19) Dz.U. L 302 z 17.11.2009, s. 32.
(*) Poprawki: nowe lub zmienione fragmenty tekstu zaznaczono wytłuszczonym drukiem i kursywą; skreślenia zaznaczono symbolem ▐ .