Odwołanie od wyroku Sądu (szósta izba w składzie powiększonym) wydanego w dniu 16 czerwca 2011 r. w sprawie T-196/06, Edison przeciwko Komisji, wniesione w dniu 30 sierpnia 2011 r. przez Komisję Europejską(Sprawa C-446/11 P)
(2011/C 311/45)
Język postępowania: włoski
(Dz.U.UE C z dnia 22 października 2011 r.)
Strony
Wnosząca odwołanie: Komisja Europejska (przedstawiciele: V. Di Bucci i V. Bottka, pełnomocnicy)
Druga strona postępowania: Edison SpA
Żądania wnoszącego odwołanie
– uchylenie wyroku Sądu (szósta izba w składzie powiększonym) z dnia 16 czerwca 2011 r., o którym Komisja została poinformowana w dniu 20 czerwca 2011 r.;
– przekazanie sprawy Sądowi do ponownego rozpoznania;
– pozostawienie decyzji w przedmiocie kosztów w obu postępowaniach do rozstrzygnięcia w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie;
– gdyby Trybunał uznał, że może rozstrzygnąć sprawę co do istoty, oddalenie skargi wniesionej w pierwszej instancji i obciążenie Edison SpA kosztami postępowania w obu instancjach.
Zarzuty i główne argumenty
W uzasadnieniu odwołania wnosząca odwołanie podnosi cztery zarzuty.
(i) Sąd, zdaniem wnoszącej odwołanie, naruszył art. 253 WE w związku z art. 81 WE, ze względu na to, że błędnie zinterpretował cel i zakres obowiązku uzasadnienia względem przypisania naruszenia art. 81 WE spółce, która posiada 100 % kapitału spółki uczestniczącej bezpośrednio w naruszeniu, będącego przypisaniem opartym na domniemaniu, które należy odpowiednio obalić. W szczególności Sąd nie uwzględnił, zdaniem wnoszącej odwołanie, okoliczności i przepisów prawa regulujących tę dziedzinę, w szczególności ciężaru dowodu, jaki spoczywa na wnoszącej odwołanie. Sąd błędnie uznał, że Komisja ma obowiązek uzasadnienia w odniesieniu do argumentów "nie bez znaczenia", nie wymagając, jak powinien był uczynić, aby takie argumenty mogły obalić domniemanie odpowiedzialności spółki dominującej.
(ii) Tytułem żądania ewentualnego, Sąd, zdaniem wnoszącej odwołanie, naruszył art. 230 WE i art. 253 WE, ponieważ doszedł do wniosku, że decyzja zawiera niewystarczające uzasadnienie. Po pierwsze, naruszył prawo przy ocenie zaskarżonej decyzji nie badając niektórych odpowiednich fragmentów. Po drugie, Sąd utożsamił kwestie uzasadnienia z kwestiami dotyczącymi istoty sprawy odmawiając uwzględnienia wyjaśnień dostarczonych w zaskarżonej decyzji albo orzekając, że Komisja naruszyła prawo wnoszącej odwołanie do obrony, albo uznając, że takie wyjaśnienia nie są przekonywające.
(iii) Sąd naruszył, zdaniem wnoszącej odwołanie, art. 230 WE i art. 253 WE w związku z zasadami prawa Unii odnoszącymi się do prawa do obrony i kontradyktoryjności przed sądami Unii. Błędnie uznał bowiem, że Komisja nie mogła powoływać się na argumenty nieprzedstawione w piśmie w sprawie przedstawienia zarzutów lub niepowtórzone w decyzji, aby odpowiedzieć na argumenty wnoszącej odwołanie zmierzające do obalenia domniemania odpowiedzialności spółki dominującej. Ma to miejsce w szczególności wtedy, gdy, jak w niniejszej sprawie, są to dokumenty powołane przez wnoszącą odwołanie lub o których była ona poinformowana i nie mogła nie być świadoma zagrożenia, że Komisja może uwzględnić je jako obciążającą ją okoliczność lub gdy mogła w sposób rozsądny wywieść z rozpatrywanych dokumentów, jakie Komisja zamierzała z niego wyciągnąć.
(iv) Sąd naruszył art. 230 WE w związku z art. 231 WE i art. 253 WE, błędnie stwierdzając nieważność zaskarżonej decyzji ze względu na brak wystarczającego uzasadnienia, chociaż przyjęte w niej rozwiązanie było merytorycznie właściwe.
