Skarga wniesiona w dniu 20 kwietnia 2011 r. - Inglewood i in. przeciwko Parlamentowi(Sprawa T-229/11)
(2011/C 211/57)
Język postępowania: francuski
(Dz.U.UE C z dnia 16 lipca 2011 r.)
Strony
Strona skarżąca: Lord Inglewood (Penrith, Zjednoczone Królestwo), Georges Berthu (Longré, Francja), Guy Bono (Saint-Martin-de-Crau, Francja), David Robert Bowe (Leeds, Zjednoczone Królestwo), Brendan Donnelly (Londyn, Zjednoczone Królestwo), Catherine Guy-Quint (Cournon-d'Auvergne, Francja), Christine Margaret Oddy (Coventry, Zjednoczone Królestwo), Nicole Thomas-Mauro (Épernay, Francja), Gary Titley (Bolton, Zjednoczone Królestwo), Vincenzo Viola (Palerme, Włochy) Puttem Maartje van Putten (Amsterdam, Niderlandy) (przedstawiciele: adwokaci S. Orlandi, A. Coolen, J.-N. Louis, É. Marchal, D. Abreu Caldas)
Strona pozwana: Parlament Europejski
Żądania
Strona skarżąca wnosi do Sądu o:
– stwierdzenie i orzeczenie,
– że decyzja wydana przez biuro Parlamentu w dniu 1 kwietnia 2009 r. dotycząca zmian wprowadzonych do dobrowolnego dodatkowego systemu emerytalnego deputowanych Parlamentu Europejskiego jest niezgodna z prawem;
– że zaskarżone decyzje zostają uchylone;
– że Parlament zostaje obciążony kosztami postępowania.
Zarzuty i główne argumenty
Skarga jest wymierzona przeciwko decyzji wydanej przez biuro Parlamentu Europejskiego w dniu 1 kwietnia 2009 r., dotyczącej zmian wprowadzonych do dobrowolnego dodatkowego systemu emerytalnego deputowanych Parlamentu Europejskiego.
Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi cztery zarzuty dotyczące:
– naruszenia praw słusznie nabytych przyznanych zainteresowanym przez akty prawne oraz naruszenia zasady pewności prawa;
– naruszenia zasad równego traktowania i proporcjonalności w zakresie, w jakim zaskarżone decyzje zmierzają do podwyższenia progu wieku uprawniającego do emerytury o trzy lata i to bez okresu przejściowego;
– naruszenia art. 29 przepisów dotyczących zwrotu kosztów i diet posłów Parlamentu Europejskiego, który stanowi, że kwestorzy i sekretarz generalny czuwają nad wykładnią i ścisłym stosowaniem tych przepisów;
– oczywistego błędu w ocenie, który zawiera decyzja biura z dnia 1 kwietnia 2009 r. zmieniająca uregulowanie stanowiące podstawę wydania zaskarżonych decyzji.
