Skarga wniesiona dnia 14 czerwca 2004 r. przez Komisję Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Francuskiej(Sprawa C-255/04)
(2004/C 217/24)
(Dz.U.UE C z dnia 28 sierpnia 2004 r.)
Dnia 14 czerwca 2004 r. do Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich została wniesiona skarga przeciwko Republice Francuskiej sporządzona przez Komisję Wspólnot Europejskich reprezentowaną przez E. Traversa i A.-M. Rochaud - Joët, działających w charakterze pełnomocników, z adresem do doręczeń w Luksemburgu.
– Komisja Wspólnot Europejskich wnosi do Trybunału o stwierdzenie, że:
– uzależniając udzielenie licencji dla biura pośrednictwa pracy dla artystów mających swe przedsiębiorstwo w innym Państwie Członkowskim, od spełnienia kryterium zainteresowania działalnością biura ze względu na potrzeby artystów w zakresie zatrudnienia,
– narzucając domniemanie odnoszące się do systemu płac stosowane wobec artysty uznanego za usługodawcę mającego swe przedsiębiorstwo w jego Państwie Członkowskim pochodzenia, gdzie zazwyczaj świadczy analogiczne usługi,
– Republika Francuska uchybiła zobowiązaniom nałożonym na nią przez art. 43 i 49 WE, oraz o obciążenie Republiki Francuskiej kosztami.
Zarzuty prawne i główne argumenty:
System udzielania licencji usługodawcom mającym swe przedsiębiorstwo w innym Państwie Członkowskim, a nieposiadającym licencji wydanej na podobnych warunkach w ich Państwie pochodzenia, polega na całkowicie mechanicznym zastosowaniu tego samego systemu, który obowiązuje usługodawców mających swe przedsiębiorstwo we Francji i zupełnie nie uwzględnia dowodów i gwarancji już przedstawionych w kraju pochodzenia. Narzucenie francuskiego systemu udzielania licencji na tych warunkach wychodzi poza to, co jest niezbędne dla ochrony interesów przedmiotowych artystów. Z drugiej strony, kryterium zainteresowania działalnością biura ze względu na potrzeby artystów w zakresie zatrudnienia pozostawia ministrowi pracy, odpowiedzialnemu za udzielenie bądź cofnięcie licencji, całkowitą swobodę w podjęciu decyzji o wyłączeniu z rynku usługodawcy zagranicznego z powodu istnienia we Francji wystarczającej liczby francuskich licencjonowanych biur pośrednictwa pracy.
Jeśli chodzi o domniemanie odnoszące się do systemu płac stosowane wobec artysty uznanego jako usługodawca w jego Państwie Członkowskim pochodzenia, gdzie zazwyczaj świadczy on analogiczne usługi, to ogranicza ono swobodny przepływ usług w takim stopniu, w jakim może ono uniemożliwić bądź utrudnić działalność usługodawcy w innym Państwie Członkowskim, gdzie świadczy on analogiczne usługi zgodnie z prawem, a także wychodzi poza to, co jest niezbędne do osiągnięcia podstawowych celów przyjętego domniemania. Ponadto obalenie tego domniemania jest bardzo trudne, a wywiera ono skutki nie tylko w obszarze zabezpieczenia społecznego, ale także urlopów płatnych i dodatkowych ubezpieczeń emerytalnych. Chociaż domniemanie jest stosowane w ten sam sposób wobec artystów francuskich i artystów pochodzących z innych Państw Członkowskich, stanowi ono ograniczenie, które w sposób nieproporcjonalny w stosunku do zamierzonego celu utrudnia lub czyni mniej atrakcyjną działalność artystów mających przedsiębiorstwo w Państwie Członkowskim, gdzie zazwyczaj świadczą analogiczne usługi.
