Skarga wniesiona w dniu 21 lipca 2011 r. - Makhlouf przeciwko Radzie(Sprawa T-383/11)
(2011/C 282/62)
Język postępowania: francuski
(Dz.U.UE C z dnia 24 września 2011 r.)
Strony
Strona skarżąca: Hafez Makhlouf (Damaszek, Syria) (przedstawiciele: adwokaci P. Grollet i G. Karouni)
Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej
Żądania
Strona skarżąca wnosi do Sądu o:
– stwierdzenie nieważności decyzji wykonawczej Rady 2011/302/WPZiB z dnia 23 maja 2011 r. dotyczącej wykonania decyzji 2011/273/WPZiB w sprawie środków ograniczających wobec Syrii w części dotyczącej skarżącego z uwagi na naruszenie praw podstawowych;
– obciążenie Rady Unii Europejskiej kosztami postępowania na podstawie art. 87 i 91 regulaminu postępowania przed Sądem
Zarzuty i główne argumenty
Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi 7 zarzutów.
1) Zarzut pierwszy, dotyczący naruszenia praw do obrony i prawa do rzetelnego procesu. Strona skarżąca podnosi, że jej prawa do obrony zostały naruszone, ponieważ nałożono na nią sporne sankcje, mimo iż nie została uprzednio wysłuchana, nie miała możliwości obrony ani nie zapoznała się z dowodami, na podstawie których środki te zostały przyjęte.
2) Zarzut drugi, dotyczący naruszenia obowiązku uzasadnienia przewidzianego w art. 296 akapit pierwszy TFUE. Strona skarżąca zarzuca Radzie, że zarządziła wobec niej środki ograniczające, nie podając jej powodów w celu umożliwienia jej przedstawienia obrony. Strona skarżąca zarzuca stronie pozwanej, że zadowoliła się ogólnym i stereotypowym sformułowaniem, nie wskazując dokładnie okoliczności faktycznych i prawnych, od których zależy zgodne z prawem uzasadnienie decyzji i ustaleń, które doprowadziły do jej wydania.
3) Zarzut trzeci, dotyczący zasadności uzasadnienia. Strona skarżąca zarzuca Radzie, że oparła się na uzasadnieniu oczywiście błędnym i działała bez rozróżnienia, co sprawia, że uzasadnienia tego nie można uznać za odpowiednie pod względem prawnym.
4) Zarzut czwarty, dotyczący naruszenia gwarancji związanych z prawem do skutecznej ochrony sądowej. Strona skarżąca podnosi, że nie tylko nie przedstawiła w sposób użyteczny swojego stanowiska Radzie, ale także, wobec braku wskazania w zaskarżonej decyzji jakichkolwiek szczegółowych i konkretnych powodów ją uzasadniających, nie jest w stanie wykorzystać swej skargi przed Sądem.
5) Zarzut piąty, dotyczący naruszenia ogólnej zasady proporcjonalności.
6) Zarzut szósty, dotyczący naruszenia prawa własności, w zakresie w jakim środki ograniczające, a dokładniej zamrożenie funduszy stanowią również naruszenie w sposób nieproporcjonalny prawa podstawowego strony skarżącej do swobodnego dysponowania swoim mieniem.
7) Zarzut siódmy, dotyczący naruszenia prawa do życia prywatnego, w zakresie w jakim środki polegające na zamrożeniu funduszy i ograniczeniu swobody poruszania się stanowią również naruszenie w sposób nieproporcjonalny prawa podstawowego strony skarżącej.
