Bezpieczeństwo korzystania z solarium dla celów kosmetycznych(2004/C 275/03)
(Tekst mający znaczenie dla EOG)
(Dz.U.UE C z dnia 10 listopada 2004 r.)
Artykuł 9 dyrektywy Rady 73/23/EWG z dnia 19 lutego 1973 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw Państw Członkowskich odnoszących się do wyposażenia elektrycznego przewidzianego do stosowania w niektórych granicach napięcia(1) ustanawia procedury wprowadzenia przez Państwo Członkowskie zakazu wprowadzenia na rynek określonego sprzętu elektrycznego lub ograniczenia jego swobodnego przepływu ze względów bezpieczeństwa. W takim przypadku Państwo Członkowskie niezwłocznie powiadamia o tym inne zainteresowane Państwa Członkowskie oraz Komisję, wskazując podstawy takiej decyzji, w szczególności zaznaczając, czy niezgodność wynika z niedostatecznego zharmonizowania norm określonych w art. 5 dyrektywy, z niewłaściwego stosowania takich norm, albo z nieprzestrzegania dobrej praktyki inżynierskiej, określonej w art. 2. dyrektywy.
Artykuł 5 dyrektywy wprowadza domniemanie zgodności zharmonizowanych norm określonych przez Europejski Komitet Normalizacyjny Elektrotechniki CENELEC z wymaganiami określonymi w dyrektywie 73/23/EWG. Odniesienia do powyższych norm są publikowane przez Komisję Europejską dla celów informacyjnych w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.
W związku ze zgłoszeniem dokonanym przez władze hiszpańskie i fińskie na mocy klauzuli ochronnej zgodnie z art. 9 Dyrektywy niskiego napięcia, poinformowano Komisję o niedostatecznym zharmonizowaniu normy EN 60335-2-27:1997.
Niedostateczna harmonizacja dotyczy ryzyka związanego z wystawieniem na działanie promieniowania ultrafioletowego (UV)(2). Nadmierne wystawienie na działanie promieni UV może spowodować oparzenia słoneczne oraz uszkodzenie rogówki i spojówki oka. Może również prowadzić do przedwczesnego starzenia się skóry, jak również zwiększać ryzyko niezłośliwego i złośliwego nowotworu skóry.
Zgodnie z art. 5 dyrektywy 73/23/EWG odniesienie do zharmonizowanej normy EN 60335-2-27:1997 zostało opublikowane w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.
Wyżej określona norma przyjęta przez Europejski Komitet Normalizacyjny Elektrotechniki CENELEC jest zatytułowana:
– EN 60335-2-27:1997 "Bezpieczeństwo urządzeń elektrycznych do użytku domowego i podobnego, część 2-27 - szczegółowe wymagania dotyczące urządzeń do naświetlania skóry promieniami ultrafioletowymi i podczerwonymi".
Norma definiuje następujące cztery różne rodzaje solariów emitujących promienie UV:
– urządzenia typu UV 1 emitujące promieniowanie UV, którego biologiczny efekt jest skutkiem promieniowania o falach o długości wyższej niż 320 nm oraz charakteryzujące się stosunkowo wysokim natężeniem promieniowania (≥ Ă 0,15 W/ m-2) o zakresie 320-400 nm; Emisja o długości fali poniżej 320 nm jest ograniczona do 0,5 mW/m-2,
– urządzenia typu UV 2 emitujące promieniowanie UV, którego biologiczny efekt jest skutkiem promieniowania o falach w zakresie UV-A i UV-B oraz charakteryzujące się stosunkowo wysokim natężeniem promieniowania (≥ Ă 0,15 W/m-2) o zakresie 320-400 nm; natężenie promieniowania o długościach fal poniżej 320 nm mieści się w zakresie 0,5-150 mW/m-2,
– urządzenia typu UV 3 emitujące promieniowanie UV, którego biologiczny efekt jest skutkiem promieniowania o falach w zakresie UV-A i UV-B oraz charakteryzujące się ograniczonym natężeniem promieniowania (≤ Â 0.15 W/m-2) w każdym zakresie promieniowania UV,
– urządzenia typu UV 4 emitujące promieniowanie, którego biologiczny efekt jest głównie skutkiem promieniowania o długościach fal poniżej 32 nm (przy natężeniu promieniowania powyżej 0,15 W/m-2 i zakresie fal 320-400 nm, natężenie promieniowania jest ograniczone do 0,15 W/m-2).
W normie EN 60335-2-27:1997 stwierdzono niedostateczne zharmonizowanie w następującym zakresie:
– dla urządzeń typu UV 1 i UV 2 nie ustalono dopuszczalnego maksymalnego rzeczywistego natężenia promieniowania UV-A,
– dla urządzeń typu UV 4 nie ustalono dopuszczalnego maksymalnego rzeczywistego natężenia promieniowania UV-B,
– dla urządzeń typu UV 1, UV 2, UV 3 i UV 4 nie ustalono dopuszczalnego maksymalnego rzeczywistego natężenia promieniowania UV-C.
Zgodnie z założeniami związanymi z bezpieczeństwem określonymi w dyrektywie 73/23/EWG, Załącznik I, ust. 2 lit. b) i c) wyposażenie elektryczne powinno być zaprojektowane i wyprodukowane w sposób zapewniający:
– ochronę przed niebezpieczeństwem spowodowanym promieniowaniem,
– ochronę przed niebezpieczeństwem nieelektrycznym, które może być spowodowane przez wyposażenie elektryczne.
Obecnie obowiązująca wersja normy nie uwzględnia odpowiednio zagrożeń związanych z wystawieniem na działanie promieniowania UV, ponieważ nie określa wszystkich niezbędnych wartości granicznych w zakresie rzeczywistego natężenia napromieniowania UV dla różnych solariów.
W związku z powyższym norma EN 60335-2-27:1997 w wersji opublikowanej w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej nie zapewnia podstawy domniemania zgodności w odniesieniu do zagrożeń związanych z wystawieniem na działanie promieniowania UV z uwagi na brak wartości określających maksymalne dopuszczalne rzeczywiste natężenie promieniowania UV-A i/lub UV-B oraz UV-C.
Powyższe wnioski poparli eksperci z administracji krajowych podczas spotkania Grupy Roboczej ds. Współpracy Administracyjnej w dniu 1 października 2003 r. oraz eksperci z administracji krajowych podczas spotkania zespołu roboczego LVD w dniach 24 i 25 lutego 2004 r.
Komisja Europejska wystąpiła z wnioskiem do Europejskiego Komitetu Normalizacyjnego Elektrotechniki CENELEC o rewizję przedmiotowej normy w celu ustalenia, czy uwzględnia ona odpowiednio wyżej określone zagrożenia.
W przypadku braku zrewidowanej ujednoliconej normy producenci są zobowiązani do oceny zagrożeń związanych z solariami dla celów kosmetycznych w celu zapewnienia, że zagrożenia związane z wystawieniem na działanie promieni UV są odpowiednio uwzględniane przy określaniu zgodności tych urządzeń z wymaganiami Dyrektywy niskiego napięcia.
W związku z powyższym Komisja wyraża opinię, że:
– norma EN 60335-2-27:1997 w wersji opublikowanej w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej nie zapewnia podstawy domniemania zgodności z Dyrektywą niskiego napięcia 73/23/EWG z uwagi na brak wartości określających maksymalne dopuszczalne rzeczywiste natężenie promieniowania dla następujących urządzeń i typów promieniowania UV:
– urządzenia typu UV 1 i UV 2 w odniesieniu do zagrożeń związanych w narażeniem na działanie promieniowania UV-A,
– urządzenia typu UV 4 w odniesieniu do zagrożeń związanych w narażeniem na działanie promieniowania UV-B,
– urządzenia typu UV 1, UV 2. UV 3 i UV 4 w odniesieniu do zagrożeń związanych w narażeniem na działanie promieniowania UV-C;
– władze Państw Członkowskich wezmą pod uwagę niniejszą opinię w ramach nadzoru rynku. Państwa Członkowskie powinny stosować środki nadzoru rynku w zależności od indywidualnej oceny każdego przypadku i działać zgodnie z zasadą proporcjonalności.
______
(1) Dyrektywa Rady 73/23/EWG (Dz.U. L 77 z 26.3.1973), zmieniona dyrektywą 93/68/EWG (Dz.U. L 220 z 30.8.1993).
(2) Międzynarodowa Komisja do spraw Oświetlenia (CIE) definiuje promieniowanie ultrafioletowe jako promieniowanie optyczne o fali dł. 100-400 nm. Obszar promieniowania dzieli się na trzy części: zakres UVC (l00-280 nm), UVB (280-315 nm) i UVA (315-400 nm).
(3) Dz.U. C 103 z 29.4.2004, str. 2.
