Odwołanie od wyroku Sądu do spraw Służby Publicznej wydanego w dniu 8 listopada 2007 r. w sprawie F-40/05 Andreasen przeciwko Komisji, wniesione w dniu 14 stycznia 2008 r. przez Martę Andreasen(Sprawa T-17/08 P)
(2008/C 64/97)
Język postępowania: francuski
(Dz.U.UE C z dnia 8 marca 2008 r.)
Strony
Wnoszący odwołanie: Marta Andreasen (Barcelona, Hiszpania) (przedstawiciel: B. Marthoz, avocat)
Druga strona postępowania: Komisja Wspólnot Europejskich
Żądania wnoszącego odwołanie
– uchylenie wyroku Sądu do spraw Służby Publicznej z dnia 8 listopada 2007 r. w sprawie F-40/05 i rozstrzygnięcie sprawy co do istoty, uwzględnienie żądań skarżącej przedstawionych w pierwszej instancji, włączając w to wniosek o zasądzenie odszkodowania;
– obciążenie drugiej strony postępowania odwoławczego jego kosztami;
– obciążenie Komisji Wspólnot Europejskich całością kosztów i wydatków,
– ewentualnie uchylenie wyroku Sądu do spraw Służby Publicznej z dnia 8 listopada 2007 r. w sprawie F-40/05 i odesłanie sprawy do rozstrzygnięcia przez Sąd do spraw Służby Publicznej i orzeczenie, że rozstrzygnięcie w przedmiocie kosztów nastąpi w orzeczeniu kończącym postępowanie.
Zarzuty i główne argumenty
W swym odwołaniu wnosząca je domaga się uchylenia wyroku Sądu do spraw Służby Publicznej oddalającego skargę o stwierdzenie nieważności decyzji z dnia 30 października 2004 r., w której Komisja orzekła wobec niej środek dyscyplinarny w postaci wydalenia jej ze służby bez zmniejszenia praw emerytalnych oraz wniosek o zasądzenie odszkodowania.
Na poparcie swego odwołania wnosząca je podnosi pięć zarzutów.
Przede wszystkim podnosi, że Sąd naruszył jej zdaniem art. 10 załącznika IX regulaminu pracowniczego przez to, że nie przeprowadził kontroli zgodności z prawem oraz proporcjonalności decyzji zaskarżonej w pierwszej instancji w odniesieniu do zastosowania tego przepisu w okolicznościach tego konkretnego przypadku i w szczególnej sytuacji skarżącej związanej z rodzajem sprawowanej przez nią funkcji.
Drugi zarzut oparty jest na rzekomym naruszeniu zasad zgodności z prawem aktów wspólnotowych, czasowego stosowania aktów wspólnotowych i zasady pewności prawnej, w zakresie w jakim Sąd nie uzasadnił jej zdaniem swego wyroku w punktach dotyczących stosowania w tym konkretnym przypadku norm zawartych w starym i nowym regulaminie pracowniczym urzędników.
Ponadto strona odwołująca się zarzuca Sądowi zniekształcenie faktów, które poddane zostały jego ocenie.
Podnosi ona także błąd w ocenie i naruszenie przez Sąd art. 11, 12, 17 i 21 regulaminu pracowniczego przez to, że nie uzasadnił on jej zdaniem zgodnie z prawem swego wyroku w zakresie, w jakim zaakceptował zastosowanie tych przepisów dokonane w decyzji zaskarżonej w pierwszej instancji.
Wreszcie strona odwołująca się twierdzi, że Sąd naruszył także zasady wynikające z art. 6 ust. 1 i art. 13 EKPCz i art. 41 i 47 Karty Praw Podstawowych Unii Europejskiej.
