Skarga wniesiona dnia 3 września 2004 r. przez Minina Leonida przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich(Sprawa T-362/04)
(2004/C 273/70)
(Język postępowania: włoski)
(Dz.U.UE C z dnia 6 listopada 2004 r.)
Dnia 3 września 2004 r. do Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich została wniesiona skarga przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich przez Minina Leonida reprezentowanego przez adwokatów Tita Ballarina i Corsa Bovia.
Strona skarżąca wnosi do Sądu Pierwszej Instancji o:
– stwierdzenie nieważności pkt 13 załącznika do rozporządzenia Komisji (WE) nr 1149/2004 z dnia 22 czerwca 2004 r. zmieniającego rozporządzenie Rady (WE) nr 872/2004 dotyczące dalszych środków ograniczających w odniesieniu do Liberii,
– stwierdzenie nieważności wymienionego wyżej rozporządzenia w całości z uwagi na fakt, że zostało przyjęte na podstawie sprzecznego z prawem rozporządzenia (rozporządzenie nr 872/2004),
– orzeczenie na podstawie art. 241 o niemożności stosowania rozporządzenia nr 872/2004.
Zarzuty i główne argumenty
Strona skarżąca w niniejszej sprawie stwierdza, że mocą rozporządzenia Rady (WE) nr 872/2004 z 29 kwietnia 2004 r., wydanego na podstawie wspólnego stanowiska Rady 2004/487/WPZiB dotyczącego zamrożenia funduszy byłego prezydenta Liberii Charlesa Taylora oraz osób i podmiotów z nim związanych, Wspólnota uzyskała instrumenty umożliwiające jej zamrożenie funduszy i środków ekonomicznych będących w posiadaniu lub kontrolowanych, bezpośrednio lub pośrednio przez osoby i podmioty wymienione w Załączniku 1 do tego rozporządzenia. Następnie, na podstawie przepisu art. 11 lit. a) rozporządzenia 872/2004 Komisja przyjęła rozporządzenie (WE) nr 1149/2004 z 22 czerwca 2004 r., które zmieniało wymieniony wyżej Załącznik 1, wymieniając również skarżącego jako jedną z osób, wobec których zastosowanie znajdują przewidziane środki.
Na poparcie swoich żądań skarżący wskazuje na:
– sprzeczność z prawem rozporządzeń nr 872/2004(1) i 1149/2004(2) z uwagi na to, że rezolucje Rady Bezpieczeństwa ONZ, na podstawie których przyjęto wspólne stanowisko 2004/137/WPZiB adresowane są wyłącznie do Państw Członkowskich, co wynika z natury ONZ, która jest organizacją posiadającą kompetencje w zakresie stosunków międzynarodowych, lecz nie mającą żadnej władzy ponadnarodowej,
– błędną podstawę prawną zaskarżonych aktów prawnych z tej przyczyny, że rozporządzenie nr 872/2004 wskazuje jako swoją podstawę prawną art. 60 i 301 Traktatu WE, podczas gdy obydwa rozporządzenia, o których mowa, odnoszą się do kwestii, których nie dotyczy regulacja zawarta w wymienionych wyżej przepisach WE,
– naruszenie prawa własności, będącego prawem podstawowym, chronionym przez wspólnotowy porządek prawny,
– naruszenie prawa do obrony polegające z jednej strony na tym, że przyjmując przedmiotowe rozporządzenia Wspólnota wybrała drogę pośrednią wydając akty będące w istocie zbiorem decyzji indywidualnych z pominięciem wszelkich istotnych procedur dochodzeniowych dotyczących zamrożonych funduszy, z drugiej zaś skarżący określany jest w przedmiotowym akcie licznymi nazwami własnymi, które nie są w żaden sposób wyjaśnione, i które mogłyby wprowadzić w błąd inspektorów ONZ.
______
(1) Rozporządzenie Rady (WE) nr 872/2004 z 29 kwietnia 2004 r. dotyczące dalszych środków ograniczających w odniesieniu do Liberii (Dz.U. L 162 z 30.4.2004, str. 32).
(2) Rozporządzenie Komisji (WE) nr 1149/2004 z dnia 22 czerwca 2004 r. zmieniające rozporządzenie Rady (WE) nr 872/2004 dotyczące dalszych środków ograniczających w odniesieniu do Liberii (Dz.U. L 222 z 23.6.2004.
