Funkcjonowanie w krajowym porządku prawnym od ponad dwóch lat przepisów dotyczących europejskiego nakazu aresztowania (ENA) wymusiło szereg zmian w tej regulacji, które uwzględniają zarówno zalecenia zawarte w Raporcie Komisji Europejskiej oceniającym implementację do prawa wewnętrznego przepisów unijnych jak i postulaty praktyków:
- rozszerzona została możliwość wydania ENA, także gdy przestępstwo zostało popełnione poza granicami RP, ale podlega jurysdykcji polskich sądów karnych;
- w postępowaniu sądowym i wykonawczym wprowadzono możliwość wydania przez sąd nakazu z urzędu;
- uregulowano postępowanie w przypadku braku wiedzy o miejscu pobytu osoby ściganej;
- jako organ uprawniony do występowania z wnioskiem o wyrażenie zgody na rozszerzenie zakresu ścigania wskazany został sąd właściwy do wydania nakazu, czyli sąd okręgowy, a nie jak dotychczas - sąd właściwy do rozpoznania sprawy, którym mógł być także sąd rejonowy;
- wprowadzono jako samoistną podstawę zastosowania tymczasowego aresztowania istnienie wydanego w innym państwie członkowskim Unii Europejskiej prawomocnego wyroku skazującego lub innej decyzji stanowiącej podstawę pozbawienia wolności osoby ściganej, a także przewidziana została możliwość zastosowania tego środka zapobiegawczego na czas nie dłuższy niż 7 dni, jeżeli zwróci się o to organ sądowy, który wydał nakaz europejski zapewniając, ze taka podstawa istnieje;
- wprowadzono możliwość występowania o przekazanie wraz z ENA także dowodów rzeczowych;
- szczegółowo uregulowano terminy zakończenia postępowania w przedmiocie przekazania i wydania postanowienia;
- obok instytucji odroczenia wykonania postanowienia o przekazaniu osoby ściganej do czasu zakończenia postępowania w kraju o inny czyn niż wskazany w nakazie lub wykonania kary za ten czyn wprowadzono alternatywnie możliwość czasowego jej przekazania na warunkach określonych w porozumieniu zawartym z organem który wydał europejski nakaz aresztowania.