Skarga wniesiona w dniu 14 marca 2011 r. - Carbunión przeciwko Radzie(Sprawa T-176/11)
(2011/C 152/47)
Język postępowania: angielski
(Dz.U.UE C z dnia 21 maja 2011 r.)
Strony
Strona skarżąca: Federación Nacional de Empresarios de Minas de Carbón (Carbunión) (Madryt, Hiszpania) (przedstawiciele: K. Desai, Solicitor, S. Cisnal de Ugarte i M. Peristeraki, lawyers)
Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej
Żądania
Skarżąca wnosi do Sądu o:
– uznanie, że skarga o stwierdzenie nieważności jest dopuszczalna;
– uznanie, że skarga o stwierdzenie nieważności jest zasadna i stwierdzenie w związku z tym nieważności art. 3 ust. 1 lit. a), b) i f) oraz art. 3 ust. 3 decyzji Rady z dnia 10 grudnia 2010 r. w sprawie pomocy państwa ułatwiającej zamykanie niekonkurencyjnych kopalń węgla (2010/787/UE)(1); oraz
– obciążenie Rady kosztami niniejszego postępowania poniesionymi przez skarżącą.
Zarzuty i główne argumenty
Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi siedem zarzutów:
1) Zarzut pierwszy, oparty na oczywistych błędach w ocenie stosownych aktów, jako że pozwana oparła zaskarżoną decyzję na następujących ustaleniach:
– udział węgla w zaopatrzeniu Unii Europejskiej w energię jest niewielki;
– zamknięcie niekonkurencyjnych kopalń i wyeliminowanie produkcji węgla w UE będzie sprzyjać rozwojowi odnawialnych źródeł energii;
– wcale nie jest pewne, że produkcja węgla w UE, a zwłaszcza w Hiszpanii, stanie się konkurencyjna do 2018 r.
2) Zarzut drugi, oparty na braku uzasadnienia, ponieważ Rada:
– nie rozpatrzyła licznych dowodów i wniosków przedstawionych jej w ramach prac przygotowawczych przez inne instytucje oraz zainteresowane strony, wskazujących na znaczenie przemysłu węglowego UE dla bezpieczeństwa zaopatrzenia UE w energię;
– nie przedstawiła powodów (i), gdy odeszła od ram prawnych i polityki w sprawie pomocy państwa, określonych w rozporządzeniu węglowym z 2002 r.(2), które opierały się na obawach dotyczących bezpieczeństwa zaopatrzenia w energię, (ii) a zamiast tego wydała zaskarżoną decyzję bazującą wyłącznie na względach konkurencji.
3) Zarzut trzeci, oparty na naruszeniu zasad pewności prawa i ochrony uzasadnionych oczekiwań, jako że zaskarżona decyzja:
– stanowi nagłą i nieoczekiwaną zmianę stanowiska UE w przedmiocie rodzimego sektora węglowego w UE, a w szczególności w Hiszpanii;
– narusza zasadę ochrony uzasadnionych oczekiwań, ponieważ nie przewiduje okresu przejściowego pozwalającego skarżącej na dostosowanie się do tej istotnej zmiany polityki.
4) Zarzut czwarty, oparty na naruszeniu zasady proporcjonalności, jako że zaskarżona decyzja nakłada nieuzasadnione i nadmierne ograniczenia w zakresie działania rodzimych kopalni węgla w Hiszpanii, które nie odpowiadają celom Rady. Konkretnie zdaniem skarżącej środki przedsięwzięte w zaskarżonej decyzji nie stanowią odpowiedzi na wyrażone przez Radę obawy w zakresie ochrony środowiska, ponieważ elektrownie w UE nadal będą "palić" importowany węgiel. W istocie zaskarżona decyzja nakłada nadmiernie uciążliwe obowiązki na skarżącą, które nie mają żadnego związku z celem ochrony środowiska. Poza tym skarżąca podnosi, że obawy w zakresie konkurencji wynikające z subwencjonowania rodzimej produkcji węgla są także przesadzone w zaskarżonej decyzji.
5) Zarzut piąty, oparty na nadużyciu władzy. Skarżąca podnosi w tym względzie, że środki przedsięwzięte w zaskarżonej decyzji - zważywszy na ich niekorzystny wpływ na sektor węglowy w UE - nie odpowiadają strategicznym i politycznym celom, jakie UE winna realizować stosownie do art. 194 TFUE. Zaskarżona decyzja zagraża sprawnemu funkcjonowaniu rynku energetycznego w UE oraz bezpieczeństwu zaopatrzenia w energię w UE, a zwłaszcza w Hiszpanii. Dlatego też Rada nadużyła władzy, wydając zaskarżoną decyzję, która zmierza do wyeliminowania jednego z najważniejszych rodzimych surowców dla zapewnienia bezpieczeństwa zaopatrzenia UE w energię.
6) Zarzut szósty, oparty na naruszeniu zasad równego traktowania i niedyskryminacji. Zdaniem skarżącej zaskarżona decyzja dyskryminuje rodzimych producentów węgla (i) w porównaniu z importerami sprowadzającymi węgiel do UE oraz (ii) w stosunku do innych form energii.
7) Zarzut siódmy, oparty na twierdzeniu, że zaskarżona decyzja bazuje na nieprawidłowej podstawie prawnej. Skarżąca podnosi, że zaskarżona decyzja została wydana wyłącznie na podstawie art. 107 ust. 3 lit. e) TFUE, podczas gdy winna zostać wydana również na podstawie art. 109 TFUE w ramach stosownego postępowania.
______
(1) Dz.U. L 336, s. 24.
(2) Rozporządzenie Rady (WE) nr 1407/2002 z dnia 23 lipca 2002 r. w sprawie pomocy państwa dla przemysłu węglowego, Dz.U. 2002 L 205, s. 1.
