Skarga wniesiona w dniu 25 października 2004 r. przez Trubowest Handel GmbH i Viktora Makarova przeciwko Radzie Unii Europejskiej i Komisji Wspólnot Europejskich(Sprawa T-429/04)
(2005/C 31/47)
(Język postępowania: angielski)
(Dz.U.UE C z dnia 5 lutego 2005 r.)
W dniu 25 października 2004 r. do Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich wpłynęła skarga Trubowest Handel GmbH, Kolonia (Niemcy) i Viktora Makarova, Kolonia (Niemcy), reprezentowanych przez adwokatów Dr K. Adamantopoulosa i E. Petritsiego, z adresem do doręczeń w Luksemburgu, przeciwko Radzie Unii Europejskiej i Komisji Wspólnot Europejskich.
Strona skarżąca wnosi do Sądu o:
– zobowiązanie Wspólnoty Europejskiej na podstawie art. 288 ust. 2 Traktatu WE do naprawienia szkody poniesionej w wyniku przyjęcia ostatecznych środków antydumpingowych przewidzianych w rozporządzeniu antydumpingowym, poprzez zasądzenie kwot:
– 118.058,46 EUR na rzecz Trubowest Handel tytułem odszkodowania, wraz z odsetkami za zwłokę w wysokości 8 % w skali rocznej od tej kwoty,
– 397.916,91 EUR
(277.939,37 + 63.448,54 + 56.529,00) na rzecz V. Makarova tytułem odszkodowania, wraz z odsetkami za zwłokę w wysokości 8 % w skali rocznej od tej kwoty,
– 128.000,00 EUR na rzecz Trubowest Handel tytułem korzyści utraconych w okresie między rokiem 2000 i 2004, wraz z odsetkami za zwłokę w wysokości 8 % w skali rocznej od tej kwoty lub ewentualnie w wysokości należnej Trubowest tytułem odszkodowania za korzyści utracone w okresie między rokiem 2000 i 2004, która zostanie ustalona w toku postępowania, w drodze umowy między stronami, po wydaniu postanowienia przez Sąd, wraz z odsetkami za zwłokę w wysokości 8 % w skali rocznej od tej kwoty,
– 150.000,00 EUR na rzecz V. Makarova tytułem zadośćuczynienia za doznane krzywdy, wraz z odsetkami za zwłokę w wysokości 8 % w skali rocznej od tej kwoty,
– obciążenie Rady i Komisji kosztami postępowania.
Zarzuty i główne argumenty
Pierwszy ze skarżących jest importerem rur i przewodów bez szwu do Wspólnoty Europejskiej, podczas gdy drugi ze skarżących jest dyrektorem zarządzającym. Swą skargą dochodzą naprawienia szkody, którą rzekomo ponieśli w następstwie przyjęcia rozporządzenia nr 2320/97(1) nakładającego ostateczne cła antydumpingowe na przywóz niektórych rur i przewodów bez szwu z żelaza lub stali niestopowej pochodzących z Węgier, Polski, Rosji, Republiki Czeskiej, Rumunii i Republiki Słowackiej.
Skarżący podnosi, że w ramach postępowania na podstawie art. 81 WE nałożono karę pieniężną na szereg wspólnotowych producentów rur i przewodów bez szwu(2). Według skarżących, jest bardzo prawdopodobne jeśli nie pewne, że sprzeczne z zasadami konkurencji postępowanie producentów rur i przewodów bez szwu miało wpływ na wyniki badania szkody i związku przyczynowego w ramach postępowania antydumpingowego, wobec faktu, że postępowanie w zakresie ochrony konkurencji i postępowanie antydumpingowe pokrywały się w zakresie objętych nimi produktów, uczestniczących w nich spółek i okresów dochodzenia. Skarżący zarzucają, że Komisja jednakże nie uwzględniła sprzecznego z zasadami konkurencji postępowania przy ustalaniu szkody spowodowanej rzekomym przywozem po cenach dumpingowych, jak wymaga tego rozporządzenie nr 384/1996(3).
Na powyżej wskazanej podstawie skarżący podnoszą naruszenie rozporządzenia nr 384/1996 oraz obowiązku dobrej administracji i należytej staranności. Twierdzą oni również, że Rada i Komisja przyznały następnie, że niezgodne z zasadami konkurencji zachowanie miało wpływ na dochodzenie antydumpingowe i na mocy rozporządzenia nr 1322/2004(4) stwierdziły, że dalsze stosowanie środków nałożonych rozporządzeniem nr 2320/1997 nie jest właściwe.
Skarżący argumentują, że gdyby Rada i Komisja nie naruszyły powyższych zasad i zobowiązań, rozporządzenie nr 2320/1997 nigdy nie zostałoby przyjęte a skarżący nie ponieśliby szkody nim wyrządzonej. Skarżący dochodzą wobec tego odszkodowania, które w przypadku pierwszego skarżącego polega na zwrocie zapłaconych przezeń na podstawie rozporządzenia nr 2320/1997 kwot ceł oraz rekompensacie utraconych korzyści. Drugi skarżący dochodzi odszkodowania w zakresie zapłaconych przezeń na podstawie rozporządzenia nr 2320/1997 kwot, zarobku utraconego w wyniku niewypłacenia mu wynagrodzenia z tytułu pełnienia funkcji dyrektora, rzekomo poniesionych kosztów sądowych jak również w zakresie doznanej krzywdy.
______
(1) Rozporządzenie Rady (WE) nr 2320/97 z 17 listopada 1997 r., Dz.U. L 322 z 25.11.1997, str. 1.
(2) 2003/382/WE Decyzja Komisji z dnia 8 grudnia 1999 r. w sprawie postępowania na podstawie art. 81 Traktatu WE (Sprawa IV/E-1/ 35.860-B stalowe rury bez szwu)(ogłoszona w dokumencie numer C(1999) 4154), Dz.U. L 140 z 6.6.2003, str. 1.
(3) Rozporządzenie Rady (WE) nr 384/96 z dnia 22 grudnia 1995 r. w sprawie ochrony przed dumpingowym przywozem z krajów nie będących członkami Wspólnoty Europejskiej, Dz.U. L 56 z 6.3.1996, str. 1.
(4) Rozporządzenie Rady (WE) nr 1322/2004 z dnia 16 lipca 2004 r. zmieniające rozporządzenie (WE) Nr 2320/97 w nakładające ostateczne cła antydumpingowe na przywóz niektórych rur i przewodów bez szwu z żelaza lub stali niestopowej pochodzących między innymi z Rosji i Rumunii, Dz.U. L 246 z 20.7.2004, str. 10.
