Skarga wniesiona w dniu 24 września 2010 r. - Nencini przeciwko Parlamentowi(Sprawa T-431/10)
(2010/C 317/72)
Język postępowania: włoski
(Dz.U.UE C z dnia 20 listopada 2010 r.)
Strony
Strona skarżąca: Riccardo Nencini (Florencja, Włochy) (przedstawiciel: adwokat F. Bertini)
Strona pozwana: Parlament Europejski
Żądania strony skarżącej
– zasadniczo: z powodów przedstawionych w skardze stwierdzenie nieważności decyzji Sekretariatu Generalnego Parlamentu Europejskiego z dnia 16 lipca 2010 r. zaadresowanej do Roberto Nenciniego; pisma dyrektora generalnego Dyrekcji generalnej ds. finansów Parlamentu Europejskiego nr 312331 z dnia 4 sierpnia 2010 r. zaadresowanego do Roberto Nenciniego i w razie potrzeby innych aktów z nimi związanych;
– ewentualnie: stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji poprzez odesłanie sprawy do Sekretariatu Generalnego Parlamentu Europejskiego w celu należnego ustalenia zakwestionowanej kwoty;
– w każdym razie, obciążenie Parlamentu Europejskiego kosztami postępowania.
Zarzuty i główne argumenty
Na poparcie skargi, skarżący, który był posłem do Parlamentu Europejskiego w trakcie kadencji 1994-1999 podnosi następujące zarzuty:
– naruszenie przepisów Unii Europejskiej z zakresu znajdujących zastosowanie języków i w efekcie naruszenie zasady rzetelnego postępowania oraz zasady skutecznej ochrony w zakresie w jakim dwa zaskarżone akty powinny były zostać sporządzone w języku włoskim, czyli języku państwa członkowskiego, którego obywatelem jest skarżący;
– niedopuszczalność żądania kredytowego ze względu na przedawnienie prawa do wniesienia żądania w tym zakresie;
– naruszenie zasady kontradyktoryjności i skuteczności ochrony. W tym względzie zostało podniesione, że w przypadku skarżącego Sekretariat Generalny Parlamentu Europejskiego podjął ostateczną decyzje w oparciu o okoliczności faktyczne i ocenę prawną, które po części różnią się od podjętych wcześniej w tym zakresie ustaleń i o których skarżący został powiadomiony;
– naruszenie przepisów dotyczących dodatków dla posłów do Parlamentu Europejskiego, w niniejszym przypadku dodatku na podróż poprzez pominiecie okoliczności, że w trakcie pełnienia mandatu posła do PE miejscem zamieszkania
skarżącego był Rzym. To bowiem w tym mieście, będącym stolicą Włoch i stanowiącym centrum polityki krajowej Riccardo Nencini stale prowadził działalność polityczną w charakterze krajowego przywódcy partii politycznej;
– naruszenie przepisów dotyczących dodatków dla posłów do Parlamentu Europejskiego, w niniejszym przypadku dodatku na zatrudnienie asystentów w sekretariacie. Skarżący wyjaśnia, że zapewnił, iż wszystkie dodatki z tego zakresu zostały przekazane osobom zatrudnionym w jego sekretariacie i że nie zatrzymał on dla siebie żadnej z tych kwot;
– skarżący podnosi wreszcie naruszenie zasady proporcjonalności.
