Skarga wniesiona w dniu 23 marca 2005 r. przez Komisję Wspólnot Europejskich przeciwko Impetus Consultants(Sprawa T-138/05)
(2005/C 182/69)
(Język postępowania: grecki)
(Dz.U.UE C z dnia 23 lipca 2005 r.)
W dniu 23 marca 2005 r. do Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich wpłynęła skarga Komisji Wspólnot Europejskich reprezentowanej przez D. Triantafyllou, wspieranego przez adwokata N. Kostikas, przeciwko Impetus Consultants.
Komisja Wspólnot Europejskich wnosi do Sądu Pierwszej Instancji o:
– orzeczenie, że strona pozwana ma zapłacić kwotę 325.655,21 euro, z czego kwota 160.380,35 stanowi należność główną, a kwota 75.274,86 stanowi odsetki za zwłokę naliczane od dnia wymagalności należności głównej zgodnie z notami obciążeniowymi.
– orzeczenie, że strona pozwana ma zapłacić począwszy od dnia 15 marca 2005 r. do czasu całkowitej zapłaty zadłużenia kwotę 41,93 euro dziennie tytułem odsetek od zadłużenia powstałego w związku z kontraktem COP 493 "Invite", kwotę 1,66 euro dziennie tytułem odsetek w związku z kontraktem TR 1006 "Ausias" oraz kwotę 1,01 euro dziennie tytułem odsetek w związku z kontraktem V 2043 "Artis".
– obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania.
Zarzuty i główne argumenty
Wspólnota Europejska reprezentowana przez Komisję Wspólnot Europejskich, zawarła ze stroną pozwaną trzy kontrakty w ramach wspólnotowego programu ramowego na rzecz badań i rozwoju. Dokładniej chodzi o następujące kontrakty:
– kontrakt nr COP 493 "Invite" dotyczący w szczególności wdrożenia projektu zatytułowanego "Telematyka dla żeglugi śródlądowej", który miał zostać wykonany w terminie 24 miesięcy począwszy od dnia 30 grudnia 1994 r. Strona pozwana była członkiem i koordynatorem stosownego konsorcjum;
– kontrakt nr TR 1006 "Ausias", który dotyczył w szczególności wdrożenia projektu zatytułowanego "Zaawansowane systemy telematyczne transportu w obszarach miejskich z integracją i normalizacją" i powinien zostać wykonany w terminie 23 miesięcy począwszy od dnia 30 grudnia 1995 r. Strona pozwana była czł onkiem stosownego konsorcjum.
– kontrakt nr V 2043 "Artis" dotyczący w szczególności wdrożenia projektu zatytułowanego "Zaawansowane systemy telematyczne transportu drogowego w Hiszpanii" i powinien zostać wykonany w terminie 12 miesięcy począwszy od dnia 1 grudnia 1992 r. Strona pozwana była członkiem stosownego konsorcjum.
We wszystkich przypadkach przewidziane zostało, iż Komisja przyczyni się finansowo do należytego wykonania odpowiedniego projektu, w granicach ustalonych osobno w każdym z kontraktów. Dla każdego z kontraktów Komisja dokonała wypłaty zaliczek na poczet swojego wkładu.
W następstwie kontroli finansowych Komisja odkryła, że strona pozwana wykorzystała tylko część pieniędzy wypłaconych zaliczkowo na pokrycie potrzeb związanych z projektem, w szczególności:
– w przypadku kontraktu COP 493 "Invite" Komisja wypłaciła stronie pozwanej, ze względu na jej status koordynatora konsorcjum zaliczkę w kwocie 257.400 euro. Strona pozwana przypuszczalnie wypłaciła pozostałym stronom kontraktu jedynie kwotę 79.062,70 euro, zatrzymując kwotę 178.337,30 euro, z której jedynie kwota 42.000 euro została wykorzystana na wykonanie tego projektu. Komisja wystosowała do strony pozwanej notę obciążeniową w wysokości 136.037, 30 euro.
– w przypadku kontraktu nr TR 1006 "Ausias" Komisja wypłaciła konsorcjum za okres, w trakcie którego strona pozwana była jego członkiem, zaliczkę w wysokości 78.341,91 euro. Komisja zweryfikowała, iż strona pozwana wykorzystała jedynie kwotę 63.229,63 na wykonanie tego projektu i wystosowała do niej notę obciążeniową na kwotę 15.112,28 euro.
– w przypadku kontraktu nr V 2043 "Artis" strona pozwana, jako członek stosownego konsorcjum, otrzymała od Komisji zaliczkę w wysokości 62.621,86 euro. Komisja stwierdziła, że tylko 53.391,09 euro zostało wykorzystane na wykonanie tego projektu i wystosowała do strony pozwanej notę obciążeniową w wysokości 9.320,77 euro.
W swojej skardze Komisja domaga się zapłaty wyżej wskazanych dłużnych kwot, jak również odpowiadających im należnym odsetkom, zgodnie z przepisami prawa właściwego dla każdego z kontraktów, to znaczy prawa greckiego w odniesieniu do wszystkich kwestii związanych z pierwszym kontraktem oraz prawa hiszpańskiego w odniesieniu do wszystkich kwestii związanych z pozostałymi kontraktami.
