Do nawiązania stosunku pracy bez wątpienia wystarczy podanie w umowie składników przedmiotowo istotnych (essentialia negotii), a mianowicie rodzaju pracy. Przez rodzaj pracy rozumie się typ czynności składających się na umówioną pracę. Rodzaj ten może być wskazany wprost przez określenie pracy wchodzącej w zakres danego zawodu (np. lekarza) czy specjalności (np. księgowego) lub pośrednio - przez oznaczenie stanowiska roboczego. L. Florek, Prawo pracy. Komentarz, Warszawa 2009, wyd. V.
Sąd Najwyższy w sentencji wyroku I PK 73/08 stwierdził, iż "Rodzaj pracy może być określony w sposób bardziej lub mniej szczegółowy. Strony stosunku pracy, określając rodzaj pracy w sposób ogólny, pozostawiają pracodawcy - w ramach jego uprawnień kierowniczych - uszczegółowienie zakresu czynności pracownika." O zgodnym zamiarze stron przy określaniu rodzaju pracy można wnioskować również z całokształtu okoliczności, na przykład na podstawie kwalifikacji pracownika, rodzaju produkcji prowadzonej przez pracodawcę lub, w razie podjęcia pracy przez pracownika, w oparciu o rodzaj wykonywanych przez niego czynności. Dopiero gdy w żaden sposób nie da się ustalić rodzaju pracy, należy uznać, że nie doszło do nawiązania stosunku pracy.
Z powyższego należy wyciągnać wniosek, że polski ustawodawca, preferując jako formę zatrudnienia umową o pracę, dąży do jak najpełniejszej ochrony pracownika. Umowy cywilnoprawne (umowa o dzieło, umowa zlecenia) podlegają bowiem reżimowi kodeksu cywilnego, który nie przyznaje osobie podejmującej się wykonania dzieła bądź przyjęcia zlecenia szczególnej ochrony. Czyni to kodeks pracy w odniesieniu do pracownika - strony stosunku pracy.
Marta Osowska]]>