Radca prawny Marek K. został obwiniony o to, że 3 listopada 2016 roku, jako właściciel kancelarii prawnej, organizował na elektronicznych urządzeniach w punkcie gier w celach komercyjnych gry o charakterze losowym. Naruszył tym przepisy art. 6 ust. 1 i art. 14 ust. 1 ustawy z 19 listopada 2009 roku o grach hazardowych. Dlatego, że działalność w zakresie gier na automatach może być prowadzona na podstawie udzielonej koncesji na prowadzenie kasyna gry.
Wyrok sądu karnego
Za to przewinienie prawomocnym wyrokiem sądu rejonowego z 15 listopada 2017 roku, został skazany, na mocy art. 107 § 1 k.k.s., na karę grzywny 100 stawek dziennych przy ustaleniu wysokości jednej stawki dziennej na kwotę 100 złotych.
Czytaj: Izba Dyscyplinarna SN: Radca prawny powinien być wzorem dla innych, także prywatnie>>
Działanie obwinionego było sprzeczne z ustawą o radcach prawnych oraz z art. 11 ust. 1 Kodeksu Etyki Radcy Prawnego. Według tego przepisu etyki, radca obowiązany jest dbać o godność zawodu nie tylko przy wykonywaniu czynności zawodowych, ale również w działalności publicznej i w życiu prywatnym.
Naruszeniem godności zawodu radcy prawnego jest w szczególności takie postępowanie radcy prawnego, które mogłoby zdyskredytować go w opinii publicznej lub podważyć zaufanie do zawodu.
Cena promocyjna: 191.21 zł
|Cena regularna: 239 zł
|Najniższa cena w ostatnich 30 dniach: zł
Najsurowsza kara
Okręgowy sąd dyscyplinarny uznał obwinionego radcę prawnego winnym zarzucanego mu czynu i wymierzył mu karę pozbawienia prawa wykonywania zawodu radcy prawnego.
Po odwołaniu się obwinionego do sądu drugiej instancji, Wyższy Sąd Dyscyplinarny Krajowej Izby Radców Prawnych w Warszawie utrzymał w mocy zaskarżone orzeczenie okręgowego sądu dyscyplinarnego.
Kasację od orzeczenia sądu dyscyplinarnego II instancji wniósł w imieniu własnym obwiniony, zaskarżając rozstrzygnięcie sądu w całości na swoją korzyść.
W kasacji podniósł zarzut naruszenia przepisów prawa procesowego. Zdaniem skarżącego, sąd dyscyplinarny przeprowadził rozprawę odwoławczą 12 sierpnia 2019 roku, pomimo złożenia wniosku o jej zniesienie z uwagi na złożenie przez skarżącego wniosku o skreślenie z listy radców prawnych, co stanowiło ważną przyczynę w rozumieniu art. 401 § 1 k.p.k., nie tyle z uwagi na osobę obwinionego, ile ze względów czysto prawnych.
Formułując ten zarzut, obwiniony wniósł o uchylenie zaskarżonego orzeczenia Wyższego Sądu Dyscyplinarnego i poprzedzającego go rozstrzygnięcia okręgowego sądu dyscyplinarnego oraz umorzenie postępowania. Sąd odkreślił, że obwiniony został skreślony z listy radców prawnych.
Izba Dyscyplinarna Sądu Najwyższego wezwała obwinionego Marka K. do uzupełnienia braków formalnych kasacji poprzez złożenie w terminie 7 dni kasacji pod rygorem pozostawienia kasacji wniesionej osobiście przez obwinionego bez rozpoznania.
W odpowiedzi na wezwanie obrońca obwinionego przesłał do Sądu Najwyższego kasację podpisaną przez adwokata. Ale stanowiła ona w swej treści i formie kopię kasacji sporządzonej osobiście przez obwinionego 26 października 2019 roku.
Kopia kasacji obwinionego
Izba Dyscyplinarna pozostawiła bez rozpoznania kasację adwokata, obrońcy obwinionego. SN zwrócił uwagę, że jeżeli kasacja nie pochodzi od prokuratora, Prokuratora Generalnego, Rzecznika Praw Obywatelskich albo Rzecznika Praw Dziecka, powinna być sporządzona i podpisana przez adwokata, radcę prawnego albo radcę Prokuratorii Generalnej Rzeczypospolitej Polskiej.
Analizując treść i formę kasacji podpisanej przez obrońcę obwinionego, która wpłynęła do Sądu Najwyższego 4 marca 2021 roku stwierdzono, iż jest ona kopią kasacji osobistej obwinionego Marka K.. Przemawia za tym tożsama treść, forma graficzna oraz data obu kasacji. Uprawnione jest zatem twierdzenie, że kasacja podpisana przez jego adwokata faktycznie została sporządzona przez obwinionego Marka K.. Twierdzenia obwinionego jakoby zarówno jego osobistą kasację, jak i kasację przesłaną do Sądu Najwyższego sporządziła adwokat, nie znajdują potwierdzenia w jakimkolwiek dowodzie. De facto są zatem nieweryfikowalne i zdaniem Sądu Najwyższego nie zasługują na uwzględnienie.
Sygnatura akt II DK 7/21, postanowienie z 9 marca 2021 r.
