Odwołanie od wyroku Sądu Pierwszej Instancji (szósta izba) wydanego w dniu 6 lipca 2010 r. w sprawie T-401/09 Luigi Marcuccio przeciwko Trybunałowi Sprawiedliwości Unii Europejskiej, wniesione w dniu 21 września 2010 r. przez Luigiego Marcuccię(Sprawa C-460/10 P)
(2010/C 328/31)
Język postępowania: włoski
(Dz.U.UE C z dnia 4 grudnia 2010 r.)
Strony
Wnoszący odwołanie: Luigi Marcuccio (przedstawiciel: Giuseppe Cipressa)
Druga strona postępowania: Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej
Żądania wnoszącego odwołanie
Wnoszący odwołanie zwraca się do Trybunału o:
– uchylenie w całości, bez żadnych wyjątków, postanowienia szóstej izby Sądu z dnia 6 lipca 2010 r. w sprawie T-401/09 Marcuccio przeciwko Trybunałowi Sprawiedliwości Unii Europejskiej
– orzeczenie, że skarga wniesiona w pierwszej instancji, będąca podstawą zaskarżonego postanowienia, jest dopuszczalna w całości i bez żadnych wyjątków;
a także o:
– tytułem żądania głównego, uwzględnienie w całości i bez żadnych wyjątków żądań zawartych w skardze wniesionej w pierwszej instancji oraz nakazanie stronie pozwanej w pierwszej instancji zwrotu skarżącemu wszystkich kosztów i wynagrodzeń zapłaconych przez niego w związku ze sprawą we wszystkich instancjach.
Zarzuty i główne argumenty
Zaskarżone postanowienie jest niezgodne z prawem w szczególności z następujących powodów: a) błędne, nieprawidłowe i nieracjonalne rozumienie i stosowanie zasad prawa dotyczących odpowiedzialności deliktowej oraz nieuzasadnione i nielogiczne odejście od orzecznictwa Unii Europejskiej w tym zakresie; b) całkowity brak uzasadnienia, oczywisty błąd w ocenie, zignorowanie i wypaczenie okoliczności faktycznych, myląca, niepełna i błędna ocena dowodów przedstawionych przez skarżącego, naruszenie obowiązku clare loqui, niespójność, apodyktyczność, arbitralność, nieracjonalność i brak zasadności; c) brak orzeczenia Sądu w przedmiocie fundamentalnych aspektów sporu i nieprzeprowadzenia jakiegokolwiek dochodzenia; d) uchylenie się od spoczywającego na sądzie obowiązku oparcia swych stwierdzeń, w tym w zakresie oceny dowodów, na zasadach doświadczenia i zdrowego rozsądku; e) błędne, nieprawidłowe i nieracjonalne rozumienie i stosowanie zasad prawa dotyczących dowodzenia i ciężaru dowodu przed sądem.
