Odwołanie od wyroku Sądu Pierwszej Instancji (druga izba) z dnia 15 czerwca 2005 r. w sprawach połączonych T-71/03, T-74/03, T-87/03 i T-91/03, Tokai i in. przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich, dotyczące sprawy T-91/ 03, wniesione w dniu 30 sierpnia 2005 r. przez SGL Carbon AG(Sprawa C-328/05 P)
(2005/C 281/14)
(Język postępowania: niemiecki)
(Dz.U.UE C z dnia 12 listopada 2005 r.)
W dniu 30 sierpnia 2005 r. r. do Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich wpłynęło odwołanie SGL Carbon AG od wyroku Sądu Pierwszej Instancji (druga izba) z dnia 15 czerwca 2005 r. w sprawach połączonych T-71/03, T-74/03, T-87/03 i T-91/03, Tokai i in. przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich dotyczące sprawy T-91/01. Pełnomocnikami procesowymi wnoszącej odwołanie są adwokaci Dr. Martin Klusmann i Dr. Frederik Wiemer, Freshfields Bruckhaus Deringer, Feldmühleplatz 1, D-40008 Düsseldorf.
Wnosząca odwołanie zwraca się do Trybunału o:
– częściowe uchylenie wyroku Sadu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich z dnia 15 czerwca 2005 r. w sprawach połączonych T-71/03, T-74/03, T-87/03 i T-91/03(1) w zakresie w jakim oddalił on skargę w sprawie T-91/03, skierowaną przeciwko decyzji pozwanej COM(2002)5083 wersja ostateczna z dnia 17 grudnia 2002 r. w sprawie postępowania na podstawie art. 81 TWE;
– ewentualnie, stosowne obniżenie grzywny nałożonej na skarżącą w art. 3 decyzji z dnia 17 grudnia 2002 r. i dalsze stosowne obniżenie ustalonej w podważanym wyroku kwoty odsetek liczonych od powstania zawisłości sprawy i odsetek za zwłokę;
– obciążenie pozwanej kosztami postępowania w całości.
Zarzuty i główne argumenty:
Odwołanie przeciwko ww. wyrokowi Sądu Pierwszej Instancji jest w opinii wnoszącej to odwołanie uzasadnione błędnym zastosowaniem zasad postępowania i naruszeniem prawa wspólnotowego.
1. Zarzuca ona, że w niniejszym przypadku - zgodnie z powszechnie obowiązującą w systemach prawnych Państw Członkowskich i Wspólnoty, a także mającą zastosowanie w stosunku do państw trzecich zasadą ne bis in idem - należało dokonać zaliczenia kary nałożonej uprzednio w Stanach Zjednoczonych Ameryki na wnoszącą odwołanie. Stanowiący naruszenie tej zasady, a wskutek tego - zasady sprawiedliwości materialnej - zupełny brak uwzględnienia sankcji nałożonych wcześniej za granicą stanowi jej zdaniem naruszenie prawa i nie wchodzi w zakres swobodnego uznania rozstrzygających w tej sprawie urzędów i Sądu Pierwszej Instancji.
2. Podwyższenie kwoty grzywny o 35 % w związku z zarzucanym zajmowaniem wyłącznej pozycji przywódcy kartelu [Ringleader] jest nieuzasadnione, ponieważ nie dają ku temu podstawy ani niepodważalne okoliczności faktyczne ani sprzeczne stwierdzenia samego Sądu Pierwszej Instancji. Naruszono również prawo wnoszącej odwołanie do obrony, gdyż z zarzutów Komisji nie wynika jasno, że chciała jej ona przypisać wyłączną pozycję przywódcy kartelu.
3. Sąd Pierwszej Instancji nie wypowiedział się jasno w przedmiocie podniesionego przez wnoszącą odwołanie zarzutu, zgodnie z którym jej prawo do obrony zostało w odniesieniu do jej wywodów i przedłożonych przez nią wniosków dowodowych nieodwracalnie naruszone wskutek niedostatecznych umiejętności językowych zajmującej się sprawą grupy członków Komisji.
4. Niedoceniono wkładu we współpracę, jaki miał miejsce ze strony wnoszącej odwołanie. Z uwagi na to iż wkład ten jest co najmniej tak samo wartościowy jak wkład poczyniony przez inne strony, jest ona w swej opinii dyskryminowana - ze względu na znacznie mniejsze, w porównaniu z innymi stronami, obniżenie kwoty grzywny.
5. Nałożone grzywny są nieproporcjonalnie wysokie, ponieważ nie uwzględniono trudnej sytuacji finansowej, w jakiej znajdowała się wnosząca odwołanie w chwili wydawania decyzji. Komisja i Sąd Pierwszej Instancji nie mogą zakładać, że przy wymierzaniu sankcji nie należy co do zasady uwzględniać gospodarczej zdolności finansowej; przeciwnie, muszą one w każdym przypadku sprawdzić, czy dany podmiot jest w stanie ponieść gospodarczy ciężar wymierzonej sankcji.
6. Wreszcie, błędnie ustalono wysokość odsetek: szczególnie wysokie odsetki liczone od powstania zawisłości sprawy stanowią dodatkową karę, dla której brak jest podstawy prawnej.
______
(1) Dz. U. C 205 z 20.08.2005
