Skarga wniesiona w dniu 25 kwietnia 2005 r. przez Hoechst AG przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich(Sprawa T-161/05)
(2005/C 155/53)
(Język postępowania: niemiecki)
(Dz.U.UE C z dnia 25 czerwca 2005 r.)
W dniu 25 kwietnia 2005 r. do Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich wpłynęła skarga Hoechst AG, z siedzibą we Frankfurcie nad Menem (Niemcy), reprezentowanej przez adwokatów M. Klusmanna i U. Itzena, przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich.
Strona skarżąca wnosi do Sądu o:
– stwierdzenie nieważności art. 2 i 3 decyzji Komisji z dnia 17 lutego 2005 r. w zakresie, w jakim dotyczą one strony skarżącej;
– ewentualnie, stosowne obniżenie grzywny określonej w art. 2 zaskarżonej decyzji;
– obciążenie Komisji kosztami postępowania.
Zarzuty i główne argumenty
W zaskarżonej decyzji nr C(2004)4876 ostatecznej z dnia 19 stycznia 2005 r. Komisja stwierdziła, że strona skarżąca oraz inne przedsiębiorstwa naruszyły art. 81 ust. 1 Traktatu WE (od dnia 1 stycznia 1994 r. również art. 53 ust. 1 Porozumienia EOG), dokonując przydziału ograniczeń ilościowych i odbiorców, uzgadniając podwyżki cen, ustanawiając system odszkodowań, dokonując wymiany informacji o ilościach zbytych produktów i cenach, biorąc udział w regularnych spotkaniach oraz utrzymując inne kontakty, celem uzgodnienia i zrealizowania wymienionych ograniczeń. Z powodu tych naruszeń na stronę skarżącą została nałożona grzywna.
W uzasadnieniu skargi strona skarżąca powołuje siedem zarzutów. Po pierwsze strona skarżąca podnosi, że wskutek wyodrębnienia i późniejszego zbycia odnośnego przedsiębiorstwa ze względów prawnych nie może na nią zostać nałożona grzywna.
Po drugie strona skarżąca podnosi, że nałożenie grzywny jest niedopuszczalne również przy założeniu, że należy nałożyć grzywnę na stronę skarżącą, ponieważ amnestia została przyznana późniejszej spółce dominującej spółki wnoszącej o amnestię, a nie stronie skarżącej jako jej wcześniejszej spółce dominującej. W związku z tym strona skarżąca uważa, że brak jest podstawy prawnej dla stosownego zróżnicowania.
Trzeci zarzut dotyczy wymiaru grzywny. Zdaniem strony skarżącej na podstawie uregulowania w sprawie świadków koronnych z 1996 r. stronie skarżącej powinna zostać przyznana obniżka grzywny w wysokości 10 % za względu na wyraźne niezaprzeczenie istotnych okoliczności faktycznych, które stanowiły podstawę przedstawionych zarzutów.
Strona skarżąca podnosi ponadto bezwzględną i względną nieproporcjonalność i niestosowność określenia stawki podstawowej w kontekście zwykłej praktyki decyzyjnej Komisji.
Po piąte strona skarżąca podważa powodującą podwyższenie grzywny możliwość uwzględniania wcześniejszych postępowań, które wyraźnie wzięto pod uwagę i podnosi ewentualnie naruszenie zasady ne bis in dem.
Ponadto strona skarżąca podnosi brak możliwości wglądu do akt i rażące naruszenie prawa przez raport funkcjonariuszy ds. przesłuchań i w końcu kwestionuje zgodność z prawem nakazu zaprzestania naruszenia.
