Skarga wniesiona w dniu 28 września 2005 r. - AITECAssociazione Italiana Tecnico Economica del Cemento i in. przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich(Sprawa T-371/05)
(2005/C 296/73)
Język postępowania: włoski
(Dz.U.UE C z dnia 26 listopada 2005 r.)
Strony
Strona skarżąca: AITEC - Associazione Italiana Tecnico Economica del Cemento (Rzym, Włochy), BUZZI UNICEM S.P.A. (Casale Monferrato, Włochy), ITALCEMENTI GROUP (Bergamo, Włochy) [przedstawiciel(-e): adwokaci Massimo Merla i Claudio Tesauro]
Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich
Żądania strony skarżącej
– stwierdzenie nieważności decyzji w razie gdyby Komisja nie przedstawiła dowodu, że komisarz Dimas jest uprawniony do sygnowania aktów prawnych ustanawianych w dziedzinie ochrony konkurencji, a w szczególności pomocy publicznej,
– stwierdzenie nieważności decyzji: (i) w części, w jakiej, stwierdzając, że nie podnosi zastrzeżeń w odniesieniu do KPR (art. 2 decyzji) i zatwierdzając zatem wskazany w KPR sposób przyznania przydziałów między sektory, zezwala na zawartą w nim dyskryminację, która prowadzi do uprzywilejowania przedsiębiorstw z niektórych sektorów kosztem innych; (ii) w części, w jakiej stwierdza niezgodność z kryterium nr 10 załącznika III do dyrektywy 2003/87 zamiaru umożliwienia istniejącym urządzeniom objętym procedurą uaktualnienia pozwolenia uzyskania przydziałów z rezerwy dla nowych operatorów w odniesieniu do zmodyfikowanego urządzenia istniejącego przed uaktualnieniem pozwolenia [art. 1 lit. b) decyzji] również wówczas, gdy nowi operatorzy nie wyczerpali ilości zarezerwowanej do ich dyspozycji; oraz (iii) w części, w jakiej żąda od Włoch dokonania zmian w KPR polegających na wykreśleniu możliwości zezwolenia w odniesieniu do istniejących urządzeń objętych procedurą uaktualnienia pozwolenia na uzyskiwanie przydziałów z rezerwy dla nowych operatorów w odniesieniu do zmodyfikowanego urządzenia istniejącego przez uaktualnieniem pozwolenia [art. 2 lit. b) decyzji],
– obciążenie Komisji kosztami postępowania.
Zarzuty i główne argumenty
Niniejsza skarga dotyczy decyzji z dnia 25 maja 2005 r.(1), w której Komisja Wspólnot Europejskich wypowiedziała się w przedmiocie zgodności krajowego planu rozdzielania przydziałów emisji gazów cieplarnianych notyfikowanego przez Włochy (KPR) z kryteriami wymienionymi w dyrektywie Parlamentu Europejskiego i Rady 2003/87/WE z dnia 5 czerwca 2002 r.(2)
W pierwszej kolejności skarżący wnoszą o zbadanie, czy komisarz, który podpisał decyzję, miał kompetencję do ustanowienia zaskarżonego aktu. Zwracają się oni do Sądu w szczególności o dokonanie weryfikacji kompetencji komisarza Dimasa w zakresie aktów prawnych ustanawianych w dziedzinie ochrony konkurencji, a w szczególności pomocy publicznej, oraz o stwierdzenie w razie przekroczenia granic kompetencji nieważności zaskarżonego aktu.
Skarżący podnoszą w drugiej kolejności naruszenie art. 88 ust. 2 i ust. 3 WE z tego względu, że Komisja dokonała oceny KPR, będącego środkiem, który może zawierać elementy pomocy publicznej, bez zachowania przepisów proceduralnych zawartych w powołanym przepisie.
W trzeciej kolejności skarżący twierdzą, że dokonując oceny w ramach KPR ewentualnych elementów pomocy publicznej, Komisja naruszyła art. 87 WE, kryterium nr 5 załącznika III do dyrektywy 2003/87 oraz zasadę niedyskryminacji. Do naruszenia doszło z tego względu, że zatwierdzając ustanowiony w KPR sposób przyznania przydziałów pomiędzy sektory, Komisja zezwoliła na dyskryminację zawartą w tym rozdziale ze szkodą dla producentów cementu.
Skarżący podnoszą w czwartej kolejności, że Komisja w sposób błędny zastosowała kryterium nr 10 załącznika III do dyrektywy 2003/87/WE, uznając za sprzeczny z tym kryterium "zamiar Włoch w zakresie umożliwienia istniejącym urządzeniom, które muszą uaktualnić pozwoleń, uzyskania przydziałów z rezerwy dla nowych operatorów w odniesieniu do zmodyfikowanego urządzenia, istniejącego przed uaktualnieniem pozwolenia". W ten sposób Komisja miałaby naruszyć kryterium nr 5 załącznika II do dyrektywy 2003/87/WE oraz zasadę niedyskryminacji, gdyż pomijając specyfikę sektorów, których dotyczy stosowanie dyrektywy, jeszcze raz postawiła producentów cementu w niekorzystnej sytuacji w porównaniu z innymi producentami w odniesieniu do możliwości zwiększenia produkcji.
Wreszcie skarżący wskazują, że doszło do naruszenia przepisów art. 11, 12, 13 i art. 28 dyrektywy 2003/87/WE z tego względu, że Komisja zatwierdziła KPR, pomimo że nie zawiera on wyraźnych postanowień pozwalających przedsiębiorstwom na zorganizowanie się we właściwy sposób za pomocą przenoszenia przydziałów i wspólnego korzystania z instalacji, przewiduje inne okresy referencyjne niż okres pięcioletni dla przeniesienia pozostałych przydziałów, niesłusznie ogranicza wspólne korzystanie z instalacji i nie przewiduje akceptacji anulowanych przydziałów emisji.
______
(1) Decyzja Komisji z dnia 25 maja 2005 r. dotycząca krajowego planu rozdziału uprawnień do emisji gazów cieplarnianych zgłoszonego przez Włochy zgodnie z dyrektywą 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady [C(2005)1527 wersja ostateczna, Dz.U. UE C 226, z 15.09.2005, str. 2].
(2) Dyrektywa 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 13 października 2003 r. ustanawiająca system handlu przydziałami emisji gazów cieplarnianych we Wspólnocie oraz zmieniająca dyrektywę Rady 96/61/WE, Dz. U. L 275 z 25.10.2003, str. 32.
