Odwołanie wniesione w dniu 28 marca 2011 r. przez Barta Nijsa od wyroku wydanego w dniu 13 stycznia 2011 r. przez Sąd do spraw Służby Publicznej w sprawie F-77/09 Nijs przeciwko Trybunałowi Obrachunkowemu(Sprawa T-184/11 P)
(2011/C 179/29)
Język postępowania: francuski
(Dz.U.UE C z dnia 18 czerwca 2011 r.)
Strony
Wnoszący odwołanie: Bart Nijs (Bereldange, Luksemburg) (przedstawiciel: adwokat F. Rollinger)
Druga strona postępowania: Trybunał Obrachunkowy Unii Europejskiej
Żądania
Wnoszący odwołanie wnosi do Sądu o:
– uchylenie wyroku Sądu do spraw Służby Publicznej Unii Europejskiej z dnia 13 stycznia 2011 r.;
– tytułem żądania głównego, stwierdzenie nieważności decyzji zebranego ad hoc komitetu Europejskiego Trybunału Obrachunkowego z dnia 15 stycznia 2009 r. o wydaleniu ze służby wnoszącego odwołanie, z zachowaniem pełnych uprawnień emerytalnych, ze skutkiem od dnia 1 lutego 2009 r.;
– stwierdzenie nieważności decyzji 81-2007 z dnia 20 września 2007 r. Trybunału Obrachunkowego przyznającej zebranemu ad hoc komitetowi kompetencje organu powołującego;
– stwierdzenie nieważności wszystkich decyzji przygotowawczych wydanych przez ten zebrany ad hoc komitet, w szczególności decyzji z dnia 22/29 października, z dnia 23 listopada 2007 r. i z dnia 12 czerwca 2008 r. o wszczęciu postępowania administracyjnego;
– tytułem żądania ewentualnego, jeśli Sąd nie będzie mógł uwzględnić żądań uchylenia sformułowanych tytułem głównym, stwierdzenie, że sankcja wymierzona przez zebrany ad hoc komitet Europejskiego Trybunału Obrachunkowego z dnia 15 stycznia 2009 r. jest, na podstawie art. 10 regulaminu pracowniczego i z powodów podanych poniżej, o wiele za surowa;
– przekazanie sprawy do rozpatrzenia przez organ powołujący Europejskiego Trybunału Obrachunkowego w innym składzie, w przeciwnym razie wymierzenie sankcji - o ile zostanie uznana za naprawdę konieczną - o wiele bardziej dostosowanej do okoliczności faktycznych;
– tytułem żądania ewentualnego, stwierdzenie w wyraźny sposób, że w niniejszym przypadku nie przestrzegano przedstawionej poniżej zasady rozsądnego okresu postępowania, z uwzględnieniem stopnia dolegliwości sankcji, jaka zostanie wymierzona, o ile zajdzie taka potrzeba;
– wydanie orzeczenia zgodnie z żądaniami skargi wszczynającej postępowanie w pierwszej instancji;
– obciążenie Europejskiego Trybunału Obrachunkowego kosztami postępowania w niniejszej instancji;
– zastrzeżenie dla wnoszącego odwołanie wszystkich innych praw, w szczególności prawa odpowiedzi na pismo procesowe Europejskiego Trybunału Obrachunkowego;
– obciążenie strony przeciwnej kosztami postępowania w obu instancjach;
– zastrzeżenie dla wnoszącego odwołanie wszystkich innych praw, możliwości ochrony praw, zarzutów i sposobów postępowania.
Zarzuty i główne argumenty
Na poparcie odwołania wnoszący odwołanie podnosi dziewięć zarzutów.
1) Zarzut pierwszy, dotyczący zmiany przedmiotu sporu przez SSP, który zinterpretował uwagi skarżącego przedstawiane podczas rozprawy jako wycofanie wniosku o stwierdzenie nieważności decyzji nr 81-2007.
2) Zarzut drugi, dotyczący przeinaczenia faktów przez SSP w pkt 40, 58 i 94 zaskarżonego wyroku.
3) Zarzut trzeci, dotyczący przeinaczenia pierwszego zarzutu skargi, ponieważ SSP nie uwzględnił ustępów art. 22a i 22b Regulaminu pracowniczego urzędników Unii Europejskiej, na które powoływał się skarżący.
4) Zarzut czwarty, dotyczący niezastosowania przez SSP zasady zmiany ciężaru dowodu.
5) Zarzut piąty, dotyczący błędnej decyzji SSP odnośnie do drugiego zarzutu skargi i braku wyciągnięcia konsekwencji z zachowania sekretarza generalnego w związku z art. 11a regulaminu pracowniczego.
6) Zarzut szósty, dotyczący nieuwzględnienia przez SSP naruszenia zasady równego traktowania.
7) Zarzut siódmy, dotyczący stronniczości wobec urzędnika podlegającego postępowaniu dyscyplinarnemu na niekorzyść wnoszącego odwołanie.
8) Zarzut ósmy, dotyczący braku skutecznego zastosowania art. 6 Europejskiej konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności poprzez odmowę kontroli proporcjonalności pomiędzy faktami a wymierzona w konsekwencji sankcją.
9) Zarzut dziewiąty, dotyczący błędnego zastosowania zasady rozsądnego okresu.
