(Sprawa T-174/04)(2004/C 179/32)
(Język postępowania: angielski)
(Dz.U.UE C z dnia 10 lipca 2004 r.)
Dnia 6 maja 2004 r. do Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich została wniesiona skarga przeciwko Radzie Unii Europejskiej przez Petrotub S.A. z siedzibą w Roman (Rumunia), reprezentowaną przez A.L. Merckxa, z adresem do doręczeń w Luksemburgu.
Skarżąca wnosi do Sądu Pierwszej Instancji o:
– Uchylenie art. 1 rozporządzenia Rady (WE) nr 235/2004 z dnia 10 lutego 2004 r. zmieniającego rozporządzenie Rady (WE) nr 2320/97 nakładające ostateczne cła antydumpingowe na przywóz niektórych rur i przewodów bez szwu z żelaza lub stali niestopowej pochodzących, między innymi, z Rumunii w zakresie, w jakim dotyczy ono importu do Wspólnoty Europejskiej towarów wyprodukowanych przez Petrotub S.A. oraz Republica S.A.(1)
– obciążyć kosztami stronę pozwaną.
Zarzuty i główne argumenty:
Zaskarżone rozporządzenie zostało uchwalone przez Radę w celu zastosowania się do wyroku Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich z dnia 9 stycznia 2003 r. w sprawie C- 76/00 P. Wyrok ten uchylił orzeczenie Sądu Pierwszej Instancji z dnia 15 grudnia 1999 r. w sprawach połączonych T-33/98 i T-34/98 Petrotub i Republica przeciwko Radzie(2) jak również rozporządzenie Rady (WE) nr 2320/97 z dnia 17 listopada 1997 r. nakładające ostateczne cła antydumpingowe na przywóz niektórych rur i przewodów bez szwu z żelaza lub stali niestopowej w zakresie, w jakim dotyczyło ono importu do Wspólnoty Europejskiej towarów wyprodukowanych przez Petrotub S.A. oraz Republica S.A.
Skarżąca na poparcie swojej skargi podnosi, że Rada przekroczyła swoje uprawnienia wynikające z art. 233 WE przez zastosowanie się do wyroku w sposób naruszający art. 6 ust. 1 i 9 oraz art. 2 ust. 11 rozporządzenia (WE) nr 384/96(3). Skarżąca utrzymuje w szczególności, że art. 6 ust. 9 został naruszony, ponieważ zaskarżone rozporządzenie zostało uchwalone na podstawie wstępnego postępowania, mimo, że od jego wszczęcia upłynęło ponad 15 miesięcy. Ponadto art. 6 ust. 1 został naruszony przez to, że przyjęte środki antydumpingowe nie były już oparte na informacjach odnoszących się do okresu przynajmniej 6 miesięcy bezpośrednio poprzedzającego wszczęcie postępowania. Skarżąca także utrzymuje, że zaskarżone rozporządzenie nie zawiera wystarczającego uzasadnienia wyjaśniającego, dlaczego dwie pierwsze metody obliczania marginesu dumpingu, przewidziane w art. 2 ust. 11 rozporządzenia nr 384/69, zostały odrzucone na rzecz trzeciej metody. Na tej podstawie skarżąca utrzymuje, że zaskarżone rozporządzenie narusza także art. 2 ust. 11 rozporządzenia nr 384/1996 jak również art. 253 WE.
______
(1) Dz.U. L 40 z 12 lutego 2004 r., str. 12.
(2) Zb.Orz. 1999, str. II-3837.
(3) Dz.U. L 56 z 6 marca 1996 r., str. 1.
