(Sprawa C-167/04 P)(2004/C 156/07)
(Dz.U.UE C z dnia 12 czerwca 2004 r.)
Dnia 5 kwietnia 2004 r. spółka JCB Service, z siedzibą w Rocester, Staffordshire (Zjednoczone Królestwo), reprezentowana przez E. Morgon de Rivery, prawnika. wniosła do Sądu Pierwszej Instancji odwołanie od wyroku pierwszej izby Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich z dnia 13 stycznia 2004 r. w sprawie T-67/01(1) JCB Service przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich
Wnosząca odwołanie wnosi do Trybunału o:
1. uchylenie w całości wyroku Sądu Pierwszej Instancji z dnia 13 stycznia 2004 r. w sprawie T-67/01 JCB Service przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich, ze uwagi na fakt, iż jest on sprzeczny z prawem wspólnotowym gdyż narusza prawo wnoszącej odwołanie do obrony, lub
2. uchylenie wyroku Sądu Pierwszej Instancji z dnia 13 stycznia 2004 r. w sprawie T-67/01, JCB Service przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich, w zakresie, w jakim: (i) kwestionuje ogólny zakaz sprzedaży biernej przez autoryzowanych dystrybutorów w Zjednoczonym Królestwie, Irlandii, Francji i we Włoszech, jak również rzekomy zakaz korzystania ze źródeł zaopatrzenia dystrybutorów we Francji i we Włoszech, co uniemożliwiło dostawy krzyżowe pomiędzy dystrybutorami, oraz w zakresie w jakim (ii) przewiduje on nałożenie na spółkę JCB Service grzywny za wspomniane rzekome naruszenia oraz
3. wydanie przez Trybunał ostatecznego wyroku w sprawie T-67/01 zgodnie z art. 61 Statutu Trybunału (WE) i tym samym uchylenie w całości lub w części, decyzji Komisji z dnia 21 grudnia 2000 r. w sprawie COMP.F.1/35.918(2) i przy wykorzystaniu jego pełnej kompetencji uchylenie bądź też zmniejszenie grzywny w wysokości 30 millionów euro nałożonej na spółkę JCB w drodze wyroku Sądu Pierwszej Instancji z dnia 13 stycznia 2004 r. w sprawie T-67/01, JCB Service przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich; oraz
4. we wszystkich przypadkach zasądzenie od Komisji zgodnie z art. 69 regulaminu Trybunału zwrotu kosztów poniesionych przez wnoszącą odwołanie w postępowaniu zarówno przed Sądem Pierwszej Instancji, jak i przed Trybunałem;
5. alternatywnie do 3., w przypadku, gdy Trybunał nie rozstrzygnie sprawy, zastrzeżenie kosztów i skierowanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd Pierwszej Instancji zgodnie z wyrokiem Trybunału.
Zarzuty i główne argumenty:
Pierwszy zarzut
Wnosząca odwołanie podnosi, iż Sąd Pierwszej Instancji ("SPI") naruszył prawo wspólnotowe poprzez odmowę uwzględnienia zarzutu, iż prawa wnoszącej odwołanie zostały naruszone. Po pierwsze, wnosząca odwołanie twierdzi, iż przysługujące jej prawo do obrony zostało naruszone ze względu na przewlekłość postępowania przed Komisją, które trwało 27 lat (od dnia notyfikacji do dnia wydania decyzji przez Komisję), co uniemożliwiło wykonywanie przez nią praw, które przysługiwały jej jako stronie zgłaszającej. SPI popełnił błąd co do prawa nie uwzględniając konsekwencji takiego naruszenia dla możliwości skutecznej ochrony ze strony wnoszącej odwołanie. Po drugie, wnosząca odwołanie twierdzi, że przysługujące jej domniemanie niewinności również zostało naruszone, ponieważ SPI nie uwzględnił niektórych dowodów wyłączających winę, nie zastosował metody faisceau d'indices (pakietu wskaźników) pozwalającej na dokonanie oceny dowodów istotnych w sprawie i nie przeprowadził odpowiedniej i bezstronnej argumentacji.
Drugi zarzut
Wnosząca odwołanie podnosi, że SPI naruszył art. 81 WE kwestionując (i) nałożenie przez wnoszącą odwołanie ogólnego zakazu sprzedaży biernej przez jego dystrybutorów w Zjednoczonym Królestwie, Irlandii, Francji i we Włoszech oraz (ii) ograniczenie źródła zaopatrzenia jej dystrybutorów we Francji i we Włoszech, na podstawie błędnej oceny prawnej faktów, niewłaściwej oceny dowodów oraz błędnego zastosowania odpowiednich przepisów wspólnotowego prawa konkurencji. To z kolei pociągnęło za sobą zastosowanie zakazu przewidzianego w art. 81 WE w sposób oczywiście sprzeczny z literą i celem wspomnianego przepisu.
Trzeci zarzut
Zarzut ten dotyczy sposobu naliczania grzywny. W tym zakresie wnosząca odwołanie podnosi, że SPI naruszył art. 15 rozporządzenia nr 17 łamiąc najważniejsze z podstawowych zasad, jakie mają zastosowanie do nakładania grzywien tj. zasadę dobrej administracji, uzasadnionych oczekiwań stron będących osobami prywatnymi oraz wymiaru kary w oparciu o zasadę dobrego traktowania, jak również dokonując niewłaściwej oceny powagi i czasu trwania wspomnianych naruszeń, oraz okoliczności łagodzących i obciążających.
______
(1) Dz.U. C 186 z dnia 30 czerwca 2001 r., str. 9.
(2) Dz.U. L 69 z dnia 12 marca 2002 r., str. 1.
