(Sprawa T-167/04)(2004/C 201/36)
(Język postępowania: niemiecki)
(Dz.U.UE C z dnia 7 sierpnia 2004 r.)
Dnia 13 maja 2004 r. do Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich została wniesiona skarga przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich przez Asklepios Kliniken GmbH z siedzibą w Königstein-Falkenstein (Republika Federalna Niemiec), reprezentowaną przez K. Füßer, Rechtsanwalt.
Strona skarżąca wnosi do Sądu Pierwszej Instancji o:
– stwierdzenie, że Komisja naruszyła swe zobowiązania wynikające z art. 88 TWE oraz art. 10 ust. 1 i art. 13 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 659/1999 nie podejmując decyzji na podstawie art. 4 ust. 2, 3 lub 4 rozporządzenia (WE) nr 659/1999 w odpowiedzi na zażalenie wniesione przez skarżącą pismem z dnia 20 stycznia 2003 r.
Zarzuty i główne argumenty
Skarżąca jest spółką prawa prywatnego znajdującą się wyłącznie we własności prywatnej, specjalizującą się w działalności polegającej na prowadzeniu szpitali. Spółka ta stara się od stycznia 2003 r. o podjęcie przez Komisję decyzji na podstawie art. 4 ust. 2, 3 lub 4 rozporządzenia (WE) nr 659/1999 w sprawie rzekomej praktyki udzielania pomocy na rzecz szpitali publicznych w Republice Federalnej Niemiec.
Skarżąca wywodzi, że szpitale prywatne są zmuszone do finansowania swej działalności głównie poprzez płatności zagwarantowane na podstawie umów o udzielanie świadczeń zdrowotnych zawartych z właściwymi kasami chorych i ich związkami nadrzędnymi i ewentualnie poprzez dopłaty bezpośrednie do budowy szpitali, udzielane na podstawie planu finansowania szpitali istniejącego w danym kraju związkowym. W odróżnieniu, szpitale publiczne mogą dodatkowo liczyć na to, że ich często powstające straty będą regularnie pokrywane przez odpowiednie podmioty publiczne. Zdaniem skarżącej, świadczenia te są pomocą w rozumieniu art. 87 ust. 1 TWE, która to pomoc po pierwsze wymaga poinformowania zgodnie z art. 88 ust. 3 TWE, a ponadto jest niezgodna ze wspólnym rynkiem.
Skarżąca podnosi ponadto, że skarga jest uzasadniona, ponieważ Komisja nie podjęła czynności pomimo istniejącego w chwili wezwania obowiązku działania.
