TK: odebranie broni nietrzeźwemu oskarżonemu jest zgodne z konstytucją

Tymczasowe odebranie broni oskarżonemu o popełnienie przestępstwa przeciwko życiu i zdrowiu albo przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji, jeżeli popełnione zostało w stanie nietrzeźwości lub pod wpływem środka odurzającego albo gdy sprawca zbiegł jest zgodne z konstytucją.

Trybunał stwierdził, że pomimo pewnych wad legislacyjnych kwestionowanego przepisu - związanych przede wszystkim z jego otoczeniem normatywnym (art. 19 ust. 1 oraz art. 18 ustawy o broni i amunicji) sądy administracyjne stosują konsekwentną prokonstytucyjną linię interpretacyjną. Nietrafny był zarzut WSA w Poznaniu naruszenia w tym przepisie zasady określoności prawa wynikającej z art. 2 konstytucji.
Trybunał wskazał, że zgodnie z art. 20 ustawy, cofnięcie pozwolenia na broń, dopuszczenia do posiadania broni oraz unieważnienie karty rejestracyjnej broni pneumatycznej następuje w drodze decyzji administracyjnej. Ze względów faktycznych lub proceduralnych decyzja taka może zostać wydana z pewnym opóźnieniem.

Do czasu zakończenia postępowania w sprawie cofnięcia pozwolenia na posiadanie broni na podstawie art. 18 ustawy, skazany za przestępstwo może faktycznie nadal posiadać broń i amunicję. Jeżeli jednak zwłoka w odebraniu skazanemu zagrażałaby bezpieczeństwu publicznemu, ustawodawca zezwala Policji (art. 19 ust. 1 ustawy) na wcześniejsze odebranie broni, amunicji oraz dokumentu pozwolenia na posiadanie broni.

Wbrew temu co twierdzi sąd pytający, ustawodawca nie traktuje skazanego za przestępstwa wskazane w art. 15 ust. 1 pkt 6 łagodniej niż podejrzanego/oskarżonego o popełnienie takich przestępstw. W przypadku skazania za takie przestępstwo, pozwolenie na broń zawsze zostanie mu cofnięte, a posiadana broń i amunicja zostaną odebrane. Podstawą prawną takiej decyzji jest art. 18 ust. 1 pkt 2 ustawy o broni i amunicji.

Postawienie zarzutu popełnienia jednego z przestępstw wymienionych w art. 15 ust. 1 pkt 6 oznacza jedynie zezwolenie, a nie nakaz dla Policji albo Żandarmerii Wojskowej wykonania czynności materialno-technicznej odebrania broni, amunicji oraz pozwolenia na broń. Ustawodawca nie posłużył się w kwestionowanym przepisie ani zwrotem ocennym, ani klauzulą odsyłającą.
Trybunał zaznaczył, że czynność odebrania broni nie jest równoznaczna - podobnie jak w przypadku art. 19 ust. 1 ustawy - z cofnięciem pozwolenia na broń.
Oskarżony prawomocnie uniewinniony ponownie może nabyć broń lub odzyskać broń odebraną mu na podstawie art. 19 ust. 1a ustawy. Należy przy tym zaznaczyć, że zgodnie z art. 19 ust. 2 broń oraz dokumenty, o których mowa w ust. 1 oraz 1a, niezwłocznie przekazuje się do depozytu właściwemu organowi Policji albo Żandarmerii Wojskowej.
Trybunał stwierdził również, że bezzasadny jest zarzut naruszenia przez zakwestionowany przepis konstytucyjnej zasady równości (prawa do równego traktowania). Zarzut ten wynika bowiem z błędnego przekonania o podobieństwie sytuacji prawnej skazanego za przestępstwo wymienione w art. 15 ust. 1 pkt 6 ustawy o broni oraz podejrzanego/oskarżonego o popełnienie takiego przestępstwa, gdy w rzeczywistości są to podmioty odmienne.
Sąd nietrafnie przyjął, że podejrzanego/oskarżonego o popełnienie jednego z przestępstw wymienionych w art. 15 ust. 1 pkt 6 ustawodawca traktuje gorzej od skazanego za takie przestępstwo.
Odnosząc się do zarzutów sądu pytającego dotyczących niekonstytucyjnego ograniczenia prawa własności, Trybunał podkreślił, że polskie prawo - ani konstytucja, ani ustawa o broni i amunicji - nie gwarantuje prawa do posiadania broni.